droch-fhoclaibh sgaoil sé uaidh, níor chuir sé isteach ’san gcaint iad acht le snas a chur uirri, ar an mbealach céadna is chuireas file buadh-fhocal mór-fhuaimneach isteach ’n‑a dhán leis an rannaidheacht a dhéanamh ceart. An fear bocht, níor tugadh aon oileamhaint dó; agus munar hinnsigheadh aon tslighe eile dhó le n‑a dheagh-chroidhe mhór a nochtadh, cé’n milleán dhó a shlighe féin a cheapadh?
Ní rabhas thar deich nóiméid ’n‑a chuideachtain go raibh fhios fátha mo sgéil aige go beacht agus go hiomlán.
“Téanam,” ar seisean, “agus cuirfidh mise ar bhealach do leasa thú: is fada mé ag feitheamh le faill fhagháil ar an mbioránach buidhe bradach sin.”
“Bhfuil aithne agad air?” adeirim-se.
“D’fhéadfá a rádh go bhfuil. Tá sean-aithne agam air, a mhic ó. Acht cér casadh leat-sa é?”
D’innis mé sin dó.
“Agus tá páidhe ráithe agat air?”
“Tá.”
“Ar thairg sé aon phighin duit ag imtheacht duit?”
“Níor thairg. Dubhairt sé go gcuirfeadh sé chugam é.”
“Agus tá fiadhnaidhthe agad, ar ndóigh?”
“Tá.”
“Caithfidh sé a chur chugad. Seo, beir ar do hata, agus téanam liom-sa.”
Thug sé go hoifig dligheadóra mé. Mhínigh sé mo sgéal dhó. D’éist an fear dlighe leis go foighdeach. Bhí togha aithne aige air, mar is iomdha duine a bhí ag éileamh a chirt thug sé chuige cheana.
Chuir an fear dlighe cúpla ceist orm. Bhí ainm an Fhir Bhig Bhuidhe ’n‑a leabhar aige cheana. Ní raibh ann acht cneamhaire de réir mo duine. Acht chuirfeadh seisean eagla air. Chuirfeadh sé ar creathadh é. Chuirfeadh sé an sparán mór a bhí aige i laighead. Bhain sé airgead as cheana, agus bhainfeadh arís, má bhí dlighe ar bith ann.
