“Am beil Beurl’ idir agad?” thuirt i le fonn cho binn, ’s gur gann nach do ghabh Raitean eagal troimhpe. Aig a’ cheart àm, chuir i an t-each aice fhein fagus do dh’àite còmhraidh da.
“Nach’eil’ Beurl idir agad, a bhalaich?” dh’aithris i rithisd ’s i deanamh snomha gàire thug an sgial aig Mac ’ille Chalum ’na chuimhne.
“Am beil Beurl idir agad?” bha i sìor-fhoighneachd, mar gu’m biodh i toirt a-mach a bheadachd.
“Na’n dubhairt sibh sin ri mo sheanmhair,” fhreagair e gu sgiobalta, “chanadh i gur h-e foighneachd le fios, is miosa na mearla. Ged a bhiodh—an rud nach’eil, no iarraidh air—Beurla mhosach agam, cha chuirinn de dh’eas-urraim air cànain mo dhùthcha ’s gu’m biodh i air mo shiubhal. Bho’n a thogadh Freiceadan Dubh, Ghlinn-eilge, cha’n aithne dhomhs ach an t-olc a thainig riamh leis a’ Bheurla.”
“Nach seanagarra ’m balach thu,” lean i am bruidhinn e. “De’n aois a tha thu?”
“Bliadhna na’s sine na bha mi mu’n taca-so ’n uiridh,” thill e gu h-ealamh.
“A! na’n tainig thu chullaig ormsa,” ars’ ise, “tha mi deanamh dheth gu’m b’fhiach e do shaothair.”
“Le’r cead,” thuirt Raitean ’s a’ mhoit ’ga bhrosnachadh, “’s minig a chuala mi aig mo sheanmhair, gu robh an latha math ri ghabhail, nuair a thigeadh e.”
Bha toiseach aig a’ bhan-uasal air a tharruing gu taobh. Co-dhiùbh, ma tha’n cunntas so car mean, tha’n leisgal ri thagairt. Ged nach’eil anns na dh’aithris mi ach tuiteamas-rathaid, gidheadh, bha e
