Page:1917 Dubliners by James Joyce.djvu/285

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been proofread.

“Ó, táim ag smaoineamh faoin amhrán sin, The Lass of Aughrim.”

Briseann uaidh do rith chun na leapan agus caitheann a lámha thar ráillí na leapan a cheilt a haghaidhe. Bhí Gabriél ina staic iontais ar feadh nóiméid, gur lean í ansin. Ag dul thar an scáthán mór luascach dó faigheann spléachadh ar a scáil féin ó bhun go barr: ar a chorp leathan agus a bholg ag teannadh a léine, ar a dhreach nár thuig sé riamh nuair a d’fheiceadh sé í i scáthán, agus ar a spéaclaí drithleacha gona bhfonsaí óir. Seasann cúpla coiscéim uaithi go ndeir:

“Céard faoin amhrán? Cén fáth an mbaineann sin gol díot?”

Ardaíonn sí a ceann os cionn a lámh a thriomú a súl le droim a láimhe mar a dhéanfadh páiste. Labhraíonn seisean de ghlór níos caoimhe ná ba mhian leis:

“Cén fáth, Gretta?” a fhiafraíos sé.

“Táim ag smaoineamh ar dhuine san aimsir chian a ghabhadh an t-amhrán sin.”

“Agus cérbh é an duine seo san aimsir chian?” a fhiafraíos Gabriel agus meangadh gáire air.

“Ba dhuine é a mbíodh aithne agam air i nGaillimh nuair a bhíos in aontíos le mo mháthair mhór,” a deir sí.

D’imigh an gáire ó dhreich Gabriél. Tosaíonn fearg phlúchta ag aibiú i gcúl a chinn agus deargann meath-thinte na drúise ina fhéitheacha.

“Duine a bhís i ngrá leis?” a cheistigh sé go híorónta.