ជំពូកទី ២៖ បែបបទនិងល័ក្ខខ័ណ្ឌ
មាត្រា ៦.- ការរំលូតកូនប្រព្រឹត្តទៅបានតែនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ មណ្ឌលសុខភាព គ្លីនិក មន្ទីរសម្ភពសាធារណៈឬឯកជនដែលបានទទួលការអនុញ្ញាតពីក្រសួង សុខាភិបាល។ រាល់សេវាដែលក្រសួងសុខាភិបាលបានអនុញ្ញាតឱ្យ ជាកន្លែងធ្វើការរំលូតកូនត្រូវមាន : -លទ្ធភាពបច្ចេកទេសព្យាបាលបន្ទាន់នូវរាល់ផលវិបាកនៃការរំលូតកូន -មធ្យោបាយបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យ ប្រសិនបើមានការចាំបាច់
មាត្រា ៧.- វេជ្ជបណ្ឌិតឬគ្រូពេទ្យមធ្យមឬឆ្មបមធ្យមដែលមានភារកិច្ចធ្វើការ រំលូតកូន ត្រូវពន្យល់ណែនាំដល់ស្ត្រីដែលមានគភ៌ដែលមកសុំធ្វើការរំលូត កូន ពីគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចកើតមានឡើងជាយថាហេតុបណ្ដាលមកពីការរំលូតកូន នេះនិងពីផលប្រយោជន៍នៃកិច្ចពន្យារកំណើត។ ប្រសិនបើស្ត្រីដែលមានគភ៌នោះ នៅតែទទូចសុំធ្វើការរំលូតកូន វេជ្ជបណ្ឌិតឬគ្រូពេទ្យមធ្យម ឬឆ្មបមធ្យមអាចធ្វើការរំលូតបាន តែត្រូវស្ថិតក្នុងល័ក្ខខ័ណ្ឌដូចមានចែងក្នុងមាត្រា ៨ នៃច្បាប់នេះ។
មាត្រា ៨.- ការរំលូតកូនអាចធ្វើទៅបាន ចំពោះតែគភ៌ណាដែលមានអាយុតិចជាង ១២សប្ដាហ៍។ លើសពី ១២សប្ដាហ៍នៃអាយុគភ៌ ការរំលូតកូនអាចទទួលបានអនុញ្ញាតបាន លុះតែក្នុងពេលធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យឃើញថា : -គភ៌នោះមានភវនីយភាពមិនលូតលាស់ដូចប្រក្រតីឬបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតម្ដាយ -កូនដែលនឹងកើតមកអាចមានជម្ងឺធ្ងន់ធ្ងរព្យាបាលពុំជា -ក្នុងករណីដែលត្រូវគេរំលោភបណ្ដាលឱ្យមានគភ៌ ការរំលូតកូនអាចប្រព្រឹត្តទៅ បានដោយមិនគិតពីល័ក្ខខ័ណ្ឌដូចមានចែងខាងលើ តែត្រូវមានការស្នើសុំពីសាមីខ្លួន បើស្ត្រីនោះមាន
1669
