Läuschen und Rimels/De Köster up de Kindelbier

Is in dat Dörp ’ne Kindelbier,
Denn hungert uns’ Köster drei Dag’,
Denn ward so flau tau Sinn em schir,
So holl un boll in de Mag’.

Hei snappt man grad, hei jappt man grad
Un pipt ut dat letzte Lock,
Hei ward so dünning as ’ne Mad,
Un üm em slackert de Rock.

[40]Sin Fru, de seggt: »Na, Vadding, hür!
Kumm! Et di doch mal ens satt;
Hir steiht en schönes Eijerühr
Un süs ok noch dit un noch dat.«

»Ih, dat ick doch en Schapskopp wir!
Dat süllst du doch weiten nahgrad.
Gah du doch mit din Eijerühr,
Denn morgen giwwt dat ’ne Brad.«

De Köster ward nu slapen gahn
Un drömt von Fisch un von Supp,
Un ringsüm süht hei Braden stahn,
De frett hei in’n Drom all up.

De Morgen kümmt, hei swekt man so,
Em dragen kum noch sin Knei.
Em is so leg, hei weit nich wo,
Em is, as wir hei intwei.

De Köster wankt tau Kindelbier,
Ach Gott doch! wat is em so leg!
Hei müßt vergahn vör Weihdag’ schir,
Wenn hei nu den Braden nich kreg.

Up de Strat all rückt de Köster de Stuten,
All von Firn is em dat grad,
As hei vör de Dör noch steiht dor buten,
As rök hei ’ne Kalwerbrad.

Oh, wo fängt nu sine Mag’ tau jäken
Un sin Liw tau knurren an;
Knapp mit swacke Stimm kann hei noch spreken:
»Gott taum Gruß ok, Vaddermann!«

[41]Dat em jo nich geiht wat in de Wicken,
Rükt hei in de Käk herin;
An den Ruch möt hei sick irst erquicken,
Irst ’ne Näs’ vull möt dat sin.

Hei rükt Supp un Braden, Fisch un Tüften,
Oh, wo glücklich hei dor stünn!
Bet oll Schultenmutter kümmt un schüfft en
Nah de vördelst Stuw’ herin.

»Süh dor! Na, wo geiht’t denn, Vadder Köster?«
»Oh, recht gaud, un vel schön Dank!«
»Wo? Ji seiht so leg ut«, seggt de Föster,
»Vadder Köster, sid Ji krank?«

»Krank bün ick just nich, ick heww’t Fretfewer;
Doch dat sall mi nicks verslahn,
Denn ick denk, dat geiht woll wedder äwer,
Wenn wi man irst sitten gahn.«

Un de Preister fängt nu an tau döpen,
Un de Köster steiht un lurt,
Fängt sick an de Ärmel up tau ströpen,
Denn de Döp tau lang em durt.

Endlich kümmt de Häunersupp herinner,
Un de Köster mit en Satz
Springt nu nah den Disch un röppt: »Na, Kinner!
Jeder fix nah sinen Platz.«

Un de Köster, de sluckt in de gläugnige Supp
Un verbräuht sick binah sine Kehl,
Hei kellt sick den tweiten Teller vull up.
»Oh, Köster, oh, fret nich tau vel!«

[42]Un as nu kamen de Tüften un Fisch,
Dunn fängt hei irst orndlich an;
Hei schüwwt sick den Staul woll weg von den Disch,
Un frett’e sick wedder heran.

»Na, Vaddermann Köster, wo geiht di dat hüt?
Du beterst di nu woll geswinn?«
»Achlat mi man noch en lütt Spirken Respit,
Mi ward all ganz anners tau Sinn.«

De Köster, de drinkt, un de Köster, de frett
Un langt sick ümmer dat Best,
Sin Buk, de ward runner un vülliger, bet
De Knöp em spring’n von de West.

»Na, Vaddermann Köster, nich wohr? Ick frag’,
Nu büst du woll wedder gesund?«
»Ja! Vaddermann Föster, nu löppt mit de Mag’
De Katt mi nich weg un de Hund.«

Un as nu de Braden herinner ward bröcht,
Dunn kümmt ok en Pöttken mit Punsch.
»Oh, Köster, hüt hest in den Nettel nich leggt,
Hüt geiht di dat allens nah Wunsch.«

Hei frett, un hei drinkt, dat dat man so prust,
Un packt sick de Afsid noch vull,
Un af un an hett hei sick denn mal verpust,
Wenn’t sick nich recht packen mihr wull.

Un so lustig ward de Köster,
Un hei ward so kreuzfidel,
Un so pust’e, un so blöst’e.
»Köster, du fretst hüt tau vel!«

[43]Hett hei denn nu düchtig eten,
Ward hei doch ok drinken gaud.
»Schenk mi mal in, un gaud gemeten,
Mi is lustig woll tau Maud.«

»Na, wo is dat, Vadder Köster?
Nu hest du woll dinen Däg!«
»Din Gesundnis, Vadder Föster!
Ick bün königlich tau Weg!«

Kriggt dat vulle Glas tau faten,
Drinkt dat ut up einen Tog.
»Dat möt ein den Köster laten,
Hei hett en kaptalen Sog.«

Nu ward hei en Vivat bringen,
Set’t up eine Uhr den Haut,
Un nu fängt hei an tau singen –
Na, dit geiht meindag’ nich gaud!

Allerlei verfluchte Lieder,
De hei noch von früher weit.
»Köster, Köster, sing nich wider,
Hürst jo tau de Geistlichkeit!«

Hei drinkt bet tau’n letzten Druppen,
Drinkt sick einen richt’gen Zopp,
Bet hei nich mihr weit, ob up en
Bein hei steiht, ob up en Kopp.

Un de Köster, de tummelt taum Hus’ herut,
De Häg’ is ut,
Un krawwelt herüm up de Strat!
Hei weit nich, ob rechtsch oder linksch hei geiht
[44]Un wo hei steiht.
»Oh, wir man ’ne Schufkor parat!«

De Köster, de tummelt taum Hus’ herut,
Föllt up de Snut
Un schinn’t sick af dat Gesicht.
»So geiht dat nich«, seggt’e, »ick möt mi holl’n;
Bald wir ick foll’n.«
Un durt nich lang’, wedder hei liggt.

Un hei kümmt nah den Schulten sinen Swinstall ’ran,
Dor kloppt hei an.
»Gott sei Dank! Tau Hus wir ick nu!«
Un de Säg’, de nörxt, un de Köster, de seggt:
»Ick funn doch t’recht.
Nah de Dör lat mi rinne nu, Fru!

Lat mi rinne nu, Fru! Na, wat lurt noch dat Wiw?
Dat is in dat Liw
Ganz gefährlichen rinne mi slahn.
Wenn dit länger noch durt, na, denn sett ick mi mal
En beten hir dal,
Denn mag woll de Weihdag’ vergahn.«

Un hei set’t sick nu dal, woll rin in den Meß,
Un täuwt indes.
Äwer bald hett hei legen verlang,
Un as hei den Meß sick hett muschelt taurecht,
Ganz glücklich hei seggt:
»So, nu ligg ick tau Bedd, Gott sei Dank!«

As de Schult utslapen hett,
Makt hei sick up sine Bein,
Will de Swin doch mal beseihn,
Ob sei noch nich wiren fett.

[45]As hei sei von un’n un baben
Un von rechtsch un linksch besüht,
Ob dat woll taum Slachten Tid,
Lopen s’ rut em ut den Kaben.

Un de olle, grise Säg’,
De von allen was de grötst,
Kümmt denn mit de Wil tauletzt
Dorhen, wo de Köster leg.

Un dor mullt dat Dirt un wäuhlt,
Stött den Köster mit de Snut,
Wäuhlt em ut den Meß herut;
Un de Köster, de dit fäuhlt,

Denkt, hei liggt doch gor tau fri;
Meint, dat hei nich taugedeckt
Un dat sine Fru em weckt.
»Mutter, segg, wat stöttst du mi?«

»Gott’s ein Dunner! Vaddermann!
Wo kümmst du in minen Meß?«
Un de Köster, de indeß
Sick vermüntert, kickt em an,

Makt so’n Ogen as ’ne Ul,
Kickt den Meß an un de Säg’
Un dat Flag, wo hei dor leg,
Un ritt sparwit up dat Mul.

»Vadder Schult, lat di bedüden:
Böse Geister sünd bereit,
Uns, de von de Geistlichkeit,
Stets tau foppen un tau brüden.

[46]Sett man din Gemäud in Ruh,
Vadder, im verrad’ mi nich!
Segg’t man blot den Preister nich
Un bileiw’ nich mine Fru.«