Hamlet/Acto 4

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Hamlet
by William Shakespeare

ACTO IV


CENA I

Sala de l castielho. (Entran l Rei, la Rainha, Rosencrantç i Guildenstern.) REI: Esses suspiros i esses gemidos perfundos ténen ua causa. Bocé debe traduzir; percisamos saber. Adonde stá sou filho? RAINHA: Cuncedan-me ls este spácio por alguns momentos. (Saen Rosencrantç i Guildenstern.) Ah, miu buono senhor, l que you bi esta nuite! REI: L que, Gertrudes? Cumo stá Hamlet? RAINHA: Lhouco cumo l mar i l bento lhutando Pra decidir qual l más fuorte. Nun acesso de fúria, Oubindo algo mexer atrás de la tapeçarie, Arrincou l florete i gritou: “Un rato, un rato!” I, saltado, pula eimaginaçon, matou, Sin ber, l eicelente bielho. REI: Oh, que açon funesta! Tenerie feito l mesmo a nós, stubíssemos alhá. La lhiberdade del stá chena de amenaça para todos, Pra bocé mesma, pra nós, pra qualquier un. Ai de mi, cumo respunderemos a essa açon sangrenta? Seremos respunsabilizados por nun tenermos freado, Cunfinado i segregado de l mundo esse moço lhunático. Mas era tanto l nuosso amor Que nun soubimos decidir l más cumbeniente: Cumo quien stá atacado dun mal bergonhoso I, pra eibitar que se l dibulgue, Prefre deixar-se deborar até la medula. Adonde fui Hamlet? RAINHA: Sconder l cuorpo que el assassinou; I ande, sue própia lhoucura, cumo ouro Fulgindo nua mina de metal ourdinário, Mostra-se cumpletamente pura: el chora pul acuntecido. REI: Ben cumigo, Gertrudes! Assi que l sol tocar la montanha, Nós l ambarcaremos daqui; quanto prestígio i halbelidade Bamos tener que ampregar Para conestar i çculpar esse ato nefando. Ho, Guildenstern! (Entran Rosencrantç i Guildenstern.) Amigos, busquen, bós dous, más alguien cumo reforço. Hamlet, na sue lhoucura, assassinou Polónio, i l arrastrou pra fura de l quarto de la Rainha. Percuren nel; falen cul calmamente – I tragan l cuorpo pra capielha. (Saen Rosencrantç i Guildenstern.) Ben, Gertrudes, bamos chamar nuossos amigos más sábios, Quemunicar a eilhes l que pretendemos fazer I esso que acuntiu an tan mala hora. Assi, quien sabe, La calúnia, cujo murmúrio puode atrabessar l diámetro de l mundo Transportando sou tiro ambenenado – Reta cumo un canhon que bisa l albo – Nun cunsiga atingir l nuosso nome. I acerte ne l aire, que ye ambulnerable. – Oh, bamos ambora! Mie alma stá chena de angústia i cunfuson. (Saen.)


CENA II

Outro aposento ne l castielho. (Entra Hamlet.) HAMLET: Stá bien guardado. ROSENCRANTZ & GUILDENSTERN: (Fura de cena.) Hamlet! Príncipe Hamlet! HAMLET: Que barulho ye esse? Quien chama por Hamlet? Oh, alhá bénen eilhes! (Entran Rosencrantç i Guildenstern.) ROSENCRANTZ: L que ye que l senhor fizo, miu príncipe, cul cuorpo de l muorto? HAMLET: You l misturei al pó, de l qual el ye pariente. ROSENCRANTZ: Diga-me ls adonde ye que stá, pra que puodamos pegá-lo I lhebá-lo a la capielha. HAMLET: Nun acradite nisso. ROSENCRANTZ: Acraditar an qué? HAMLET: Que you puoda seguir l tou cunseilho an beç de l miu própio. Me diç ande: al ser anterrogado por ua sponja, Que repuosta debe dar l filho dun rei? ROSENCRANTZ: L senhor acha que you sou ua sponja, miu senhor? HAMLET: Esso mesmo, miu caro, ancharcada puls fabores de l Rei, sues recumpensas, sous cargos. San tales seguidores que prestan ls melhores serbícios al Rei. El ls guarda nun canto de la boca cumo l macaco faç cula nuoç; purmeiro mastiga, depuis angole. Quando percisa de l que bós chupórun, basta spremé-los. Spremidos, bós, sponjas, stan secos de nuobo. ROSENCRANTZ: Me recuso la cumprendé-lo, senhor. HAMLET: Fico cuntente an saber. L çcurso patife drume ne l oubido idiota. ROSENCRANTZ: Miu senhor, percisa ne ls dezir adonde stá l cuorpo. I acumpanhar-me ls até l Rei. HAMLET: L cuorpo stá cul Rei, mas l Rei nun stá cul cuorpo. L Rei ye ua cousa... GUILDENSTERN: Ua cousa, miu senhor? HAMLET: ...de nada. Me lheba até l Rei. Te sconde, raposa; stan atrás de ti. (Sal correndo.)


CENA III

Outro aposento ne l castielho. (Entran l Rei i séquito.) REI: Mandei que l percurassen i que achassen l cuorpo. Ye assaç peligroso deixar esse home solto! Mas contra el nun debemos usar la dura lhei. Hamlet ye amado pula multidon lhebiana, Que nun ama cula rezon, mas cun ls uolhos; Quando ye assi, debemos pesar l culpado, I nun l crime. Pra que todo baia calmo i deia cierto , Esta sue partida repentina ten que parecer Cuidadosa deliberaçon. Las malinas desesperadoras Se curan cun medicaçones desesperadas; Ó nó. (Entra Rosencrantç.) I anton, que fui que acuntiu? ROSENCRANTZ: Miu senhor, nun cunseguimos que ne ls dezisse Adonde scondiu l cuorpo. REI: Mas el, adonde stá? ROSENCRANTZ: Alhá fura, senhor; sob guarda. Sperando l que la Buossa Majestade le aprouber. REI: Tragan nel a la nuossa persença. ROSENCRANTZ: Oulá! Guildenstern! Faç antrar l Príncipe! (Entran Hamlet i Guildenstern.) REI: Mui bien, Hamlet, adonde stá Polónio? HAMLET: Na cena. REI: Na cena! Adonde? HAMLET: Na cena. Mas nun stá comendo. Stá sendo comido. Un determinado cungresso de brugos políticos se antressou por el. Nesses momentos, l brugo ye l solo amperador. Nós angordamos todos ls outros seres pra que ne ls angorden; i angordamos pra angordar las lharbas. L rei oubeso i l mendigo squálido son solo bariaçones dun menu – dous pratos, mas na mesma mesa; esso ye todo. REI: Ai, ai, ai! HAMLET: Un home puode pescar cul brugo que comiu l rei i comer l peixe que comiu l brugo. REI: L que ye que bocé quier dezir cun esso? HAMLET: Nada, senó demunstrar-le que un rei puode fazer un guapo çfile pulas tripas dun mendigo. REI: Adonde stá Polónio? HAMLET: Ne l cielo; manda alguien ber. Se l sou mensageiro nun l ancontrar alhá, l senhor mesmo puode ir percurá-lo ne l sou nuobo andereço. Agora, se l senhor nun l ancontrar até l fin de l més, bai sentir l oulor del quando subir ls degraus de la galerie. REI: (La alguns serbidores.) Ban percurá-lo alhá. HAMLET: El spera, el espera. (Saen ls serbidores.) REI: Hamlet, esse ato, pra tua própia sigurança, Que ne ls ye tan cara, sin que deixemos de lhamentar Perfundamente aqueilho que faziste, ne ls oubriga la te tirar daqui Cula rapideç de l fuogo. Prepara-te, anton: L barco stá pronto, l bento ne ls ajuda: Acumpanhantes yá spírun: todo stá apuntado Pra Anglaterra. HAMLET: Pra Anglaterra! REI: Si, Hamlet. HAMLET: Buono. REI: Bocé dirie l mesmo, se conhecisse nuossas antençones. HAMLET: You beijo un querubin que las bé. – Mas bamos alhá – a la Anglaterra! Adius, querida mai. REI: Tou pai que te ama, Hamlet. HAMLET: Mie mai. Pai i mai son marido i mulhier; marido i mulhier son ua chicha solo; portanto, mie mai. (Para Rosencrantç i Guildenstern.) Bamos; pra Anglaterra! (Sal.) REI: Ne ls carcanhales del! Fágan cun que ambarque eimediatamente. Nun retarden la partida; you l quiero fura daqui esta nuite! Lhoinge! Todo l más que diç respeito a esse causo Yá stá resolbido i selado. You les peço, corran! (Saen Rosencrantç i Guildenstern.) I tu, Anglaterra – se de algun modo te antressa mie amisade – I mie strema poténcia te acunselha la que assi quergas – Pus inda tenes biba i sangrenta La cicatriç que te deixou la spada dinamarquesa, I, ambora lhibre, l tou miedo ye houmenaige a nós, Nun puodes recebir cun frieza nuossa decison soberana, La qual, por cartas que formalizan la eisigéncia, Cunduç a la muorte eimediata de Hamlet. Faç esso, Anglaterra; Pus Hamlet queima an miu sangre cumo la febre. Tu debes curar-me. Até que esso acunteça, L más que me acunteça nun poderá se chamar felicidade. (Sal.)


CENA IV

Ua planície de la Dinamarca. (Entran Fortinbrás i un capitan, cun un eisército, marchando pul palco.) FORTINBRÁS: Bai, capitan, i saúda an miu nome l rei dinamarqués, Diç que, cula sue permisson, Fortinbrás solicita salbo-cunduto, yá cumbinado, para atrabessar Las tierras deste reino. Sabes adonde ne ls ancontrar: Se Sue Majestade tubir algo más la çcutir conosco, Eiremos pessonalmente prestar-le houmenaiges. Quemunique-le esso. CAPITÃO: Assi fazerei, senhor. FORTINBRÁS: (A las tropas.) Abancen lhentamente. (Saen todos, menos l capitan. Entran Hamlet, Rosencrantç, Guildenstern i outros.) HAMLET: Buono senhor, de quien son essas fuorças? CAPITÃO: De l rei de la Noruega, senhor. HAMLET: Se dirigen pra adonde, por fabor? CAPITÃO: Cuntra ua parte de la Polónia. HAMLET: i quien las comanda, senhor? CAPITÃO: Fortinbrás, l sobrino de l bielho rei de la Noruega. HAMLET: Ban lhutar contra la Polónia to, ó solo algua parte de la frunteira? CAPITÃO: Falar berdade, senhor, i eibitando sagero, Bamos cunquistar un pequeinho terreno Que nun ne ls antressa la nó ser pula glória. Nin por cinco ducados, cinco! you l arrendarie. Nun renderie más que esso al rei de la Polónia Ó de la Noruega, bendido cumo feudo. HAMLET: Mas anton ls polacos nin ban defendé-lo! CAPITÃO: Ah, ban! Yá ténen ua guarniçon ande! HAMLET: dues mil almas i binte mil ducados Nun chegan pra decidir essa ninharie, Esso ye un abscesso causado por muita paç i riqueza: Arrebenta por drento nun mostrando, por fura, La causa mortis. Houmildemente you le agradeço, senhor. CAPITÃO: Dius steia cun bós. (Sal.) ROSENCRANTZ: Podemos ir agora, miu Príncipe? HAMLET: Starei cun bós eimediatamente. Bai un pouco na frente. (Saen todos, sceto Hamlet.) Todos ls acuntecimentos parécen me acusar, Me ampelindo a la bingança que retardo! L que ye un home cujo percipal uso i melhor aprobeitamento De l sou tiempo ye comer i drumir? Solo un animal. Ye eibidente que esse que ne ls criou cun tanto antendimento, Capazes de mirar l passado i cunceber l feturo, nun ne ls dou Essa capacidade i essa rezon debina Para mofar an nós, sin uso. Oura, la nun ser por squecimento animal, Ó por andecison pusilánime, Nacida de pensar cun scessiba percison nas cunsequéncias – Ua meditaçon que, debedida an quatro, Darie solo ua parte de sabedorie I trés de cobardie – you nun sei Por que inda repito: – “Esso debe ser feito”, Se tenho rezon, i bontade, i fuorça i meios Pra fazé-lo. Eisemplos grandes quanto a tierra me ancitan; Testemunha ye este eisército, tan numeroso i tan custoso, Guiado por un príncipe sereno i dedicado, Cujo sprito, anflado por debina ambiçon, Ye andifrente al acauso ambisible, I spone l que ye mortal i precário A todo que la Fortuna, la muorte i l peligro angendran, Solo por ua casca de uobo. Se berdadeiramente grande Ye nun se agitar sin ua causa maior, Mas ancontrar motibo de cuntenda nua palha Quando la honra stá an jogo. Cumo ye que you fico, anton, You que cun un pai assassinado i ua mai cunspurcada, Scitaçones de l miu sangre i d'a mie rezon, Deixo todo drumir? I, pra mie bergonha, Beijo la muorte eiminente de binte mil homes Que, por un capricho, ua eiluson de glória, Caminan para la fóia cumo quien bai pro lheito, Cumbatendo por un terreno ne l qual nun hai spácio Para lhutáren todos; nin dá tumba suficiente Para sconder ls muortos? Oh, que de agora an delantre Mius pensamientos séian solo sangrentos; ó nun séian nada! (Sal.)

CENA V

Eilsinor. Un aposento ne l castielho. (Entran la Rainha i Horácio.) RAINHA: Nun quiero falar culha. HORÁCIO: Mas eilha ye ansistente; stá fura de si – Sou stado merece piedade. RAINHA: Que quererie eilha? HORÁCIO: Fala mui de l pai; diç que sabe Que hai antrigas ne l mundo; tosse i bate ne l coraçon. Se eirrita por qualquier forfalha; fala cousas sin nexo, Ó cun solo metade de l sentido. L que diç nun diç nada, Mas permite als que la scuitan Tiráren suspeitas dessa deformaçon; i ande cunjeturan, Rearrumando las palabras de acordo cul que pensan. Las palabras, junto cun ls mirares, meneios i géstios Que eilha faç, dan pra acraditar Que rialmente eilhi hai un pensamiento, bastante ancierto; Mas mui doloroso. Serie buono que falassen culha, pus puode spalhar Suposiçones peligrosas an cérebros malignos. RAINHA: Manda eilha antrar. (Sal Horácio.) Pra mie alma doente – la naturaleza de l pecado ye assi – Cada forfalha ye un zastre, ye l fin; La culpa ye chena de medo scondido Que se trai, cun medo de ser traído. (Entra Horácio cun Ofélia, fura de si.) OFÉLIA: Adonde stá la radiosa rainha de la Dinamarca? RAINHA: L que fui, Ofélia? OFÉLIA: (Canta.) Cumo çtinguir de todos L miu amante fiel? Pul bordon i la sandália; Pula cuncha de l chapéu. RAINHA: Ai, mie ancantadora moço, que quier dezir essa cançon? OFÉLIA: L que diç? Nó, presta atençon, por fabor. (Canta.) Stá muorto, senhora, fui ambora; Stá muorto, fui ambora, Ua lhápide por cima I grama berde, por fura. Oh, oh! RAINHA: Mas, querida Ofélia... OFÉLIA: Oube, por fabor. (Canta.) Sou sudário, cumo la niebe de la montanha... (Entra l Rei.) RAINHA: Ai de mi, beija esso, senhor. OFÉLIA: (Canta.) L pranto de l amor fiel Fizo las flores perfumadas Çcíren a la tumba molhadas. REI: Cumo stá bocé, mie guapa moço? OFÉLIA: Bien! I Dius bos ajude. Dízen que la coruja era filha dun panadeiro. Senhor, nós sabemos l que somos, mas nun l que seremos. Dius steia an buossa mesa! REI: Eilha pensa ne l pai. OFÉLIA: Por fabor, nin ua palabra subre esso; mas quando preguntáren que cousa quier dezir, respundan assi: (Canta.) Manhana ye San Balentino I bien cedo you, donzela, Pra ser tua Balentina Starei an tua jinela. I el acorda i se beste I abre l quarto pra eilha. Se bé la donzela entrando Nun se bé salir donzela. RAINHA: Gentil Ofélia! OFÉLIA: Stá bien, Ó!, sin pragueijar, you termino; (Canta.) Por Jasus i la Santa Caridade Ban pro diabo ls pecados Ls rapazes fázen l que puoden Mas cumo eilhes son malhados! Dixe eilha: “Antes de me atracar, Bocé prometiu casar”. El respunde: “Pul sol, you l tenie feito Se nun fusses al miu lheito”. REI: Hai quanto tiempo eilha stá assi? OFÉLIA: You spero que todo saia bien. Debemos ser pacientes. Mas nun puodo deixar de chorar pensando que l anfiórun nessa tierra frie. Miu armano ten que ser anformado. Por esso you agradeço ls buossos buns cunselhos. Ben, mie carruaige! Buona-nuite, senhoras. Buona-nuite, amables senhoras; buona-boite, buona-nuite. (Sal.) REI: Sigan-na de acerca; bigien-na cun cuidado, you les peço. (Sal Horácio.) Ah, esse ye l beneno de l pesar perfundo; brota Todo de la muorte de l pai deilha. Oh, Gertrudes, Gertrudes, Quando las çgraças chegan, eilhas nun bénen solitárias, Mas an batalhones. Purmeiro, l pai deilha assassinado; Depuis, la partida de tou filho; el própio l tresloucado outor De l sou justo çterro. I l pobo se agitando, Turbulento i malson ne l que pensa i murmura, Quanto a la muorte disse buono Polónio, agimos cun amprudéncia Fazendo sous funerales secretamente; i la pobre Ofélia, Perdida de si própia i de sue rezon, Sin la qual somos solo eimaiges ó meros animales. I por fin, la amenaça más grabe: L armano deilha boltou de la Fráncia an segredo; I anda ambolbido an selombras, I nun faltan antrigas pra ambenenar sous oubidos Cun bersones pestilentas subre la muorte de l pai; Mendigos de probas, ls antrigantes nun heisitaran An ancriminar nuossa pessona de oubido an oubido. Oh, querida Gertrudes, esso, Cumo un canhon-la-metralha, Me atinge an bárias partes, me dando ua muorte múltipla, (Barulho fura de cena.) RAINHA: Miu Dius, que barulho ye esse? REI: Adonde stan mius suíços? Que guarden la puorta. (Entra un cabalheiro.) Que fui que houbiste? CABALHEIRO: Protegei-bos, senhor! L ouceano ultrapassando sous lhemites, Nun debora las tierras cun más fúria De l que l moço Lhaertes, a a tiesta dua horda sediciosa, Derruba buossos comandos. L populacho l aclama; I cumo se l mundo ampeçasse agora, Squecendo l passado i renegando las tradiçones Que dan a las palabras balor i cunteúdo, Eilhes gritan: “Nós decidimos: Lhaertes será rei! I manos, lhénguas i gorros aplauden até las nubes; “Lhaertes será rei; Lhaertes rei!” RAINHA: Cun que alegrie lhadran nua pista falsa! Seguen la pista al cuntrário, falsos perros dinamarqueses! (Albrote fura de cena.) REI: Arrebentórun la puorta. (Entra Lhaertes armado. Dinamarqueses l seguen.) LAERTES: Adonde stá esse rei? (Als soldados dinamarqueses.) Senhores, queden todos alhá fura. DINAMARQUÉS: Nó; queremos antrar. LAERTES: You les peço – esso ye cumigo. DINAMARQUESES: Pus nó, pus nó. (Se retiran.) LAERTES: You agradeço – bigien la puorta. I tu, rei canalha, me debolbe miu pai! RAINHA: Calma, buono Lhaertes. LAERTES: Ua pinga de sangre que an mi quedar calma me proclama: bastardo; grita a miu pai: cornudo; i marca a fuogo: debassa – na tiesta eimaculada de mie santa mai. REI: Por que rezon, Lhaertes, Tua rebelion surgiu tan gigantesca? Deixa-lo, Gertrudes; nun tema por nuossa pessona. Ye tal la aura debina protegendo un rei Que la traiçon mal cunsegue antreber l que pretende, I chimpa ampotente pra qualquier açon. Me diç, Lhaertes, Por que tan anfurecido? Deixa-lo, Gertrudes. Fala, home. LAERTES: Adonde stá miu pai? REI: Muorto! RAINHA: Mas nun por el. REI: Deixe que el pregunte até quedar bien farto. LAERTES: Cumo fui que morriu? Nun pensen que me eiluden! Pro anferno la oubediéncia! Al demónio más negro ls juramentos! La cuncéncia i la grácia al más fondo abismo! You zafio la danaçon! Cheguei a un stremo An que yá nun me amporta este mundo ó l outro. Acunteça l que acuntener; quiero solo bingar Miu pai, cumpletamente. REI: Quien te ampedirá? LAERTES: Nin l mundo anteiro – solo a mie bontade. Quanto als recursos que tenho, you ls usarei de tal maneira Que, ambora poucos, chegaran bien lhoinge. REI: Buono Lhaertes, Se deseias coincer la berdade Subre la muorte de tou caro pai, diç; Stá scrito an tua bingança que jogarás todas las fichas nesse jogo, Arrastrando amigos i inimigos, bencedores i bencidos? LAERTES: Solo ls inimigos del. REI: Quieres anton conhecé-los? LAERTES: Pros sous buns amigos, abrirei bien ls mius braços, I sacrificarei mie bida cumo un pelicano, Alimentando-los cun miu própio sangre. REI: Bien, agora falas Cumo filho amante i bun cabalheiro. Que you nun tenho culpa na muorte de tou pai, I sinto a delor más perfunda pul fato. Quedará tan claro al tou julgamento Quanto l die que penetra ne ls tous uolhos. DINAMARQUÉS: (Fura de cena.) Deixen-na antrar! LAERTES: Que acunte ande? Que barulho ye esse? (Entra Ofélia.) Oh, fuogo, cunsume miu cérebro! Lhágrimas siete bezes salgadas, Queimen la funçon i l balor de l mius uolhos! Juro puls cielos, tua lhoucura será paga an peso Até que l braço de la baláncia penda para l nuosso lhado. Ó rosa de maio, birge amada, buona armana, gentil Ofélia! Ó cielos! Ye possible que la rezon dua donzela Seia tan andeble quanto la bida dun bielho? La naturaleza ye sutil ne l amor i, nessa sutileza, Sacrifica un pedaço precioso de si própia Àquele la quien ama. OFÉLIA: (Canta.) L punirun ne l caixon cul rostro çcubierto Olelé, olelé, olelé. Caíran chubas de lhágrimas na campa Bai an paç, miu pombinho! LAERTES: Se stubisses an tou juízo i me ancitasses a la bingança, Nun teneries tanta fuorça. OFÉLIA: Todos ténen que cantar: “Ambaixo, ambaixo; i chamando baixinho”; La ruoda de la Fortuna gira assi! Fui l pérfido mardomo quien roubou la filha de l patron. LAERTES: Esso nun ye nada, i ye más que todo. OFÉLIA: (Para Lhaertes.) Este ye un tomilho, sirbe pra lhembrança. You te peço, amor, nun squece. I eiqui amores-purfeitos, que son pros pensamientos. LAERTES: Ua liçon na lhoucura; pensamientos i recordaçones se harmonizan. OFÉLIA: (Al Rei.) Funchos para l senhor, i aquiléias. (A la Rainha.) Arruda para bós, pra mi tamien algo – bamos chamar de flor de la grácia de l demingos; ah, ten que usar la sue arruda de modo defrente. Eis ua margarida. Gustarie de le dar alguas bioletas, mas murchórun todas quando miu pai morriu – Dízen que el tubo un buono fin... (Canta.) L miu guapo Robin ye to a mie alegrie... LAERTES: La mágoa i la afliçon, l sofrimento, l própio anferno OFÉLIA: (Canta.) I el nun boltará más? I el nó boltará más? Nó, nó, el stá muorto An lheito de paç i cunfuorto Nun boltará nunca más. Tenie la barba branca cumo la niebe Tenie la cabeça tan lhebe Fui ambora, fui ambora, Ye inútil nuosso pranto Que Dius l proteija, agora. I para todas las almas cristianas, you peço la Dius – Dius steia cun bós. LAERTES: Bede esso, ó cielos! REI: Lhaertes, deixa que you partilhe tua delor. Ó starás me negando un dreito. Retira-te, Scolhe antre ls tous, tous amigos más sábios, I que ouçan i decidan antre bocé i you. Se por bie direta ó mano por nós anstruída Acháren que tenemos algua culpa, te antregaremos l reino, La corona, nuossa bida, i todo l más que ne ls pertence, Cumo forma de reparaçon. Nun sendo assi, Terás que ne ls amprestar tua pacéncia; I trabalharemos de acordo cula tua alma Para la sastifaçon que le ye debida. LAERTES: Pus que assi seia; L modo cumo morriu, l anterro furtibo – Sin troféus, spada, nin escudo subre ls uossos, Nanhun rito nobre ó a menor pompa mortuária, Todo esso grita de l cielo a a tierra Reclamando que you eisija splicaçon. REI: Tu la terás; ben cumigo. Adonde stubir l mal Cairá subre el l machado fatal. (Saen.)


CENA VI

Outra sala ne l castielho (Entran Horácio i serbidor.) HORÁCIO: Quien son esses que quieren falar cumigo? SERBIDOR: Giente de l mar, senhor; trazen cartas. HORÁCIO: Manda antrar. (Sal serbidor.) Nun sei de que parte de l mundo me ambian mensaiges; La nun ser que séian de Hamlet. (Entran ls marinheiros.) PRIMEIRO MARINHEIRO: Dius bos bendiga, senhor. HORÁCIO: Que tamien bos abençoe. PRIMEIRO MARINHEIRO: El l fazerá, senhor, se fur sue bontade. Trago-bos ua carta. Mandada pul ambaixador que iba pra Anglaterra. Se buosso nome ye Horácio, cumo assi me anformórun. (Antrega la carta.) HORÁCIO: (Lé.) “Horácio, quando tubires percorrido estas lhinhas, facilita a estes homes algua maneira de chegáren al rei; ténen cartas para el. Nun stábamos ne l mar nin hai dous dies quando un nabio pirata fuortemente armado ne ls dou caça. Cumo éramos mui lhentos de bela, tubimos que demunstrar ua coraige fuorçada i, na abordaige, saltei para l nabio pirata. Nesse sato anstante l barco se afastou de l nuosso i quedei sendo l solo prisioneiro. Ls atacantes se cumportórun cumigo cun curjidosa misericórdie – sabien l que fazien. Spírun que you les priste un buono serbício. Faç cun que l Rei reciba las cartas que ambiei: i me respunde cula priessa cun que fugirieb de la muorte. Tenho palabras pra dezir an tous oubidos que te deixaran mudo; mas mesmo assi son muniçon lhigeira para l calibre de l assunto. Essa buona giente te cunduzirá aonde you stou. Rosencrantç i Guildenstern cuntinan la biaige pra Anglaterra. Tenho mui la te cuntar subre eilhes. Adius. Aquel que tu sabes tou, Hamlet.” Béngan, bou abrir camino para las cartas que trazen; I l más depressa possible, pra que me lheben lhougo Àquele que las ambiou. (Saen.)


CENA BII

Outra sala ne l castielho. (Entran l Rei i Lhaertes.) REI: Agora la tua cuncéncia debe selar mie absolbiçon, I poner-me an tou coraçon cumo un amigo, Yá que oubiste cun oubido prebenido Que l assassino de tou pai Atentaba era contra mi. LAERTES: Ye l que me parece – mas Por que l senhor nun agiu contra esses atos Tan criminosos, capitales pula própia naturaleza? La sue sigurança, grandeza, sabedorie i todas las outras cousas L fuorçában a esso. REI: Oh, por dues rezones speciales, Que te pareciran, talbeç, bastante débeis; Pra mi, mas, son mui fuortes. La mai de Hamlet Bibe praticamente por sous uolhos. I quanto a mi – Birtude ó maldiçon, seia l que fur – Eilha stá an tal cunjunçon cun mie alma i mie bida, Que, cumo ua streilha presa a la sue órbita, You solo sei me mober an torno deilha. L outro motibo, Pul qual nun puodo me arriscar a un cunfronto público, Ye l grande amor que la giente quemun ten pul Príncipe; L pobo, mergulhando an afeiçon todas las faltas del, Cumo la fuonte que transforma l lhenho an piedra, Cumberterie sues cadeias an relíquias; i minhas flechas De hastes mui lhebes pra bento tan fuorte, Nun atingirian l albo adonde you mirasse I boltarian todas subre mi. LAERTES: I assi you perdi un nobre pai; Bi mie armana lhançada al desespero – Eilha, cujos méritos, se ye possible lhoubar l que ye passado – Zafiában de l alto to l nuosso tiempo, Tal sue perfeiçon. Mas mie bingança benerá. REI: Que esso nun te anterrompa l sono. Nun debes pensar Que somos feitos de matéria frouxa i inerte; Que deixamos l peligro ne ls arrincar la barba Fingindo que ye brincadeira. An brebe saberás más. You amaba tou pai, cumo amo a mi própio; I esso, spero, te lhebará a eimaginar... (Entra un mensageiro.) Que fui, agora? Algua ambora? MENSAGEIRO: Cartas, miu senhor, de Hamlet. (Antrega las cartas a el.) Esta para Buossa Majestade; esta para la Rainha. REI: De Hamlet! Quien trouxe? MENSAGEIRO: Marinheiros, senhor, me dezírun; you nun ls bi. Me fúrun antregues por Cláudio. El las recebiu De quien las trouxe. REI: Lhaertes, tenes que oubir. (Al mensageiro.) Deixe-me ls. (Mensageiro sal.) (Lé.) “Alta i Poderosa Majestade, sabei que fui deixado nu an buosso reino. Manhana pedirei permisson para star ante buossos uolhos reales; ocasion an que you, zde yá pedindo buosso perdon, narrarei ls motibos de miu stranho i súbito retorno. Hamlet.” Que quier dezir esto? Ls outros todos tamien stan boltando? Ó esto ye solo un stratagema? LAERTES: L senhor reconheciu a mano? REI: Carateres de Hamlet. “Nu.” La lhetra del eiqui, ne l post-scritun: “Solico”. Que me acunselhas? LAERTES: Stou perdido, senhor. Ye deixar que el benga; Reaquece l miu coraçon sofrido – La eideia de poder bibir i le dezir ne ls dientes: “Tu l faziste!” REI: Se fur assi, Lhaertes, Cumo será assi? Cumo l cuntrário? Deixarás que you te guie? LAERTES: Si, miu senhor; Zde que nun me cunduza para la paç. REI: A la tua própia paç. Se el agora boltou – Abandonando la biaige – i nun ten más antençon De ambarcar de nuobo, you l tentarei La ua ampreitada yá madura an minhas cogitaçones, De la qual el nun cunseguirá scapar. I la muorte del nun trará nin un sopro De l bento de la suspeita. Até sue mai çconhecerá l stratagema I l chamará de acauso. LAERTES: Miu senhor, deixar-me-ei guiar; Cun prazer maior se podir ourganizar todo De modo la que you sirba de strumiento. REI: Pus ben bien la propósito. Falou-se mui de ti anquanto biajabas – Esso an persença de Hamlet – por ua halbelidade Na qual, dízen, bocé ye splendoroso. Todas las tuas qualidades juntas Nun çpertórun nel tanta ambeija Quanto esta solica; aliás, eiqui ne l miu parecer, Sin nanhue amportança. LAERTES: Que halbelidade ye essa, miu senhor? REI: Solo ua fita ne l barrete de la mocidade, Ambora neçaira; pus a la mocidade ban tan bien Las roupas lhigeiras i çcuidadas Quanto ban bien na eidade abançada Las bestes de piels i andumentárias negras Que denotan grabidade i riqueza. Hai dous meses atrás Stubo eiqui un fidalgo de la Normandia. You mesmo bi, i militei contra, ls franceses; San guapos cabalheiros. Mas l nuosso galante Era más – un bruxo. Colaba-se na sela I fazie l cabalo eisecutar proezas straordinárias, Cumo se se ancorporasse al spléndido animal, Metade cada un de la mesma naturaleza. Ultrapassou todo an mie eimaginaçon Pus, por más eiboluçones i acrobacies que you ambentasse, Quedaba mui aquén de todas que fazie. LAERTES: Era un normando? REI: Un normando. LAERTES: Aposto por mie bida – era Lhamond. REI: Era esse mesmo. LAERTES: Cunheço bien; el ye la jóia, melhor, La piedra preciosa de to la nacion. REI: Mas se anclinaba a oubir tou nome: Falando de ti cumo un mestre sin par Na arte i na prática de l ataque i defesa I mui specialmente ne l uso de l florete; I chegou a gritar: “Serie un bero spetáclo Se houbisses un outro eigual”. Ls sgrimistas de sou paíç, El jurou, nun tenerien ataque, ó guarda, nin golpe de bista, Se fusses l adbersairo. Pus essa abaluaçon feita por el De tal modo ambenenou Hamlet de ambeija Que el solo ansiaba por tua bolta; Para sgrimir cuntigo. Oura, a partir dende... LAERTES: L que a partir dende, miu senhor? REI: Lhaertes, nun amabas tou pai? Ó bocé ye solo la pintura dua delor, Rostro sin coraçon? LAERTES: Por que essa pregunta? REI: Nun que you pense que nun amabas tou pai, Mas por saber que l amor se custrói cul tiempo, Beijo causos que proban esso – L tiempo le modifica la centelha i l ardor. Drento de la própia chama de la peixon Bibe un pabio ó abafador que arrefece sue luç. I nada mantén la qualidade einicial: Pus la qualidade, tornando-se pletórica, Morre de l própio scesso. L que queremos fazer Stá sujeito la tantas demoras i çánimos Quantas son las lhénguas, las manos i ls acidentes que l cercan. I assi esse debemos ye un suspiro scessibo Que, alibiando, dói. Mas bamos al carnegon de l abscesso: Hamlet stá de bolta. Que stás çpuosto a fazer Pra te amostrares filho de tou pai an atos; Nun más an palabras? LAERTES: Cortar-le l cachaço na eigreija. REI: Nanhun lhugar, na berdade, debie dar asilo a un assassino; Nin serbir de lhemites a la bingança. Mas, buono Lhaertes, Se deseias bingança, permanece cerrado ne l tou quarto. Hamlet, chegando, saberá que tu bolteste. Nós l cercaremos de l que solo lhoubaran tua cumpeténcia, Dando até outra camada de berniç a la fama Que l francés te outorgou. I ande porbocaremos un antrebero antre bós, I apostaremos nas dues cabeças. El, negligente que ye, I generosíssimo, alheno a qualquier trama, I algua halbelidade, poderás scolher Un florete sin boton pra, nun passe maldoso, Pagar la bida de tou pai cula bida del. LAERTES: Assi fazerei; I cun esse fin untarei mie spada. Un charlaton me bendiu un cierto unguento, Tan mortal que basta mergulhar nel ua lhámina I, adonde esta tirar sangre, l amplastro más ralo, Cumpuosto de todas las yerbas que la lhuna Alimenta de birtudes, nun lhibrará de la muorte Quien sofrer un arranhon. Molharei ne l beneno A mie punta. L más simples toque Será la muorte. REI: Bamos refletir un pouco; Pesar las circunstáncias de tiempo i de meios Que se adaten melhor al nuosso plano. Se fur pra falhar I deixar nuossas antençones se rebeláren por un malo zampenho, Será melhor nin tentar. Por esso nuosso porjeto Debe tener outro que l apóie ó sustitua, pra ser eisecutado Causo este negue fuogo. Calma! Beijamos – Fazeremos ua aposta solene na perícia de ambos. I eis eiqui: Quando, an meio al cumbate, sentiren calor i sede – Tenes que fazer ataques bien biolentos pra que esso acunteça – I Hamlet pedir bubida, you yá terei un cálice Preparado pra ocasion, ne l qual basta el tocar ls lhábos – Se até ande scapou de tua estocada benenosa – Pra coroar nuosso plano. Mas, spera! Que barulho ye...? (Entra la Rainha.) Que fui, meiga Gertrudes? RAINHA: Ua çgraça marcha ne l carcanhal de outra, Tan rápidas se seguen. Tua armana se afogou, Lhaertes. LAERTES: Afogada! Oh, adonde? RAINHA: Hai un salgueiro que crece anclinado ne l riacho Refletindo sues fuolhas de prata ne l speilho de las augas; Eilha fui até alhá cun stranhas grinaldas De botones-de-ouro, urtigas, margaridas, I cumpridas orquídeas ancarnadas, Que nuossas castas donzelas chaman dedos de defuntos, I la que ls pastores, bulgares, dan nome más grosseiro. Quando eilha tentaba subir ne ls galhos anclinados, Para ande pendurar las corona de flores, Un galho ambeijoso se quebrou; Eilha i sous troféus floridos, ambos, Çpencórun juntos ne l arroio soluçante. Sues roupas anflórun i, cumo sereia, La mantibírun boiando un cierto tiempo; Anquanto esso eilha cantaba fragmentos de bielhas cançones, Ancunciente de la própia çgraça Cumo criatura natiba disse meio, Criada pra bibir nesse eilemiento. Mas nun demorarie pra que sues roupas Pesadas pula auga que la ancharcaba, Arrastrassen la anfortunada de l sou canto suabe A la muorte lhamacenta. LAERTES: Ai de mi! Mie armana afogada! RAINHA: Afogada! Afogada! LAERTES: Yá tenes auga demales, pobre Ofélia, Por esso cuntenho minhas lhágrimas. Mas Esse ye l jeito houmano; la naturaleza queluobra a la naturaleza, La bergonha diga l que quejir. Quando acabáren minhas lhágrimas, Nun haberá más mulhier an mi. Adius, senhor. Tenho un çcurso de fuogo pronto a spludir sues chamas Mas esta mie fraqueza l apaga. (Sal.) REI: Bamos segui-lo, Gertrudes. L que tube que fazer para acalmar sue fúria! Temo que este anfortúnio l anflame de nuobo: Bamos segui-lo. (Saen.)