Hamlet/Acto 5

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Hamlet
by William Shakespeare

ACTO V


CENA I

Eilsinor. Un semitério. (Entran dous cobeiros carregando palas i outras ferramientas.) PRIMEIRO COBEIRO: Mas cumo ban anterrar nua sepultura cristiana? Eilha nun percurou boluntária la sue salbaçon? SEGUNDO COBEIRO: You te digo que si; mas caba la fóia deilha bien depressa. L juiç eisaminou l causo i decidiu antierro crestiano. PRIMEIRO COBEIRO: Cumo ye que puode ser? Solo se eilha se afogou an lhegítima defesa. SEGUNDO COBEIRO: Parece que fui. PRIMEIRO COBEIRO: Buono, debe tener sido se defendendo; nun puode ser doutro jeito. I ande stá l nó: se you me afogo boluntário, esso proba que hai un ato; i un ato ten trés galhos; que ye la açon, la façon i la eisecutaçon. Argo, fui ua afogaçon boluntária. SEGUNDO COBEIRO: Claro, mas oube eiqui, cabalheiro cobeiro... PRIMEIRO COBEIRO: Cula sue lhicença! (Mexe na poeira cul dedo.) Eiqui ten la auga; buono. Eiqui ten l home; buono. Se l home bai nessa auga i se afoga, nun antressa se quijo ó nó quijo – el fui. Percebiu? Agora se la auga ben até l home i afoga el, el nun se afoga-se. Argo, quien nun ye culpado de la própia muorte, nun ancurta la própia bida. SEGUNDO COBEIRO: Mas esso tá na lhei? PRIMEIRO COBEIRO: Claro que stá; ye la lhei de las preguntas de l juiç. SEGUNDO COBEIRO: Quier que you te diga? Se essa nun fusse de la nobreza, nunca que iban dar pra eilha ua sepultura cristiana. PRIMEIRO COBEIRO: Bocé dixe todo. I l maior pecado ye que ls grandes deste mundo puoden se afogar ó anforcar más de l que ls simples crestianos. Ben, mie pala! Nun hai nobreza más antiga de l que la de l jardineiros, agricultores i cobeiros: eilhes cuntinan la tradiçon de Adon. SEGUNDO COBEIRO: Adon era nobre? PRIMEIRO COBEIRO: L purmeiro de l mundo. SEGUNDO COBEIRO: Nunca oubi esso! PRIMEIRO COBEIRO: Bocé ye un heirege? Nunca lheu la scritura? La escritura diç que Adon cababa. I para ajudá-lo, Dius le dou Eiba cumo cumpanheira. El fui l purmeiro par deste reino. I Eiba nun fiaba? Ua mulhier de lhinhaige. Bou te fazer outra pregunta: se nun respunderes cierto , faç tua cunfisson que... SEGUNDO COBEIRO: Bé-alhá. PRIMEIRO COBEIRO: Quien ye que custrói más fuorte de l que l pedreiro, l angenheiro i l carpinteiro? SEGUNDO COBEIRO: L armador de forcas; l que el custrói dura más de l que mil anquilinos. PRIMEIRO COBEIRO: Gustei de l tou sprito, puode crer. Nessa de la forca bocé se saliu bien; quier dezir, se saliu bien pros que se saen mal. Mas se saliu mal an admitir que la forca ye más fuorte de l que la Eigreija. Argo; la forca puode te salir bien. Outra repuosta, bamos. SEGUNDO COBEIRO: “Quien custrói más fuorte de l que l pedreiro, l angenheiro i l carpinteiro?” PRIMEIRO COBEIRO: Ye, respunde i puode tirar la cangalha. SEGUNDO COBEIRO: Spera, you yá sei... PRIMEIRO COBEIRO: Fuorça! SEGUNDO COBEIRO: Que diabo, nun sei. (Entran Hamlet i Horácio.) PRIMEIRO COBEIRO: Nun maltrata más tou cérebro, pus un burro burro nun chimpa sperto cun pancada. Quando te faziren essa pregunta ua outra beç, respunde lhougo: “L cobeiro”. Las casas que el custrói duran até l Juízo Final. Agora bai até la bodega de Yanan i me traç un caneco de cerbeija. (Sal l Segundo Cobeiro. L Purmeiro caba i canta.) Na mocidade you amaba i amaba; Cumo era doce passar assi l die Ancurtando (ó!) l tiempo (ah!) que boaba I you nun bie la bida que fugie. HAMLET: Esse camarada nun ten cuncéncia de l trabalho que faç, cantando anquanto abre ua sepultura? HORÁCIO: L questume transforma esso an cousa natural. HAMLET: Ye mesmo. La mano que nun trabalha ten l tato más sensible. PRIMEIRO COBEIRO: (Canta.) I la belheç chega bien furtiba Na lhentidon que tarda, mas nun erra I ne ls atira eiqui drento de la fóia Cumo se l home tamien nó fusse tierra. (Çcubre un cránio.) HAMLET: Esse cránio yá tubo lhéngua un die, i podie cantar. I l crápula l atira ande pul suolo, cumo se fusse la queixada de Cain, l que cometiu l purmeiro assassinato. Puode ser la cachola dun politiqueiro, esso que esse cretino chuta agora; ó até l cránio de alguien que acraditou ser más que Dius. HORÁCIO: Ye, puode ser. HAMLET: Ó dun cortesano que solo sabie dezir: “Buono-die, amado príncipe! Cumo stá l senhor, miu buono senhor?” Puode tener sido l Lhord Tal-i-qual, que eilogiaba l cabalho de l Lhord Qual-i-Tal na sperança de ganhá-lo, nun ye mesmo? HORÁCIO: Ye, miu senhor. HAMLET: Puode ser. I agora sue dona ye Madame Brugo; çqueixado i cul quengo martelado pula pala dun cobeiro. Ua guapa reboluçon, se tibéssemos capacidade de antendé-la. La eiducaçon disses uossos terá custado tan pouco que solo sirban agora pra jogar la bocha? Ls mius doen, solo de pensar nisso. PRIMEIRO COBEIRO: (Canta.) Ua picareta i ua pala, ua pala I tamien ua mortalha Fóia de argila cabada Pra anterrar la gentalha. (Zamterra outro cránio.) HAMLET: Más un! Talbeç l cránio dun adbogado! Adonde fúrun parar ls sous sofismas, sues cabilaçones, sous mandatos i chicanas? Por que permite agora que un patife stúpido le arrebente la cabeira cun essa pala eimunda i nun l denuncia por lhesones corporales? Hun! Ne l sou tiempo esse sujeito talbeç tenga sido un grande cumprador de tierras, cun sues scrituras, fianças, tenermos, heipotecas, retomadas de posse. Será esso la retomada final de nuossas posses? L termo de nuossos tenermos, será tenermos la cabeira nesses tenermos? Ls fiadores del cuntinaran abaluzando solo cula garantie disse par de eidantificaçones? Las simples scrituras de sues tierras dificilmente caberian nessa fóia; l heirdeiro deilhas nun merecerie un pouco más? HORÁCIO: Nin un dedo más, senhor. HAMLET: L pergaminho de las scrituras nun ye feito de piel de carneiro? HORÁCIO: Ye, miu senhor. De bitela tamien. HAMLET: Ye; solo bitelos i carneiros ténen cunfiança nisso. Bou falar cun esse ande. (Al Cobeiro.) De quien ye essa fóia, rapaç? PRIMEIRO COBEIRO: Mie, senhor. (Canta.) L que falta la tal hóspede Ye un buraco de argila. HAMLET: Tua, claro. Stás to ancobado. PRIMEIRO COBEIRO: Sue ye que nun ye. L senhor parece preocupado, i eilha ye pós-acupada. You me acupo de la campa, lhougo stou acampado. HAMLET: La fóia que cabas ye cousa de muorto. Un bibo na tumba stá solo cunfinado. PRIMEIRO COBEIRO: Repuosta bien biba, senhor; xeque-mortal! HAMLET: Pra que home stá cabando l túmulo? PRIMEIRO COBEIRO: Pra home nanhun, senhor. HAMLET: Pra qual mulhier, anton? PRIMEIRO COBEIRO: Nanhue, tamien. HAMLET: Anton l que ye que bocé bai anterrar ande? PRIMEIRO COBEIRO: Alguien que fui mulhier, senhor; mas, paç a la sue alma, yá morriu. HAMLET: L patife ye sperto! Debemos falar cun percison, ó el ne ls ambolbe an ambiguidades. Por Dius, Horácio, hai uns trés anhos bengo notando esso; nuosso tiempo se tornou tan refinado que la punta de l pie de l camposino yá stá ne l carcanhal de l cortesano; até le machucando ls calhos. (Al Cobeiro.) Hai quanto tiempo bocé ye cobeiro? PRIMEIRO COBEIRO: Antre todos ls dies de l anho scolhi ampeçar ne l die an que l falecido rei Hamlet benceu Fortinbrás. HAMLET: Hai quanto tiempo, esso? PRIMEIRO COBEIRO: L senhor nun sabe? Qualquier idiota sabe. Fui ne l mesmo die an que naciu l príncipe Hamlet, l que quedou maluco i fui mandado pra Anglaterra. HAMLET: Ó, diabo, por que fui mandado pra Anglaterra? PRIMEIRO COBEIRO: Ué, porque quedou maluco. Diç que alhá recupera l juízo; i, se nun recuperar, alhá nun ten amportança. HAMLET: Por qué? PRIMEIRO COBEIRO: Na Anglaterra naide repara nel, aqueilho alhá ye todo doido. HAMLET: Cumo ye que quedou maluco? PRIMEIRO COBEIRO: Dízen que de maneira mui stranha. HAMLET: Stranha cumo? PRIMEIRO COBEIRO: Parece que perdiu l juízo. HAMLET: I qual fui la rezon? PRIMEIRO COBEIRO: Achar que nun tenie rezon! Esso, na Dinamarca! Yá sou cobeiro eiqui, juntando rapaç i home feito, ten bien trinta anhos. HAMLET: Quanto tiempo un home puode quedar ambaixo d'a tierra antes de apodrecer? PRIMEIRO COBEIRO: Mira, se yá nun staba podre antes de morrer – hoije ten ande mui cadáber pestilento que yá quaije nin spera la giente anterrar – dura uns uito ó nuobe anhos. Un curtidor aguenta bien nuobe anhos. HAMLET: Por que el más que ls outros? PRIMEIRO COBEIRO: Oura, senhor, la piel del stá tan curtida pula profisson que la auga custa mui a penetrar. Essa auga ye que ye la inimiga corroedora de l filho de la puta de l cadáber. Mira, bé eiqui esse cránio? – taba anterrado ande hai binte i trés anhos. HAMLET: De quien era? PRIMEIRO COBEIRO: Un maluco filho de la puta, esse ande. L senhor pensa que ye de quien? HAMLET: Sei alhá – nun sei. PRIMEIRO COBEIRO: Que la peste nunca abandone esse palhaço lhouco! Ua beç derramou na mie cabeça un garrafon anteiro de bino de l Reno. Esse cránio ande, cabalheiro, fui l cránio de Yorick, l bobo de l rei. HAMLET: Este eiqui? PRIMEIRO COBEIRO: Esse ande! HAMLET: Deixa you ber. (Pega l cránio.) Oulá, pobre Yorick! You l conheci, Horácio. Un rapaç de anfenita grácia, de spantosa fantasia. Mil bezes me carregou nas cuostas; i agora, me causa horror solo de lhembrar! Me rebolta l stómado! Daqui pendian ls lhábios que you beisei nun sei quantas bezes. Yorick, adonde andan agora las tuas piadas? Tuas cambalhotas? Tuas cantigas? Tous lhampeijos de alegrie que fazien la mesa spludir an gargalhadas? Nin ua gracinha más, zombando de la tua própia dentadura? Que falta de sprito! Mira, bai até l quarto d'a mie grande Dama i diç a eilha que, mesmo que se pinte cun dous dedos de spessura, este ye l resultado final; bé se eilha ri desso! Por fabor, Horácio, me diç ua cousa. HORÁCIO: L que, miu senhor? HAMLET: Bocé acha que Alexandre tamien quedou assi ambaixo d'a tierra? HORÁCIO: Assi mesmo. HAMLET: I fedie assi? Puá! (Joga l cránio fura.) HORÁCIO: Assi mesmo. HAMLET: La que serbenties bis podemos retornar, Horácio! Nada ne ls ampede de seguir l camino de la nobre cinza de Alexandre, até achá-lo calafetando un furo de barrica. HORÁCIO: Pensar assi ye chegar a minúcias scessibas. HAMLET: Nó, por mie fé, nada desso! Ye solo seguir l pensamiento cun naturalidade. Bé solo: Alexandre morriu; Alexandre fui anterrado; Alexandre boltou al pó; l pó ye tierra; d'a tierra nós fazemos massa. Por que essa massa an que el se cumbertiu nun puode calafetar ua barrica? Cesar Augusto ye muorto, birou tierra; Poner l bento pra fura ye sue guerra – L mundo tremiu tanto ante esse pó Que sirbe agora pra tapar buraco – solo. Mas, debagar! Debagar agora! Bamos ne ls afastar. L Rei ben ande! (Entran l Rei, Rainha, Lhaertes i l cuorpo de Ofélia, nun caixon, cun Padres i Fidalgos an procisson.) La Rainha, ls cortesanos. Quien ye que eilhes seguen? I cun un corteijo assi tan ancumpleto? Esso andica Que l cuorpo que seguen çtruiu la própia bida Cun mano desesperada. Era alguien de alta cundiçon. Bamos ne ls sconder un pouco i ouserbar. (Afasta-se cun Horácio.) LAERTES: (La un Padre.) Más algua cerimónia? HAMLET: (Para Horácio, a la parte.) Esse ye Lhaertes, Un moço nobilíssimo. Ouserba-lo. PRIMEIRO PADRE: Las eiséquias fúrun celebradas ne ls lhemites La que ne ls outorizórun. Sue muorte fui suspeita; Nun fusse la orde superior para sceçon de la regra, Tenerie sido anterrada an campo nun cunsagrado Até las trombetas de l Juízo Final; an beç de preces caridosas, Piedras, cacos i lhama serien atirados subre eilha. Assi i to le fúrun cuncedidas grinaldas de birge, Braçadas de flores brancas i tímpanos i séquito, Acumpanhando-la a la redadeira morada. LAERTES: Nun se puode fazer más nada? PRIMEIRO PADRE: Nada más a fazer, Profanarie l oufício de l muortos Cantar un réquien cumo fazemos pro çcanso De las almas que partiran an paç. LAERTES: Deponha-la subre a tierra; Que de sue chicha guapa i eimaculada Broten las bioletas! Te digo, padre cretino, Mie armana será un anjo eileito antre ls eileitos, Quando tu uibares nas perfundas de l anferno. HAMLET: L que; la pura Ofélia?! RAINHA: (Spargindo flores.) Flores a las flores. Adius! Speraba que fusses la sposa de l miu dileto Hamlet; Pensaba adornar l tou lheito de noiba, doce criança, Nun florir tua sepultura. HAMLET: Oh, tríplice çgraça Caia dieç bezes triplicada subre la cabeça maldita Cuja açon criminosa pribou bocé De tua anteligéncia lhuminosa! Páren un momento a tierra Para que you la aperte ua redadeira beç an mius braços. (Salta na sepultura.) Cubran agora de pó l bibo i la muorta, Até que essa planície se transforme an monte Más alto de l que l Monte Pélion ó de l que l pico De l Oulimpo azul, que fura l firmamento. HAMLET: (Abançando.) Quien ye esse cuja mágoa Se adorna cun tal bioléncia; cujo grito de delor Anfeitiça las streilhas errantes, detendo-las ne l cielo, Petrificadas cumo spantadas oubintes? Esse sou you, Hamlet, de la Dinamarca. (Salta na sepultura.) LAERTES: Que l demónio carregue la tua alma! (Lhuita cul.) HAMLET: Malo modo de rezar. You te peço, tira tous dedos d'a mie gorja; Pus ambora you nun seia raiboso ó biolento, Tenho an mi algo peligrosa Que tua sabedorie fazerá bien an respeitar. Tira las tuas manos! REI: Sepáren-me ls! RAINHA: Hamlet! Hamlet! HORÁCIO: Miu buono senhor, se acalme. (Ls Cortesanos sepórun ls dous, que saen de la campa.) HAMLET: Por esta causa you lhutarei cul Até que minhas pálpebras páren de pestaneijar. RAINHA: Ó, filho miu, que causa? HAMLET: You amaba Ofélia. Quarenta mil armanos Nun poderien, somando sou amor, Eiquipará-lo al miu. (La Lhaertes.) Que fazerás Tu por eilha? REI: El stá lhouco, Lhaertes. RAINHA: Pul amor de Dius, deixen nel solo. HAMLET: Pul sangre de Cristo, mostra-me l que pretendes fazer, Bás chorar? Bás lhutar? Ayunar? Fazer-te an Pedaços? Buber un riu? Comer un crocodilo? You fazerei esso. Beniste eiqui choramingar? Ó me zafiar saltando an sue tumba? Mande que te anterren bibo junto deilha i you fazerei l mesmo. I yá que falas brabatas de montanhas, deixa que lhancen Milhones de acres subre nós, até que nuosso tierra, Sturricando l cránio alhá na zona ardiente, Faga l Monte Ossa parecer berruga! Bai, bocifera; Miu rugido será eigual al tou. RAINHA: Esso ye lhoucura cumpleta; I l acesso bai dominá-lo assi por algun tiempo; Depuis, manso cumo ua palomba Quando bé nacer ls filhos dourados, L siléncio l ambolberá, acabrunhado. HAMLET: Oube, cabalheiro: Por que rezon me trata disse modo? You siempre l stimei. Mas nun amporta; Mesmo que Hércules use to sue einergie, L gato miará i l perro terá sou die. (Sal.) REI: You te peço, buono Horácio, toma cunta del. (Sal Horácio. Para Lhaertes.) Fortalece la tua pacéncia Cun nuossa cumbersa de onte a la nuite; Bamos dar cuntinidade a la nuossa decison. Buona Gertrudes, manda bigiar l tou filho. Esta tumba terá un monumento duradouro. An brebe chegará la nuossa hora de paç; Se agirmos, até alhá, cun pacéncia audaç. (Saen.)


CENA II

Sala ne l castielho. (Entran Hamlet i Horácio.) HAMLET: I quanto a esso, basta. Beijamos anton l resto; Recorda-te de todos ls detalhes? HORÁCIO: Cumo nun recordar, senhor? HAMLET: Amigo, an miu coraçon habie ua spécie de lhuita Que me ampedie de drumir. Me sentie Pior de l que ls amotinados presos ne ls porones. Fui ampulsibo, Mas lhoubada seia la ampulsibidade, Pus la amprudéncia a las bezes ne ls ajuda Adonde fracassan las nuossas tramas mui planeijadas. Esso ne ls deberie ansinar que hai ua dibindade Dando la forma final als nuossos más toscos porjetos... HORÁCIO: Nada más cierto . HAMLET: Subindo de mie cabine, Ua manta anrolada ne ls mius ombros, tateando Ne l scuro, ancontrei l que querie; Botei las manos ne l pacote deseiado I boltei finalmente al miu beliche. Nesse golpe de audácia, Miu medo dominando mius scrúpulos, biolei L selo de l çpacho solene. I ancontrei ande, Horácio – Oh, la canalhice rial! –, ua orde percisa, Alicerçada an muitas i bariadas spécies de rezones Cuncernentes a la sigurança de l rei de la Dinamarca, I tamien de la Anglaterra, falando de l horrores I fantasmas que surgirian se you cuntinasse bibo, De modo que, a la purmeira lheitura, i sin perda de tiempo, Nó, nanhue, nin mesmo la de afiar l machado, Debian me cortar la cabeça. HORÁCIO: Será possible? HAMLET: Eiqui stá l çpacho. Lheia depuis, cun más calma. Quieres oubir cumo you procedi? HORÁCIO: You le suplico. HAMLET: Stando assi preso na rede de belhacaries – I antes que you podisse ambiar un prólogo al miu cérebro Este yá tenie ampeçado l drama – you me sentei, Ambentei ua mensaige, screbi-la cun lhetra burilada – Cumo qualquier de nuossos stadistas. You, antigamente, cunsideraba ua baixeza Screber cun lhetra caprichada I me sforcei l que pude Para esquecer essa arte subalterna; mas nesse momento, amigo, Eilha me prestou un serbício inestimable. Quieres saber agora L teor de la mensaige? HORÁCIO: Claro, miu buono senhor. HAMLET: L rei de la Dinamarca faç un apelo premente – Yá que l rei de la Anglaterra ye sou fiel tributário; Yá que l amor antre ls dous debe florir cumo las palmas; Yá que la paç debe siempre trazer sue corona dourada; Serbindo de ounion antre las dues amisades – I muitos outros yá-ques d'a maior amportança – Para que, bisto i coincido l cunteúdo de la carta, Sin qualquier outra deliberaçon, grande ó pequeinha, Seia dada muorte als portadores, Nun se les cuncedendo nin tiempo para la cunfisson. HORÁCIO: I cumo selou l scrito? HAMLET: Ah, até nesso l cielo me fui propício. You tenie na bolsa l sinete de miu pai; Cópia fiel de l selo de la Dinamarca; Dobrei la fuolha cumo staba la outra; Assinei-la, timbrei-la; coloquei-la ne l lhugar de la berdadeira, Cumo las fadas trocan ua criança. Ne l die seguinte, Acuntiu la abordaige – todo l que ben depuis Yá ye de tou coincimiento. HORÁCIO: Anton Guildenstern i Rosencrantç se fúrun... HAMLET: Oura, home, ls dous cortejórun todo pul cargo. Nun pensan na mie cuncéncia; sue çtruiçon Procede de l própio antrometimento. Ye peligroso para ls anferiores Se metíren antre l passo i la stocada De las puntas furiosas de inimigos potentes. HORÁCIO: Cielos, que rei ye esse?! HAMLET: Pus ye; nun achas que ye miu deber agora – Cun esse que matou l miu rei i prostituiu mie mai; Que se anterpós antre la eileiçon al trono i las minhas speranças; Que lhançou l anzol de la anfámia pra pescar mie própia bida – Nun ye miu deber de cuncéncia abaté-lo cun sues própias armas? I nun serie criminoso deixar que essa pústula de la naturaleza Cuntinasse a disseminar sue biruléncia? HORÁCIO: Mas lhougo el bai recebir amboras de la Anglaterra Cuntando l que acuntiu por alhá. HAMLET: I nun demora. Mas l anterbalo ye miu; La bida dun home ye solo l tiempo de se cuntar “un”. Mas stou mui triste, Horácio, Por tener me scedido cun Lhaertes; Pus na eimaige d'a mie causa Beijo l reflexo de la del. Bou corteijar sue amisade. Mas, cun franqueza, sue ostentaçon de delor Me deixou nua fúria ancontrolable. HORÁCIO: Atençon! Quien ben alhá? (Entra Osric.) OSRIC: Minhas buonas-benidas la Buossa Senhoria por tener retornado a la Dinamarca. HAMLET: Le agradeço houmildemente, senhor. (A la parte, la Horácio.) Cunhece esse pernilongo? HORÁCIO: (A la parte, la Hamlet.) Nó, miu senhor. HAMLET: (A la parte, la Horácio.) Anton stás an stado de grácia – conhecé-lo ye un pecado. El ten muita tierra, i fértil. I quando un animal ye senhor de animales, acaba tenendo la manjedoura na mesa de l rei. Ye ua cacatua, mas, cumo you dixe, ten bastas árias de buosta. OSRIC: Doce senhor, se Buossa Grácia podisse çpor de algun bagar, you le transmitirieb ua cousa emanada de sue Majestade. HAMLET: You la recebirei, senhor, cun to çponéncia. I puode colocar l cobre-cránio adonde ye debido – na cabeça. OSRIC: Agradeço la Buossa Senhoria: mas faç tanto calor. HAMLET: Nó, puode crer, faç mui friu; benta de l Norte. OSRIC: Solo agora percebo, miu senhor, faç mesmo un friozinho. HAMLET: Pro miu temperamento stá até bien caliente i abafado. OSRIC: Scessibamente, miu Príncipe – stá até sufocante – cumo se fusse... an nin sei dezir cumo. Mas, miu senhor, Sue Majestade cunjurou-me la anformá-lo de que fizo ua grande aposta subre la sue cabeça. Senhor, la cousa ye la seguinte... HAMLET: You le suplico, nun se squeça... (Acena pra que el ponga l chapéu.) OSRIC: Nó, miu buono senhor, le asseguro que assi stou más a la bontade. Senhor, eiqui na corte, recentemente chegado, stá Lhaertes; creia-me, puode crer, un absoluto cabalheiro, cheno de las más eicelentes çtinçones, de trato amabilíssimo i aparéncia nobre; na berdade falar de sous méritos ye falar de l atlas i de l calendário de la fidalguia, pus todos ancontran nel l cumpéndio de l cumportamento que un cabalheiro debe seguir. HAMLET: Senhor, l definimento del nun sofriu perdiçon na sue boca; ambora you saba que debedi-lo ambentarialmente tontearie la aritmética d'a mimória, i serie solo zbiarmos de la rota un barco tan beloç. Mas cuncordo na beracidade de l sou panegírico, ye ua alma mui bien dotada, cun ua eissencia de tan peregrina raridade, que, pra dezir la berdade final, solo ancontra semelhante ne l sou própio speilho; i solo puode segui-lo la sue selombra – naide más. OSRIC: Buossa Senhoria fala del cun anfalibilidade. HAMLET: I l correlacionamento, senhor? Por que ambrulhar l cabalheiro nesse malo hálito berbal? OSRIC: Perdon? HORÁCIO: Oura, senhor, nun antende la própia lhéngua nua outra lhéngua? Bamos, senhor, solo un pequeinho sfuorço. HAMLET: An que amplica tener eibocado tal donzel? OSRIC: Lhaertes? HORÁCIO: (A la parte, la Hamlet.) Sue bolsa de metáforas sbaziou. Yá gastou todas las palabras de ouro. HAMLET: El mesmo, senhor. OSRIC: Sabemos bien que l senhor nun ye eignorante... HAMLET: Inda bien. Se fusse l cuntrário you me sentirieb ambergonhado. OSRIC: ...que l senhor nun ye eignorante de la eiceléncia de Lhaertes... HAMLET: Nun conheço bien sue eiceléncia... OSRIC: ...la eiceléncia de Lhaertes, l renome de que goza, sou mérito ancumparable ne l maneijo de la arma branca. HAMLET: Qual ye la arma del? OSRIC: Adaga i florete. HAMLET: Yá ande tenemos dues. Mas stá bien. OSRIC: L Rei, miu senhor, apostou cul seis cabalhos bérberes contra ls quales Lhaertes eisigiu, me dezírun, seis floretes i seis punhales franceses, cun todos ls sous acessórios: cintos, alças, boldriés, anfin, todo. Trés disses boldriés son peças refinadas, cumbinando dibinamente cun ls punhos; ua cuncepçon lhuxuriosa. HAMLET: L que ye que Buossa Senhoria chama de boldriés? HORÁCIO: (A la parte, la Hamlet.) Sabie que l senhor tenerie que recorrer a las notas marginales antes del terminar. OSRIC: Boldriés, senhor, son ls suportes. HAMLET: La frase serie más suportable se lhebássemos bandeiras a tiracolo. Mas, anquanto esso, bamos chamar de talabartes. Relembrando: seis cabalhos bérberes contra seis spadas francesas, sous acessórios i trés talabartes de cuncepçon lhuxuriosa. Essa la aposta francesa contra la dinamarquesa. I cun que fito se eisigiu todo esso, cumo dizes? OSRIC: L Rei, senhor, apostou que, nua dúzia de passes antre l senhor i Lhaertes, este nun lhebará bantaige de más de l que trés toques. Lhaertes ampós cumo cundiçon que ls assaltos anton séian duoze i nun nuobe: i la çputa será eimediata, assi que Buossa Senhoria ne ls cunsignar sue repuosta. HAMLET: Senhor, bou passear un pouco nesta sala. Se assi agradar la Sue Majestade, este ye l momento de çcanso de l miu die. Manden trazer ls floretes, causo l cabalheiro cuncordar i l Rei permanecer an sou propósito; you bencerei por el, se podir; se nun podir, ganharei solo la bergonha i las stocadas la más. OSRIC: Debo lhebar la repuosta nesses tenermos? HAMLET: Esse ye l sentido, senhor; mas puode usar ls floreios i meneios que le son naturales. OSRIC: Aceite Buossa Senhoria ls mius serbícios. HAMLET: Aceito. Aceito. (Sal Osric.) Faç bien an oufrecer el própio ls sous serbícios. Nanhue outra lhéngua l fazerie tan bien. HORÁCIO: Ua abe inexperiente – quier bolar inda na casca de l uobo. HAMLET: Yá cumprimentaba la teta antes de mamar. Cumo tantos outros de la mesma niada, que nuossos tiempos fríbolos stimulan, solo cunseguiu pegar l ton de la moda i l lhado superficial de las relaçones; ua spécie de espuma que flutua subre las oupiniones más sérias i amadurecidas; nun resisten al menor sopro de proba. Stouran. (Entra un Fidalgo.) FIDALGO: Miu senhor, Sue Majestade mandou cumprimentá-lo atrabeç de l moço Osric, l qual, de bolta, le quemunicou que l senhor l spera nesta sala. Sue Majestade deseia saber se l senhor cuntina ne l propósito de se batener cun Lhaertes ó se deseia sperar más algun tiempo. HAMLET: Stou firme an miu propósito, que se ajusta a la bontade de l Rei. Se el stá preparado, you stou pronto, agora ó a qualquier momento, zde que me sinta tan ato quanto agora. FIDALGO: L Rei i la Rainha çcen cun to la corte. HAMLET: An buona hora. FIDALGO: La Rainha deseia que, antes de ampeçar l assalto, l senhor deia un acolhimiento amable la Lhaertes. HAMLET: Eis ande un bun cunseilho. (Sal Fidalgo.) HORÁCIO: Bai perder essa aposta, miu senhor. HAMLET: Nun creio. Zde que el fui pra Fráncia tenho me eisercitado sin cessar; you bencerei. Cun las stocadas de bantaige. Bocé nin eimagina la angústia que tenho eiqui ne l coraçon. Mas nun amporta. HORÁCIO: Cumo nó, miu buono senhor? HAMLET: Nun passa de tolice; solo ua spécie de pressentimento, disses que perturban las mulhieres. HORÁCIO: Se hai algua aprenson an sou sprito, oubedeça. Probidenciarei pra que nun béngan, dezindo que l senhor nun stá preparado. HAMLET: An absoluto; zafio ls augúrios. Eisiste ua prebidéncia special até na chimpa dun páixaro. Se ye agora, nun bai ser depuis; se nun fur depuis, será agora; se nun fur agora, será a qualquier hora. Star preparado ye todo. Se naide ye duonho de nada de l que deixa, que amporta la hora de deixá-lo? Seia alhá l que fur! (Entran l Rei, la Rainha, Lhaertes, Fidalgos, Osric i Serbidores, cun floretes i lhubas de sgrima; ua mesa i frascos de bino.) REI: Ben, Hamlet, ben, i aperta a mano que a mie mano te stende. (L Rei pon a mano de Lhaertes na de Hamlet.) HAMLET: Dá-me tou perdon, senhor. You te oufendi. Mas me perdoarás, cumo un cabalheiro. Ls persentes saben, I tu mesmo debes tener oubido, que fui atacado Por cruel ansánia. L que you fiç. Que tenga agredido tua naturaleza, tou temperamento, Honra ó cuncéncia – proclamo eiqui que ye la lhoucura. Fui Hamlet quien oufendiu Lhaertes? Hamlet, jamales; Se Hamlet fui puosto fura de si. I cun Hamlet fura de si oufendiu la Lhaertes, Nun ye Hamlet quien oufende, i Hamlet l nega. Quien oufende, anton? Sue lhoucura. I se ye assi, Hamlet stá na parte oufendida. La lhoucura tamien ye sue inimiga. Senhor, delantre desta audiéncia, Que mie negatiba de qualquier mala antençon Tire de l sou generosíssimo sprito La eideia de que atirei mie flecha subre la casa I feri miu armano. LAERTES: Stou sastifeito ne ls mius sentimientos, Cujos ampulsos, neste causo, me ancitarian La un ato de bingança. Mas ne l que toca mie honra Me mantenho adonde staba i nun aceito reconciliaçon, Até que cunselheiros más bielhos, sábios na matéria, Me déian julgamento de l miu nome. Inda assi, Recibo cumo afeto l afeto que oufrece, I prometo respeitá-lo. HAMLET: Aceito esso cun ánimo sincero. I jogarei lhealmente la aposta fraternal. Ls floretes, senhores! Bamos alhá! LAERTES: Bamos. Un eiqui pra mi. HAMLET: Serei l floreado de l tou hábil florete, Lhaertes. Cumo ua streilha nua nuite negra La tua perícia brilhará más bisible que nunca, Refletida na mie ancumpeténcia. LAERTES: Tu zombas de mi. HAMLET: Por esta mano, te juro. REI: Antrega ls floretes, moço Osric. Primo Hamlet, Cunheces la aposta? HAMLET: Mui bien, senhor; Buossa majestade protege la parte más fraca. REI: Nun temo por esso; yá bi ambos lhutando. Mas el progrediu; dende tua bantaige. LAERTES: (Spurmenta l florete.) Este ye mui pesado; dá un outro. HAMLET: (Spurmenta l florete.) Este me sirbe. San todos de l mesmo cumprimento? OSRIC: Si, buono senhor. (Prepórun-se.) REI: Coloquen ls jarros de bino nesta mesa. Se Hamlet dar l purmeiro ó l segundo toque Ó debolber l toque ne l terceiro assalto, Que ls canhones çpáren de todas las ameias. L Rei buberá al fólego de Hamlet Jogando na copa ua pérola sola, Más preciosa de l que las que quatro reis sucessibos Usórun na corona deste reino. Déian-me las copas; Que l tambor fale a las trombetas, Las trombetas als canhoneiros, Ls canhones als cielos; l cielo a a tierra: “L Rei stá brindando la Hamlet”. (Trompa.) Bamos, ampeçen: I bós, juízes, uolhos atentos. HAMLET: An guarda, senhor. LAERTES: An guarda, miu senhor; (Lhutan.) HAMLET: Un! LAERTES: Nó! HAMLET: Julgamento! OSRIC: Un toque. Un toque bien bisible. LAERTES: Mui bien. De nuobo. REI: Un momento; déian-me bubida. Hamlet, esta pérola ye tua. (Ambenena la copa.) A la tua salude. (Soan trombetas. Tiros de canhon fura de cena.) Déian esta copa la Hamlet. HAMLET: Más un assalto, antes; deixe la copa ande. An guarda. (Lhutan.) Toquei outra beç; que diç agora? LAERTES: Tocou, tocou – you reconheço. REI: Nuosso filho bai ganhar. RAINHA: Stá suando i sin fólego. Eiqui, Hamlet, toma miu lhenço, anxuga a tiesta. La Rainha brinda a la tua fortuna. Hamlet. (Eilha pega la copa ambenenada.) HAMLET: Gentil senhora! REI: Gertrudes, nun beba! RAINHA: Bou buber, miu senhor; rogo que me perdoe. (Bebe.) REI: (A la parte.) La copa ambenenada; tarde demales. (La Rainha oufrece la copa la Hamlet.) HAMLET: Nó, inda nó, senhora; bebo daqui a pouco. RAINHA: Deixa you anxugar tou rostro. LAERTES: (A la parte.) Bou acertá-lo agora, miu senhor. REI: Nun acradito. LAERTES: (A la parte.) I assi i to fago esso quaije contra a mie cuncéncia. HAMLET: An guarda pro terceiro assalto, Lhaertes. Tu stás brincando; You te peço: ataca cula maior bioléncia; Receio que steias querendo me fazer de bobo. LAERTES: Achas esso? An guarda, anton! (Lhutan.) OSRIC: Nada, de nanhun de l dous. LAERTES: Toma essa agora! (Lhaertes fire Hamlet; anton, na bioléncia, las armas saltan i son trocadas. Hamlet fire Lhaertes.) REI: Sepáren-me ls. Stan furiosos. HAMLET: Nó, nó. Cuntina! Ataca! (La Rainha cai.) OSRIC: Socorran la Rainha – la Rainha! HORÁCIO: Ls dous stan sangrando. (La Hamlet.) Cumo stá, miu senhor? OSRIC: Cumo stá, Lhaertes? LAERTES: Preso cumo un angodo an mie própia armadilha, Osric. Muorto, cun justícia, por mie própia traiçon. HAMLET: Cumo stá la Rainha? REI: Çmaiou quando ls biu ansanguentados. RAINHA: Nó, nó, la bubida, la bubida – Oh, querido Hamlet, La bubida, la bubida! Fui ambenenada! HAMLET: Ó, anfámia! Hei – tranquen las puortas. Traiçon! Percuren l traidor. (Lhaertes cai.) LAERTES: Stá eiqui, Hamlet; Hamlet, bocé stá muorto; Nanhun remédio ne l mundo poderá te salbar Nun sobra an ti meia hora de bida; L strumiento traidor stá an tua mano, Sin proteçon i ambenenado. L torpe stratagema Se boltou contra mi; mira, eis-me caído; Pra nun me arguer jamales. Tua mai fui ambenenada. Nun puodo más – l Rei, l Rei ye l culpado. HAMLET: La punta! Ambenenada tamien! Anton, beneno, termina tua obra! (Fire l Rei.) TODOS: Traiçon! Traiçon! REI: Ai! Defendan-me inda, amigos! Stou solo ferido! HAMLET: Toma, Rei maldito, assassino – Ancestuoso dinamarqués, acaba esta poçon! Angole tua pérola. Segue mie mai. (L Rei morre.) LAERTES: Tubo l que merecie; L beneno que el própio preparou. Troca l tou perdon cul miu, nobre Hamlet. Que mie muorte i la de miu pai nun pesen an ti. Nin la tua an mi! (Morre.) HAMLET: L cielo te absolba! Bai, you te sigo. You stou muorto, Horácio. Pobre Rainha, adius! (A todos.) Todos bós que stan pálidos i trémulos Delantre deste drama; que son solo cumparsas Ó spetadores mudos desta cena, Se me sobrasse tiempo – mas la muorte, Essa justiceira cruel, ye inexorable ne ls sous prazos – Oh, you poderie les cuntar... Mas que assi seia. You stou muorto, Horácio; Bocé bibe. Splica a mi i a mie causa fielmente Àqueles que dubiden. HORÁCIO: Nun speres por esso. Nun sou un dinamarqués, sou más un romano antigo. Inda ten un pouco de bubida. (Lhebanta la copa.) HAMLET: Se bocé ye un home; Me dá essa copa. Ancha-la, puls cielos, deixa cumigo! Ó Dius, Horácio, que nome eisecrado Bibirá depuis de mi, Se las cousas quedáren assi eignoradas! Se jamales me tubiste an tou coraçon Renuncia inda un tiempo a la bien-abinturança, I mantén tou sopro de bida neste mundo de delor Pra cuntar mie istória. (Marcha al lhoinge, çparos fura de cena.) L que son esses barulhos guerreiros? OSRIC: L moço Fortinbrás chegou bitorioso de la Polónia, I mandou dar essa salba marcial Als ambaixadores de la Anglaterra. HAMLET: Oh, you morro, Horácio; L poderoso beneno domina l miu sprito. Nun bou bibir pra oubir amboras de la Anglaterra; Mas profetizo que la eileiçon recairá an Fortinbrás. El ten l miu boto agonizante; Diç-le esso i fala de todas las ocorréncias, Maiores i menores, que me ampulsionórun la... L resto ye siléncio. (Morre.) HORÁCIO: Assi stoura un nobre coraçon. – Buona-nuite, amado príncipe, Reboadas de anjos cantando te acumpanhen al tou repouso! (Marcha fura de cena.) Por que se aprossiman esses tambores? (Entran Fortinbrás, l Ambaixador de la Anglaterra. Tambores, bandeiras i Serbidores.) FORTINBRÁS: Adonde ye l spetáclo? HORÁCIO: L que ye que esperabas ber? Se ye un quadro de horror i anfelicidade Nun percures más. FORTINBRÁS: Este monte de cadáberes ye un grito de stermínio. Ó muorte ourgulhosa! Que fiesta se prepara an tou antro sinistro, Para que tengas derrubado tantos príncipes Nun solo golpe sangrento? PRIMEIRO EMBAIXADOR: La cena ye sombria: Nuossas mensaiges de la Anglaterra chegan tarde demales. Ls oubidos que debian ne ls oubir stan ansensibles, Nun saberan que sues ordes fúrun eisecutadas, Nun saberan que Rosencrantç i Guildenstern stan muortos. De quien recebiremos nuossos agradecimientos? HORÁCIO: Nun de sue boca, Se inda tubisse la capacidade biba de l agradecimiento. Jamales dou orde pra que fússen muortos. Mas cumo chegórun eiqui Lhougo após esta lhuita sangrenta, Un de las guerras polonesas, i outro de la Anglaterra, Ourdenen que estes cuorpos séian colocados a la bista de l pobo Nua essa bien alta, i deixen que you relate al mundo, Que inda nun l sabe, cumo essas cousas se passórun. Me oubiron falar de atos carnales, sanguinolentos I contra la naturaleza; julgamentos fortuitos, assassinatos casuales, Muortes anstigadas por perfídies i maquinaçones, I, cumo eipílogo, maquinaçones cunfundidas, Caindo na cabeça de sous ambentores. L miu relato trará la berdade anteira. FORTINBRÁS: Ne ls apressamos an te oubir. Cumbocaremos ls más nobres para essa audiéncia. Quanto a mi, ye cun pesar que abraço a mie fortuna. Tenho neste reino alguns dreitos jamales squecidos Que la ocasion propícia me oubriga a reibindicar. HORÁCIO: Desso you tamien terei motibo de falar. An nome de alguien, cuja boç poderosa, Arrastrará outras cunsigo; mas que todo se faga bien depressa, Anquanto ls ánimos inda stan perplexos, I antes que nuobas çgraças acunteçan Por anganhos i antrigas. FORTINBRÁS: Que quatro capitanes Carreguen Hamlet cumo soldado para un cadafalso. Ye eibidente que, se houbisses reinado, Serie un grande rei. Que la música marcial i ls ritos guerreiros Falen alto por el, Na sue partida. Lhebai ls cuorpos. Esta cena final Cumbén más al campo de batailha. Eiqui bai mal. Eide! Que ls soldados çpáren. (Marcha fúnebre. Saen, lhebando ls cuorpos; depuis de l que se ouben salbas de artilharie.)