Hamlet/Acto 3

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Hamlet
by William Shakespeare

ACTO III


CENA I

Eilsinor. Sala de l Castielho. (Entran l Rei, la Rainha, Polónio, Ofélia, Rosencrantç i Guildenstern.) REI: Mas ls senhores nun cunseguen, cun algun subterfúgio, Arrincar del l motibo disse agir stranho Que lhançou la tranquilidade de sue bida Na peligrosa turbuléncia de la lhoucura? ROSENCRANTZ: El cunfessa sentir-se perturbado; Mas se recusa a rebelar la causa. GUILDENSTERN: Nin stá anclinado la çcutir l assunto; Ye ua lhoucura sperta, cula qual escapa, To beç que l pressionamos A rebelar sou berdadeiro stado. RAINHA: El ls recebiu bien? ROSENCRANTZ: Un purfeito cabalheiro! GUILDENSTERN: Mas fuorçando bisiblemiente la própia çposiçon. ROSENCRANTZ: Abaro nas preguntas, Mas até scessibo quando ne ls respundia. RAINHA: Ls senhores l cumbidórun para algun passatempo? ROSENCRANTZ: Acunte, senhora, que ancontramos un grupo de atores Ne l camino; cuntamos esso a el que, al oubir, Demunstrou cierta alegrie. Ls atores stan ande, Na corte, i yá recebírun ordes de representar Pra el, hoije a la nuite. POLÓNIO: Ye berdade. I me pediu que cumbidasse buossas majestades Pra ber i oubir la cousa. REI: De to coraçon; fico mui cuntente An sabé-lo assi çpuosto. Buns senhores, animen nel, ampurren nel, Pra que tire prazer dessa anclinaçon. ROSENCRANTZ: Nós l fazeremos, senhor. (Saen Rosencrantç i Guildenstern.) REI: Doce Gertrudes, deixe-me ls tamien, agora: An segredo, probocamos Hamlet a benir eiqui Adonde, por pura obra de l acauso, Bai ancontrar Ofélia. You i l pai deilha, spiones por sou bien, Bendo sin ser bistos, Poderemos julgar l ancontro lhibremente, Berificando, pula cunduta del, Se ye por afliçones de l amor, ó nó, Que el sofre tanto. RAINHA: You oubedeço. I quanto a ti, Ofélia, todo que anseio Ye que tua terna beleza Seia la feliç rezon de l transtorno de Hamlet. Cumo anseio tamien que, por tuas birtudes, El bolte tranquilo al camino normal: I para honra de ambos. OFÉLIA: Madame, you tamien l deseio. (Rainha sal.) POLÓNIO: Bocé chimpa eiqui, Ofélia. (Al Rei.) I se apraç La Buossa Grácia, ne ls scondemos eilhi. (Para Ofélia.) Bocé lé este brebiário Pra que l eisercício spritual Deia algun quelorido a la tua solidon, Bamos ser acusados de cousa yá tan probada; Cun un rostro deboto i alguns géstios beatos, Açucaramos até l demónio. REI: (A la parte.) Oh, cumo esso ye berdade! Que ardiente chicotada an mie cuncéncia ye esse çcurso. La face de la rameira, ambelezada por cosméticos, Nun ye más feia para a tinta que la ajuda De l que miu feito pra mie palabra más ornamentada. Oh, fardo smagador! POLÓNIO: El ben benido. Bamos ne ls retirar, senhor. (Saen Polónio i l Rei.) HAMLET: Ser ó nun ser – eis la queston. Será más nobre sofrer na alma Pedradas i flechadas de l çtino feroç Ó pegar an armas contra l mar de angústias – I, cumbatendo-lo, dar-le fin? Morrer; drumir; Solo esso. I cul sono – dízen – stinguir Delores de l coraçon i las mil mazelas naturales La que la chicha ye sujeita; eis ua cunsumaçon Ardientemente deseiable. Morrer – drumir – Drumir! Talbeç sonhar. Ande stá l oustáclo! Ls suonhos que han de benir ne l sono de la muorte Quando tubirmos scapado al albrote bital Ne ls oubrigan a heisitar: i ye essa reflexon Que dá a la zbentura ua bida tan lhonga. Pus quien suportarie l açoite i ls ansultos de l mundo, La afronta de l oupressor, l çdén de l ourgulhoso, Las pontadas de l amor houmilhado, las delongas de la lhei, La prepoténcia de l mando, i l achincalhe Que l mérito paciente recibe de l einúteles, Podendo, el própio, ancontrar sou repouso Cun un simples punhal? Quien aguentarie fardos, Gemendo i suando nua bida serbil, Senó porque l terror de algo após la muorte – L paíç nun çcubierto, de cujos cunfines Jamales boltou nanhun biajante – ne ls cunfunde la bontade, Ne ls faç preferir i suportar ls males que yá tenemos, A fugirmos pra outros que çconhecemos? I assi la reflexon faç todos nós cobardes. I assi l matiç natural de la decison Se transforma ne l doentio pálido de l pensamiento. I ampreitadas de bigor i coraige, Refletidas demales, saen de sou camino, Perden l nome de açon. (Bé Ofélia rezando.) Mas, debagar, agora! La guapa Ofélia! (Para Ofélia.) Ninfa, an tuas ouraçones Séian lhembrados todos ls mius pecados. OFÉLIA: Miu buono senhor, Cumo ten passado todos esses dies? HAMLET: Le agradeço houmildemente. Bien, bien, bien. OFÉLIA: Miu senhor, tenho cumigo uas lhembranças sues Que deseiaba mui le restituir. Rogo que las aceite agora. HAMLET: Nó, you nó; Nunca le dei cousa algua. OFÉLIA: Repeitábel senhor, sabe mui bien que dou; I acumpanhadas por palabras de hálito tan doce Que las tornórun mui más preciosas. Perdido l perfume, Aceite-las de bolta; pus, pra almas nobres, Ls persentes ricos quedan pobres Quando l doador se faç cruel. Eis eiqui, miu senhor. (Dá ls persentes a el.) HAMLET: Ah, ah! Bocé ye hounesta? OFÉLIA: Miu senhor?! HAMLET: Bocé ye guapa? OFÉLIA: L que quier dezir Buossa Senhoria? HAMLET: Que se bocé ye hounesta i guapa, sue hounestidade nun deberie admitir qualquier antemidade cula beleza. OFÉLIA: Senhor, cun quien la beleza poderie tener melhor comércio de l que cula birtude? HAMLET: L poder de la beleza transforma la hounestidade an meretriç más depressa de l que la fuorça de la hounestidade faç la beleza se assemelhar a eilha. Antigamente esso era un paradoxo, mas ne l tiempo atual se fizo berdade. You te amei, un die. OFÉLIA: Rialmente, senhor, cheguei a acraditar. HAMLET: Pus nun debie. La birtude nun puode ser anxertada an tronco bielho sin pegar sou oulor. You nun te amei. OFÉLIA: Tanto maior miu anganho. HAMLET: Bai prun cumbento. Ó prefres ser geratriç de pecadores? You tamien sou razoablemiente birtuoso. Inda assi, puodo acusar a mi mesmo de tales cousas que talbeç fusse melhor mie mai nun me tener dado a la luç. Sou arrogante, bingatibo, ambicioso; cun más crimes na cuncéncia de l que pensamientos para cuncebé-los, eimaginaçon para zambolbé-los, tiempo para eisecutá-los. Que fázen andibíduos cumo you rasteijando antre l cielo i a tierra? Somos todos rematados canalhas, todos! Nun acradite an nanhun de nós. Bai, segue pro cumbento. Adonde stá tou pai? OFÉLIA: An casa, miu senhor. HAMLET: Anton que todas las puortas se fechen subre el, pra que quede sendo idiota solo an casa. Adius. OFÉLIA: (A la parte.) Oh, cielo clemente, ajudai-lo! HAMLET: Se bocé se casar, lheba esta praga cumo dote: Ambora casta cumo l carambelo, i pura cumo la niebe, nun scaparás A la calúnia. Bai pro tou cumbento, bai. Ó, Se percisa mesmo casar, casa cun un eimbecil. Ls spertos saben mui bien an que monstros bós ls transforman. Bai prun cumbentilho, un bordel: bai – bai depressa! Adius. OFÉLIA: Ó, poderes celhestriales, curai-lo! HAMLET: Yá oubi falar tamien, i muito, de cumo bocé se pinta. Dius te dou ua cara i bocé faç outra. I bocé ondula, bocé meneia, bocé cicia, pon apelidos nas criaturas de Dius, i percura fazer passar por inocéncia la sue bolúpia. Bai ambora – chega – fui esso que me enlouqueciu. Afirmo que nun haberá más casamentos. Ls que yá stan casados cuntinaran todos bibos – sceto un. Ls outros quedan cumo stan. Prun bordel – bai! (Sal.) OFÉLIA: Ó, ber tan nobre sprito assi tan transtornado! L uolho, la lhéngua, la spada de l cortesano, soldado, sábio, Rosa i sperança deste guapo reino, Speilho de l gusto i modelo de l questumes, Admirado puls admirables – caído assi, assi çtruído! I you, la más aflita i anfeliç de las mulhieres, Que suguei l mel musical de sues promessas, Bino agora essa rezon nobre i soberana, Çcumpassada i strídula cumo un campana rachado i rouco. La forma ancumparable, la silhueta de la mocidade an flor, Queimada ne l delírio! Oh, çgraçada de mi, Que bi l que bi, bendo l que beijo! (Entran l Rei i Polónio.) REI: Amor! Ls sentimientos del nun tenden pra esse lhado I tamien l que dixe, ambora meio lhouco, Nun parece lhoucura. La melancolia Ancuba algo an sue alma Que, al salir de la casca, puode ser peligrosa. Para eibitá-lo, determino l seguinte: Eirá pra Anglaterra sin demora, Reclamar nuossos tributos atrasados. Talbeç ls mares, países defrentes, Outras paisaiges, spulsen La mania anraizada an sou coraçon Cuntra la qual sou cérebro lhuita sin cessar Deformando-le até l modo de ser. Que pensa desso? POLÓNIO: Ua buona soluçon. Mas inda acradito Que la causa i l ampeço de la çdita de Hamlet Residan ne l amor rejeitado. I mui bien, Ofélia! Nun percisa ne ls cuntar l que l príncipe dixe: Oubimos todo. (Al Rei.) Miu senhor, faç cumo achar melhor, Mas, depuis de l drama, se acradita ouportuno, Deixe que la rainha-mai, solica cul, Le suplique çcutir sue angústia. Que eilha seia franca. Se me permitir, Starei oculto: un oubido la más na cunferéncia. Se eilha nun l zbelar, ambie-lo a la Anglaterra, Ó mande cunfiná-lo adonde buossa sabedorie achar melhor. Ye cousa cunsagrada: La lhoucura de l grandes debe ser bigiada. (Saen.)


CENA II

Eilsinor. Sala ne l castielho (Entran Hamlet i dous ó trés Atores. )

HAMLET: Peço ua cousa, falen essas falas cumo you las pronunciei, lhéngua ágil, bien claro; se ye pra berrar las palabras, cumo fázen tantos de nuossos atores, you chamo l pregoeiro público pra dezir minhas frases. I nin serren l aire cula mano, l tiempo to (Faç géstios ne l aire cun las manos.); moderaçon an todo; pus mesmo na torrente, tempestade, you dirie até ne l torbelinho de la peixon, ye perciso cunceber i sprimir sobriedade – l que angrandece la açon. Ah, me dói na alma oubir un disses lhatagones robustos, de peruca einorme, straçalhando ua peixon até fazé-la an trapos, arrebentando ls tímpanos de l basbaques que, de modo giral, solo aprecian berros i pantomimas sin qualquier sentido. La bontade ye mandar açoitar esse andibíduo, más tiránico de l que Termagante, más heiróico de l que Heirodes. Eibiten esso, por fabor. PRIMEIRO ATOR: Prometo la Buossa Honra. HAMLET: Mas tamien nada de cuntençon sagerada; tou çcernimento debe te ourientar. Ajusta l géstio a la palabra, la palabra al géstio, cul cuidado de nun perder la simplicidade natural. Pus todo que ye fuorçado deturpa l antuito de la representaçon, cuja finalidade, an sue ourige i agora, era, i ye, eisibir un speilho a la naturaleza; amostrar a la birtude sue própia spresson; al ridíclo sue própia eimaige i la cada época i geraçon sue forma i efígie. Oura, se esso ye sagerado, ó anton mal cuncluído, por más que faga rir al eignorante solo puode causar tédio al eisigente; cuja oupinion debe pesar más ne l tou cunceito de l que ua platéia anteira de patetas. Ah, you tenho bisto atores – i eilogiados até! i mui eilogiados! – que, pra nun usar tenermos profanos, you dirie que nun ten nin boç nin jeito de crestianos, ó de pagones – sequiera de homes! Berran, ó gagueijan de tal forma, que you fico pensando se nun fúrun feitos – i malfeitos! – por algun daprendiç de la naturaleza, tan abominable ye la maneira cun que eimitan la houmanidade! PRIMEIRO ATOR: Creio, senhor, que an nuosso grupo esso yá fui bastante corrigido. HAMLET: Anton corrija todo! I nun permita que ls jograles falen más de l que les fui andicado. Pus alguns deilhes questuman dar risadas pra fazer rir tamien uns tantos spetadores idiotas; inda que, ne l mesmo momento, algun punto básico de la peça steia merecendo la atençon giral. Esso ye andigno i rebela ua ambiçon lhamentable por parte de l eimbecil que usa esse recurso. Bai te aprontar. (Saen Atores. Entran Polónio, Rosencrantç i Guildenstern.) (Para Polónio.) Cumo ye, miu senhor? L Rei cuncorda an oubir la peça? POLÓNIO: I la Rainha tamien; bénen eimediatamente. HAMLET: Manda que ls atores se apressen. (Sal Polónio.) Bós dous puoden ajudá-los? ROSENCRANTZ & GUILDENSTERN: Pus nó, miu senhor. (Saen Rosencrantç i Guildenstern.) HAMLET: Oulá, Horácio! (Entra Horácio.) HORÁCIO: Eiqui, stimado senhor; a las sues ordes. HAMLET: Horácio, bocé ye l home más eiquilibrado cun quien cumbibi an to a mie bida. HORÁCIO: Oh, miu caro senhor. HAMLET: Nun creia que you l lhisonjeio; Que bantaiges puodo tirar de ti Que nun tenes pra te bestir i comer Outra renda que nó la de tous dotes de sprito? Por que lhisonjear l pobre? Nó; la lhéngua açucrada debe lhamber solamente la pompa strema, I ls gonzos ambiciosos de l zinolhos dobrar solo Adonde haba lhucro na bajulaçon. Bocé me scuita? Zde quando mie alma preciosa se tornou senhora de bontade própia, I daprendiu la çtinguir antre ls homes, Eilha te eilegeu pra eilha. Porque bocé fui siempre uno, Sofrendo todo i nun sofrendo nada; Un home que agradece eigual Bofetadas i carícias de la fortuna... Felizes esses Ne ls quales peixon i rezon biben an tal harmonia Que nun se transforman an fraita adonde l dedo de la suorte Toca la nota que scolhe. Me mostra l home que nun ye scrabo de la peixon I you l cunserbarei ne l más fondo de l peito, Ye, ne l coraçon de l coraçon – l que fago cuntigo. Mas yá me scedi nisso. Esta nuite hai ua representaçon Para l Rei. Ua de las cenas lhembra las circunstáncias Que te narrei, de la muorte de miu pai. Peço, quando benires la cena an queston, Que ouserbes miu tio cun total cuncentraçon de tua alma. Se la culpa que el sconde nun se denunciar nesse momento, Anton l que benimos era un sprito de l anferno, I mie suspeita tan eimunda Quanto la frauga de Bulcano. Scuita-lo atentamente; Mius uolhos tamien staran crabados an sou rostro. Depuis juntaremos nuossas ampressones Pra abaluar la reaçon que tubo. HORÁCIO: Bien, miu senhor, Se l Rei me furtar algo anquanto se representa I scapar a la ouserbaçon, you pago l roubo. HAMLET: Eilhes chegan pro spetáclo. Debo fazer l lhouco. Scolhe un buono lhugar. (Marcha dinamarquesa. Fanfarra. Entran l Rei, la Rainha, Polónio, Ofélia, Rosencrantç, Guildenstern i outros Cortesanos, cula guarda carregando tochas.) REI: Cumo passa nuosso sobrino Hamlet? HAMLET: Magnífico; passadio de camaleon: you cumo l aire, cheno de promessas. Cun esso l senhor nun cunseguirieb angordar nin ls sous capones. REI: Nun sei l que antender dessa repuosta, Hamlet. Tuas palabras me scapan. HAMLET: Nó: escapórun de mi. (Para Polónio.) Miu senhor, ye berdade que representou tamien, na ounibersidade? POLÓNIO: Ye berdade. I até que era cunsiderado un buono ator. HAMLET: I representou l qué? POLÓNIO: Representei Júlio Cesar. Brutus me assassinou ne l Capitólio. HAMLET: Mas que brutalidade – matar un carneiron tan capital. Ls atores stan prontos? ROSENCRANTZ: Si, miu senhor, quando le aprouber. RAINHA: Ben acá, querido Hamlet, senta a miu lhado. HAMLET: Perdon, buona mai, tenho eiqui un ímana más atraente. (Andica Ofélia.) POLÓNIO: (Al Rei.) Oh, oh! L senhor notou esso? HAMLET: Senhora, puodo me anfiar ne l sou colo? (Deita-se als pies de Ofélia.) OFÉLIA: Nó, miu senhor. HAMLET: Quiero dezir, poner mie cabeça ne l sou colo? OFÉLIA: Si, miu senhor. HAMLET: Achou que you staba dezindo cousa que nun se reputa? OFÉLIA: Nun penso nada, miu senhor. HAMLET: Buona cousa pra se metener antre las pernas dua birge. OFÉLIA: L que, miu senhor? HAMLET: Nada. OFÉLIA : Stá alegre, nun stá, miu senhor? HAMLET: Quien, you? OFÉLIA: Si, miu senhor. HAMLET: Oh, Dius, sou tou solo farsante; quier dezir, outor de farsas. Que fazerie l home, se nun risse? Oh, mira solo l aire fagueiro de la senhora mie mai. I miu pai morriu nun ten nin dues horas. OFÉLIA: L qué?; dues bezes dous meses, miu senhor! HAMLET: Tanto assi? Anton, se l diabo inda se beste de negro, you usarei lhuto de lhuxo. Cielos! Muorto hai dous meses i inda nun fui squecido? Anton hai esperança de que a mimória dun grande home puoda subrebibir a el até uns seis meses. Mas, por Nuossa Senhora, terá que custruir catedrales ó sofrerá la puniçon de l squecimento, cumo l cabalho-de-palo cujo eipitáfio bai ser: “Ói! Ói! Squecírun de la égua!” (Soan ouboés. Ampeça la pantomina. Entran un Rei i ua Rainha, mui amorosos; ls dous se abraçan. Eilha se azinolha i faç demunstraçones de deboçon a el. El se lhebanta de l suolo i anclina la cabeça ne l ombro deilha. El se deita nun canteiro de flores. Eilha, bendo-lo drumir, se afasta, sal. Eimediatamente surge un home, tira la corona de l rei, derrama l beneno ne l oubido del. Sal, beisando la corona. La Rainha bolta; ancontra l Rei muorto, faç apaixonadas demunstraçones de delor. L Ambenenador bolta, acumpanhado de dous ó trés cumparsas, i mostra-se cundoído cula muorte de l Rei; acumpanha la Rainha an sues demunstraçones. L cadáber ye lhebado ambora. L Ambenenador corteija la Rainha cun persentes. Eilha mostra algua relutáncia; recusa ls persentes por uns momentos, por fin aceita las probas de amor. Saen.) OFÉLIA: Que quier dezir esso, miu senhor? HAMLET: Oi, oi! Un mistério maligno, ó melhor, maldito. OFÉLIA: Parece que essa pantomima representa l anredo de l drama. (Entra l Prólogo.) HAMLET: Esse dende bai dezir. Atores nun guardan segredos. Cuntan todo. OFÉLIA: El bai ne ls dezir l significado daquela cena? HAMLET: Ye, ó de qualquier cena que bocé fazir. Se bocé nun tubir bergonha de ancenar, el nun se ambergonhará de splicar. OFÉLIA: L senhor ye malo! L senhor ye malo! Deixa you prestar atençon a la peça! PRÓLOGO: Pra nós i nuossa tragédia Pedimos buossa audiéncia I suplicamos cleméncia. HAMLET: Esso ye un prólogo ó ua anscriçon de anielho? OFÉLIA: Pul menos fui cúrtio. HAMLET: Cumo l amor d'a mulhier. (Entran dous atores, cumo Rei i Rainha.) REI (Ator): Yá l sol trinta boltas purfeitas tenie dado Subre l berde d'a tierra i l mar salgado Trinta dúzias de lhunas usando luç alheia Tenien duoze bezes trinta sido lhuna chena Zde que l amor ouniu bocé i you Puls laços sagrados de l Himeneu. RAINHA (Atriç): L sol i la lhuna daran mil boltas assi Antes que l nuosso amor un die tenga fin. Mas que anfeliç you sou!, tenes stado tan mal, Tan lhoinge de tua alegrie habitual, Que you temo por ti. Mas nun tema esse miedo; Las mulhieres son assi, ne l medo i ne l amor, Neilhas ls dous biben siempre armanados I, ó nun son nada, ó son stremados. L miu amor, tu sabes, nun puode ser maior, I quando l amor ye grande, l medo nun ye menor. Nun amor tan einorme qualquier dúbeda assusta Pequeinhos medos crecen; i l amor, a la sue custa. REI (Ator): You debo te deixar i mui an brebe Mas l fin de la eisisténcia me ye más lhebe Sabendo bocé, quando you tubir partido, Amada i honrada; i cun outro marido Tan terno quanto... RAINHA (Atriç): Nó, you nun aceito! Un outro amor nó cabe ne l miu peito. Ye maldiçon tener nuobo cumpanheiro; Solo ten l segundo quien mata l purmeiro. HAMLET: (A la parte.) L beneno! L beneno! RAINHA (Atriç): La rezon que lheba a un outro casamento Nun ye amor, ye rezon bil – l rendimento. Será matar miu marido de outro jeito Deixar nuobo marido me beisar ne l lheito. REI (Ator): Bocé cré ne l que diç, mas séiamos serenos, Ye quemun falarmos más i fazermos menos; La antençon ye solo scraba d'a mimória, Biolenta al nacer, mas transitória; Anquanto fruito berde solo ne ls dá trabalho, I assi que madura cai de l galho. Ye mui natural que nunca ne ls lhembremos De pagar a nós, l que nós ne ls debemos; L que a nós na peixon fui por nós prometido Terminada la peixon perde to l sentido. L sangre caliente d'a delor i de la alegrie Yá trazen cunsigo la própia heimorragie; Adonde la alegrie más canta i a delor más deplora, Nun anstante a delor canta i la alegrie chora. L mundo nun ye eiterno i todo ten un prazo Nuossas bontades mudan nas biradas de l acauso; Pus esta ye ua queston inda nun resolbida: La bida faç l amor, ó este faç la bida? Se l poderoso cai, somen até faboritos; Se l pobre sobe surge amigos eirrestritos. I até eiqui l amor segue la Fortuna, you digo; La quien nun percisa nunca falta un amigo. Mas quien, percisado, proba un falso amigo Çcubre, oculto nel, un inimigo antigo. Boltando al ampeço de todo que cumberso – Deseios i fatos corren an sentido amberso. Por esso nuossos planos nunca atinge la meta, L pensamiento ye nuosso, nun l que porjeta. Assi, tu crés que nun terás outro marido; Ua fé que morre quando you tubir morrido. RAINHA (Atriç): La tierra nun me deia pan, nin luç l cielo! Repouso i paç me fujan – you solo tenga fel! La fé i la sperança se transformen an çdita You solo tenga de miu un catre de eremita! Cada rebés que batener na face de la alegrie Çtrua, al passar, todo l que you más querie! Que ua eiterna angústia me cosa i me recosa Se, ua beç biúba, fur outra beç sposa! HAMLET: Eis un guapo perjúrio! REI (Ator): Un juramento solene. Dileta, me deixa agora. Miu sprito pesa; quiero anganhar cul sono L tédio desta hora. (Drume.) RAINHA (Atriç): Que l sono ambale la tua alma: Nunca haba amargura antre nós, Solo calma. HAMLET: (Para la Rainha.) Madame, que tal achou la peça? RAINHA: Me parece que la dama promete demales. HAMLET: Ah, mas eilha bai cumprir la promessa. REI: Bocé yá conhece l argumiento? Nun hai nanhue oufensa? HAMLET: Nó, nó, eilhes brincan, solo; ambenenan de brincadeira; absolutamente nanhue oufensa. REI: Cumo ye que se chama l drama? HAMLET: “La Ratoeira.” Por qué? Ratificaçon dun fato. Un assassinato acuntecido an Biena. Gonzaga ye l nome dun duque; a mulhier se chama Batista. L senhor berá lhougo – ua obra-prima de perfídie. Mas, que amporta esso? Buossa majestade i nós tenemos almas lhibres, esso nun ne ls toca; que l cabalho de rédea cúrtie relinche de delor, nós tenemos la rédea solta. (Entra l ator Lhuciano.) Esso ye un tal de Lhuciano, sobrino de l Rei. OFÉLIA: L senhor ye melhor de l que un coro, miu Príncipe. HAMLET: Darie un buono antérprete antre bocé i l sou amoroso, se podisse ber ls dous marionetes marionetando. OFÉLIA: Repuosta afiada, miu senhor, l senhor ye mui afiado. HAMLET: Solo le custarie un bagido, tornar miu filo ciego. OFÉLIA: Más afiado inda – i más ciego. HAMLET: Cumo bós gustan que sous maridos seia. (Al ator.) Ampeça, assassino! Peste, deixa de fazer essas caretas abominables i ampeça. Bai, l corbo crocitante grasna por bingança. LUCIANO: Pensamientos negros, drogas prontas, hora dada Tiempo cúmplice, manos hábeis – i naide bendo nada; Tu, mistura fétida, çtilada de yerbas homicidas, Anfetadas por Hécate cun tripla maldiçon, trés bezes seguidas, Faç tou bruxedo natural, tua mágica ouscena, Usurpáren depressa esta bida inda plena. (Derrama beneno ne l oubido de l Rei.) HAMLET: El ambenena l rei ne l jardin pra usurpar l Stado. L nome del ye Gonzaga. La stória inda eisiste i stá scrita nun eitaliano ampecable. Agora bós ban ber cumo l assassino arrebata l amor d'a mulhier de Gonzaga. OFÉLIA: L Rei se lhebanta! HAMLET: Ué, assustado cun tiro de festin! RAINHA: (Para l Rei.) Sente algo, miu senhor? POLÓNIO: Páren cula peça! REI: Me déian algua luç! Depressa! TODOS: Lhuzes! Lhuzes! Lhuzes! (Saen todos, menos Hamlet i Horácio.) HAMLET: Pus ye; l perro ferido sal uibando Anquanto l cerbo salbo se çtrai Pra un drumir, hai siempre un bigiando, Assi fui feito l mundo, i assi bai. Nun te parece, amigo, que cun esta mie ambençon – metidos nessa floresta de penas – you, causo la fortuna me falhasse, poderie, usando un par de rosas ne l çapato, oubtener ua buona quota, nua cambada de atores? HORÁCIO: Meia quota. HAMLET: Ah, nó, ua quota anteira! Damon querido, tu sabes bien Que ne ls tirórun un rei absoluto: L própio Júpitener. Pra reinar quien? Un grande, un grande... pabon. HORÁCIO: Podie tener rimado. HAMLET: Oh, buono Horácio, agora you aposto mil lhibras na palabra de l fantasma. Bocé percebiu? HORÁCIO: Mui bien, miu senhor. HAMLET: Quando se falou ne l beneno... HORÁCIO: Ouserbei todo. HAMLET: Ah, ah! Béngan, un pouco de música! Ls flautines! La peça, al Rei, Nun le parece bien, bien nun le faç – Talbeç, miu Dius, por parecer demales. Bamos lhougo; la música! (Entran Rosencrantç i Guildenstern.) GUILDENSTERN: Miu buono senhor, permita-me ua palabra. HAMLET: Senhor, ua stória anteira. GUILDENSTERN: L rei, miu senhor... HAMLET: Si, miu senhor, l que ye que hai cul? GUILDENSTERN: Se retirou, cumo biu, i stá alhá drento nun horrible çtempero. HAMLET: Bebiu demales, senhor? GUILDENSTERN: Nun senhor, çtempero de cólera. HAMLET: Oh, anton tua sabedorie se amostrarie más rica se tubisses ido abisar l médico. Pus la lhabaige que tenho pra admenistrar solo le oumentará la bílis. GUILDENSTERN: Miu buono senhor, peço que deia ua cierta orde al que fala nun arrrancando la rédea de l miu assunto i saltando an todas las direçones. HAMLET: You yá stou domado, senhor. Falai-bos. GUILDENSTERN: La Rainha, sue mai, na maior afliçon de sprito, mandou que you l percurasse... HAMLET: Seia bienbenido. GUILDENSTERN: Perdon, miu Príncipe, essa cortesie nun ye ouro de lhei. Se al senhor le aprouber me dar ua repuosta razoable, you terei cumprido la orde de la Rainha; se nó, peço lhicença i mie retirada será l fin d'a mie misson. HAMLET: Perdon, nun puodo. GUILDENSTERN: L que, miu senhor? HAMLET: Respunder razoablemiente. You perdi la rezon. Mas la repuosta que puodo dar, essa you pongo al sou çpor, ó, cumo diç, de la senhora mie mai. I basta de cousa i bamos al fato. Mie mai, l senhor dezie... ROSENCRANTZ: Dende eilha sternou que l sou cumportamento la tenie mergulhado an spanto i estupor. HAMLET: Oh, filho marabilhoso, capaç de stuporar la própia mai. Mas l que ye que segue ne ls carcanhales desta mai stuporada? Solta! ROSENCRANTZ: Quier le falar an sou quarto de drumir, antes de ir deitar. HAMLET: Nós oubedeceremos, cumo se eilha fusse dieç bezes nuossa mai. Tenemos más algun negócio a tratar? ROSENCRANTZ: Miu Príncipe, houbiste un tiempo an que l senhor me stimaba. HAMLET: I estimo inda, juro (Mostra las manos.) por estes cinco gatunos i estes cinco lhadrones. ROSENCRANTZ: Miu buono senhor, puodo saber l motibo de la sue perturbaçon? L senhor cierta mente tranca la puorta a la própia lhiberdade se sconde las angústias até de l sou amigo. HAMLET: A mi me falta amparo. ROSENCRANTZ: Mas cumo?; se l senhor ten l amparo de l própio Rei para la sucesson na Dinamarca! HAMLET: Ah, si, solo que l probérbio “Anquanto la grama crece” anda un pouco mofado. (Entran atores cun flautines.) Ah, ls flautines. Me dá un ande. (Dan un flautin a el.) Me diç eiqui, a la parte; por que bocé me segue a cuntrabento, cumo quien quier me jogar nua armadilha? GUILDENSTERN: Oh, miu Príncipe, l miu deber, por ser audacioso, prejudica l cumportamento d'a mie afeiçon. HAMLET: Nun antendi mui bien. Nun quier tocar esta fraita? GUILDENSTERN: Nun l saberie, senhor. HAMLET: Por fabor! GUILDENSTERN: Acradite-me, you nun sei. HAMLET: Mas you suplico. GUILDENSTERN: Nun sei nin adonde poner ls dedos, miu senhor. HAMLET: Ye tan fácele quanto mentir. Goberna-se estes buracos cun estes dedos i l polegar, dá-se aire cula boca, i eilha ne ls çcursa ua música eiloquente. Beija solo: eiqui stan ls registros. GUILDENSTERN: Mas you nun cunsigo comandar dende qualquier declaraçon harmoniosa; me falta la perícia. HAMLET: Pus beija solo que cousa más ansignificante bocé me cunsidra! An mi bocé quier tocar; pretende coincer demales ls mius registros; pensa poder dedilhar l coraçon de l miu mistério. Se acha capaç de me fazer, de la nota más baixa al topo de la scala. Hai muita música, ua boç eicelente, neste pequeinho strumiento, i bocé ye ancapaç de fazé-lo falar. Pul sangre de Cristo!, acha que you sou más fácele de tocar de l que ua fraita? Puode me chamar de l strumiento que quejir – puode me dedilhar quanto quejir, que nun bai me arrincar l menor sonido... (Entra Polónio.) Dius l tenga, senhor. POLÓNIO: Miu Príncipe, la Rainha gustarie de le falar. I eimediatamente. HAMLET: Stás bendo aqueilha nube eilhi, quaije an forma de camelo? POLÓNIO: Pula santa missa, you dirie que ye un sato camelo. HAMLET: Pus me parece más un squilo. POLÓNIO: Ye; ten la corcoba dun esquilo. HAMLET: Ó será ua baleia? POLÓNIO: Ye! Ua purfeita baleia. HAMLET: Anton bou ber mie mai agora mesmo. (A la parte.) Brincan cumigo até adonde you aguente. (Als outros.) You bolto lhougo. POLÓNIO: Bou abisá-la. (Sal Polónio.) HAMLET: “You bolto lhougo” – dezir ye fácele. Deixen-me solo, amigos. (Saen Rosencrantç, Guildenstern, Horácio i Atores.) Agora chega la hora maligna de la nuite, Quando las campas se abren, i l própio anferno Spira sou hálito mefítico ne l mundo. Agora you poderie buber sangre caliente, I perpetrar horrores de abalar l die, Se el bisse. Calma! Bamos a a mie mai. Ó, coraçon, nun squece tua naturaleza; nun deixa Que la alma de Nero antre neste peito houmano. Que you seia cruel, mas nun çnaturado. Minhas palabras seran punhales lhançados subre eilha; Mas miu punhal nun salirá de l coldre. Que, neste momento, mie alma i mie lhéngua séian heipócritas; Por más que las minhas palabras transborden an zacatos Nun permita, miu coraçon, que you las transforme an atos! (Sal.)


CENA III

Aposento ne l palácio. (Entran l Rei, Rosencrantç i Guildenstern.) REI: Nun gusto de l jeito del; i nun ye siguro pra nós Deixar campo lhibre a esse lhunático. Prepáren-se, portanto; Bou çpachar eimediatamente las anstruçones I el partirá cun bós pra Anglaterra. La situaçon atual de nuosso reino nun puode ser sposta A peligros tan sérios cumo ls que nacen a to hora Dessa stranha lhoucura. GUILDENSTERN: Bamos ne ls preparar. Ye precauçon santa i piedosa Proteger tantas i tantas bidas Cujo sono i nutriçon depende de Buossa Alteza, ROSENCRANTZ: L simples ser andibidual debe ampregar To la fuorça i ambençon de sou sprito Pra proteger-se de golpes; i mui más inda L ser de cujo bien-star dependen – i ne l qual repousan – Tantas bidas. Quanto se stingue un soberano El nun morre solo. Cumo l bórtice dun redemoinho Atrai pro abismo todo que l rodeia. Ye ua ruoda maciça, Fixada ne l pico de la montanha más alta, An cujos centeilhas einormes dieç mil cousas menores Biben ancrustadas ó grudadas; i ande, quando eilha cai, Cada pequeinho aneixo, diminuta dependéncia, Acumpanha la chimpa tonitruante. Quando un rei suspira, l reino anteiro geme. REI: Eiquipen-se, you les peço, pra essa biaige urgente; Tenemos que colocar grilhones nesse grima Que anda por ande cun ls pies demasiado lhibres. ROSENCRANTZ & GUILDENSTERN: Bamos ne ls apressar. (Saen Rosencrantç i Guildenstern. Entra Polónio.) POLÓNIO: Miu senhor, el yá fui pro quarto de la Rainha. Bou me botar atrás de la tapeçarie, Para scuitar l que acunteça. Stou siguro De que eilha bai censurá-lo cun dureza I, cumo l senhor dixe, i l dixe sabiamente, Cumbén ne l causo un oubido la más Para alhá de l maternal (naturalmente parcial) Para auscultar outros sentidos. Até yá, miu senhor; Spero bé-lo antes que se recolha Pra le cuntar l que sei. REI: Oubrigado, caro senhor miu. (Sal Polónio.) Oh, miu delito ye fétido, fedor que chega al cielo; Pesa subre el la maldiçon más bielha, La maldiçon purmeira – assassinar un armano! Nin cunsigo rezar – ambora la anclinaçon i la bontade eimensa. Mas se la bontade ye grande, mie culpa ye maior. Cumo home ambolbido nua ampreitada dúplice. Heisito i paro, sin saber por adonde ampeçar; I zeisto de ambas. Mas, mesmo que esta mano maldita Tubisse sue spessura duplicada pul sangre fraterno, Será que nesses cielos clementes nun haberie Chuba bastante pra lhabá-las de nuobo brancas cumo la niebe? Pra que sirbe la piedade, senó para apagar la face de l delito? I l que ye la ouraçon senó essa birtude dupla – Eibitar nuossa chimpa; ó perdoar-me ls, depuis, Anton, you mirarei pro alto; pra resgatar mie culpa. Mas, que forma de ouraçon puode serbir miu antuito? “Perdoai miu torpe assassinato?” Esso nun puode ser, pus retenho la posse De l benefícios que me lhebórun al crime – Ye possible ser perdoado retendo ls benes de l crime? Nas correntes corrutas deste mundo Las manos douradas de l delito puoden afastar la justícia – Cumo tanto se bé – l própio lhucro de l malfeito Cumprando la lhei. Mas nun ye assi alhá arriba; Eilhi nun hai trapaças. Alhá la açon se mostra tal qual fui, I nós, nós mesmos, somos cumpelidos a prestar testemunho, Mirando nuossas culpas ne l diente i ne l uolho. I anton? Que resta? Ber l que puode l arrependimento. L que nun puode? Mas l que puode, quando nun cunseguimos ne ls arrepender? Que lhamentable stado! Peito negro cumo la muorte! Oh, alma chena de bisgo, cuja lhuita pra ser lhibre Inda la ambaraça más. Socorro, anjos! Un sfuorço, por mi! Dobren-se, zinolhos ourgulhosos; coraçon de tendones de aço, Chimpa suabe cumo la chicha tenra de l recén-nacido! Todo puode salir bien. (Se mobe para un lhado i se azinolha. Entra Hamlet.) HAMLET: You debo agir ye agora; el agora stá rezando. You bou agir agora – i assi el bai pro cielo; I assi stou bingado – esso merece eisame. Un monstro mata miu pai i, por esso, You, sou solo filho, ambio esse canalha al cielo. Oh, el pagarie por esso recumpensa – esso nun ye bingança. El colheu miu pai ampuro, farto de mesa, Cun todas sues faltas florescentes, un pleno maio. I l balanço disse ande – solo Dius sabe, Mas pulas circunstáncias i l que pensamos Sue díbeda ye grande. You starei bingado Pegando-lo quando purga la alma, I stá pronto i maduro para la transiçon? Nó. Pára spada, i espera ocasion más monstruosa! Quando stubir drumindo bébado, ó an fúria, Ó ne l gozo ancestuoso de l sou lheito; Jogando, blasfemando, ó an qualquier ato Sin selombra ó odor de redençon. Ande derruba-lo, pra que sous carcanhales déian coices ne l cielo, I sue alma quede tan negra i danada Quanto l anferno, pra adonde el bai. Mie mai me spera; Este remédio faç solo prolongar tua malina; (Sal.) REI: (Lhebantando.) Minhas palabras boan; Miu pensamiento les ye anfiel; Palabras assi jamales chegan al cielo. (Sal.)


CENA IB

L aposento de la Rainha. (Entran la Rainha i Polónio.) POLÓNIO: El ben lhougo. Debe le falar cun firmeza. Que las strabagáncias del se tornórun sageradas, Nun son más suportables. I que Buossa Alteza Yá ten serbido de biombo I se anterposto siempre antre el i l rábia que suscita. Quedarei scondido eiqui mesmo. You le peço; seia clara cul. HAMLET: (Fura.) Mie mai, mie mai, mie mai! RAINHA: You le garanto esso; nun tenga receio. Saia agora. El ben benido. (Polónio bai pra trás de la tapeçarie. Entra Hamlet.) HAMLET: Oulá, mie mai, de que se trata? RAINHA: Hamlet, oufendiste mui tou pai. HAMLET: Mai, la senhora oufendiu mui miu pai. RAINHA: Bamos, bamos, tu respundes cun ua lhéngua tola. HAMLET: Ben, ben, la senhora pregunta cun ua lhéngua andigna. RAINHA: Cumo? L que ye esso, Hamlet? HAMLET: Que fui que acuntiu? RAINHA: Squeciste quien you sou? HAMLET: Nó, pula cruç, nun squeci. La senhora ye la Rainha, sposa de l armano de sou marido; I – antes nun fusse! – ye mie mai. RAINHA: Mui bien, bou te colocar delantre de pessonas capazes de falar cuntigo. HAMLET: Bamos alhá, sente ande i nun se moba; Nun bai salir daqui antes que you la ponga delantre dun speilho Adonde beija la parte más perfunda de si mesma. RAINHA: Que pretendes fazer? Bás me matar? Socorro, socorro, eiqui! POLÓNIO: (Atrás de la tapeçarie.) Oulá! Socorro! Socorro! Socorro! HAMLET: (Puxando l florete.) Que ye esso? Un rato? Muorto! Aposto un ducado; muorto! (Dá un lhance cul florete atrabeç de la tapeçarie.) POLÓNIO: (Atrás.) Oh, me matórun! (Cai i morre.) RAINHA: Ai de mi, que faziste? HAMLET: Oura, you nun sei. Quien ye; l rei? RAINHA: Oh, que açon sangrenta i absurda! HAMLET: Açon sangrenta! Quaije tan mala, mie buona mai, Cumo matar un rei i casar cul armano del. RAINHA: Cumo matar un rei! HAMLET: Si, senhora, fúrun las minhas palabras, (Lhebanta la tapeçarie i mira Polónio.) Tu miserable, absurdo, antrometido idiota – adius! You te tomei por un tou maior. Aceita tou çtino; Ser prestatibo demales ten sous peligros! (A la Rainha.) Deixa de torcer las manos. Calma; I senta ande! Pus you pretendo torcer l sou coraçon; Se inda tubir sustáncia penetrable; Se l hábito de l mal nun l ampederniu an bronze Cumo couraça i proteçon contra qualquier sentimiento. RAINHA: Que fui que you fiç pra tua lhéngua bibrar Cuntra mi cun esse rábia to? HAMLET: Un ato Que ampalidece la grácia i l rubor de l recato Chama la birtude de heipócrita; arrinca la rosa De la guapa frunte dun amor inocente I pon ande un senhal anfamante; torna ls botos cunjugales Tan berdadeiros quanto promessas de biciados. Oh, esse ato arrinca la própia alma de l cuorpo dun juramento I transforma la santa religion an rapsódie de palabras; La face de l cielo se torna púrpura, si, i esta tierra sólida i cumpata, Cumo sentindo aprossimar-se l Die de l Juízo, Ganha un aire doloroso, doente de çgosto delantre disse ato. RAINHA: Pobre de mi, que ato ye esse, Cujo simples prólogo ruge tan alto i me amenaça tanto? HAMLET: Mira eiqui este retrato, i este. (Mostra a eilha retratos de l pai i de l tio.) Retratos fiéis de dous armanos. Beija la grácia pousada neste rostro – Ls pelos de Apolo, la frunte de l própio Júpitener; L uolho de Marte, que amenaça i comanda; L pobre eigual al de Mercúrio-mensageiro Çcendo nua montanha alta cumo l cielo; Un cunjunto i ua forma na qual Cada dius fizo queston de colocar sue marca, Pra garantir al mundo la perfeiçon dun home. Este era sou marido. Bé agora l que se segue; Eiqui stá l outro marido, cumo ua spiga podre, Cuntaminando l armano saudable. La senhora ten uolhos? I deixa de se alimentar nesta montanha lhímpida Para ir angordar nun lhamaçal? Hei! Ten ó nun ten uolhos? Nun puode chamar esso de amor; na sue eidade, L zénite de l sangre yá passou, stá domado. I oubedece a la rezon; i que rezon Trocarie esto por esto? (Apunta ls retratos.) Deseio, claro, la senhora ten, De l cuntrário nun tenerie ampulsos. Mas cierta mente San deseios apopléticos; la própia lhoucura nun errarie assi; L deseio jamales fui scrabo de l delírio, Siempre se reserbou cierta medida Pra çtinguir tales defrenças. Qual fui l demónio Que la bendou pra essa sinistra cabra-ciega? Uolhos sin tato, tato sin bista. Oubidos sin manos nin uolhos, l simples olfato, La parte más doente de qualquier sentido Nun poderie se strabiar assi. Que bergonha! Adonde stá sou rubor? Rebelde anferno, Se nun puode fazer la bergonha se ansurgir Ne ls uossos dua matrona, anton que la birtude bire cera Al calor de la mocidade, I derreta nesse fuogo. Proclama que nun ye bergonha ceder al assalto De l ardor zamfreado, Pus l própio carambelo queima biolento Quando la rezon ye la bordeleira de la lhuxúria. RAINHA: Oh, Hamlet, nun fala más. Bocé bira mius uolhos pra mie própia alma; I beijo ande manchas tan negras i andelébeis Que jamales poderán ser stirpadas. HAMLET: Ye, mas bibir Ne l suor azedo de lhençóis ansebados, Ansopados na corrupçon, arrulhando i fazendo amor Nua sentina eimunda... RAINHA: Oh, nun fala más; Tuas palabras, cumo adagas, penetran mius oubidos. Chega, querido Hamlet! HAMLET: Un assassino cobarde, Un scrabo que nun chega a un bintésimo dun dízimo De l tou purmeiro senhor; bufon antre ls reis; Salteador de l ampério i de l poder Que roubou de l reino sou más precioso diadema, I l anfiou ne l bolso! RAINHA: Basta! HAMLET: Un rei solo de remendos i retalhos... (Entra l Fantasma.) Salbai-me i cobri-me cun buossas asas, Ó guardas celhestriales! (Al Fantasma.) Que spera de mi, Graciosa figura? RAINHA: Dius miu, stá lhouco! HAMLET: L senhor ben reprender l filho negligente Que deixou scapar la hora i la peixon Sin eisecutar sue orde terrible? Me diç! FANTASMA: Nun squeça; esta besita Ye para aguçar tua resoluçon yá quaije ciega. Mas mira, l spanto domina tua mai. Coloca-te antre eilha i sue alma an cunflito; Ne ls cuorpos frágeis la eimaginaçon trabalha cun más fuorça. Fala culha, Hamlet. HAMLET: L que ye que ten, senhora? RAINHA: Ai, l que ye que bocé ten, Fixando assi sous uolhos ne l bazio, I cumbersando cul aire ancorpóreo? Ls tous spritos spian ampetuosos por tous uolhos, Soldados çpertados pul alarme, Tous pelos deitados se lhebantan i quedan an pie Cumo screscéncias bibas. Ó filho gentil, Asperge pacéncia fresca subre la calor i la chama De la tua lhoucura. Stá mirando l qué? HAMLET: El, el! Mira solo, l sou brilho tan pálido! Sue causa i sou aspeto, juntos, Serien capazes de comober las piedras. (Al Fantasma.) Nun olhe assi pra mi, Pus esse apelo piedoso puode me demober De l miu rígido antento; i faltará quelor al que debo fazer; Lhágrimas talbeç, nun más pingas de sangre. RAINHA: Pra quien bocé diç esso? HAMLET: La senhora nun bé? RAINHA: Nun beijo nada: i beijo todo que hai. HAMLET: Nin oubiu nada? RAINHA: Nó, nada – la nun ser a nós mesmos. HAMLET: Mas, cumo? Mira alhá! Bé?, stá ando ambora! Miu pai, bestido cumo bibia! Mira, alhá bai el, atrabessa l portal agora mesmo! (Sal Fantasma.) RAINHA: Ye tou cérebro que frauga essa bison; Tou delírio se scede An criaçones ancorpóreas. HAMLET: Delírio! L miu pulso, cumo l sou, marca l tiempo calmamente, I soa música saudable. Nun ye lhoucura L que you proferi; ye solo me poner a la proba Que repito, palabra por palabra, Aqueilho que la lhoucura ambolarie. Mai, pula grácia debina, Nun passa an tua alma esse anganhoso unguento De que nun ye l tou delito que fala, mas a mie deméncia. Esso ye solo ua piel fina cobrindo tua alma gangrenada, Anquanto la pútrida corrupçon, an anfeçon oculta, Corrói todo por drento. Cunfessa-te al cielo; Arrepende-te de l que se passou i eibita l que hai de benir; Nun joga stierco subre yerbas daninhas Que eilhas crecen inda cun más fuorça. Perdoa-me por mie birtude: Ye! Na belhacarie destes tiempos flácidos, La birtude ten que pedir perdon al bício; Si, curbar-se i bajulá-lo pra que el permita que eilha l beneficie. RAINHA: Oh, Hamlet, bocé partiu miu coraçon an dous. HAMLET: Pus joga fura a pior parte del, I bibe más pura cula outra metade. Buona-nuite. Mas nun baia pra cama de miu tio; Simula ua birtude, yá que nun la ten. L questume, esse monstro que debora qualquier sentimiento, Demónio de l hábitos, nesto, mas, ye un anjo Pus tamien ampresta hábito, ó lhibré, A las nuossas açones justas i nobres – I que eilhas besten prazenteiras. Abstenha-se esta nuite: Esso tornará más fácele la próssima abstinéncia; La seguinte será inda más fácele. L questume quaije puode mudar l timbre de la naturaleza, Dominando l demónio, ó spulsando-lo Cun bioléncia eirresistible. Más ua beç, buona-nuite, I quando sentir necidade de ser abençoado You le pedirei que me abençoe. Quanto la este senhor (Apunta Polónio.) You me arrependo; mas Dius quijo assi; Que you fusse l castigo del, i el l miu; Me apuntou pra sou flagelo i menistro. Bou çpor del de qualquier maneira I respunder depuis pula muorte que le dei. Anton, inda ua beç, buona-nuite. Tenho que ser cruel para ser justo; Eiqui ampeça l mal, l pior inda ben. Ua palabra la más, buona senhora. RAINHA: L que debo fazer? HAMLET: De forma algua nada que you le diga: Deixe que l rei balofo la atraia outra beç al lheito, Que belisque sues bochechas de maneira lhasciba; Que la chame de mie ratenie. Depuis que el le dar alguns beisos nojentos, I le acariciar l colo cun sous dedos malditos, Debe tener la ampresson de que le arrincou la rebelaçon de todo: Ó seia: you nun stou lhouco de berdade; Stou lhouco solamente por astúcia. Serie buono que el soubisse assi; Pus, se ua berdadeira rainha, justa, sóbria i sábia, nun fusse capaç de rebelar Segredos tan preciosos a un sapo, un bampiro, un gato, Quien l fazerie? Nó, contra to l bun senso i la prudéncia, Abra la gaiola ne l alto de l telhado, Deixe ls páixaros boáren i, cumo l macaco de la fábula, Antre depuis na gaiola, solo pra ber l que acunte; I quebre l cachaço saltando alhá de cima. RAINHA: Mira eiqui: se las palabras son feitas de aspiraçon, I aspiraçon de bida, you nun tenho bida para aspirar Nada de l que bocé me dixe. HAMLET: Bou partir pra Anglaterra; sabie desso? RAINHA: Ai!, You tenie squecido. Stá decidido, anton. HAMLET: Las cartas yá stan seladas. I mius dous cumpanheiros de scuola An que cunfio menos de l que an dientes de bíboras, San portadores de las ordes. Deben lhimpar l camino Pra you chegar a la armadilha. Bamos deixar; Pus ye un prazer ber-se l angenheiro Bolar puls aires cul própio angeinho. I solo mui mala suorte me ampedirá De cabar un palmo ambaixo d'a mina deilhes, Splodindo-los an pedaços até la lhuna. Oh, cumo ye guapo Ber, nua mesma lhinha, dues maquinaçones se chocando. Este home me oubriga a usar ua scapatória. Bou arrastrar sues tripas para l quarto al lhado. Buona-nuite, mie mai! Angraçado, l cunselheiro, Ande stá tan queto, tan grabe, i sagaç, I an bida era un biltre, agitado i lhoquaç (Al cuorpo.) Bamos, senhor, ye solo l arrastron final. Buona-nuite, mai. (Saen separadamente, Hamlet puxando Polónio.)