Dat grote Höög- und Häwel-Book/Swarte Ogen — blauwe Ogen

(Naa dem Franschen.)

Hev Du an swarten Ogen Freud,
   Heel Lust un Leev uut jüm to drinken;
Ick meen, 't is bät're Ogenweid,
   Wenn my 'n paar blauwe Ogen plinken.
Sünd swarte Ogen noch so glauw;
Ick hoold't mit Ogen krall un blauw.

Du magst vöör swarten Ogen fix,
   As updröhgt Stroh in Löhchen fluckern.
Man Blauwoog deiht — datt Dy de Blix! —
   Mit Leev dat Hart foorts ööwersuckern.
Sünd swarte Ogen noch so glauw;
Ick hoold't mit Ogen krall un blauw.

De swarten Ogen schree'n woll luud:
   “Kumm un nimm hen, wat Dy ward baden!”
De blauwen wenkt: “Ick bün Dyn' Bruud;
   “Man still, dat Nüms uns deiht verraden!”
Sünd swarte Ogen noch so glauw;
Ick hoold't mit Ogen krall un blauw.

Bruunhaar'ge Mina maakt dy'n Kwix,
   Blondhaar'ge Mina is nich kürig;
Swartoog versprickt, man hold Dy nicks,
   Blauwoog is söt un krall un nürig.
Sünd swarte Ogen noch so glauw;
Ick hoold't mit Ogen krall un blauw.

Heel uut hev ick myn Hart bekehrt,
   Un oolde Leev mussd' heruut wannern.
As ick mit Swartoog inst scharmeerd',
   Kennd' ick noch nich de blauw'n, de annern.
Lach, Blauwoog, my man jümmers glauw;
My höögt keen Oog mehr, is't nich blauw.

Klöönt Naasnack Düt un Dat van my,
   Is Ju de Gloov heel ööwerflödig!
Wenn'ck nu naa blauwen Ogen fry,
   Bün'ck darüm noch nich wankelmödig;
Adjüs säd'ck lang to Swartoog glauw,
Un hoold't mit Ogen krall un blauw.

Laatst was en Stryd: Of blauw, of swart
   De sötsten, krallsten Ogen weeren.
Dar wisperd' sachten my in't Hart
   En leeg lütj Göör: “Laat Dy belehren!
“Dee Ogen, dee Dy leevt, sünd glauw,
“See wäs't nu swart, see wäs't nu blauw.”