Dat grote Höög- und Häwel-Book/Dat oolde Leed van der Tofrä'denheid

(Naa dem Hoogdüüdschen van Miller un naa välbekannter Wys' to singen.)

Wat frag' ick väl naa Geld un Good,
   Wenn ick tofräden bün?
Givt my uns' Herrgod fleetend Blood
   So hebb' ick frohen Sinn,
Un sing' uut Hart un uut Gemöhd
Myn Morgen- un myn Awendleed.

In Ööwerflood lävt Düss' un Dee,
   Hett Huus un Hov un Geld,
Un schreet doch jümmers Ach und Weh,
   Un schuult un mickt un schellt.
So mehr hee hett, so mehr hee will,
Jauwlt jümmers foort un swiggt nich still.

Dar heet't: De Weld bringt ydel Kwaad!
   Doch dücht see my so schön;
Freud hett see sünner Tall un Maat,
   As't hupenväl to sehn.
Fisch, Vagel, Deerd un Worm in'm Sand —
All freu'n see sick, as woll bekannt.

Un ydel Leev för uns is't jo,
   Wenn Feld un Wischen blöhn,
Un Vagels singt, un Allens froh
   In Juuch un Lust to sehn;
De Lerch singt uns to'r Arbeid Mood,
De Nachtigal in'm Awendrood.

Un wenn nu klar de Sünn upgeiht,
   Un gülden ward de Weld!
In Bloom un Fruchd nu Allens steiht
   Un Aren drigt dat Feld;
Dar denk ick: All dee Herrlichkeid
Givt God, datt elker Minsch sick freu't.

Un prys' myn'n God, un laav myn'n God,
   Un bün vull hogen Mood,
Un denk, God is en leewen God,
   Meent't mit uns All' woll good.
Van Dank is denn dat Hart my vull,
As et woll jümmers wäsen schull.