گل شڪر/ع
۳۴۴ - عقل ري ارمان، گهڻا کائيندين جيئڙا.
سياڻپ ڌاران نيٺ ارمان کائڻو پوندو؛ ڇا کان جو عقل وارو ماڻهو توڙي ذات جو هيڻو هوندو ته به جاتي تاتي عقل جي برڪت سان مان لهندو، ۽ اياڻو ماڻهو توڙي وڏ-آڪاهيو هوندو، ته به بي مانو رهندو ۽ ارمان کائيندو. تنهنڪري ڏاهپ پرائڻ جو سعيو گهرجي، تنهن جو علاج سياڻن جو سنگ آهي.
۳۴۵ - عيسيٰ، نه موسيٰ، وڏا پير پيسا.
پيسا يعني دولت يا ناڻو، هن پهاڪي وارو دولت کي پيغمبرن کان پڻ وڏو چوي ٿو، جيتوڙي ته پيغمبرن جو مان ڌڻيءَ وڏو ڪيو آهي، پر ڪن مهلن ۾ دولت پڻ گهڻا ڏک ڪٽيندي آهي. جنهن ڪري فارسيءَ وارو چوندو اٿس:
اي زر تو خدا نه ئي؛ و ليکن به خدا،
ستار عيوب، قاضي الحاجات تو ئي. ڙي دولت، تون ڌڻي نه آهين پر قسم ڌڻيءَ جو،
ڍڪيندڙ عيبن جي، ۽ جاري ڪندڙ گهرجن جي آهين.
۳۴۶ - عقل آهيرن جو ڌريون ئي ويو، مڱائن هڪڙو پرڻائن ٻيو.
آهير يعني جهنگلي ڄٽ، دنيا جو دستور آهي جو جا عورت جنهن سان مڱائن، سا عورت نيٺ ان ساڳئي سان پرڻائن، پر جڏهن ڪنهن عورت کي مڱيندو ڇڏائي ٻئي سان پرڻائن، تڏهن واعدي خلافيءَ جهڙي ڳالهه چئجي. وعدي خلافي پڻ هڪڙو ڪوڙ آهي؛ سو جڏهن ڪو ماڻهو وعدي خلاف ٿيو، سو آهير هئي توڙي ارباب، ته هن پهاڪي جو مخاطب يعني مهاڙيو ڄاڻبو.
۳۴۷ - علت وڃي، عادت نه وڃي.
علت يعني مرض، عادت يعني هير، مطلب هي آهي جو ڪنهن کي مرض هجي ۽ دوا ڪرڻ سان ڇڏي وڃي ته مڃبو؛ پر عادت ڪڏهن ڪين مٽبي. تنهن تي فارسيءَ واري جو چوڻ آهي:
خوي بد در طبيعتي که نشست،
نرود تا به وقت مرگ از دست. عادت بڇڙي جنهن طبع ۾ ويٺي،
موت جي مهل تائين هٿان نه ويندي.