پھاڪن جي حڪمت/باب پهريون/ڀاڱو پهريون/فصل ستون
ناريل ڍڳي کي ڏيڻ.
مينهن تي مِينهن پوڻ.
جيڪڏهن اُکريءَ ۾ وهندين ته مهري به مٿان اينديئي.
لٺ ڪڇ ۾ رکي هو ڏاڍي نياز سان سلام ٿو ڪري ٻين جي ٻارن کي ڌڪي کوھ ۾ ٿو وجهي ته اونهائي جي خبر رکي.
گڏھ کٿوريءَ جو بارُ ٿو کڻي.
ڏيڏر رڙيو ته مينهن پيو.
چور چور کي ٿو سڃاڻي.
ڪنڀر جو هڪ ورھ جو پورهيو لٺ جي هڪ لحظي جو ڪم آهي.
ڀَت اڇلائبو ته هزارين ڪانگ اچي گڏ ٿيندا.
هٿ ۾ آيو پر وات تائين نه پهتو.
مينهن جي اڳيان رباب وڄائڻ.
کڏ سڄي ٽيِڻ سواءِ هڪ گرانٺ جي.
ڪپ سون جو هوندو ته پنهنجي سسي به ڪا وڍائبي ڇا؟
گار گند ڪرڻ وارو بيعقل کن وڌيڪ آهي.
هڪڙي پهڻ جيترو بار کي ٿڪل ڍڳي لاءِ گهڻو آهي.
اڃايل کي پيڻ لاءِ ڪپھ ڏيڻ.
گهٽ ذات واري جي گهر ۾ ڏيو نٿو پوي ڇا؟
ٽُنگ تي ڌڪن هڻن سان ڪو نانگ مري ٿو ڇا؟
بدن تي چهبڪن هڻڻ سان ڪو روح کي ڇوٽڪارو ملي ٿو؟
ڏيڏر مک ٿو ڳهي ۽ ٻنهي کي نانگ ٿو ڳهي.
جڏهن ڌوٻيءَ جو لاش ٻاهر ٿي نڪري تڏهن منجهنجا ڳجھ ظاهر ٿي سگهن ٿا.
ڪپڙن جي نئي هئڻ ۽ ماڻهنجي ٻُڍي هئڻ جهڙي شئيءَ ڪانهي.
حياتي واچ ۾ رکيل ڏئي وانگي آهي.
موتي اُپجي پاڻيءَ ۾ ٿوپر وري پاڻي نٿو ٿئي.
هو گذاري ڪانجهيءَ تي ٿو تڏهن به يا نئي ته ٻين ڪو سندس مڇون اگهي ڇڏي.
جيڪي پکڙيل آهي سو نيٺ ڦاٽندو، جيڪي گهو آهي سو نيٺ ڀڄندو.
چڱي ماڻهوءَ جي مايا سارين جي پوک ۾ ڇڏيل پاڻي انگي آهي.
خيرات سفر جي لاءِ آذقو آهي.
چندن سڙندي خوشبوءَ ٿو ڏئي؛ چڱي ماڻهوءَ جا ڏک ائين آهن.
لڪڻ مان ڪو نپوڙي تيل ڪڍي سگهبو؟
ٻڪريءَ کي دال جي ڪهڙي خبر؟
ڪتي جي ڀَونڪڻ تي ڪو آسمان ڪري پوندو ڇا جتي پاڻي نه هجي اتي ڳوٺ ٻڏڻ.
جيڪي ڄار مان ڀڄي وڃي ٿو سو ڪو لٺ ساڻ پڪڙي سگهبو؟
ڪيوڙي کي وڍڻ لاءِ ڪو ڪارائي جو ضرور آهي ڇا؟
گهر ۾ ايترو دونهون ٿو ڪري جو سندس دوست لاچار ٿي نڪري وڃي ٿو.
جيڪڏهن مينهن جو سان ۽ ڍڳو جو ٽبا ته هڪڙو درياھ ڏي ڀڄندو ۽ ٻيو ٽَڪَرَ ڏي.
ڪاوڙ واري زال اهڙي آهي جهڙو مينهن ۾ وهندڙ گَهر.
بخيل انهي ميوو دار وڻ وانگي آهي جنهن جو ڦر ڪنهن کي نٿو ملي.