پھاڪن جي حڪمت/باب پهريون/ڀاڱو پهريون/فصل ڇهون
مَٺَ جو گهر هيٺ آهي.
جنهنجون ڪڻڪ جيون مانيون اسين کائون ٿا.
تنهنجي ساراھ ۾ اسان کي تاڙيون وڄائڻ گهرجن.
لڪل جواهر.
جبل جي چيرڻ مان ڪوئو پيدا ٿيو.
اکين تي پردو چاڙهڻ.
جڏهن اڃ لڳي تڏهن کوھ کوٽڻ.
ڦڙي ڦڙي تلاھ ٿيو پوي.
پري کان ٽڪريون ڏسبيون ته سهڻيون پيون لڳنديون.
خراب ناچؤ جاءِ مان عيب ڪڍندو ۽ خراب بورچي لين ڪاٺين مان.
خراب ماڻهن جو پيار واريءَ جي ڀت وانگي آهي.
اونڌي ٿانو تي پاڻي هارڻ.
منهنجي پٺ تي ڌڪ هڻ پر منهنجي پيٽ تي ڌڪ نه هڻڻ.
گل جو هڪڙو پن ساري گلاب جي بجاءِ.
آڱري ڏينس ته هو ڪارائي تائين هٿ ڳهي ويندو.
خواهش ڪرڻ سان ڪو بهشت به ملي سهگندو؟
جڏهن لوڙهو ٻنيءَ کي ڳهي ويندو تڏهن وري ٻيو ڪير ان کي بچائيندو؟
کوھ ۾ پاڻي گهڻوئي هجي پر فقط خواهش ڪرڻ سان اهو ٻاهر نه ايندو.
باندر کي جواهر ڏيڻ.
ڪُني کي ڀڃڻ لا3 ڪو سوپاريءَ جو وڻ درڪار آهي ڇا؟
مينهن کان بچڻ لاءِ نديءَ ۾ ٽپي پوڻ.
پاڻيءَ ۾ ٽٻڻ ڪري ڪو مڇيءَ کي به وضو جيترو ثواب ملندو؟
گڏھ کي ڪوموتيءَ جي سونهن جو قدر آهي؟
نَٿ نڪ کان ڳري آهي.
جيڪي ٽي ماڻهو ڄاڻن ٿا سو اُڏامي ٽن جهانن ڏي وڃي ٿو.
جڏهن ٻانهن چرندي تڏهن ڪارائي پاڻهئيءَ چرندي.
راجا ڪير به هجي، اسان کي مڙئي ان پيهڻو.
دشمن جي هٿان پنهنجي سنوارت ڪرائڻ.
اڳي هو ٿي وڻيو، هاڻي هي ٿو وڻي.
سونارو پنهنجي ڀيڻ جي مال مان به ڪين ٿو ٽري.
گڏھ ڪنڀر کان ڏاهو آهي.
گدڙ ونگي سان راضي نه ٿيندو.
اسانجي ڪم لٿي کان پوءِ طبيعت وڃي مئو ته حرڪت ڪانهي.
وَهندڙ گنگا ۾ پنهنجا هٿ ڌو.
مٽيءَ جا چلها سڀڪنهن ماڻهوءَ جي گهر ۾ هوندا.
ضامن پؤ، پوءِ پنهنجي هڙان پيسان ڀري ڏي.
ڀِت کي ڪن آهن ۽ در کي اکيون آهن.
سڀڪنهن کي پنهنجي دل جي شاهديءَ تي هلڻ گهرجي.
ڏاهن جي لاءِ هڪڙو لفظ ۽ بيعقل جي لاءِ هڪڙو لڪڻ.