پھاڪن جي حڪمت/باب ٽيون/فصل چوٿون
| ←فصل ٽيون | پھاڪن جي حڪمت (1925) by فصل چوٿون - انجيل مان |
فصل پنجون→ |
جنجي دل پاڪ آهي سي سڀاڳا آهن جو اُهي خدا ڏسندا.
رحم وارا سڀاڳا آهن، ڇا لاءِ جو اُهي رحم حاصل ڪندا.
قَسَم اصل متان کڻين.
پنهنجن دشمن کي پيار ڪر، جي توکي پٽين تنکي دعا ڪر؛ جي توسان برائي ڪن تنسان ڀلائي ڪري.
سنڀال متان ٻين جي آڏو خيرات ڏين ته ڀلي هو ڏسن.
زمين تي پنهنجن لاءِ خزانا گڏ نه ڪريو، آسمان تي اهي گڏ ڪريو.
وٺڻ کان ڏيڻ ۾ زياده برڪت آهي.
ڪو به ماڻهو ٻن ڌڻين جي خدمت چاڪري ڪري نه سگهندو.
پهرين اوهين خدا جي بادشاهت ۽ سندس سچائي ڳوليو.
ٻين جي ڏوهن تي فتوا نه ڏيو ته اوهانجي ڏوهن تي به فتوا نه ڏني وڃي.
جيڪي بدن کي ٿا مارين تنکان نه ڊڄو جو اُهي روح نه ٿا ماري سگهن، بلڪل ڊڄو انهي کان جو روح توڙي بدن ٻئي دوزخ ۾ ناس ڪري ٿو سگهي.
ماڻهو هتي جيڪو به اجايو لفظ ڳالهائيندا تنهنجو حساب قيامت جي ڏينهن ڏيندا.
خدا روح آهي ۽ جيڪو انهي جي پرستش ڪرڻ گهري سو روح ۾ ۽ سچ ۾ پرستش ڪري.
خدا جي بادشاهت معصوم ٻارن جي آهي.
تون خدا وند خدا کي پنهنجي ساري دل سان ۽ ساري ساھ ۽ ساري دماغ سان پيار ڪجئين.
پنهنجي پاڙيسيريءَ کي اهڙو پيار ڪر جهڙو پاڻ کي ڪرين.
جيڪو گنهگار توبھ ڪري ٿو تنهن ته خدا جي ملائڪن کي حاضر هئڻ ۾ خوشي ٿي ٿئي.
خيرات اهڙيءَ طرح ڏيو جو جيڪي اوهان جو سڄو هٿ ڏئي، تنهنجي کٻي کي خبر نه پوي.
جتي اوهانجو خزانو هوندو اُتي اوهانجي دل هوندي.
اوهين خدا ۽ مايا کي تڏ پؤڄي نه سگهندوؤ؛ کڙ ڪائيندؤ ته در کلندو.
سَپَن جهڙا ڏاها ٿيو ۽ ڳيرن جهڙا بي آزار ٿيو.
اوهانجي مٿي جا وار به سڀ ڳڻيا پيا آهن.
وڻ پنهنجي ڦر کان معلوم ٿيندو آهي.
نبيءَ کي پنهنجي ديس ۽ پنهنجي گهر کان سواءِ ٻئي هنڌ تعظيم ملي ٿي.
جي انڌو انڌي کي سونهو ٿي هلائيندو ته ٻئي کڏ ۾ ڪري پوندا.
جيڪي خدا پاڻ ۾ ملائي ڇڏيو آهي تنهن کي ڪو به ماڻهو ڌار ڪري نه سگهندو.
سُي جي پاکي مان اُٺ آسانيءَ سان لنگهندو پر دنيا دار ماڻهو خدا جي بادشاهت ۾ مشڪل لنگهندو.
گهڻا سڏبا آهن پر ٿورا چوڊيا ويندا آهن.
قيصر کي قيصر حق ڏيو پر خدا کي خدا جا.
جتي ڪو ڍونڍ هوندو اُتي ڳجهيون ضرور هونديون.
جنهن وٽ ڪي آهي تنهن کي بي انداز ملندو ۽ جنهن وٽ ڪي ڪينهي تنهن کان جيڪي اٿس سو به کسيو ويندو.
سَبت ماڻهوءَ جي لاءِ جڙيو هو نه ماڻهو سَبت جي لاءِ.
سنڀاليو ۽ دعا گهرو ته لالچ ۾ نه پئو. روح خواهشمند آهي پر بدن ضعيف آهي.
جو گهر خود پنهنجي بر خلاف آهي سو جٽاءُ ڪين ڪندو.
جنهنکي ڪن ٻڌڻ لاءِ آهن سو ڀلي ته ٻڏي.
وڏائي خدا جي لاءِ آسمان تي ۽ آرام ڌرتيء ۽ خيرخواهي ماڻهن ڏانهن.
اي طبيب پاڻکي ڇُٽاءِ.
جيڪو مونسان ناهي سو منهنجي بر خلاف آهي.
آءُ تنهنجي واتان توتي فتوا ڏيندس.
طاهري ڏيک موجب فيصلو نه ڪر.
سچ اوهانکي آزاد ڪندو.
جيسين سوجهرو آهي تيسين هل، پوءِ ڀلي ته توتي اونداهي اچي.
منهنجي پئي جي گهر ۾ گهڻا ڪمرا آهن.
گناھ جو عيضو موت آهي.
پنهنجي خيال ۾ ڏاهو نه ٿي.
تنهنجو دشمن بکيو هجي ته انهيکي کاراءِ، جي اُڃو هجي ته پاڻي پيارينس جو ائين ڪرڻ سان تون هنجي مٿي تي ٽانڊا ڍير ڪرين.
برائيءَ کان جيتجي نه وڃ، پر برائي کي ڀلائيءَ سان جيت.
سڀني جو حق ادا ڪر.
محبت قاعدي جي پورائي آهي.
سڀڪنهن ماڻهوءَ جو ڪم ظاهر ڪيو ويندو.
بدن ۾ غير حاضر ۽ روح ۾ حاضر.
اکر ماري ٿو پر معنيٰ جياري ٿي.
اسين ايمان سان هلون ٿا نه نظر سان.
جيڪي ماڻهو پوکيندو سو هوُ لڻندو.
ڪاوڙجي ڀلي، پر گناھ نه ڪريو، ائين به ڪريو ته سج اوهانجي ڪاوڙ تي لهي وڃي.
اوهانجي گفتگو لذت واري ۽ سلوڻي هئڻ گهرجي.
سڀني شين جي چڪاس وٺو ۽ جيڪا چڱي هجي سا هٿ ڪريو.
قائدع چڱو آهي بشرطيڪ ماڻهو انهي کي قاعدي موجب ڪم آڻي.
پيسي جي محبت سڀ قسم جي خرابيءَ جي پاڙ آهي.
وڙهين ته چڱي ويڙھ ڪر.
پاڪن جي لاءِ سڀ شيون پاڪ آهن.
اُهو ماڻهو برڪت وارو آهي جو ڌتارجي ٿو، ڇا لاءِ جو آزمائش هئڻ ڪري هنکي حياتي جو ڇٽ ملي ٿو.
ڪو به ماڻهو زبان کي عمل ۾ آڻي نه سگهندو، جو اُها اَجَهل خرابي آهي.
پڇاڙيءَ تائين اميد رک.
خيرات هزارين گناھ ڍڪي ٿي.
محبت ۾ ڊپ ڪونهي، پر ڪامل محبت ڊپ ڪڍي ڇڏي ٿي.
آءُ الف ۽ بي آهيان، اول ۽ آخر آهيان، شروع ۽ پڇاڙي آهيان.