پھاڪن جي حڪمت/باب ٽيون/فصل پهريون
| ←فصل ستون | پھاڪن جي حڪمت (1925) by فصل پهريون - توريت مان |
فصل ٻيو→ |
ماڻهوءَ کي اڪيلو رهڻ چڱو نه آهي.
پنهنجي منهن جي پگهر ۾ توکي ماني کائڻ گهرجي.
جيڪو ماڻهوءَ جو رت هاريندو تنهنجو رت ماڻهو هاريندو.
ماڻهو فقط مانيء تي نٿو جيي.
اک اک جي عيوض، ڏند ڏند جي، هٿ هٿ جي، پير پير جي.
ڳجهيون شيون اسانجي خداوند خدا جون آهن.
جيئن تنهنجا ڏينهن تئن تنهنجو زور هوندو.
مرند وانگي هلت ڪريو.
ساري خلق ۾ ضرب المثل يا پهاڪو.
ماءُ جي پيٽان اُگهاڙو آيس ۽ وري اوڏي به اگهاڙو ويندس.
سچيون ڳالهيون ڪهڙيون نه زور واريون آهن.
منهنجي حياتي ڪوريء جي نڙَي کان تکي ٿي هلي.
زال مان ڄاول ماڻهو ٿورن ڏينهن جي لاءِ آهي ۽ گهڻي تڪليف ٿو ڏسي.
موت جو خوفن جو بادشاھ آهي.
ڏاهپ جو ملھ لالُن کان مٿي آهي.
آءُ انڌن جي لاءِ اکيون هوس ۽ منڊن جي لاءِ ٽنگون هوس.
هنجي دل پهڻ جهڙي مضبوط آهي، ته به اهڙي سخت آهي جهڙو جنڊ جو هيٺيون پُڙُ.
بيعقل پنهنجي دل ۾ چويٿو ته خدا آهيئي ڪو نه.
سج جي هيٺان ڪا به نئي شيء ڪانهي.
جيڪو عام وڌائي ٿو سو ڏک وڌائي ٿو.
سڀڪنهن شي لاءِ ٺهرايل وقت آهي.
انجام ڪرين ۽ نه پارين تنهنکان بهتر آهي ته اصل انجام نه ڪرين.
پورهئي ڪندر ماڻهوءَ جي ننڊ مٺي آهي.
نالو ناموس قيمتي خوشبو کان بهتر آهي.
خوشيء جي گهر ۾ وڃڻ کان ماتم جي گهر ۾ وڃڻ بهتر آهي.
جيئن ٿانو جي هيٺان ڪنڊن جو ڪڙڪو، تيئن بيقعل جي کل آهي.
سک جي ڏينهن خوش رھ ۽ ڏک جي ڏينهن ويچار ڪر.
حد کان وڌيڪ سچو نه ٿي.
مئل شينهن کان جيئرو ڪتو بهتر آهي.
شرط تکو نه کٽندو آهي، نڪي جنگ ڏاڍو کٽندو آهي، پر وقت ۽ اتفاق سڀني سان لاڳو ٿو ٿئي.
جيڪو واءَ جي ڳڻتي ڪندو سو نه پوکيندو ۽ جيڪو ڪڪرن ڏي نهاريندو سو نه لڻندو.
صبح جو پنهنجو ٻج پوک ۽ شام جو پنهنجو هٿ نه جهل.
جوانيء ۾ پنهنجي حالق کي ياد ڪر.
مِٽي زمين ڏي موٽندي ۽ روح خدا ڏي موٽندو جنهن اهو ڏنو.
خدا کان ڊڄ ۽ هنجا حڪم (( اهو اهي انسان جو سارو فرض.
عشق موت جهڙو زبردست آهي.
گهڻو پاڻي عشق کي اجهائي نه سگهندو.
پر حال انهنجا جي چڱي کي بڇڙو ۽ بڇڙي کي چڱو ٿا سڏين.
بگهڙ گهيٽي سان گڏ رهندو ۽ شينهن ڇيلي سان گڏ سمهندو.
اچو ته کائون ۽ پِيُون جو سڀاڻي مري وينداسون.
سڀ گوشت گاھ آهي.
شريرن لاءِ سک ڪونهي.
هڪڙو ٿورو هزار ٿيندو ۽ هڪڙو ننڍو وڏو ٿيندو.
اسين سڀ پن وانگي ڪومائجي وڃون ٿا.
پنهنجا رستا ۽ پنهنجا ڪم سڌار.
پين کٽي ڊاک کاڌي آهي ۽ ڏند انهن جي اولاد جا کٽا ٿيا آهن.
توکي ساهمي ۾ توريو اٿن ۽ ۽ تون کُٽي پيو آهين.
هنن واڍ پوکيو آهي ۽ لڻندا واچوڙا.
بزرگن جي وعظ کان نه گُساءِ.
جيڪو ڏامر کي هٿ لائيندو سو انهي سان پليد ٿيندو.