محمد رسول اللّٰہ صلي اللّٰہ عليہ وسلم/15
| ←14 | محمد رسول اللّٰہ صلي اللّٰہ عليہ وسلم (1911) by 15. ٻه ڪاپاري ڌڪ |
16→ |
حمزه ۽ عمر مسلمان ٿيا اها ڳلاهه ته ڏاڍي خاصي مسلمانن ته ائين گهريو ٿي مگر افسوس ! ساڳئي سال حضرت محمد ﷺ کي ٻه ڌڪ ڪاپاري لڳا.ابو طالب چاچس ۽ بي بي خديجه گهر واريس ٻنهي وفات ڪئي.هينئر نه اهڙو ڪو سندس حامي ئي رهيو جوکيس قريشين جي قهر کان پناهه ڏئي،نه وري اهڙو ڪو سندس دلبر ئي رهيو جنهن کي دل جا سور
سلي پر ڇا؟ ڪانئر ٿي پيو؟نه اٽلو ئي ثابت يقينو سائينءَ سڳوري ۾ وڌيس.
يچارا واڍوڙ سدا شاڪر سور سين
تاڻين مٿي توڙ اوري ڪن نه آسرو
سمجهايائين ٿي:
پريان سندي پار جي مڙيئي مٺائي
ڪانهي ڪڙائي ،چکين جي چيت ڪري
فرض پنهنجو وساري ته ڇڏيائين پاڻ جنبي لڳس بعضي بعضي جڏهن قريشي ڏاڍو ڪڪ ڪندا هئس،تڏهن سو اندر مان آه نڪري ويندي هيس ۽ ابو طالب ۽ بي بي خديجه کي سنڀاري روئي ڏيندو هو.
مسلمانن جي ڪتابن ۾ آيو آهي ته حضرت محمد ﷺ اهينئي به ڪڏهين ڪڏهين بي بي خديجه کي ياد ڪيو،شيڪارا پيو ڀريندو هو.بي بي عائشه جنهن سان پوءِ سندس شادي ٿي ،تنهن هڪ ڏينهن پڇيس”اي رسول الله جا ڇا خديجه ڪراڙي نه هئي؟ان جي بدلي ۾ الله تعاليٰ اوهان کي ان کان بهتر عورت نه ڏني آهي؟حضرت محمد ﷺ ٿڌو ساهه کڻي ڇچيس”برابر پر انبن جون سِڪون به ڪي انبڙين مان لهن خديجه ڪراڙي بيشڪ هئي مگر ڏس آءٌ جڏهين غريب هوس تڏهين مون سان نڪاح وجهي مونکي تونگر بنايائين .جڏهين ڪنهن مون تي ايمان نه ٿي آندو ۽ اٽلو ڪوڙو ڪوڙو ڪري پي ڪوٺيو،تڏهين مون کي سچو ڄاڻي مونکي پيغمبر ڪري مڃيائين.جڏهين ڪل عرب لوڪ مونکان منهن ڦيري بيٺا تڏهين مونکي تسلي ڏيئي منهنجي مدد ڪيائين! پوءِ ٻڌاءِ ان جو آءٌ ارمان نه کان.”
“باغ ۾ ڀانت ڀانت جي گل ٽڙيا بيٺا آهن پر بلبل جو نينهن؟ گلاب سان وڇوڙي ۾ ان جا ٻيا گل ڏسي پيئي دل کي آٿت ڏيندي،پر گلاب ڪو وسري ويندس؟”