قصہ سیف الملوک/59
| ←58 | قصہ سیف الملوک by |
60→ |
59. آمدنِ شاید ب-مصر ہمراہِ دیواں وا تیار
شدنِ عاصم شاہ ب-ملکِ شارستان
(شاید دا دیواں نال مصر آؤنا تے عاصم شاہ
دی شارستان ولّ تیاری)
واہ واہ رتّ بسنتی آئی گئی سیالی سردی
بو بہار سکھاون لگی جھلی وائِ فجر دی
رحمت باراں وقت بہاراں رنگ لگے گلزاراں
بھور ہزاراں بنھ قطاراں آئے مثل سواراں
رکھاں نویں شگوفے کڈھے نہراں نیر اچھلے
سبزے ساری جوہ سہائی چھاواں نے پڑ ملے
بلبل نوں خوشبو پھلاں دی آئی لے سنیہے
چل گلاباں یاد کیتا ای درد ہجر کر بیہے
درد وچھنی بہتی رنی ہوئیے چل ملاکی
رحمت دے دروازے کھلے مار غماں نوں طاقی
شارستانوں رخصت ہو کے دیو مصر نوں آئے
نیل ندی دے دندے اتے آ کر ڈیرے لائے
دیواں پریاں آدم رنگی قعیاں چا الٹائی
پھر بھی قوم نیاری دسے ویکھ ڈرے ہر کائی
ویکھ دیواں دے رنگ ڈراؤنے خلقت ڈر ڈر نٹھے
جا دربار شہانے اندر ہوئے ہجوم اکٹھے
دیوتیاں نوں ویکھ لوکائی دیندی پھرے دہائی
یا ربا ایہہ فوج کویہی کھاون سانوں آئی
ظاہر مارن والی دسے باطن جندو-داتی
باہروں بار ہنیری لبھے اندر آب ہیاتی
مسنویؤں ایہہ معنے لبھن جے کوئی سمجھے بھالے
اوس حکایت وچوں جتھے پیٹوں ناگ نکالے
قصہ سارا دیئ اشارہ جے کوئی سمجھن ہارا
کاہنوں ظاہر کریں محمد گجھا بھیت نیارا
جس افریت لیاندی عرضی آہو-خاتف ناواں
ڈیرہ چھوڑ اگیرے آیا اول خبر پچاواں
شارستانوں سا-دہاڑی پہتا مصر دوارے
زور اوہناں نوں ایہو جیہے دتے دیون ہارے
جا افریت مصر وچ پہتا بادشاہی دروازے
آ دربان بلائے اس نے اچے نال آوازے
شکل شمائل اس دی تکّ کے خوف لگا درباناں
کجھ نٹھے کجھ ڈریئل ہوئے نکّ وچ آئیاں جاناں
افریتے نے کیہا شتابی ڈرو نہ مصری لوکو
میں ہاں ایلچی بعد شہانہ سنگل دریں نہ ٹھوکو
شمع جمال شہانہ تکّ کے دینے ول پروانے
ہو کے نال پچاؤ اندر ناہیں اسیں بیگانے
دربانا فرمایا اگوں کاہنوں اندر جاسیں
عاصم شاہ اساڈے سندا درشن مول نہ پاسیں
اوہ بیٹے دے درد فراکوں گوشے اندر رہندا
نہ کوئی گلّ کلام کسے سنگ نہیں تخت پر بہندا
پھیر افریت کہے میں آندا درد اوہدے دا داروں
میرے ہتھوں ربّ کریگا باندا ہجر ازاروں
میں طبیب اوہناں دا آیا گھن پڑی تریاکوں
پڑھ منتر تے جنتر کڈھساں بسلا زہر فراکوں
شاہپالے شاہ رخ دے بیٹے باغ-ارم تھیں گھلیا
صیف-ملوکے دی لے عرضی عاصم شاہ ولّ چلیا
عاصم شاہ دی خاص کچہری مینوں چل دسالو
نال میرے ہمراہی ہو کے ونجھ حضور بہالو
جس دم صیف-ملوکے والی خبر سنی درباناں
اچنچیت گئیاں کھل اکھیں خوشی ہوئی وچ جاناں
بھجدے بھجدے گئے شتابی پھلے وانگ گلاباں
ہاشم شاہ دے حجرے آئے نال شتاب شتاباں
جس دن صیف-ملوک وچھنا عاصم نے اس روزوں
تخت اتے مڑ پیر نہ دھریا بیٹے دے غم سوزوں
اس دن تھیں لے اس دم توڑی جس دن خبراں آئیاں
عاصم شاہ چلے وچ سبھو راتیں جاگ لنگھائیاں
صیف-ملوک جنیندی مائی حکم کریندی آہی
صالح ابن حمید حلالی باہر کریندا شاہی
ہور امیر وزیر اکابر کردے کار-روائی
سر تے سی اقبال شہانہ ہندی کد خطائی
عاصم شاہ دا دکھ قضیہ کد سنایا جاندا
وانگ نبی یعقوب ہمیشہ رہا کلیجہ کھاندا
رو رو دیدے چٹے ہوئے نیر اکھیں دے چوئے
اکھیں کج ڈھٹھے بھروٹے پٹ پڑیاں وچ ٹوئے
ساس اڑے کوئی گھڑی اڈیکن قدرت نال پروئے
لہو ماس تران محمد تریوے ودیا ہوئے
ہڈیاں ناڑیں تے چمّ بیچارا ترے رہے وفائی
کنّ ڈورے نابینے دیدے رنگوں گئی صفائی
دند نکلے ہڈّ کڑکن لگے قوت ہوش وہانی
مئدے مغزوں آتش بجھی رہا ہنجھو دا پانی
کالیوال صفائی والے ہو گئے سبھ بگے
جیوں کر باغیں پتّ خزاں دے تویں نکلن لگے
صبر قرار آرام دلے دا خواب خیال بنایا
سونے کھانے بولن والا چیتا منوں بھلایا
سبھ سببّ ہیاتی والے چھڈّ کے ہوئے کنارے
اک امید فضل دی رکھدی زندہ اس بیچارے
دتی جدوں مبارک بادی در پر جا درباناں
صیف-ملوکے کاغذ گھلیا واچ اٹھ کے سلطانہ
کنّ آواز پیا جس ویلے اس پیرے دلگیرے
ڈورے کنّ گئے کھل اوویں نال اوہدی تاسیرے
سکے گھاہ اتے جیوں برسے ساون مینہہ بہاری
تویں اوہ اوازا ملیا عاصم نوں کر یاری
نکے نینگر مسجد والے سنیا سخن چھٹی دا
جیوں کنگال بھکھاری سندے ایہہ تکّ گنج لٹی دا
یا جیوں وال زیارت والے کلمے سنے مولودوں
یا جیوں شب معراج نبی نوں ہوئی خوشی ورودوں
اٹھیا ترت مصلے اتوں جیوں کر کاہ زمینوں
پھلاں ہار ہویا مکھ تازہ روشن یاسمینوں
اٹھ بیٹھن دی قوت ہوئی دل نوں ہوش سمبھالا
اچراں تیک لیایا صالح خط شہزادے والا
صالح ابن ہمیدے آ کے کیہا مار اوازا
لکھ مبارک ہے سلطانہ! ہو نویں سر تازہ
اک افریت اساں تکّ شاہا خبراں لے کے آیا
شہزادے تے شاید والا اس سبھ حالَ سنایا
خیر خبر شہزادے والی نالے باغ-ارم دی
یکّ-ب-یکّ سنائیوسُ ساری ہور مبارک کم دی
عاصم شاہ کیہا اے صالح ایہہ گلّ خواب خیالوں
خواب خیال اتے کی باور ڈٹھے باجھ جمالوں
اتنی مدت وہانی اگے گزرے پندراں سالاں
ہرگز خبر نہ آئی کائی باجھوں کوڑ مثالاں
کوڑے غوغے اٹھ اٹھ ایویں پاون اساں بھلاوے
جاں کوئی روز اڈیکاں رکھیئے کجھ سر پیر نہ آوے
ایہہ بھی خبر ہوویگی ایویں کوئی دن رہسی تتی
کوڑے دی رشنائی تھوڑی جیوں تیلے بن بتی
صالح ابن ہمیدے کیہا سن شاہا گلّ پکی
شہزادے دے ہتھ دی لکھی عرضی اکھیں تکی
نالے شاید آپوں آیا ڈیرہ دورِ سنیندا
ایہہ گل سچی جاپے شاہا لکھیا ویکھ منیندا
عاصم شاہ مصر دے جس دم گلّ سنی دل لا کے
ہو بے ہوش ڈھٹھا کھا گردی طاقت ہوش کھڑا کے
امبر اتے گلاب شتابی ملیا مغز وزیراں
ہوش پھری شاہ عاصم تائیں یاد پئیاں تدبیراں
کہن لگا اس چلیوں مینوں جھبدے باہر نکالو
کیتی ربّ غریب مہمان نوازی اپر تخت بہالو
تلیاں اتے چا وزیراں لکھ پڑھے شکرانے
تخت اتے شاہ آن بہایا زیور لا شہانے
اوہ افریت کیتا تد حاضر ہویا آن سلامی
چمّ زمین کرے تازیماں جیوں کر رسم غلامی
عاصم شاہ گل لایا لوڑے اوہ قدماں پر ڈھہندا
غور-ب-زوری سینے لا کے شاہ اسنوں مڑ کہندا
قاصد پیر مبارک والے بھلے قدم دو تیرے
سکے گھاہ کریں ہریاول جت ولّ پاویں پھیرے
قاصد نیک تیرے طول کہڑا توں کوئی ہرن ختن دا
اس کستوری سینے رکھی توں بھی سخن سجن دا
توں کوئی گاندھی عطر گلابی بھریا گجھے نوروں
مٹھی جیبھوں بولے باجھوں خوشبو دیویں دوروں
گاندھی شیشے اتروں چائ تدھ پیغام سجن دے
دس سانوں خشخبراں جلدی ہور سلام سجن دے
افریتے نے اٹھ شتابی کہی سلام دبارے
ادب دعا سنائیں کر کے سخن گزارے سارے
شاہنشاہا زلِ الاہا! جم سکندر ثانی
دم دم ہون اقبال زیادہ سدا ہووے سلطانی
میں ہاں خدمتگار پیادہ دیو پریاں دے شاہ دا
جس شاہپال بہادر ناواں دم دم ہووس وادھا
فعال فرخ شاہپال بہادر نال اقبال سوایا
وارث تخت سلیماں شاہی شاہ رخے دا جایا
کوہ قافاں دریاواں اتے اسے دی سلطانی
شارستان پرستاں اس دا منن حکم زبانی
لکھ مبارک ہووے تسانوں شاید تے شاہزادہ
صحیح سلامت خیریں مہریں نال اقبال زیادہ
لئی بدیع-جمال شہزادی صیف-ملوک جوانے
باغ-ارم وچ موجاں کردا شاہپالے دے خانے
شاہنشاہ اساڈا صاحب جو شاہپال بہادر
تخت نشیں سلیماں شاہی ملکاں وچ اجاگر
ایہناں دنا وچ کرے تیاری بیٹی نوں پرناواں
صیف-ملوک بدیع-جمالے دوہاں عقد پڑھاواں
ایہہ ارادہ کر کے اس نے سدے خاصی عامی
صیف-ملوکے دے ماں بابل یار اشنا تمامی
نالے مائع پیو شاید سندے بھین بھرا اشنائی
اس شادی پور ہون اکٹھے ربّ مراد پچائی
ایت سببّ تساں ولّ گھلیوسُ میلہ بہتا سارا
دو سو ہے افریت وڈیرا ڈیرہ چاون-ہارا
چار اک سے پری ہے خاصی چہل حکیم سیانے
سراندیپ شہر دا والی ہر کوئی جس نوں جانے
قلزم دے دریا دے والا ہاشم شاہ بھی آیا
نالے شاید نال اوہناں دے آپ شہزادے لایا
بزرگ لوک تساں ولّ گھلیوسُ میلا خوب بناکے
بخشو اوہ خلاف جو آئیوسُ قول قرار بھلا کے
رخصت ازن ہویا سی تھوڑا بہتی مدت لگی
وسّ میرا کجھ چلیا ناہیں قلم حضوروں وگی
ایہناں بزرگاں دی کر خاطر بخشو کوڑ ہمارا
بھریا نال خطائیاں بندہ توڑوں بھلن ہارا
بھی سبھ لوک تساں ولّ آئے شارستان کھڑن نوں
خاصاں سنے تیاری کریو باغ-اے-ارم وڑن نوں
ایہہ کاغذ جو آپوں لکھیا صیف-ملوک شہزادے
واچ کرو معلوم حقیقت ہووے خوشی زیادے
عاصم شاہ دے ہتھ پھڑایا شہزادے دا لکھیا
پڑھ کے شکر لیا اٹھ شاہے جیوں بھکھیاری بھکھیا
کر بسملا پٹیا شاہے رکئّ بند سجن دا
آئی بو اشنائی والی کھڑیا غنچہ من دا
سورج اتوں گرہوں لتھا جگت ہویا نورانی
جیوں کر مردے سے برساں دے پھیر لدھی زندگانی
اول چمّ اکھیں پر دھریا پڑھ الحمد زبانی
جیوں پیراہن یوسف سندا پیغمبر کنانی
قدرت پاک خداوند والی نور اکھیں وچ آندا
ہر دو دیدے روشن ہوئے گیا غبار غماں دا
چہرے نور جسے تے رونق فضل ہویا سبحانی
نویں سرے تھیں وانگ زلیخا لبھیؤسُ وتّ جوانی
بیٹے باجھ ہویا سی اس نوں جمل جہان ہنیرا
چڑھیا چن ہوئی رشنائی لگی لوء چوفیرا
سکے نیل مصر دے آئیاں لہراں بنھ قطاراں
خشک چمن تے بدل وٹھا ہویا باغ بہاراں
پندراں برس خزاں دے مارے رخ ہوئے سن پیلے
رحمت باراں وقت بہاراں پل وچ کیتے نیلے
خارو خار گلاب ہوئے سن بن پتاں بن پھلاں
شاخ ہری پتّ ساوے کڈھے ڈسّ نکالے گلاں
بلبل نوں خوشبو پھلاں دی آندی وائِ فجر دی
سدا گلاب ہویا مکھ روپوں دور ہوئی رنگ زردی
شہزادے دی مائی سن کے دونی ہندی ساہوں
کہندی جس راہ آیا قاصد میں صدقے اس راہوں
اندر باہر پیر نہ لگدے خوشیاں حد نہ کائی
بلدی بھاہ غماں دی اتے رحمت ربّ وسائی
دم دم کرے سجود ربے ولّ تیری دھنّ خدائی
پڑھ شکرانے ونڈ خزانے گھر گھر دے ودھائی
گولی لونڈی جو کوئی آہی دین مبارک آئیاں
چولی کھنڈی تے پشوازاں سبھنا دے گل پائیاں
بیبی رانی تے چودھرانی جو سی وچ مصر دے
شاہزادی سوداگر زادے باپ جنہاں سرکردے
مہراں دے دھر تھال سراں تے دین ودھائیاں آئیاں
قدر-ب-کدری زیور بخشے دے کے شان ودھائیاں
ستے بھاگ عمر دے جاگے ڈومنیاں تے ڈوماں
منگل گائ وجاون ڈھولک در پر کرن ہجوماں
لے لے دان تونگر ہئیاں رجّ رجّ دین دوائیں
عاصم شاہ دی بیل خدایا ہری قیامت تائیں
بیگم دا دل بے غم ہووے ٹھنڈ پوے وچ چھاتی
شہزادے دی نال مراداں خواجے جیڈ ہیاتی
جم جم کہن پری دا ڈولا آن دسے اس جائی
سہرے گانے ویکھ مراداں وار پیوے جل مائی
مصر شہر وچ جو کوئی آہی چھٹڑ رنڈی تتی
گھن خیرائت بیگم کولوں ہو رہی رنگ رتی
ہر تھانے وچ شلکاں ہئیاں ہر ڈیرے شدیانے
شہراں اندر پھرے ڈھنڈورے منگتاں بھرے خزانے
لاکھاں لوک مبارک دیون در پر حاضر ہوئے
آپو اپنے کسب تماشے کردے سبھ کھلوئی
عاصم دے در رنگ برنگی خلق ڈھکی ہر پاسوں
یکّ-ب-یکاں دے مچے تماسے وافر کھیڈ کٹاسوں
عاصم شاہ وزیر بلایا نالے بیگم دانی
کہیوسُ ایس افریتے تائیں دیو جلد مہمانی
ہور وڈے مہمان سنیندے ایہہ آئے کہ آئے
کرو تیار مہمانی ترکھی جو لوڑے کوئی کھائے
اوس افریت اگے آ رکھے بادشاہانی کھانے
کلیئے اتے کباب سلونے پھلکے چاول دانے
ایہہ دھردے اوہ کھاندا جاندا سائت ڈھلّ نہ لائے
اک اک لقمے دا کر لاون پنج دمبے منہ پائے
ہڈی ماس نکھیڑے ناہیں سبھ کجھ کھاندا جاندا
کھا رہا جو خواہش آہی شکر بجا لیاندا
شاہے کیہا وزیراں تائیں ایہو لیکھا بھالو
سبھ مہمان اجیہے ہوسن گھوڑے اٹھ ہلالو
جاں افریت ہویا سی فارغ کھانا دانہ کھا کے
بھر بھر شیشے مدھ پیالے شاہے کول بہا کے
جاں افریت آسودہ ہویا بادشاہے فرمایا
اس جائی دی دسّ حقیقت جس تھاؤں توں آیا
افریتے کجھ آکھ سنائی جو آہی اس جائی
شہزادے دا قدر بزرگی خاتر تے وڈیائی
عظمت شوکت شان ضلالت شاہپالے دے قدروں
حسن بدیع-جمال پری دا روشن سورج بدروں
فوج دسی شاہپال شاہے دی جو جنگے دے کم دی
رونق خوبی روپ لطافت دسی باغ-ارم دی
جیوں جیوں سی اوہ گلاں کردا اسدے شان مکانوں
عاصم شاہ نوں لوں لوں خوشیاں ہوون اس بیانوں
باغوباغ ہووے دل کھلے سبھ مجلس دے سن کے
صیف-ملوکے ناطہ کیتا اچی جائی چن کے
شاہے حکم دتا عمراواں سن گلاں دل لاؤ
ایسی شوکت شان موافک فرش فراخ وچھاؤ
شاہپالے دے شان برابر کد اسیں ہو سکدے
پر کوئی ڈول بناؤ ایسی ہون تئجب تکدے
حکم ہویا پھراشاں تائیں سچے فرش وچھائے
کوہاں وچ امبیر عطر دے جا چھنکار کرائے
اتنے اٹھ حلال کرائے دمبے بکرے گائیں
ہر ہر طرف لہو دے نالے ونجھ پئے دریائیں
اتنے خون نہیں لکھ سکدی قلم ہراسے ماری
کاغذ اتے جائ نہ رہندی ملن جاندی ساری
ترے دہاڑے پچھوں پہتا لشکر باغ-ارم دا
جائ سلام کیتا رل سبھنا عاصم ثانی جم دا
عاصم اگے عرض کیتو نے بعد اداب پچانوں
شاہپالے تے صیف-ملوکے کہی سلام تسانوں
جھلّ سلام ہویا خوش عاصم کردا شکر الٰہی
جیوندیاں ربّ خبر پچائی جان لباں پر آئی
لشکر باغ-ارم دا سارا حکم حضوروں پا کے
تھاں-ب-تھاں مقامی ہوئے بیٹھے صفاں بنا کے
شاید نوں گلّ لا لا رویا عاصم شاہ دکھیارا
سینے نالوں لاہ نہ سکدا جانی وانگ پیارا
شاید مڑ مڑ قدمیں ڈگے درداں بھریا کوکے
عاصم شاہ تکیندا اس ولّ وانگر صیف-ملوکے
شاید دے سر منہ سینے تے شاہ عاصم ہتھ پھیرے
کچھڑ وچوں مول نہ کڈھے سڑیا نال ہسیڑے
شاید ادھکا ہو ہو جاوے پھڑ پھڑ قدم چمیندا
نال پیار دیئ سر صدقے سر توں ہتھ گھمیندا
اوڑک خاصاں عرض گزاری شاہ جی کرو سہارا
روون دے دن کھڑے ربے نے ہویا فضل نیارا
شاید نوں فرماؤ رخصت مائی بابل تائیں
مل کے ٹھنڈ کلیجے پاوے دیون تساں دوائیں
پھر شاید نوں ہوئی ازازت ونجھ ملو گھر داراں
مائع پیو بھیناں بھائیاں تائیں ہور اشناواں یاراں
لے ازازت ہو سلامی شاید گھر نوں آیا
ماسی پھپھی مائیاں بھیناں سبھ ولّ سیس نوایا
دوئے پیر پیو دے پھڑ کے ملدا اپر متھے
بابل سینے لا کے رنا ورم دوہاں دے لتھے
صالح ابن ہمیدے تائیں ملیا پتّ پیارا
پڑھ شکرانے ونڈ خزانے ولّ ہویا دکھیارا
ماواں بھیناں سر منہ چنن پھپھیاں ہتھ گھماون
جیوں دیوے پر ڈھہن پتنگے تویں بھجّ بھجّ آون
خیش قبیلہ سارا ملیا رو رو کے گلّ لگدے
سن سن یار اسنا محبتی آئے وہندے وگدے
گھر داراں نوں مل کے شاید نال پیو دے آیا
بیٹھا آن کچہری اندر شاہ ولّ سیس نوایا
طرف مہماناں نظر گزاری شاہنشاہ مصر دے
کیتا حکم مہمانی آوے کھاون لوک سفر دے
مٹھے شربت آن پلائے اول ہر اک تائیں
پھیر رکاب طعام اجائب دستر خانے چائیں
رنگارنگ طعام لیائے کھانے بادشاہانے
گوڈے ڈاہ ڈاہ رجّ کریندے راکش دیو مردانے
میوے مرغ کباب کھلائے باہر حد شماروں
خلعت ملی تماماں تائیں وکھو وکھ سرکاروں
تحفے تے نذرانے سارے جو بھیجے شاہپالے
عاصم اگے چا گزارن ہیسن جہنا حوالے
ہور بدیع-جمال پری دے تحفے تے سوغاتاں
محرم ہتھ پچائے اگے شہزادے دی ماتاں
قوت خوشی ہوئی سی ایسی عشرت اتے جمئیئت
عاصم شاہ تے بیگم تائیں لشکر شہری رعیت
ہر اک دے دل ایس قدر سی خشوکتی خوش حالی
جیوں تن مردے اندر آوے جان جوانی والی
شاہ عاصم نے مصر شہر وچ خوشیوں عید بنائی
جتنی عمر غماں وچ گزری اتنی وری مکائی
ملک شہر وچ پھیر ڈھنڈورے سدے خاصی عامی
دولت دے در کھولھ دتو نے لین انعام انعامی
لشکریاں نوں طلباں ملیاں کنگن کنٹھے بالے
ہوئے معاف رعیت اتوں بہت مدت دے حالے
حافظ عالم زاہد متکی گوشے گیراں تائیں
بہت انعام جاگیراں دتیاں سارے کرن دوائیں
ہور غریب یتیم مسافر جو سن وچ زمیناں
دولت بخش تونگر کیتو سو مائزوراں مسکیناں
بندی سبھ خلاص کرائے بن چٹی نذرانے
دے سروپا گھراں نوں گھلے پڑھن لگے شکرانے
صد عمرہ وزیر تمامی راجے رائے حضوری
قدر-ب-کدری منصب دتے حاجت کیتی پوری
صالح نوں تشریفاں دتیاں بہتا شان ودھایا
کرو تیار سفر دا ساماں کر تاکید بتایا
تخت صندوق بنائِ وڈے ڈیرے مٹن سکھالے
تنبو ستر تکڑے ہوون حرماں کارن نالے
ملیا حکم وزیراں تائیں اوہ لگے اس کم نوں
شاہے آپوں جشن منایا دور کریندا غم نوں
سرخ شراب پرانی آندی بھر بھر مٹّ کلالاں
سارنگیاں قانون ملائے مدھم طنبور قوالاں
تائفیاں نے مجلس ملی راس کھلی کر سفاں
طبلے خنجری رنگ بنایا دل-رباواں دفاں
مرلی تے الغوزے وجے بینسریاں شرنائیں
ڈھولک دیئ جواب برابر لے لے خوب ہوائیں
ماراں دین ناخون ہزاراں چارج تاراں جوڑن
سارنگیاں نوں ملن سزائیں پھڑ پھڑ کنّ مروڑن
سن کے بول سراں دے سندے بندے ہون اڈندے
کمانچی مردنگ بناون رنگ اجائب چندے
بولن غم دے بینت چکارے ماراں کھان دو تارے
کھولھ کتاب رباب خوشی دی ربّ ربّ ذکر چتارے
پہن پچریاں پریاں جیہیاں کنجریاں پڑ ملے
نغمے ناچ اٹھاون گاون تال مریندے ہلے
بھیروں جنگلی سارنگ بروے توڑ کلاونت گھڑدے
'یا ربّ' دے آوازے کڈھن سات سراں تھیں پڑھدے
پین شراب سراں شدھ ہوون گاون دھرپد اچے
ساقی سوہنے پھرن چوپھیرے بھرن پیالے سچے
عاصم شاہ خوشی وچ بیٹھا ہور امیر حضوری
وقت آیا نزدیک ملن دا ربّ کھڑے غم دوری
گئی خزاں بہاراں آئیاں ہوئے چین ہزاراں
اچوی گئی تروٹک والی لدھے خم خماراں
عاصم شاہ رہا وچ عیشاں دے کے حکم وزیراں
سبھ اسباب بنائے اوہناں کر کرکے تدبیراں
چنن چیر بنائے تختے صندل عود کماری
مشک جہناں دی کوہاں اندر خوب ہوا کھلاری
سدّ کاریگر ہور کمانگر پکا تخت بنایا
دو کوہ لما دو کوہ چوڑا چھتر کڈھ سہایا
سونے چاندی دے پھلّ لگے موتی جڑے قطاراں
اک پاسے کر حجرے چوبی دتیاں گرد دیواراں
حرماں کارن سطر بنائے خوب مزین کر کے
جائیاں ہور بنائیاں سبھو جو درکار سفر دے
تخت اتے پھر مال چڑھائے جو جو آہے کھڑنے
گھوڑے تیز سواری لایق جو سن کوتل پھڑنے
ہاتھی بھارے وانگ پہاڑاں کجھ چٹے کجھ کالے
کجھ جنگی مستانے خونی کجھ اسواری والے
خچر اٹھ قطاراں بھریاں انت نہ بیلاں گانواں
چیتے سگ شکاری نالے پاڑھے ہرن ارانواں
کیمتدار پوشاکاں پائیاں پشمینے دوشالے
پوشتینا تے ہور سفیدے چھیٹاں دے پرکالے
باراں روز گزشتہ ہوئے نت نویں مہمانی
اٹھے چتّ تحمل بھجے صبر گیا ٹٹّ جانی
سائت نیک مہورت تکّ کے دن تاریخ بھلیری
عاصم چھوڑ مصر نوں ٹریا آس خدایا تیری
اول حرم تخت پر چاڑھے ستریں داخل کیتے
چھوکریاں تے لونڈے سوہنے چن چن کے سنگ لیتے
صالح دے بھی حرم تمامی چاڑھ لئے وچ سطراں
بھر بھر مشقاں مشکاں پائیاں مثل گلاباں عطراں
جو جو چیز لڑیندی آہی کارن کاج ویاہے
تحفے ہور سوغاتاں میوے پائے عاصم شاہے
شادی دے اسباب چڑھائے باہر انت شماروں
کئی باجے تے کئی تماسے آتشبازی داروں
بہت انعام دتے اس تائیں خبر اول جس آندی
سروپاواں دے تھان جڑاؤ موتی سونا چاندی
دیواں پریاں تھیں پچھ لئیاں اول کر تزویزاں
شارستان سنہری اندر جو کمیا بہہ چیزاں
اوہ بھی تخت اتے پا لئیاں ہوئے تیار سفر نوں
بنیا میل سہاوا چلے کڑماں دے گھر در نوں
بیگم سنے روانہ ہویا عاصم شاہ بہادر
صالح شاید ہور تمامی میر وزیر اکابر
باغ-ارم ولّ ہوئی تیاری کر سارے سمیانے
ہور متعہ حسابوں باہر سونا چہل خزانے
دمبے گائیں بکرے ککڑ بھیڈو تے اٹھ گھوڑے
ہر منزل دے خرچے کارن نال لئے بیؤڑے
مصری ہندی تیغاں تحفے ہور کئی ہتھیاراں
لالوں تے یاکوتوں ڈبے بھرے مانند امباراں
مروارید عقیق زمرد بھرے صندوق فیروزے
سے سنگ-پارے قیمت والے گوہر شب افروزے
مانک موتی ہیرے چاندی جوہر پنے گلیاں
گنتر منتر وچ نہ آون سن سن ہوشاں بھلیاں
ہر ہر قسم متااں کھڑدے جو ورتن انساناں
پنکھی خوب آوازاں والے جو جو وچ حیواناں
حرماں سنے تخت پر چڑھ کے ہویا شاہ روانہ
صالح شاید نال چڑھے سن کر سمیان شہانہ
تخت اتے چڑھ عاصم کہندا آہو-خاتف تائیں
اسیں ارم ولّ راہی ہوئے چھوڑ مصر گھر جائیں
خبر نہیں کی ہندا اگے متے قبول نہ پئیے
نال حقارت ویکھن اگلے جاں دکھلائی دئیے
زینت زیب اساڈا سارا بھٹھّ پیا اس ویلے
جدوں پسند نہ آئے شاہاں کون اساں پھر میلے
جے سو اساں تگادے کیتے پئے قبول نہ اگے
باجھ قبول محمد بخشا بھاہ سواباں لگے
کھوٹے نقد اساڈے تکّ کے موڑ مونہیں پر مارن
نہ ادھر نہ ادھر جوگے پھر کریئے کی کارن
پرط جواب دتا افریتے پاک جہناں دی بازی
کیا صوفی کیا مست دیوانے اندر باہر نمازی
ہر جائی منظوری جس نے ترک گھراں دی سازی
راہ پئے رکھ چاہ محمد بہتی بیئندازی
پندھ پیوں توں چھڈّ جنجالاں چارے پلے چھنڈے
رات ہنیری نہ ڈر راہوں ہونجھ اول ککھّ کنڈے
آہو-خاتف دیواں تائیں نال اشارت کہندا
چاؤ تخت ہوائی اڈو کی کم باقی رہندا
تخت اتے چڑھ بیٹھا ڈیرہ جھنڈے رنگ رنگاں دے
شلک ہوئی اک پلک نہ لگا چلے سنگ سنگاں دے
سراندیپ شہر دا والی چڑھیا نال نشاناں
نالے ہاشم قلزم والا دیواں سنے جواناں
کر کے ساجے وجے واجے جنج چڑھے رائے راجے
دھم پئی کوہ قافاں اندر کون کوئی مہاراجے
ڈھول نکارے دھونسے وجے شتری تے کرنائیں
تریاں ترم تمبوراں چائی کوک اسماناں تائیں
تخت اٹھا لیا افریتاں چلے باغ-ارم نوں
با-آرام ہوئے سبھ مصری رخصت کیتا غم نوں
سراندیپ نگر دا والی ہاشم عاصم مصری
تریوے شاہ خوشی کر بیٹھے رنج غماں دی وسری
تخت شہانے اپر رل کے بیٹھے نال اتفاکے
اک دوئے دی خاتر کردے وانگ عاشق مشتاکے
بھر بھر پین پیالے نشیوں کھان کباب نروئے
کنجر بھگتی تے ربابی مجرے کرن کھلوئی
خوشیاں وچ ہووے متوارے نشیوں راگوں رنگوں
ڈیرہ دیو اٹھائی جاون باجھوں دیر درنگوں
منزل منزل تردے آئے موجاں نال مراداں
شاہپالے دی حد وچ پہتے نظر پئیاں بنیاداں
باغ-ارم وچ پہتا ڈیرہ خبر ہوئی شاہپالے
سنے امیراں باہر آیا کارن استکبالے
جنا دیواں پریاں تائیں ملیا حکم جنابی
کر سولاں شنگار تمامی حاضر ہون شتابی
عاصم شاہ مصر دا آیا استقبال کچیوے
جاہ جلو اساڈا تکے تاں اوہ دونا تھیوے
شہزادے نوں خبر پچائی بابل تیرا آیا
بن تن کے توں ملنا اگوں ویکھے عزت پایا
پریاں بنت بنا بنائی زیور پہن پوشاکاں
چمکو چمک کریندے جسے کھریاں سیم سلاکاں
اکھ پٹن تاں لکھ جیاں نوں مارن نال نظارے
جت ولّ نظر کچیوے دسن بجلی دے چمکارے
لشکریاں نے بردی لائی پریاں زیور گہنہ
ہاتھی گھوڑے اٹھ شنگارے سادہ کسے نہ رہنا
آپو اپنی زینت کر کے ہر اک شخص سہایا
نال لئی شاہپال بہادر میلے کارن آیا
تحفے تے نذرانے آندے باہر حد شماروں
جوڑے گھوڑے جنس نفیساں میوے ودھ امباروں
آ ملیا شاہپال بہادر عاصم شاہ مصر نوں
بھائیاں ہار ملے گل لگّ کے خوشی ہوئی ہر ہر نوں
اک دوجے دے سر توں سٹے موتی لئل جواہر
کیتی خوشی ملن دی بہتی انت شماروں باہر
ادب سلاموں فارغ ہوئے پچھدے خیری سکھاں
تکدے تکدے رجن ناہیں اک دوجے دے مکھاں
دوئے کڑم جدوں رل بیٹھے شگن دتے شاہپالے
عاصم شاہ ولّ نیواں ہو کے کر کر عذر دسالے
رنجا قدم مبارک ہوئے گھر میرے ٹر آئے
ایہہ احسان نہ مکدا حضرت بخشو ربّ کرائے
شکر ربے دا ایہہ گھر میرے اگے سان ہنیرے
روشن ہوئے جاں ہن آئے قدم مبارک تیرے
عاصم شاہ خوشامد کر کے کہندا اے شاہپالا
تدھ چاڑھی وڈیائی میں پر کیتا ایڈ کشالا
ایہہ احسان مروت تیرا جاندا نہیں مکایا
گیا گواتا بیٹا میرا مڑ کے تساں ملایا
سو سو شکر خداوند تائیں ایس ملک میں آیا
شابش لکھ تسانوں جس نے ہمت کر منگوایا
ساری عمر نہ مکسی میں تھیں ایہہ تیری وڈیائی
جیسی تدھ میرے سنگ کیتی ایسی کرے نہ کائی
ڈٹھے بھالے بن تدھ مینوں منیا وانگو ویراں
اجر دیئی ربّ صاحب جس نے شاد کیتا دلگیراں
دوئے شاہ کریندے باتاں نال اتفاق رسائی
اساں تساں گھر اکو ہویا جانوں نہیں دو جائی
ایہو گلاں کردے آئے ویکھن راہ سجن دا
صیف-ملوک شتابی آوے ہویا وقت ملن دا
سرو-بانو تے مہر-افروزے کھڑیا نال شاہزادہ
خدمتگار غلام چوپھیرے فوج عمرہ زیادہ
اگے پچھے سندر پریاں جوبن جھلمل کردا
سورج ہار مریندا رسماں سچا بانا زردا
چھوکریاں تے گولے سوہنے چودیں دے چن سارے
پھرے اڈار اڈار قطاراں اک تھیں اک شنگارے
کوتل گھوڑے نظراں کارن جو آندے شہزادے
ڈر ڈر پیر زمیں تے رکھن فیلاں کرن پیادے
لشکر نال شہزادے اندر سندر صورتَ پریاں
سالڑیاں سنگ سوہلے گھوڑی گاون ٹھنڈھیاں ٹھریاں
چاندی ہار اماری چٹی چنن چیر بنائی
سونے موتی نال جڑاؤ نقشاں خوب سہائی
اس اندر شاہزادہ بیٹھا نال نقیب پکاراں
آیا ملن پیو دی خاتر نہ کجھ حد شنگاراں
بابل عزت میری ویکھے بہت ہووس خوش حالی
جاں ملے تاں بھلے اس نوں پیڑ وچھوڑے والی
کراں فراں نال شاہزادہ شوکت شان سوایا
عاصم شاہ تے صالح تائیں دوروں نزرینں آیا
مشتاقاں نوں صبر نہ رہا اٹھ ٹرے اس طرفے
ویکھ شاہزادہ ہویا پیادہ پڑھ ادبے دے ہرفے
صیف-ملوک پیو نوں ملیا پیر چمیندا پھڑکے
دھوون ہوئے قدم مبارک ہنجھو پانی جھڑکے
بابل نے پھڑ سینے لایا ہنجھو بھر بھر رنے
سچے ربّ ملائے مڑکے سجن چریں وچھنے
ٹھنڈ کلیجے نور اکھیں وچ جند پئی وچ دیہی
ملیاں یاد نہ رہیوسُ مولے رنج جدائی صحیح
جت ولّ ویکھے باغ بہاراں ہویا چین ہزاراں
لگا انگ خلیل ولی دا چخوں ہئیاں گلزاراں
اسمٰعیل دتی قربانی ثابت نزرینں آیا
یاکوبے نوں یوسف ملیا غم تے علم بھلایا
کاری زخم برابر ہوئے داغ نہ رہا باقی
مل مل ہک ہویا ہک جسا لاہے برم فراکی
جامے وچ نہ میون جانی ترٹ گئیاں سبھ تنیاں
درد خوشی رتّ پانی رلیاں جھڑیاں ہنجھو گھنیاں
دوزخ جنت نزرینں آیا کھل گئے سبھ پڑدے
لگی لو محمد بخشا تیکر لیہندے چڑھدے
پھیر شاہزادہ ستریں آیا ازن پیو تھیں لے کے
درد ستائی مائی تائیں ملیا پیریں پے کے
ہتھ گھمائے سینے لائے کر کر گریازاری
سر پیراں تکّ چمّ نہ رجدی ماں وچھوڑے ماری
لکھ لکھ شکر الحمد چتارے ٹھنڈ پئی وچ چھاتی
صدقے صدقے ہو ہو جاوے لدھی جان کھڑاتی
سے سر صدقے سر توں سٹے جسے ساس سمبھالے
سڑی کھجور ہوئی مڑ تازی ساون ہتھ دسالے
بچے دا سر جھولی دھرکے سر منہ متھا چمے
والوں وال نکھیڑے ہرسوں مڑ مڑ چاوے گھمے
پندراں برساں پچھوں ملیا بیٹا بابل مائی
سینے سڑے فراکوں آہے رحمت ربّ وسائی
گھن ازازت مائی کولوں پھیر آیا دربارے
صالح ابن ہمیدے تائیں ملیا نال پیارے
ہور امیر وزیر شہزادے راجے رائے سپاہی
ملے شہزادے نال تمامی جیوں کر ترشنا آہی
شاید صالح تے شاہزادہ شاہ عاصم رل بیٹھے
سرکردے عمرہ حضوری جائ اپنی ملّ بیٹھے
بیٹے تھیں شاہ عاصم پچھدا بچہ دس وہانی
صیف-ملوک سناون لگا ساری درد کہانی
شاہ شاہپال سیانپ کیتی اسیں ایتھوں اٹھ جائیے
مہمانا دے ڈیرے کارن جائیں خوب بنائیے
بہت مدت دے وچھڑے ہوئے اج ملے ایہہ سکے
گلاں کردے نہ شرماون ہون آسودے تھکے
اس ویلے اغیاراں وانگو اسیں ہووانگے دسدے
ہوراں کنّ اٹھایا لوڑے ملن پیارے جسدے
اٹھ شاہپال گیا گھر اپنے کرن تیار مہمانی
صیف-ملوک حقیقت پھولی جیوں گزری زندگانی
سن عاصم تے صالح تائیں اگّ لگی ہر والوں
ڈھائیں دے دے رون پیارے ہون بیہالے ہالوں
جیوں جیوں سنن قضیے اس دے تؤں تؤں کردے زاری
صیف-ملوک حکایت اپنی آکھ سنائی ساری
رات پئی اس قصے اندر اجے تمام نہ ہویا
مکھ پر کالے کیس کھلارے شاہ مشرک دا سویا
لے کے فوج امیر چنگیرا چن مبارک چڑھیا
با آرام ہوئی سبھ خلقت ہر کوئی اندر وڑیا
شاہپالے دے گھر دی بیگم شاہ-پری دی مائی
حسن جمال آہا اس ناواں دس کسے ہن پائی
پریاں نال اڈاراں آئیاں شاہ-پری دی ماتا
شہزادے دی مائی کارن تحفے لے سوغاتاں
اس بیگم نوں خبراں ہوئیاں اوہ بھی باہر آئی
آن دوہاں دا میلہ ہویا نال پیار صفائی
سر چمے گل لگیاں دوئے بیٹھ ونڈاون دکھاں
بہں بہں کہن گھمائی صدقے پچھن خیریں سکھاں
حسن جمال کہے میں گھولی جس راہ بیگم آئی
گھر ساڈے تشریف لیاندی بہت کیتی وڈیائی
ہک ہک قدم تیرے دا میں تھیں ہک نہ مکدا سارا
کیتا تساں اساڈا بھینے قدر مراتب بھارا
طوبہ طوبہ کہندی اگوں شہزادے دی مائی
ہتھوں تساں زیادہ کیتی ساڈے تے وڈیائی
ربّ اندوہ اساڈا کھڑیا دتیؤسُ فتح تسانوں
گیا گماتا خیریں ملیا بیٹا پھیر اسانوں
درد وچھوڑے تھیں چھڑکایا تساں اسانوں پھڑ کے
دے ناطہ احسان کیتو ای حد شماروں چڑھ کے
بیٹی تیری اندر آہی جان میرے دلبند دی
ساڈی جند ہیاتی باقی اس مٹھے فرزند دی
گلاں کتھاں کر کے دوہاں الفت تے وڈیائی
حسن جمال اوتھوں ہو رخصت پھیر گھراں ولّ آئی
ربّ بچایا بچہ میرا مہر تساں دل پائی
گیا تساڈے پاروں بھینے ساڈا درد جدائی
شاہپالے دے نوکر چاکر بھائی تے سرکردے
شاہ عاصم ولّ ہوئے سلامی سر نوں نیواں کردے
شاہ مصر دے سبھنا تائیں دے شابش وڈیائی
مرہبا پکارے اگوں جیوو میرے بھائی
شوکت شان شماروں باہر ہویا شاہ مصر دے
سبھ سلطان اس دی تابء حکموں عذر نہ کردے
باغ-ارم وچ آیا عاصم نال اقبال سوائے
شاہ دیواں تے آدمیاں دے ہو کے نال لیائے
آن اگے کی تکدا عاصم ترے کوہ پینڈے تائیں
اک اٹّ سونا تے اک چاندی فرش پکا ہر جائیں
عاصم شاہ مصر دا نالے ہور اکابر سارے
شاہپالے دا پایا تکّ کے ہوئے حیران بیچارے
عاصم شاہ دلیلاں کردا میں بھی شاہ کہاواں
اس جیہی اک جا نہ بندی جے سبھ دولت لاواں
ایہہ فوجاں ایہہ بھانڈے اسدے ایسے باغ بنائیں
ایہہ سڑکاں ایہہ محل سنہری رنگ برنگی جائیں
اس دے شان برابر ہرگز قدر نہیں کجھ میرا
پھیر میری اس عزت کیتی فضل خدایا تیرا
شاہ عاصم دے لائے لگے جیوں جیوں اگے جاندے
اک تھیں اک مکان چڑھندا ویکھ پئے شرماندے
شان قدر شاہپال شاہے دا ویکھ تئزب ہوئے
عقل فکر بھلّ گیا تمامی مورت ہار کھلوئی
زریں شارستان ڈٹھو نے شہر زمین سنہری
چھجیاں اتے لئل چمکدے جیوں کر دہوں دوپیہری
جتھے تخت کچہری آہی جاں پھر اوتھے آئے
نظر پیو نے تخت شہانہ گلّ نہ کیتی جائے
نہ سنیا نہ ڈٹھا اگے خابے نظر نہ آیا
ستّ کرسی وچ عاصم ہوراں ایسا تخت نہ پایا
اگے پچھے چنن تختے سونے تخت بنائے
گوہر شب افروز چوپھیرے بنھ قطاراں لائے
آتشین جواہر لالوں نور چوپھیرے برسن
مروارید زمرد لگے تے یاقوت احمر سن
ہور آہے سنگ پارے ایسے مل جنہاں دے بھارے
ہرگز اکھ نہ ہندی ساہویں ات ولّ تکن ہارے
سارا تخت جڑاؤ ایویں روشن کرے ہنیرے
کرسی موہرے قدر-ب-کدری چوکی فرش چوپھیرے
تخت اتے شاہپال نہ بیٹھا عاصم قان بہا کے
آپ برابر اس دے بیٹھا کرسی کول ڈہا کے
سراندیپ شہر دا والی نالے ہور شہزادے
تاج ملوک اتے شاہ ہاشم میر وزیر زیادے
قدر بکدری جائیں ملیاں کرسی موہڑے چوکی
سچے فرش اتے ہو بیٹھے ہور تمامی لوکی
صیف-ملوک شاہزادہ نالے پریاں ہور جواناں
جائی-ب-جائی بیٹھے سارے مجلس بھری دیواناں
راوی کہندا شاہپالے دی مجلس سوبھی ایسی
نبی سلیماں دی سی لگدی کدے کدے اس جیسی
روٹی وقت ہویا جس ویلے آئے دسترخانے
چہل ہزار رکاب جڑاؤ موتی لئل یگانے
چہل ہزار رکاب سنہری کجھ چاندی دے آہے
قدر-ب-قدر تماماں اگے آن غلاماں لاہے
ہر رکاب اتے اک دمبا خوب طرحاں دے پکے
سبھ مجلس وچ ورتے کھانے جیہے کوئی کھا سکے
جدوں تواموں فارغ ہوئے سارے لوک مصر دے
تحفے ہدیئے جو کجھ آندے رکھے وچ نظر دے
شاہ شاہپال بہادر اگے رکھ دتیاں سبھ چیزاں
تکّ شاہپال لگا فرماون ہسّ کے وانگ عزیزاں
ہے شاہا سبھ تحفے ہدیئے خدمت تے نذرانے
صیف-ملوک تساڈے بیٹے بہت اگے گزرانے
سبھو ہک مکائے اس نے اپنے نالے تیرے
راحتَ جان پیو دی ہوندے جو فرزند بھلیرے
اس گھر اندر جو کجھ چیزاں سبھو دولت تیری
کیتی اگے خدمت میری صیف-ملوک بتیری
ساڈے پچھے صیف-ملوکے جو کجھ بھوگن بھوگے
دولت دنیاں دی سبھ دئیے نہیں مکاون جوگے
الکسا دس روز گزارے ایس طرحاں سلطاناں
مجلس لاون کھانے کھاون خدمت ہوئی مہماناں
سائت نیک ستارہ تکّ کے اک دن مجلس لائی
میر وزیر اکابر بیٹھے ٹبر ساک اشنائی
رملی لوک نجومی سدے پاندھے پنڈت جوسی
مجلس اندر آ کے بیٹھے ملاں قاضی جو سی
شاہپالے فرمایا دسو واچ حساب حسابی
ہوئی جوان میرے گھر بیٹی دیاں ویاہ شتابی
سبھنا نال حساب عقل دے ساہ دوہاں دے جوڑے
چا اک روز مقرر کیتا رہے دہاڑے تھوڑے
باغ-ارم وچ لتھا عاصم کر اپنے سمیانے
پتر دا اس کاج رچایا دھر دتے شدیانے
سراندیپ شہر دا والی لشکر سنے زیادہ
بھائی اس دا واست والا تاج ملوک شاہزادہ
ایہہ بھی باغ-ارم وچ لتھے بن عاصم دے سنگی
سکیاں بھائیاں وانگر ورتن سبھنا دے دل چنگی
آون پریاں گاون سوہلے جمع ہوئی ترلوکی
نویں نویں ہر واری ہندی کنجریاں دی چوکی
ملکاں اندر چانن لگدا چلدی آتش بازی
رستم دست نشانے مارن کر کر تیر اندازی
شر شر کر شرنائیں شوکن جان اسماناں تائیں
چادر چرخی دے پٹاکے بلن انار ہوائیں
کرن آوازے بیئندازے گولے گھتّ غباری
شارستان پرستاں اندر کمبی خلقت ساری
سنجھ سباہیں وجن واجے ملکیں جان گھروڑاں
ہر میدان قواعد ہندی امبر تائیں دھوڑاں
ہر ہر جائی ہون تماشے دین شہزادے ویلاں
دولت دے دریا اچھلے ہوئیاں ریلاں پیلاں
شارستان اندر شاہپالے کاج دھیو دا چایا
ہر چیزے دا سنچا کیتا دولت گنج اڈایا
چاول کنک کروڑ مناں دے انت نہ جاندا پایا
مصری کھنڈ انبار بھرائے سودا جمع کرایا
جو گلّ گنتر وچ نہ آوے کاہنوں قلم گھسانی
مدت ہوئی محمد بخشا چھوٹی دس کہانی
جے لکھ ہوون لکھن والے تاں لکھن ایہہ لیکھے
بادشاہاں دے کاج وڈیرے سبھ جانے جو ویکھے
جے میں لکھ کراں چترائی نال شمار عقل دے
اوس ویاہے دے کجھ نیڑے پھیر حساب نہ رلدے
درزی موچی کام بہائے جوڑا جامہ سیتا
ہویا حکم بناؤ دیگاں ہر قصبی افریتا
پتھر اکر کے افریتاں دیگاں بہت بنائیاں
اک اک دیگ وڈیری ہوجوں پین جنہاں سے پائیاں
دمبا پنج ہزار جنہاں وچ جاندا پکّ سکھالا
ایسی ایسی دیگ بنائی سخت دیاں دا چالا
پریاں جنّ جتھے تکّ آہے راکش دیو لوکائی
بادشاہاں دی شادی اتے بھجّ پہتا ہر کائی
شارستان پرستاں آہا ملک فراخ وڈیرا
پر اوہ سارا ملن ہویا ڈیرے اپر ڈیرہ
ہاتھی گھوڑے اٹھ قطاراں انت نہ رہا کوئی
خلقت روز قیامت والی آن اکٹھی ہوئی
منشی کانونگو مسدی سے کاغذ کر ہٹے
گنتر وچ نہ آئے ڈیرے پھر پھر تھکّ ترٹے
خلقت دا کجھ گانج نہ ہندا کاہنوں پئیاں پکاراں
روٹی دا کر آہر شتابی بھکھ پکی ہن یاراں
دمبا پنج ہزار کہایا خاص کباباں تائیں
اوٹھ بھی ستّ ہزار ہلالے ایسے لیکھے گائیں
کونجاں مور آہا لکھ کٹھا پنکھی ہور وڈیرے
ککڑ ککڑ انت نہ کائی تتر کھگ بٹیرے
سبھ انازاں وچ پکائے خرچ ہویا اک دن دا
اگے ایسا کاج نہ ہویا نہ آدم نہ جنّ دا
پریاں دیو گواہی دیندے مہتر آدم توڑی
ایسی شادی کسے نہ کیتی جس کیتی اس تھوڑی
ایسے ثانی ہان برابر کدھرے کڑم نہ ڈھکے
دیوَ دانوَ کوہ قافاں والے پاس جنہاں دے جھکے
شاہ عاصم بھی شاہ شاہاں دا وارث تخت سکندر
سی شاہپال سلیماں جائی اک تھیں اک اجاگر
ستّ ستّ شاہیاں دے سن کٹھے دوہاں کول خزانے
تحفے ہور اجائب بہتے پچھلے بادشاہانے
اس گھر اکو بیٹی آہی اس گھر اکو بیٹا
زور زور دا خرچ کیتو نے سارا تانا پیٹا
ادھر سی شاہپال بہادر خرچ کریندا کھلا
ادھر عاصم شاہ مصر دا بدل وانگو ڈلھا
باغ-ارم وچ شور مچائیوسُ خرچ خوشی دا کردا
کنجر بھگتی تے اربابی انت نہ بازی گر دا
گھوڑے جوڑے دان کریندا کھڑے جہان خیرائت
دھنّ دھن عاصم سخی بہادر دھمیاں وچ ولایت
خرچ کرن تھیں سنگے ناہیں دان دیئ بن منگے
منگت لوک محمد بخشا دولت دے رنگ رنگے
اک دوجے تھینے شاہ شاہاں توں شابش کھٹی لوڑن
ثانی ہار سہار نہ کردے سنگل سار تروڑن
شاہپالے گھر میل منڈل سی پریاں دیو کروڑاں
کھیڈن پریاں ہون تماشے کی کجھ لکھاں جوڑاں
ادھر عاصم شاہ چلا ئے جانوراں پر کوہی
دمبیاں بکریاں دی ونڈے روز قیامت اوہی
چلے وگ لہو دے نالے اتنے اٹھ ہلالے
میلوں باہر خیرائت کر کے نت پکا کھوالے
نرم کباب پلاؤ سلونے پھلکے تے پھالودے
حلوہ لچی اتے جلیبی برفی لگے تودے
مٹھیائیاں دا انت نہ کوئی کھانے رنگ برنگی
کئی انبار خلاص کریندے رسد لگے ہر ڈنگی
چالی روز ایہہ خرچ اٹھایا میل رہا سبھ بنیاں
ایڈا کاج شاہپالے کیتا دھن مائی جس جنیاں
شدھ ستارہ چمکن ہارا گھڑی مبارک تکی
نیک دہاڑے جس دم آئے سائت امدی زکی
مائی باپ مبارک جھلی خوشیاں رہا نہ بناں
بسملا بسملا پڑھ کے کھارے چڑھیا بناں
سوہلے گاون ہتھ گھماون رل کے پریاں کڑیاں
صیف-ملوکے قان گھڑولی بھر مڑیاں گھر مڑیاں
پانی آیا گرم کرایا چوکی دھری کنارے
عود جلایا دھوپ دھکھایا مشک چوپھیر کھلارے
نائی تیل لگائے سر تے خوب اتار اتارے
لاہ پشاکی تے مل وٹنا جیؤ بنیاں چڑھ کھارے
لئل ماؤ دا چوکی بیٹھا چوکی کھلی چوپھیرے
رل مل سئیاں کامن پاون سبھ تکن ولّ تیرے
مل مل نہایا وضو کرایا وٹنا تیل ملایا
کر بسملا تے پڑھ کلمہ پانی انگ لگایا
میل ہوئِ تاں لاہے وٹنا دیئ پھلیل صفائی
جنہاں میل نہ لگن دتی کہو کی لاہسی نائی
تیل چوایا دہیں لگایا پنڈے وٹنا ملیا
نہایا دھویا لاڑا ہویا ساہرڑے گھر چلیا
پانی پا ملایا پنڈا شرطاں کر کر نھایا
کھارے اتوں لاہن کارن باپ سرے پر آیا
تھر تھر کمبے چایا جھمبے بیٹھا سیس نوایا
کھارے اتار پیو دے پاسوں جو منگیا سو پایا
جوڑا جامہ آن ٹکایا نائیاں پکڑ پہنایا
کیسریاں رنگ لایا لالا کیسریاں رنگ لایا
بن مہراج فرش پر بیٹھا زیور پہن شہانہ
دوست رل کے بنھدے بھائی سر سہرا ہتھ گانا
مالن گند لیائی سہرا سچی تندوں بن کے
سہرا نوساں دا میں آندا پھلّ اجائب چن کے
وناں وناں دا بنیا سہرا بنھ بنیاں بنھ بنیاں
ربّ دا دتا آیا شتابی جوبن روپاں گھنیاں
حوراں جھاتی پا پا ویکھن جلوا روپ ربانا
والوں والوں چوندا جوبن جس تن عشقَ سمانا
پریاں دیوَ دلبریاں ہوئے تکّ کے لاٹ حسن دی
وانگ پتنگاں ڈھہن نہ جھلن تابش سیم بدن دی
مکھ پر سہرا سونے تاراں سوہنے پھلّ پروتے
سچی چوری پھیرن سر تے دوست گرد کھلوتے
جوبن روپ گھٹاں بنھ آیا جھنڈ کڈھے چمکارے
نین سمند حسن دے ہوئے سرمہ لہراں مارے
کالی جھنڈ مئمبر اتے واہ گلناری چیرا
لئل جواہر جڑے کڑے سن بازوبند ہنسیرا
نیویں نظر شاہزادہ بیٹھا ہو کے چپّ زبانوں
سر تے چھتر ظل الٰہی نور ورھے اسمانوں
لے تلوار ٹکائی اگے پھڑ قبضہ مردانہ
جو ویکھے سو دیئ مبارک واہ واہ شیر جواناں
ٹکیاں آن چنگیراں سچیاں ورتے جوڑے جامے
دفتریاں نے کاغذ کڈھے لکھدے جاندے نامے
بھجّ بھجّ پہتے صفاں قطاراں جمع ہوئے نندراڑو
بھر بھر بکّ جواہر سٹن میل لئے کر جھاڑو
اٹھ سوار ہویا پھر بناں جنج چڑھی بیؤڑی
بھیناں تے بھرجائیاں گاون جیؤ لالا چڑھ گھوڑی
روپ انوپ بنے پر آیا ویکھے خلق تمامی
وڈیاں اگے سیس نوایا رجّ رجّ لئے سلامی
جاں چڑھیا تاں واجے ساجی رلمل چڑھتل منگدے
دولت تے دستار دوشالے دان دتے رنگ رنگ دے
راضی ہوئے اٹھ کھلوئی بدھے لکّ تماماں
'نصر منِ اﷲ' آکھ شاہزادہ چڑھیا مار دماماں
آکھ 'توکلت علی اﷲ' پیر رکابے پائے
افسر تے سر-گشت غلاماں سر پر آن جھلائے
بھینوں واگ بنے دی پکڑی دین مبارک آئی
جو سر آیا سو اس دتا ویرے بھین منائی
ماؤُ پاس گیا پھر بیٹا جا گھوڑی توں لتھا
پیر پھڑے سر اگے دھریا اس چمیا منہ متھا
ساہرڑے گھر تریا بیٹا دیندی ماں دوائیں
ربا آس مراد اساڈی خیریں سبھ وکھائیں
صیف-ملوک میرے گھر آوے گھن پری دا ڈولا
نال اقبال مصر وچ چلے گھتّ کے بالا بولا
مائی تھیں لے ازن شاہزادہ بیٹھا وچ اماری
چڑھی کھلوتی جنج سواری ساری بنی شنگاری
مائی دائی دین ودھائی خوشی ہوئی ہر کسے
گاون ہانو ہان محمد جنج چڑھیندی دسے
دھونسے دھونس آوازوں چاڑھی ڈھول نکارا گھریا
عاصم شاہ محمد بخشا پتّ ویاہن ٹریا
شتراں اپر شتری وجی ہاتھی اپر بھیراں
ناداں ناد 'الیئن' پڑھیا گجے وانگو شیراں
وجدے چلے دفاں بنائیاں دفاں تاشے ڈھولاں
چھنتوری تے مرلی آکھے اجے رج رج بولاں
ترماں تریاں کوک اٹھائی کٹ تمبوراں پائی
بینسریاں الغوزے بولے تان لئی شرنائی
چپے چپے چوکی ہندی کنجر نچن گاون
ہسن کھیڈن کرن تماشے سانگی سانگ بناون
بنا باپ اکٹھے چلن دم دم حمد دھیاون
پیش نقیب پکاراں کردے بول کبتّ سناون
بھر بھر بکّ چوپھیرے سٹن مارن چھٹے زر دے
دیئ ویلاں کر خرچ خزانے پیر اگیرے دھردے
کئی کوہاں وچ ٹری سواری حدوں باہر پیادے
مصری سراندیپی سارے خلقت ہور زیادے
نیزہ بازی تیر اندازی پائی کھیڈ سواراں
چمکن توڑے چھیڑن گھوڑے سر پر دھر تلواراں
سماں دے کھڑکارے کڈھن ترکی کاوڑ چائے
گھوڑے دوڑ سوار کراندے ضرب زمیں نوں جائے
عاصم شاہ دی دیکھ سواری دیو پری بھؤ کھائے
کلغی توڑے تے ہتھیاراں چانن چمک لگائے
چپے چپے بلن مثالاں شمع بلن کافوری
شارستان اندر اوہ آئی رات مبارک نوری
ہون تماشے بے تہاشے رنگ برنگی بازی
راگوں رنگی انت نہ کائی رونق بیئندازی
ملک ولایت ساری اندر گہماں گہمی ہوندی
دھرتی بھاروں لرزا کھائے جتھے جنج کھلوندی
شوکت شان نکارے نوبت جھنڈیاں نال نشاناں
عاصم شاہ ویاہن ڈھکا انت نہ رہا داناں
مزلو مزلی ٹردے آئے چھٹے دیندے زر دے
شارستان سنہری اندر پہتے کول شہر دے
لے لشکر شاہپال بہادر میلے کارن آیا
دیواں پریاں صفاں بنائیاں انت نہ جاندا پایا
دوہاں ولاں تھیں وجے واجے دفاں ڈھول نکارے
منہ جڑے سن دوہاں کندھاراں ہون لگے لشکارے
آدمیاں دی جنج تمامی ہو کھلی اک پاسے
پریاں دیو ہوئے اک طرفے لایا رنگ لباسے
دھر اسمانی گوگا پایا ترکاں دے ہنکاراں
مارن سنم اٹھاون دھرتی چبن نہرے ساراں
چال روالوں گام چلاون پوئیء چھوٹی ٹپن
چوکڑیاں وچ ہرناں تائیں ونجھ کنا تھیں نپن
نیزہ بازی کرن بہادر پٹّ پٹّ سٹن کلے
تیر انداز نشانے مارن چاڑھ کماناں چلے
مل لئے میدان سواراں مڑ مڑ کردے پھیرے
چاون واگاں اڈن ترکھے اک تھیں اک اچیرے
تولن سنم وجاون دھرتی گامچیاں بھنّ چلن
مارن سمب ہلان کنوتی سر اچا کر ہلن
آتشبازی بیئندازی لائی لوء جہانے
زور جننجے دا ہور کی آکھاں شور تیکر اسمانے
شاہپالے نے نال لیاندی جنج اگوں جھلّ اگا
شاہزادہ مہراج محمد وڑن شہر وچ لگا
پہلی گلی ترننجن آیا ترے سے سٹھّ سہیلی
مل مل راہ-اگھڑائی منگن دے کے لنگھیں بیلی
گڑ دی جائی مصری دتی اس گھر کمی نہ آہی
مشکل کرے اسان محمد دولت شاہنشاہی
تدھ شاہزادہ نام دھرایا خرچ نہ دولت تھوڑی
اے شاہا! گڑ سستا وکدا لاکھ ٹکے اک روڑی
اک اک روڑی دے اسانوں تاں اس گلیوں لنگھیں
نہیں پلے تاں ترینہڑ کھاسیں ہیگا تاں کیوں سنگیں
شہزادے فرمایا اگوں کمی نہیں اج کائی
نال میرے چڑھ آیا بابل لاگ دیئ ہر جائی
اس تھاؤں پھر گئے اگیرے خاص شہر دے در تے
آ درباناں واگاں پھڑیاں حصہ ساڈا ورتے
درباناں تھیں سچے ہووے دے لعلاں دی جوڑی
صیف-ملوک شہر وچ وڑیا جا اترن دی لوڑی
اتری جنج لگائی مجلس بیٹھی نال امن دے
رتی گھن مراسن آئی نقش بنے ونّ ونّ دے
آیا شرم حیا شہزادے رتی جدوں بلائی
سبھ عمر دی کیتی کتری اکھیں اگے آئی
رتی خسراں عملاں والا جس وچ رول نہ رتی
دسدی تند محمد بخشا موٹی نکی کتی
باپ مراسن ودیا کیتی دان رتی دے دے کے
پھیر چھنا دودھ بھریا آیا یاراں پیتا لے کے
سچا ٹکا ٹکایا اس وچ پرط گیا گھن لاگی
رل مل کڑیاں لوڑن آئیاں سکّ اندر دی جاگی
جننجے دی کر خدمتداری ڈیرے آن بہائی
شہزادے نوں ٹورن لگیاں بیٹھی عامَ لوکائی
کرکٹیاں دے ترننجن بن کے آئیاں پریاں جائیاں
سچیاں چھٹیاں اچیاں اچیاں سر پر آن جھلائیاں
اسیں آئیاں اسیں آئیاں لالا گاون نال صفایاں
پریاں گاون بول سہاون موجاں ربّ وکھائیاں
ستے بنے کاہن جگاون آئیاں چامل چائیاں
تلیاں جھسن کھڑ کھڑ ہسن آکھن گھول گھمائیاں
اٹھ مرھاجا جاگ مرھاجا کس ویلے دیاں کھلیاں
کھلیاں کھلیاں رات وہائی آ دکھن لگیاں تلیاں
سالڑیاں لے آئیاں چوری تھالڑیاں ایہہ لاہیاں
کر بسملا کھا مرھاجا نالے ونڈ گراہیاں
ویکھو نی سردار گراہیاں نہیں دیندا نہیں دیندا
شاہ-پری دا یار گراہیاں نہیں دیندا نہیں دیندا
پاون لگا بھار گراہیاں نہیں دیندا نہیں دیندا
کیوں بیٹھا جھمب مار گراہیاں نہیں دیندا نہیں دیندا
صیف-ملوکے کھادھی چوری بھر مٹھیاں ورتائی
سالڑیاں دی جھولی پائی یاراں ہور پچائی
اٹھ وے بنیاں! جاگ مرھاجا لوڑن آئیاں سئیاں
ساہرڑے گھر چل شاہزادہ کھہڑے تیرے پئیاں
ہتھ وچ پھڑ تلوار شاہزادہ نال اوہناں دے ٹریا
ٹریا وے توں ٹریا لالا پلہ پھڑیا مڑیا
چپے چپے ہووے سلامی گن گن پیر اٹھاون
اﷲ بیلی دے سر چھٹیاں خوشیاں نال جھلاون
سوڑی گلی گھنے وچ ٹوئے ڈھیہہ ڈھیہہ پین نروئے
سمبھل پیر ٹکائیں بنیاں کئی تماشے ہوئے
جس بنے کوہ قاف لتاڑے ندیاں جنگل بیلے
اس بنے دا صاحب راکھا کیوں جھڑسی اس ویلے
ہمت نال ہوون جس سادھے سفر محبت والے
تاں اس گلیوں سٹّ نہ کھاندا لنگھے نال سمبھالے
نہ ڈر وے توں نہ ڈر لالا روشن ہویا انھیرا
ٹر آ وے توں ٹر آ بنیاں! ایہہ اگے گھر تیرا
ہولی ہولی آ مرھاجا خوشیاں نال مراداں
اسیں بھی تکّ لئے اج تینوں سہجاں نال صواداں
ہولی ہولی ٹردا بناں ساہرڑے گھر وڑیا
سالی نے پھڑ پیر شتابی گھت انگوٹھا کڑیا
جیبوں کڈھ شتابی دتا جو کجھ منگیا سالی
خاص محل اندر جا وڑیا کردا پھر خوش حالی
رجّ رجّ چجّ کریندا جاندا سالڑیاں جو دسن
دور ہویا غم درد ہجر دا خوشیاں من وچ وسن
گھنگھٹ اندر وہوٹی ڈٹھی سیجے چاڑھ نہ سویا
جاگدیاں سبھ رات گزاری وقت فجر دا ہویا
صیف-ملوک مرھاج بنانا کم آہا مرداواں
شاہ-پری دا وہوٹی بننا نہ میں کھولھ سناواں
کی مجال اساڈی اوتھے سطر گھنے سلطانی
پڑدے دی اوہ بات محمد دسے کون زبانی
عاشق تے معشوق سکندے کویں کرو اتاول
ہووے نکاح متے ہتھ آون مینوں بھی تل چاول
گھنی امید محمد بخشا کال ونجے مہتاجوں
تل چاول تے دان گھنیرے ملن شہانے کاجوں
صیف-ملوکا عرض کریندا خدمتگار مصنف
کاج تیرے تک کھاندا رہا گھن ادھار مصنف
ربّ تیرا ہن کاج رچایا لدھے دان تماماں
میں بھی تاج محبت منگاں خلعت وانگ غلاماں
برس ہویا میں سدا لگایاں اج دن دان منگن دا
جھولی اڈّ اگیرے ہوئیوسُ ناہیں وقت سنگن دا
دیسی دان محمد بخشا جاں داتے ہتھ چڑھیا
عقد نکاح مراد اوہناں دی تکّ لے اول اڑیا
برج ستارہ سائت تکّ کے نیک گھڑی جد آئی
زہرا ماہ دا عقد پڑھایا راسوں گئی جدائی
جاں شئدین اکٹھے ہوئے گئی نحوست ساری
دو مشتاق ملے دل جانی پایا ور کوآری
تل چاول مٹھیائیاں ونڈیاں ہوئی مبارک بادی
خلعت دولت ونڈن ہوئی حدوں بہت زیادی
سے سروپا تے سے گھوڑے سے ہاتھی اٹھ خچر
چھوکریاں تے لونڈے سوہنے دان دتا شاہ وافر
جاں اوہ روز گزشتہ ہویا آئی رات وصل دی
وہلی جائی سی اک ماڑی وانگ بہشت اصل دی
نقش نگار بہار چمن دی رونق رنگ ہزاراں
چھجے چھت سنہری ویہڑا شیشے جڑت دیواراں
عطر امبیر اتے کستوری اس جائی چھنکائی
دائی شمع جلائی جلدی امبر عود جلائی
سوہے پلنگھ نواری ڈاہے سیجاں صاف وچھائیاں
گند پھلاں دے سہرے لائے مشکاں دھماں پائیاں
داعیاں سنگ سہیلی سئیاں بہٹی آن سوالی
شہزادے نوں ویکھن لگیاں جھبّ آنے ربّ والی
شاہ-پری نوں سکّ سجن دی پلک آرام نہ دیندی
پل پل برس دہاں دے گزرن چوری راہ تکیندی
لاکھ سراں دے مل دی سانوں گھڑی گھڑی اس شب دی
ہائے افسوس محمد سائت گزری پھیر نہ لبھدی
جاں میلے دا ویلا ہووے ملن لگن دو جانی
سائت صبر نہیں کر سکدے جیوں تسا تک پانی
پندراں برس گئے وچ روضے شربت وصل نہ پیتا
ہے امید اجوکی راتیں جے ربّ حاصل کیتا
پلک پلک دا صرفہ مینوں ربّ شاہزادہ بھیجے
داعیاں سئیاں سبھ اٹھ جاون یار چڑھے جھبّ سیجے
سنگ سہیلی کوئی نہ بھاوے جس دم بیلی آون
جدوں پتنگ دیوے نوں ملدے پر بھی اوہناں نہ بھاون
توڑے ہووے پیارا کوئی محرم یار وچولا
پھر اغیار دسے اس ویلے جدوں ملے خود ڈھولا
کرے بدیع-جمال دوائیں گجھیاں وچ دلیلاں
وہلا میل شاہزادہ ربا! جھبّ اٹھال وکیلاں
سنی دعا شاہزادہ آیا اٹھ کھلیاں سبھ سئیاں
سیج سہاگ سہا اوہناں دی مار بوہا ٹر گئیاں
بسملا میں گھولی صدقے آکھ پری بھی اٹھی
باہوں پکڑ بہائیوسُ سیجے تیغ عشقَ دی کٹھی
عاشق تے معشوق پیارے چڑھ سیجے رل ستے
اول آب حیات پیالے دھرے لباں دے اتے
لے بوسے دل کوسے ہوئے تاء محبت کیتا
جامہ جی حرص دی سوزن میل تریزاں سیتا
چاندی دی سلاخ شہزادے باسنیؤں کڈھ باہر
رنگ رنگیلی ڈبی گھتی مڑ مڑ کردا ظاہر
لبھّ پیا ان-ودھا موتی سچا ذرا نہ ولیا
فولادی کر تیز سپاری صیف-ملوکے سلیا
حرص ہوا کھلائی زوری میٹی کلی رویلوں
کر کر جتن پھلے وچ پہتا موتی صاف تریلوں
تنگ میدان کمت چلایا صیف-ملوک شہزادے
اوڑک تھکّ کے لنگا ہویا پھیرے پا زیادے
عجب بہار حسن دی اندر سیر شہزادے کیتا
لذت نال ہویا مستانہ پچھ نہیں گلّ میتا
کیتا وضو شاہزادہ نہاتا تتا پانی کرکے
نفل دوگانا پڑھ شکرانہ ستا نیندر بھر کے
ویہاں برساں دے ترہائے صیف-ملوکے تائیں
لدھا شربت صاف وصل دا ہوئیاں ردّ بلائیں
چھک پریت کٹی کئی مدت عشقَ پریت نہ ہاری
اوڑک دل دی آس پچائی فضل ہویا سرکاری
راتیں دہاں اکٹھے رہندے نہ کوئی فکر نہ جھورا
اوہ اس دی ایہہ اس دا ہویا وتھّ نہ رہیا بھورا
بیعت-ال-وصل اندر دن راتیں مانن عیش اندر دی
سبھ مراداں دتیاں اس نے آس آہی جس در دی
مدت دے ترہائے لدھا چشمہ حوض کوسر دا
حاصل ہویا شراب طہورا نشیاں دے گھٹّ بھردا
سینہ شکم سوادی حلوہ جنت دا فالودا
مارے ہتھ گھٹے وچ پنجے ہندا دلوں آسودہ
جاں اوہ لقمہ مٹھا چکھیوسُ ایسی لذت آئی
لذت نال کٹی کوئی سائت ہوش نہ رہیوسُ جائی
ڈٹھوسُ گرم بازار حسن دا بہتا روپ سہایا
باغ بہشتوں پھل اجائب انت حساب نہ آیا
بو اوہدی تھیں جگّ معطر دردمنداں سکھ دائم
جس اوہ پھلّ سرے پر دھریا پائیوسُ تاج مدائم
پائی صحبت سنگ محبت جس بلبل اس گلّ دی
مال متعہ دو عالم سندی نہیں گھڑی دے مل دی
اک دم فارغ اپنے آپوں نالے غیر رکیبوں
رل مل بہنا نال سجن دے گلّ سنن اس جیبھوں
دو جگّ دی سلطانی توڑے لبھے سبھ عمر دی
اس دم کول محمد بخشا خسخس قدر نہ دھردی
جدوں شہزادے ہوش سمبھالی حیرانی وچ آیا
قدرت تیری انت نہ کوئی واہ واہ بار خدایا
ستے کرم صحیح سچ جاگے یا ایہہ خواب خیالوں
لدھا وصل موافک دائم اصل بدیع-جمالوں
عجب جمال پری دا ڈٹھوسُ پاک سچا ہر عیبوں
باہر حد شمار بیانوں حسن اتارا غیبوں
نور اوہدے تھیں عالم روشن اوہ سی پاک جہانوں
کوئی تشبیہ نہ دتی جاندی اعلیٰ جسیوں جانوں
سارا آہا مٹھا پیارا نال ملاحت بھریا
شہد شکر وچ شیریں جویں تویں عشقوں تریا
صیف-ملوک انوں تکّ پائی نویں سروں زندگانی
تاں جانی وچ جانی پئیاں جاں ملیا دل جانی
شہزادے فرمایا اس نوں ہے جندے کی آکھاں
ملن تیرے دا شکر نہ ہندا نال زباناں لاکھاں
ملن تیرے وچ مینوں آہا قوت قدر نہ ذرہ
سورج آپ ہنیرا کھڑیا چانن ہویا مقررا
کیہا پھیر بدیع-جمالے سن توں یار پیارے
میں بھی کیوں کر شکر الاواں پائے کرم نیارے
جس دن نظر تیرے ولّ کیتی عشقَ تیرا گھٹ آیا
کد ملاپ ہووےگا ساڈا خوف اندر وچ پایا
میں ناری سلطان ملک دی اوہ اک آزز خاکی
کیوں کر اک میرے سنگ ہوسی جے سو کرے چلاکی
اوہو دائم سجھدا آہا داغ وچھوڑے والا
'انّ اﷲ لطیفَ-ب-ائباد' کردا خوب سمبھالا
اج اسیں ہک جوڑی جتے ہک کیتے ربّ والی
کیکر ہک مکائیے پکی اپھل رکھے دی ڈالی
پر اک چنتا رہندی مینوں بڑا دلے وچ جھورا
متّ توں قول قرار میرے تھیں بھجّ وننجیں اک بھورا
کریں قبول اوہناں دی صحبت جنہاں نوں مل آئؤں
ہوگ قہر دی گھڑی میرے تے جاں ہوری انگ لائیوں
شہزادے فرمایا بیبی تدھ پچھے گھر سٹے
ندیاں تے کوہ قاف لتاڑے کئی قضیے کٹے
مفت نہیں ہتھ آئییں مینوں جے میں قدر نہ جانا
کیوں کر توڑے قول سجن دے جس تن عشقَ سمانا
بے وفائی دی ایہہ تہمت کیوں توں مڑ مڑ لاویں
قولاں قسماں نال نہ سرچیں کہو کی ہور کراویں
جے سر تیری جھولی پاواں جان کراں قربانی
اج حضور تیرے مر ونجھاں چھڈّ عشرت زندگانی
تاں اس تہمت تھیں چھٹّ جاواں بھلی میرے ہک ایہا
جے آکھیں تاں ایہا کرساں چور تیرے دل کیہا
حسن تیرے دا کوئی نہ ثانی جے میں تیں تھیں ہٹ کے
اس دے نال پریت لگاساں ٹٹّ مراں دڑ وٹ کے
ہیرا ہرن ہویا دل میرا زلف تیری دی مشکوں
چائیوسُ نظر اچیری چریؤں کیا ہریؤں کیا خشکوں
غیروں بند ہوئیاں ایہہ اکھیں تدھ بن ہور نہ تکن
دیوا چھوڑ پتنگ نہ جاندے جے سو چندے چمکن
ادنیٰ روپ پتنگاں ڈٹھا اعلیٰ ولّ نہ جاندے
اعلیٰ لدھا جہنا محمد کد ادنیٰ دل لاندے
سنے بدیع-جمال پری نے سچے سخن پریتوں
عاشق نوں مڑ دسن لگی سچ مرادوں نیتوں
اے سجنا! تدھ باجھوں مینوں کوئی نظر نہ آوے
جت ولّ ویکھاں جلوا تیرا ہر ہر تھاں سہاوے
جس دن دا توں نظریں آئؤں بو نہ رہیا میری
ادھر ادھر تونہیں تونہیں پھری دھروہی تیری
سنگ سہیلی بھیناں بھائی ماں پیو ساک قبیلہ
گھر در حرص وطن دی بھلی رہیؤں یاد رنگیلا
جھڑکاں سہساں مر مر ڈھہساں چھڈساں نہ لڑ تیرا
توڑے توں لکھ ہور سہیڑیں اک تونہیں شہہ میرا
لوں لوں وچ محبت تیری شالہ ہووے نہ بیہی
دل تونہیں جند جانی تونہیں تیری ہے سبھ دیہی
نہ کوئی فکر وچھوڑے باجھوں نہ کوئی رنج سفر دی
نہ کوئی چاہ مراد تیرے بن نہ کوئی طلب اندر دی
تدھ بن باغ بہشت ارم دی خواہش مول نہ کردی
تیرے سنگ محمد بخشا دوزخ تھیں گھٹّ ڈردی
سیج خوشی دی ستے عاشق کرن دوائیں باتاں
پل پل دے دن ہوون شالہ برس دہاں دیاں راتاں
چھریاں دے منہ آون کویں سارے جان ہلالے
ڈھولی تے گھڑیالی بانگے ککڑ بانگاں والے
درد فراقَ اندر کئی راتیں لمیاں لمیاں کٹیاں
جاں ہن وار وصل دی آئی گھڑی گھڑی تھیں گھٹیاں
درداں نال دعا منیندی خوشیاں وچ کھہیڑے
ایہہ دعا قبول نہ ہوئی بولے مرغ سویرے
شاہزادہ اٹھ نہاتا دھوتا جسے جامے پاکی
محلاں وچوں باہر آیا پہن ہتھیار پشاکی
اول عرض نیاز گزاری سنتاں وقت فجر دے
ورد وظیفے پڑھ پڑھ پھوکے نالے نفل شکر دے
پھر دربار پیو دے آیا بیٹھی مجلس ساری
اوتھے سی شاہپال بہادر حاضر سبھ درباری
جاں اس کاجوں فارغ ہوئے دوئے شاہ بہادر
باغ-ارم وچ مجلس لائی بیٹھے سبھ اکابر
سبھنا دے دل خوشیاں ہوئیاں غم نہ رہا باقی
پین شراب پیالے دیون بھر بھر سوہنے ساقی
جاں خوش وقت ڈٹھے شاہ دوئے صالح ابن ہمیدے
دیئ دوائیں عرض گزارے نال بہں تاکیدے
سراندیپ شہر دا والی اس دم حاضر ناہا
شاہپالے نوں کہندا صالح سن توں شاہنشاہا
شاید خدمتگار تساڈا آساوند جنابوں
بدرا-خاتوں تے ہے عاشق تتا جگر کبابوں
شاید بدرا-خاتوں والا قصہ سبھ سنایا
سرو-بانو بھی سندی آہی اس ایہہ ذمہ چایا
سراندیپ نگر دا والی بیبی کول بہاکے
وانگ بجھارت رمز سنائی گلوں گلّ ہلاکے
ٹری بدیع-جمال اکلی پر جنسیں پردیسیں
دل دی محرم بدرا-خاتوں نال سہیلی دیسیں
شاہزادہ ونجھ تخت بہیگا ایہہ محلاں وچ ہوسی
اک اکلی محرم باجھوں اودر اودر روسی
کون اس دی گلّ سمجھے اوتھے کون کرے غمخاری
بدرا نال ایہدا دل رلیا ہور نہیں کوئی کاری
شہزادے دا بھائی شاید خاص وزیر پیارا
اس کارن ایہہ ناطہ دیو مطلب اصل ہمارا
بدرا دے پیو کیہا اگوں عذر نہیں میں کوئی
سبھ کم ہتھ تساڈے منساں جو فرماؤ سوئی
نیت نال دتا ہن ناطہ مڑساں نہیں ایماننوں
پر بیٹی دے دور وننجن دا آوے ترس اسانوں
سرو-بانو فرمایا مڑ کے اس گلوں کی جھرنا
دھیاں دھن نمانا ایہناں جدھر ٹورو ٹرنا
دھی ساڈی تھیں دھی تساڈی ہوسی بہت لڈکی
قوم اپنی تھیں باہر دتی پردیساں وچ چکی
قوم اپنی وچ دتیاں تینوں آکھ دیکھاں کی خطرہ
نال بدیع-جمال ہوویگی غم نہ ہوسی قطرہ
دکھ سکھاں دی گل کریسن اک دوجے سنگ رل کے
خیر سلاّ دی خبر منگاساں اسیں دیاں نوں گھلّ کے
سرو-بانو ایہہ گلاں کر کے پرط گھراں نوں آئی
آن بدیع-جمال پری نوں ایہہ صلاحَ سنائی
سدیا ترت بدیع-جمالے بدرا-خاتوں تائیں
گوشے بیٹھ پچھیندی اس تھیں سچو سچ سنائیں
میں تیرے پر حرص گھنیری جانوں دلوں سہیلی
تینوں درد افسوس نہ لگدا ٹریؤسُ میں اکیلی
میں تیرے بن کیوں کر رہساں توں میرے بن کیویں
نال میرے توں چل سہیلی جیوں کر جانیں تیویں
بدرا کہندی سن توں بھینے درد افسوس نہ تھوڑے
کی کراں کجھ وسّ نہ چلدا پیندے سول مروڑے
باجھ سببّ نہ جاون چنگا جے گئیؤسُ اک واری
دو دن کٹّ گھراں نوں مڑساں ہتھوں ہوگ قہاری
پے چلیاں ہن وتھاں بھیناں توں کتھے میں کتھے
کیوں کر شہد محمد بخشا پھیر ملے سنگ چھتے
سراندیپ اندر میں وسساں تدھ مصر وچ رہنا
ایڈ جدائی ربّ سہائی کد اساں رل بہنا
اگے میل اساڈا آہا ہندا پا مہینہ
گھڑیاں تے دن گندے رہندے سکدا رہندا سینہ
ستّ دن پھیر خوشی دے لنگھدے سنگ سنگاں نوں ملدے
جاں توں گھر نوں ٹردی ہے سیں چین ترٹدے دل دے
میں ڈار تیری تھیں ترٹی رو ساں وانگ کلنگاں
لکھی سی تقدیر محمد پیا وچھوڑا سنگاں
دساں دنا دی وتھّ وچ آہا بھجدا زور صبر دا
ربّ دا دتا کون نہ جھلے پیا فراقَ عمر دا
تساں اساں ہن اﷲ بیلی سکھ دیئ ربّ گھر دا
ہووے نصیب محمد بخشا بھاگ سہاگ اس در دا
صیف-ملوک تساں ور پایا پیسو جا وچ عیشاں
مینوں منوں بھلائیں ناہیں رکھیں یاد ہمیشاں
ہور تساں کجھ یاد نہ رہسی کنت جدوں گل لاسی
میتھوں داغ وچھوڑے والا مول نہ دھوتا جاسی
خیر تسیں سکھ وسو شالہ خوشیاں نال مراداں
کرے سببّ ملاپ میرے دا ربّ اگے فریاداں
پھیر بدیع-جمالے کیہا جے منسیں فرمایا
اک دلیل میرے دل آئی ربّ سببّ بنایا
گلّ اساڈی موڑیں ناہیں پاویں قدر سخن دا
تاں میں تینوں آکھ سناواں نیک سببّ ملن دا
بدرا کہندی دس شتابی گلّ تیری کیوں موڑاں
ہائے مری میں صدقے اس تھیں ہور چنگا کی لوڑاں
شاہ-پری نے کیہا بھینے شاید نوں سر دھر لے
خوب جوان اوہ لایق تیرے کنت موافک کر لے
اج ویاہیاں ڈولی پئیاں چلیئے شہر مصر نوں
اک دوجی دے دکھ ونڈائیے ملیئے سنجھ فجر نوں
بدرا-خاتوں کہندی اگوں اے کڑیئے نادانے
ہو کے پری سکھے تدھ کتھوں ایسے سخن دیوانے
باپ تیرا سی شاہ دیاں دا اوہ بھی شاہ شہاں دے
تاں ایہہ ساک تساڈا ہویا ورتن نال رہاں دے
باپ میرا سلطان وڈیرا سراندیپ نگر دا
شاید دا پیو نوکر چاکر میر وزیر مصر دا
شان اساڈی نوں ہتھ پاون کی مجال اوہناں دی
ایہہ گل ہندی دسدی ناہیں کس عقلوں توں آنہدی
پھیر جواب پری نے دتا سن خاں نی ہشیارے
آدم لوک تسیں کوئی ڈاڈھے کرو بلند پسارے
صیف-ملوک تیرے گھر آیا اک اکلا راہی
شوکت شان آہا تد کتھے نالے دولت شاہی
مینوں تساں سوالیں ولیا تاں میں مکھ وکھایا
مکھ وکھایا تاں نہں لایا ربّ دتا ور پایا
اس دن اوہ پردیسی شہدا آزز سی بیپایا
تساں پچھے میں شاہ-پری نے یار اشنا بنایا
صالح شاید دا اج رتبہ بادشاہاں دے جیسا
اس وٹ-سٹے دا کی وٹا وٹّ چڑھے کیوں ایسا
بدرا دے دل لگن گلاں مٹھیآں وانگ اناراں
ایویں مونہوں نہ نہ کردی پئی مکاوے واراں
اندر لٹکاں وانگر کٹکاں شاید پھٹکاں لائیاں
دل شکرانے مونہوں بہانے وریاں ربّ مکائیاں
جیوں جیوں پری کریندی منتاں بدرا بھجے بھاروں
شاید دی گلّ منے ناہیں بولے بھری ہنکاروں
کر کر تھکی جتن بتیرے بدرا کرے نہ آرے
شاہ-پری نوں خفگی آئی زرد ہوئے رخسارے
اکھیں ڈلھ ڈلھ پانی آیا متھے پئی تریلی
تتے بول لگی فرماون توں ہیں بھلی سہیلی
میں سی گلّ تساڈی منی تدھ نہ جھلی کائی
ٹردی وار آزردہ ہوئیوسُ کی پچھلی اشنائی
جدوں بدیع-جمال سنائیاں ایہہ گلاں روہ کر کے
بدرا دے دل خطرہ آیا کہن لگی ڈر ڈر کے
اے بھینے کجھ وسّ نہ میرا ماں پیو دے ہتھ ڈوراں
کنج کوآری بن کی ڈاری ور اپنا کی لوڑاں
جے ماں بابل راضی ہوون عذر نہیں کجھ میرا
سر اکھیں پر منیا بھینے جو فرمانا تیرا
ایہناں گلاں وچ آہیاں دوئے ماں ملکہ دی آئی
اگوں اٹھ بدیع-جمالے عزت نال بہائی
گلوں گلّ ہلا شتابی مائی نوں فرمائیوسُ
حالَ احوال بدیس وننجن دا درداں نال سنائیوسُ
اے مائی کر ہمت تساں سفر میرے سر پایا
چلی میں پردیس اکلی واہ آدم سنگ آیا
محرم دل دا اک شاہزادہ اوہ ونجھ تخت بہیگا
کس سنگ میں گلّ کتھّ کریساں چتّ اداس رہے گا
سنگ میرا سی بدرا-خاتوں نال اوہدے دل رلیا
بھیت اندر دے ونڈن والا نال نہیں کوئی چلیا
توڑے شہر مصر وچ ہوسن کڑیاں بھلیاں بھلیاں
میں پری اوہ آدم جائیاں کد طبیعتاں رلیاں
جمدڑیاں دی محرم آہی بدرا خوب سہیلی
باجھ سہیلی کیکر کٹساں اس پردیس اکیلی
اک صلاحَ میرے دل آئی جے توں منے مائی
ردّ نہ کریں سوال بندی دا تاں آکھاں گلّ کائی
نالے خوف تساں تھیں لگدا متّ دلگیر نہ ہوویں
شفقت والا حرف دلے توں چلدی وار نہ دھوویں
میں محتاج تساڈی ہوئیوسُ مہر کرو تر جاواں
نہ منوں تاں بول دھننانے کاہنوں بھرم گماواں
مائی نے فرمایا دھیے کی ایسی گلّ بھاری
مڑ مڑ پکے قول کراویں ہووے ہوون ہاری
مشکل گلّ اجیہی کہڑی جہڑی توں فرماسیں
میں اگوں من سکساں ناہیں ناؤمیدی کر جاسیں
جہناں دمہ وچ سخن تساڈے مینوں منوں نہ بھاون
شالہ ایشے روز کولے ساڈے ولّ نہ آون
بے شکّ دسّ تیرے دل جہڑی ہوون ہار نہ موڑاں
توں دھیاں تھیں پیاری مینوں آس تیری کیوں تروڑاں
شاہ-پری نے کیہا مائی بدرا دہ اسانوں
شاید نال ویاہیے اس نوں ایہہ گلّ کہاں تسانوں
مائی نے فرمایا دھیے کہی آ بات اپٹھی
کی کراں نہیں موڑن ہندی حرص تیری میں کٹھی
اساں تیرے تھیں فرق نہ کوئی نہ کجھ عذر بہانہ
باپ کڑی دے کولوں پچھیئیے ڈاڈھا طور شاہانہ
اٹھ بدرا دی مائی اوتھوں خاوند دے ولّ آئی
مطلب دی گلّ پچھن لگی ورتی کھولھ سنائی
سراندیپ شہر دے شاہے سمجھی گلّ تمامی
ایس صلاحَ اتے سبھ راضی کیا خاصی کیا عامی
نالے شاید اگے اس نوں بہت پسندی آیا
سرو-بانو نے آہا نالے ایہو ساک بتایا
بیبی نوں فرمایا شاہے توں جانے کم تیرا
کیتی تیری بھنساں ناہیں سخن ایہو سن میرا
نیک صلاحَ اساڈے بھانے جے ربّ سچے بھاوے
کیا نیڑے کیا دور دھیاں نوں مولٰی سکھ وساوے
در گھر ویکھ لئے ہن سبھے نقص نہیں کجھ مولے
شاید جیہا منکھ اسانوں ہور لبھے کت رولے
نالے شارستانی سارے کردے منت داری
گوہڑا مٹھا بھائی چارا بانہہ اساڈی بھاری
مائی بابل گلاں کردے بدرا چھپ سنیندی
مائی نالوں اول آ کے خبر پری نوں دیندی
باپ میرے نے گلّ تمامی ماں میری پر سٹی
اس نوں تساں نہ ہلن دینا متّ کوئی مارے پٹی
شاہ-پری سن راضی ہوئی ربّ دتا سکھ لیناں
شہر مصر وچ کٹھیاں وسساں اسیں دوئے دودھ بھیناں
شاید ولّ پری کہہ گھلیا اے بھائی مردانہ
جے بدرا لے دیئیے تینوں دیسیں کی نذرانہ
شاید کیہا میں ہاں بندہ چاکر تیرے در دا
سر دتا کی چنگا سر تھیں سدا رہانگا بردا
شاہ-پری پھر اٹھ شتابی آپوں اندر آئی
اگے گلاں کردے آہے بدرا دے پیو مائی
اتوں شاہ-پری ونجھ نکلی چا سوال سنایا
دوہاں ہتھ سرے پر پھیرے ناطہ جھولی پایا
شاہ-پری خوش راضی ہوئی سبھنا دے دل شادی
مائی شاہ-پری نوں دتی شگن مبارک بادی
سرو-بانو نوں آن شتابی کیہا بدیع-جمالے
اس مبارک ونجھ پچائی عاصم تے شاہپالے
عاصم تے شاہپالے خوشی مجلس کیتی تازی
شاہ وزیر سبھو رل بیٹھے شادی بیئندازی
سراندیپ نگر دے شاہ نوں شاہپالے فرمایا
بدرا-خاتوں دا ہک میں پر بیٹی اس کہایا
دھیاں دا سر بھار نہ چنگا کاج اوہدا میں کرساں
داج اتے دستور تمامی دے دیساں جو سرساں
سراندیپ شہر دے شاہے کیتے جتن بتیرے
کاج کراں میں آپ دھیو دا تسیں ڈھکو گھر میرے
شاہپالے گلّ اک نہ منی کاج رچائیوسُ آپے
کوئی بھنجال نہ ہوون دتوسُ سہرے پیکے ماپے
پھیر نواں اس کاج سہایا اسے پچھلی چالے
اوہو میل اوہو جنج رونق مڑ مڑ کون دسالے
سدّ امیر بنائی مجلس خوشیوں رنگوں راگوں
شاید نال ویاہی بدرا سوہلے گان سہاگوں
اوہ جوڑی بھی جوڑی مولٰی غم گئے مشتاقاں
عیش وصل دی مانن لگے لتھا فکر فراکاں
باغ-ارم وچ عاصم ہوراں گزرے چار مہینے
دن دن حرص محبت دونی سک گھنی ہر سینے
باغ-ارم وچ عیشاں کردے ہر اک دا دل لگا
پچھا مول نہ یاد رہیو نے ہویا پیارا اگا
شاید صالح عاصم تائیں صیف-ملوکے نالے
راج حکم دی چنتا پچھلی متّ کوئی ہور سمبھالے
شاہپالے دی الفت تکّ کے رخصت منگ نہ سکدے
وہوٹی چھوڑ نہ وننجن ہندا ٹرنا آکھن جھکدے
بہت محبت حرص ہوائیں گوہڑا دم مریندے
آدمیاں نوں ہتھیں چھاواں پریاں دیو کریندے
رخصت منگ نہ سکن ڈردے دل وچ کرن دلیلاں
دن دن مٹھے ہون نہ فکے ورتن واہ اسیلاں
شاہپالے نے مالم کیتا سبھ میرے ولّ تکدے
شہر مصر نوں جایا لوڑن جھکدے آکھ نہ سکدے
دھیاں جے سو دولت رجیاں سوبھن نہ گھر پیکے
ساہریاں ولّ رخصت کریئے جو سر آوے دے کے
اکثر ایہہ سراں دے پنکھی اڈّ سراں نوں جاسن
اوڑک اک دن داغ ہجر دا چھاتی ساڈی لاسن
بعد اس تھیں شہزادے تائیں شاہپالے فرمایا
اے فرزندا! مطلب تینوں ربّ دتا ہتھ آیا
ایہہ صلاحَ تسانوں چنگی شاہ تسیں ہو بھارے
جے پردیس ملے لکھ عزت پھر بھی وطن پیارے
ادھا مال خزانہ لشکر دے بدیع-جمالے
تیرے نال مصر نوں ٹوراں اوہ بھی ڈولی پالے
پریاں دیو افریت وڈیرے جو آکھن سنگ لاواں
شہر مصر نوں جا شہزادے جا مل یار بھراواں
جنہاں آزز ہندا ڈٹھوں غم دے وچ پھسادے
اس ملک دے بندے تینوں ویکھن نال مرادے
نالے باپ تیرا ہن بڈھا عمر بندے دی تھوڑی
متّ کر جاوے کوچ جہانوں گھڑی نہ لبھے لوڑی
جس دن چاہیں پاس تساں دے اسیں ہووانگے حاضر
دیواں اگے پندھ نہ کوئی بندیاں مشکل آخر
صیف-ملوکے دے دل اگے ایہو خواہش آہی
جھکدا عرض نہ کردا آہا متّ جانن کوتاہی
جاں ہن آپ کیہا شاہپالے کھلھا اس دا راہا
چمّ زمین لگا فرماون سن توں حضرت شاہا
دم دم نال اقبال نصیباں دائم شان سوایا
سر میرے پور لطفَ تیرے دا رہے ہمیشہ سایہ
میں گولہ توں صاحب میرا حکموں سیس نہ موڑاں
جو صاحب دے امروں بھجے لیندا سخت مروڑاں
جو فرماؤ سر پر مناں کیا مقدور بندے دا
ہردم والی نوں خصمانہ نیڑے دور بندے دا
اس ویلے شاہپال بہادر دیندا حکم وزیراں
سطر ہزار افریت بہادر جو جانن تدبیراں
صیف-ملوکے سنگ لوائے ڈیرہ چاون تائیں
داج زہیز کروڑاں دتے کی کجھ آکھ سنائیں
تحفے ہدیئے تے نذرانے زیور حد نہ کائی
لکھ پکوان اتے سوغاتاں میوے تے مٹھیائی
جوڑے جامے گھوڑے ہاتھی اشتر اٹھ قطاراں
تازی ترکی نر عراقی کوتل پھڑے ہزاراں
نکرے ککے کلے چینے مشکی بورے نیلے
پنج کلیان اتے شاہ کھنڈے ابلق رنگ رنگیلے
چور کمیت اتے کجھ سرگھے سوسن تے رنگ ساوے
گل وچ ہنس ہمیلاں لوہلاں زیور انت نہ آوے
چاندی دے گھڑ لئل بنائے سونے دے سبھ ہنے
ہر اک اپر زین مرسء لئل جواہر پنے
شارستان اندر جو آہیاں سوہنی صورتَ پریاں
خدمتگاراں کر کے دتیاں زیور گہنے بھریاں
دیوَ زوراور تے جنّ سوہنے دتے کر کے گولے
ہور گوئیاا ایسا ایسا وہن ڈکے جد بولے
دولت مال حسابوں باہر راج ادھا ونڈ دتا
توشیخانے سے خزانے دھنّ دتا دھنّ لتا
پوستینا پشمینے رونئیں رنگ اجائب جامے
چاندی سونے دے سے بھانڈے جیوں جگّ دیئ ترامے
پنکھی خوب آوازاں والے جرے باز شکاری
ہور کئی ہتھیار جہناں دی قیمت پیندی بھاری
مشکاں تے خشبوئی گھنیاں کئی اجائب چیزاں
گنتر مشکل کار محمد جے لکھ کریں تمیزاں
دس ہزار پری جو خاصی نالے چار ہزاراں
لائیاں نال بدیع-جمالے کر کے خدمتگاراں
کئی کوہاں وچ تخت بنایا اس پر بیٹھے ڈیرے
حجرے سطر سرائیں بنیاں ہور مکان بتیرے
شہر مصر ولّ ہوئے روانہ کوچ بلایا شاہاں
سرو-بانو شاہپال چلے سن رخصت کرن اگاہاں
پریاں دیو افریت زوراور راکش جنّ بتیرے
شہزادے نوں سہرے دتے لشکر گھنے گھنیرے
پریاں دیواں تے افریتاں شاہ کرے تاکیداں
شہزادے دے حکمے اندر رہنا وانگ مریداں
عاصم شاہ تے صیف-ملوکے شاید صالح تائیں
وکھو وکھ وداع کیتو نے رنے گھتّ کہانی
یار اشنا محبتی خاصے آہو-خاتف ہوریں
ہنجھو روندے صدقے ہندے گھر نوں موڑے زوریں
ڈولی پا بدیع-جمالے آئِ گلّ لگی مائی
رتو روندی ڈھیہہ ڈھیہہ پوندی دھیے پئی جدائی
سئیاں سنگ اوتھے جو رہیاں سبھ کوکاں دے رنیاں
ربا ہائے بدیع-جمالوں رہساں کویں وچھنیاں
شاہ-پری دے سر تے آون پریاں بنھ قطاراں
کونجاں ہار مریہن کوکاں بھجا چین اڈاراں
پیا فراقَ ہزاراں تائیں کوچ کیتا گل-یاراں
باغ-ارم پر خزاں محمد ٹریاں لدّ بہاراں
رتّ بسنت ٹری پھلّ چن کے دے کے خار گلاباں
مالی دے دل خار غماں دے وانگر جگر کباباں
بلبل بھور پریشاں بیٹھے خستہ حالَ خراباں
سکے ڈھینگر ویکھ محمد پکڑی جان عذاباں
مائی نوں غش آئی غم تھیں پھر پے گیا مروڑا
محلاں وچ ہنیرا دسدا باغاں اندر روڑا
جاں فرزند پیارے وچھڑن کون رووے مڑ تھوڑا
سبھ روگاں سر روگ محمد جسدا نام وچھوڑا
بابل ہتھ سرے پر پھیرے کریں تحمل بیٹی
قسمت قلم حضوروں وگی کس تھیں جاندی میٹی
جاں جاں ہوگ ہیاتی ساڈی فکر نہیں کجھ تینوں
گھڑی گھڑی دی خبر لوانگے گھلساں کہسیں جنّ نوں
سراندیپ شہر دے والی بدرا ڈولی پائی
ہتھ گھماوے صدقے جاوے ادھر اس دی مائی
بدرا سی خود پیٹوں کڈھی مٹھی بیشماری
شاہ-پری دھی دودھ دی آہی اس تھیں بہت پیاری
دوہاں نوں گل لا لا روندی اوہ بدرا دی مائی
ٹھنڈھیاں وسو تسیں اے دھیو سانوں ساڑ جدائی
صیف-ملوک تے عاصم شاہ نوں شاہپالے کر زاری
بہت سپرد دھیو دی کیتی ہے معصوم بیچاری
کسے گلوں دلگیر نہ ہونا کر کے کوڑی فکی
اکو دھی اساں گھر آہی رہی عیان لڈکی
چجّ کچجّ ازمائیو ناہیں این مہر دی نظروں
توڑے اسیں کمینے کوئی گھٹّ تساڈی کدروں
جس نینگر نوں الفت کر کے آپ کچھڑ چکّ جائیے
توڑے بول کرے وچ جھولی دھرتی نہ پٹکائیے
اے شاہا توں ماں پیو ساڈا کجیں عیب خطائیاں
صیف-ملوکا شرم اس گلّ دی آپ تساں سن لائیاں
عاصم شاہ فرماندا اگوں بخشے ربّ پناہاں
بیٹی تیری بیٹی میری نہ کر عذر اگاہاں
تدھ کیتا احسان مروت باہر حد شماروں
میری تے فرزند میرے دی چھٹی جان ازاروں
کیتی تیری کدے نہ بھلسی رہسی وچ دلیلاں
اسیں اصیل اسیلاں سندا قدر پچھان اسیلاں
بدرا دا پیو مائی نالے تاج ملوک شاہزادہ
سن شاہپال ہووے سن سارے منتدار زیادہ
عاصم تے شہزادے تائیں پھیر کیہا شاہپالے
جدوں مہم بنے کوئی بھاری فکر تساں دل ڈالے
کرنا یاد اسانوں اوتھے دیو پری کوئی گھلّ کے
اﷲ بھاوے سودھ دیانگے اس مہمیں چل کے
بدرا دا پیو عرضی ہویا گلّ سنو اک میری
سراندیپ اساڈے اندر قدم گھتو اک ویری
اوتھے دے سبھ لوک تساڈے تسے تے سدھرائے
گھڑیاں گندے تے راہ تکدے لنگھو نہ کترائے
قدم مبارک نال مشرف کرو مکان بندے دا
قدر تساڈا گھٹدا ناہیں ودھسی شان بندے دا
نالے بدرا سنگ سئیاں نوں مل چلے ہن جاندی
ہووے قبول اساڈی دعوت پگے آس مناں دی
عرض اوہدی پروان ہوئی سی عاصم دی درگاہے
پلہ تروڑ وننجن کد چنگا جو چھکے سنگ چاہے
اسے راہ تیاری ہوئی عاصم شاہ مصر دی
مصری سراندیپی چلے طرفے اپنے گھر دی
تخت سوار ہووے سبھ ڈیرے لکّ بدھے افریتاں
چایا تخت ہوا اڑایا چلے پال پریتاں
عاصم تے شاہپال بہادر رو ملے گل لگّ کے
نالے صیف-ملوک جوائی لیو سو کلاوے وگ کے
مہر-افروز تے سروبانو نے صیف-ملوک بلایا
دوہاں ولّ سلامی ہویا ادب بجا لیایا
خلعت وکھو وکھ دتیؤ نے لایق شان قدر دے
منہ چمن ہتھ پھیرن سر تے نال پیار جگر دے
نال بدیع-جمال پری دے مل مل رجن ناہیں
چمن منہ تے سینے لاون روون آہیں ڈھاہیں
الوداع ہوئے ہر پاسوں پرتے ٹور پیارے
چلے لدّ محمد بخشا جوبن دے ونجارے
الوداع ٹرو ہن سجنو! چائیاں رزق مہاراں
خاراں چھوڑ ہوئے پھلّ راہی دیکے داغ ہزاراں
الوداع ٹرے شب کٹّ کے جیوں موتی شبنم دا
دوزخ ہوگ گلاں بن بھوراں سنجا باغ-ارم دا
موتی چھوڑ مصر نوں چلے سپّ پچھے کس کم دا
ملنا نال نصیب محمد نہیں بھروسہ دم دا
الوداع چلے لدّ ساتھی دے کے بھار غماں دے
بو چلی یلگاروں لوکا رہِ گئے چمّ چماں دے
اڈے دیو تخت نوں چائے کر کے زور ضروری
سراندیپ شہر وچ پہتے لتھے باغ حضوری
ملک ولایت خبراں ہوئیاں آیا لوک سلامی
قدر-ب-کدری نظراں تارن کیا خاصی کیا عامی
شلکاں شور اٹھایا وجے شادی دے شدیانے
خلق مبارک دیون آئی ہندے خرچ خزانے
وہوٹی ویکھن کڑیاں آون تکّ تکّ ہوش بھلاون
لاڑا ویکھ جوان ملک دے صدقے ہو ہو جاون
نویں نویں نت میلے لگدے لوک زیارت آوے
جو کوئی منگے سوئیؤ ملدا خلق مراداں پاوے
پریاں دیو آسودے ہوئے مصری آدم زادے
سراندیپی خدمت کردے حدوں بہت زیادے
کھاون کھانے چاول دانے پین شراب پرانی
کوئی دن سراندیپ شہر وچ ایسے طرحاں وہانی
اوڑک چتّ اداسی ہوئے عاصم تے شاہزادہ
حب وطن دی غالب ہوئی گزرے روز زیادہ
سراندیپ نگر دا والی سدّ ازازت لیندے
سکھ وسو تسیں دیساں والے اسیں بھلے ہن ویندے
کڑیاں سنگ سہیلی سئیاں بھین بھرا پیارے
بدرا-خاتوں نوں مل ٹورن ماں پیو سجن سارے
بدرا نوں گل لا لا رنی ہر اک سنگ سہیلی
چلیئیں سٹّ اسانوں بھینے سکھ دیئ ربّ بیلی
ملکہ ہنجھو بھر بھر روندی رہیؤسُ میں اکیلی
رونق نہیں تساں بن کھاوے باغ بہار حویلی
صیف-ملوک ڈٹھا جس دن دا غم نہ رہا کوئی
اوڑک جو کجھ سجھدی آہی آن برابر ہوئی
جہنا نال مراداں خوشیاں چامل چین سوائے
لدّ چلے اوہ محرم دل دے رہے اسیں سدھرائے
مدت پچھے جھاگ وچھوڑا ساتھی ربّ ملائے
وچھڑ چلے پھیر محمد رجّ نہیں گل لائے
الوداع ٹرو ہن سجنو! تساں اساں ربّ بیلی
کوئی جہان نہ سجھدا مینوں رہی حیران اکیلی
روشن لاٹ اندر دی چلی پیا ہنیر حویلی
ڈھینگر خار ہزار محمد چلے گلاب چمبیلی
الوداع چلے اٹھ ساتھی ترٹی کونج اڈاراں
نت اداسی تے کرلاسی کر کر یاد قطاراں
چوگ پنجر وچ زہر ہوویگی مرسی ایس ازاروں
سننجے محل محمد بخشا دوزخ بھرے انگاروں
الوداع ٹرے دل جانی مار کلیجے کانی
حالَ حقیقت ربّ نوں مالم کی گلّ کراں زبانی
ہائے افسوس نہ دوش کسے تے لکھی قلم ربانی
سجناں باجھ محمد بخشا زہر ہوئی زندگانی
شاہ-پری تے بدرا-خاتوں پالکیاں وچ پائیاں
ماسی پھپھی مائی دائی سنگ سئیاں مڑ آئیاں
دیواں تخت زمینوں چایا کردے کتء سفر نوں
سراندیپی رہے کھلوتے مصری ٹرے مصر نوں
شتری دھونسے بھیر تمبوراں لگی چوٹ برابر
شہر مصر ولّ دھائی کر کے اڈے دیو بہادر
ماواں بھیناں تے سنگ سئیاں درد فراکوں بھریاں
طرف اوہناں دی ویکھن چڑھ چڑھ اپر باراں دریاں
گھڑی گھڑی وچ سے کوہاں دی دیو وتھاں سن پاندے
اوہ تکّ جاندے کہن پیارے جب لگّ آہے واندے
جاں اوہ نظروں غائب ہوئے گھر گھر گئیاں سئیاں
ہسن کھیڈن بھلّ گؤ نے وانگ رنجوراں پئیاں
درد افسوس اوہناں دے پھولاں تاں اودھروں گلّ ٹٹدی
بہت پسارے چھوڑ فقیرا بات سنائیں ٹھک دی
اڈن دیو جھلاون جھکھڑ زور بدن دا لاندے
سفن صفحہ کرن رکھ بوٹے کوہ قافاں وچ جاندے
کئی کوہ قاف سمندر لنگھے کئی شہراں کئی باراں
آن مصر دی حد وچ لتھے شور مچائے ناراں
نیل ندی دے دندے اترے شہروں دور کنارے
جھنڈے چھتر نشان کھلوتے گجے ڈھول نکارے
لتھے ڈیرے گرد چوپھیرے وجن بھیراں تریاں
راکش دیو مریندے نعرے ناچ اٹھائے پریاں
چٹکی تاڑی تال ترانہ مجرا ہووے شہانہ
ملکاں وچ حسن دا چانن پھریا نیک زمانہ
شادی دے شدیانے وجے چھیڑے ساز قوالاں
نچن پریاں زیور بھریاں مکھ مانند مشالاں
کتے سپاہی گتکے کھیڈن پھڑ لکڑی ہتھ ڈھالاں
کدھر نوبت گھرے محمد پان ملنگ دھمالاں
سندر پریاں ملک سہایا روپ بھلے منِ بھانے
پھرن اڈار بازار بغیچیں سوہے ساوے بانے
ملکاں اندر خبراں ہئیاں آئے شاہ ہمارے
لے تحفے نذرانے بھارے لوک ملے ونجھ سارے
میر وزیر اتے سرکردے ساک اسنا کر مہراں
شہزادے توں صدقے سٹن اشرفیاں درم مہراں
سارے ملک مصر دے اندر جیؤ جیؤ سی سدھرایا
گھر گھر ڈھول خوشی دے وجے شاہزادہ مڑ آیا
ہر اک شخص ملن نوں آیا نظر سوغاتاں گھن کے
بھکھے لوک تونگر ہووے صدقے داتاں گھن کے
دیواں تے افریت کہاراں جہناں سی مڑ جانا
خلعت نئمت بخش نوازے دان دتا من بھانا
راضی کر کے گھر نوں ٹورے دے دے راضی نامے
سبھو گئے دوائیں دیندے لے دولت زر جامے
مصری لوک تمامی آئے استقبال شہاں دے
سر صدقے دے مہراں موتی رلدے وچ رہاں دے
بگھی بہلی کرنچی آئی پینس گڈّ کچاوے
ہاتھی گھوڑے اٹھ خچر دا انت نہ پایا جاوے
کشتی بیڑی پانی وچدوں آن ہوئے سن حاضر
مال متعہ اوہناں وچ پایا جیوں کر بھرن سوداگر
سدّ نجومی سائت کڈھی خوب مہورت لے کے
نال مبارک چلی ڈولی راہ مصر دے پے کے
بابل پتّ سوار ہوئے سن کر آئین شہانی
پالکیاں توں سٹن موتی کر کر زر قربانی
اشرفیاں زر مہراں موتی پیراں ہیٹھ ملیندے
کس نوں حاجت رہی چنن دی سبھ تونگر تھیندے
ملکاں وچ نہ میوے خلقت دین مبارک آئی
صیف-ملوک لیایا ڈولا مولٰی خوشی وکھائی
کئی صندوق خلاص کریندے چھٹے دیندے زر دے
زوریں شوریں ایہنیں ٹوریں پہتے وچ مصر دے
چجّ دستور رسوماں سبھو کر وڈیاں دے چالے
ڈولی ستریں داخل کیتی شاہاں تخت سمبھالے
سبھ ملکاں وچ پھرے ڈھنڈورے جو جو بھکھے ننگے
شاہاں دے در حاضر ہوئے دولت دے دے رنگے
درساں اندر خرچ پوائے نالے وچ سرائیں
بہت طعام پکا کھلائے عاماں خاصاں تائیں
نویں سروں کئی لنگر لائے مٹھیآں کئی سبیلاں
خلعت بخش ودھائی عزت دتا شرف اسیلاں
قدر-ب-کدری خلعت لدھی ہر چاکر امرائے
بخشش دا کجھ انت نہ رہا گن گن کون سنائے
نال اوہدے ونجھ موئے آہے جو جو لوک وفائی
سبھنا دے گھر گیا شاہزادہ ہر خانے ہر جائی
ٹر گھر جاندا نالے کردا عذر بے انت شماراں
دولت مال جگیراں دتیاں سبھنا دیاں گھر داراں
سبھو لوک آسودے ہوئے دھن رزقوں گزرانوں
شہزادے نوں دین دوائیں راضی دلوں ایمانوں
خیر سکھاں سنگ آیا بیٹا آس پنی سرکاروں
عاصم شاہ خیرائت کردا باہر حد شماروں
پیر فقیر شہید منائے دے دے نظر نیازاں
راہاں اپر خرچ پوائے نئمت بیئندازاں
انھے لوہلے ہور ازاری عاری لوک تمامی
طلباں لا سکھلے کیتے عیشاں کرن مدامی
عالم فاضل زاہد صوفی فقراں گوشے-گیراں
نئمت مال پوشاکاں دتیاں سے دھرم ارتھ جاگیراں
جو سی پنڈت جوسی رملی پاندھا جوگی نجومی
سبھو رجّ رجّ دولت لیندے رسموں ودھ رسومی
جس گھر دھی کوآری آہی خرچ دتا اس تائیں
گہنے داج پوشاکاں دتیاں زینت کر پرنائیں
جو مسکین یتیم مسافر خستہ حالَ شکستے
سوکھے تے آسودے کیتے کر غم دے بندُ-بستے
ہویا معاف رعیت اتوں تن برس دا ہالہ
خوش کیتا مظلوماں تائیں کر کے عدل سمبھالا
امن ایمان رہا وچ خلقاں دہل نہ رہا کائی
رنڈی تتی دے دوائیں پایا سکھ لوکائی
اتنی خیر خیرائت کیتی مایہ ونڈ اڈائی
سبھ کنگال تونگر ہوئے چھٹی ٹکر گدائی
ننگا بھکھا کوئی نہ رہا وچ ولایت ساری
گھاٹ معاف زکاتاں ہویا کرن بپار بپاری
دتے خرچ مسیتاں اندر درویشاں علماواں
بندیوان خلاص کرائے پتّ ملائے ماواں
لشکریاں نوں چھٹیاں دتیاں دے طلباں انعاماں
ظالم رہزن دور کرائے خوشیاں ہور تماماں
دفتر دور غماں دے ہوئے مارے خوشی نقارے
عاصم شاہ جشن وچ بیٹھا ہور اکابر سارے
پین شراب رباب سنیندے کردے نکل کبابوں
کھاون کھانے جو من بھانے وافر خوشی حسابوں
بھگتی بھنڈ نچن ہر بابی انت نہ بازی گر دا
پیرنیاں نٹ کرن تماشے مجرا نت کنجر دا
پاون ویلاں وانگر میلاں خشیئیں میر شہزادے
دن چالی ایہہ جشن کیتو نے دم دم چین زیادے
شاہ عاصم شکرانے پڑھدا ونڈدا بہت خزانے
سر سجدے تھیں چائے تھوڑھا کرے ادا دوگانے
شاہزادہ پھڑ تخت بہائیوسُ دے پنداں تلکیناں
آپ عبادت خانے وڑیا وانگر اہل یقیناں
نفل نمازوں ہئے نہ فارغ دم دم حمد دھیاوے
رات دہاں وچ گوشے رہندا مجلس وچ نہ آوے
عادت ہوئی عبادت والی لذت زہد پیو نے
پچھلے ورد صفائی دتی اوہو کار لیو نے
یاد ربے دا سواد جنہاں نوں بن یادوں گھٹّ کٹدے
جیبھوں رتّ سلونی لگدی پا لذت وتّ چٹدے
چالی چلے جہناں نوں گزرے گوشے بہن سکھایا
دل دا عود محبت آتش اندر دھوپ دھکھایا
اوہو مشک مغز وچ رچدی ہور نہ بھاون بوئیں
دنے سنسار ہنیرا دسدا گوشے اندر لوئیں
گوشے-گیرے آزاد محمد تنگ ہوون بہں گلیں
بہتر ہے ہن عاصم ولوں شہزادے ولّ چلیں
صیف-ملوک تخت پر بیٹھا تاج سرے تے دھریا
لکھن پڑھن میرے تھیں باہر جو نذرانہ تریا
راجے رائے سلامی ہوئے پرجا فوج شہزادے
چمن تخت دھرت دے اگے سبھ سوار پیادے
جاں اوہ قدم تخت پر دھردا سبھو سیس نواندے
خدمت وچ امیر شہزادے کھلے رہن جیوں باندے
جس دم باہر سواری چڑھدا فوجاں گھٹاں بناون
رئد منند نقیب اچیرے گجدے وجدے جاون
پوشو پوش کریندے شاطر امبر تیک آوازے
نویں نویں سر چھتر جھلیندے آسن تازی تازے
پریاں دیو غلام چوپھیرے آدم انت نہ کائی
قدماں ہیٹھ تمام رعیت سر تے زلِ الٰہی
جت ولّ شاہ ارادہ کردا سیر شکار کرن دا
کوتل لکھ اڈیکنو ہووے پیر رکاب دھرن دا
جس ولایت ملک شہر ولّ کردا شاہ ارادہ
اگوں ملدے نال چڑھیندے لکھ سوار پیادہ
دم دم شان اقبال زیادے دن دن زور سوایا
کوئی غنیم نہ رہا کدھرے ہر اک قدمیں لایا
سکے باغ ہوئے مڑ ساوے آ وڑیا وچ مالی
بنے چمن وچ رنگ ہزاراں پھلّ کڈھے ہر ڈالی
سرو کیاماں وچ کھلوتے نیتے شکر دو گانے
شاخاں مکھ زمیں پر رکھے کر سجدے شکرانے
نہراں خشک ہوئیاں پھر جاری دھوتی دھوڑ غماں دی
سبزے تیز زباناں کر کے حمد بجا لیاندی
سچے سخن اسمانی گھلدا موتی شبنم والے
میوہ پینگھ خوشی دی جھولے خشیئیں جھولن ڈالے
عدل سخاوت کم ہمیشہ وانگر حاتم تائی
دبدبا سکندر والا جھکدی بہت لوکائی
عزت صورتَ سیرت ساری یوسف وانگ نمونہ
سر پیراں تکّ جسا روشن عشقوں سی اندرونا
ہتھ مبارک نال انگوٹھی نبی سلیماں والی
پریاں تخت ہوا اڈاون شان دتا ربّ عالی
دیوَ افریت اتے جنّ آدم تابء سبھ حکم دے
ہتھیں بدھیں رہن کھلوتے فرمامبردار ہر کم دے
شاہ شاہپال دیواں نوں گھلدا نت نویاں دے چیزاں
ٹبراں وانگ منگائے خبراں جانے مثل عزیزاں
نویں نویں نت تحفے گھلدا دے نظراں سوغاتاں
خشبوئیں پھل باغ-ارم دے میوے ذات-ب-ذاتاں
ہور اجائب چیزاں گھنیاں بیٹی کارن گھلدا
شہر مصر ولّ راہ دیاں دا رہے ہمیشہ چلدا
راج ولوں شاہزادہ ہویا جم سلیماں ثانی
شارستان پرستاں توڑی مہر چلی سلطانی
خوشیاں دی کجھ رہی نہ باقی دولت عشرت شاہی
اسروں یسر محمد بخشا کیتا فضل الٰہی
مشرک مغرب دھماں پئیاں واہوا شاہ مصر دا
ہر سلطان سلامی ہویا ہر راجا سرکردہ
ظلم ستم دی عالم اتے ذرا نہ رہی نشانی
عدل مروت دا چن چڑھیا صیف-ملوک نورانی
جتنے دکھ کزیئیے ڈٹھے سفر فراقَ یتیمی
سے حصے سکھ حاصل ہوئے کیتی ربّ کریمی
وصل سجن دا موج عمر دی سکھ بدن دل جانی
جاری حکم ولایت اتے تابء جنّ انسانی
عشرت عیش رہے نت کردا حکم بہشت نشانی
نہ کوئی فکر اندیشہ تنگی باجھوں خوف ربانی
نویاں نت مراداں خوشیاں اندر باہر خیری
پر بے فکر نہ چھڈدا دائم اوڑک امبر ویری
اے ساقی ہن مدت گزری در پر رہاں اداسی
پٹّ منہ مٹّ الٹ نشے دا کٹّ چکے جھٹّ ہاسی
مدھ وصال پیال اسانوں آئی تروٹ اباسی
پی پیالہ ٹراں محمد ہویا جی اداسی