قصہ سیف الملوک/39
| ←38 | قصہ سیف الملوک by |
40→ |
39. رپھتنِ شاہزادہ در شہرِ زناں وا عاشق شدنِ
شاہِ زناں وا رپھتنِ شاہزادہ از آنجا ب-وادیئے
سہمناک
(شہزادے دا زنانے شہر وچ اپڑنا تے اوتھوں دی
سلطانہ دا اوہدے تے عاشق ہو جانا)
کی تکدا دروازے اتے بیٹھے چالی بندے
زینت زیور لگے سبھناں سونے موتی سندے
صیف-ملوکے بندے تکّ کے ہوئی ذرا تسلی
کہے سلام-علیکم اوہناں نوں نال عبارت بھلی
کیہا علیک-سلام اوہناں نے مٹھیآں نال زباناں
سن آواز شہزادے جاتا ہے آواز زنانہ
مرد نہیں کوئی وچ اوہناں دے ہین ایہہ سبھو ناریں
متّ کوئی مکر فریب نہ ہووے ربا خیر گزاریں
ویکھ جوان رنگیلا سندر اوہناں بھی دل جھڑیا
شہزادے تھیں پچھن لگیاں کون کوئی توں اڑیا
آدم ہیں یا جناں وچوں یا کوئی نور فرشتہ
بہت پسند اسانوں آیا تیری شکل سرشتا
صیف-ملوک کیہا میں بندہ نسل آدم دی وچوں
شہر مصر دا میں شاہزادہ پشت عاصم دی وچوں
ہک مصیبت میں پر ورتی پیا قضیہ بھارا
جنگل تے کوہ قاف سمندر اس تھیں پھراں بیچارا
سن کے گلّ شہزادے والی ہوئی اوہناں نوں شادی
صیف-ملوکے نوں لے گئیاں کول اپنی شہزادی
صیف-ملوک جدوں جا پہتا ڈٹھوسُ تخت شہانہ
موتیں لعلاں نال جڑاؤ عجب صفحہ سبھ خانا
خدمتگار چو ترفیں ناریں ہر ہک پھلّ گلابی
تخت اتے شہزادی بیٹھی چہرہ وانگ متابی
جوڑا ابرو تاک بہشتی یا دو سخت کماناں
پھمنیاں جیوں تیر خدنگی گھائل کرن جواناں
ظالم نین کٹاراں وانگر وچ کجلے دی دھاری
ویکھن والے نوں کر غمزا سانگ کلیجے ماری
سوہنا قد سہیلی دیہی نازک شاخ چمبیلی
چنن-بدن گلے وچ بشیئر زلفاں عطر پھلیلی
زیور زیب شہانہ لگا کون شمار سناوے
جت ولّ منہ کرے جھلکاروں کمب کلیجہ جاوے
شوکت شان ڈٹھا شہزادے ہویا ترت سلامی
اوہ بھی اٹھ کھلوتی تختوں کر تئزیم تمامی
بیبی دا دل ویکھدیاں ہی ہو گیا بے-وسا
اٹھ ملی گل لگّ شہزادے جیوں شربت نوں تسا
تختے اپر چاڑھ بہایا آپوں بیٹھی جڑ کے
شہزادے نوں ویکھ نہ رجدی نظر کرے مڑ مڑ کے
خدمتگاراں نوں فرمائیوسُ جلد طعام لیاؤ
اس مہمان پیارے تائیں میرے نال کھلاؤ
حاضر آن ہوئے اس ویلے کھانے بادشہانے
کلیئے یخنی اتے متنجن ہور پلا زردانے
مغز بادام منکا پستا میوے ہور بھلیرے
خوب اچار مربعے مٹھے کھانے چنگ چنگیرے
کھانے کھا ہوئے جد فارغ آیا جیؤ ٹکانے
شہزادے تھیں پچھدی بیبی کر سخن من بھانے
دسیں توں شاہزادہ کوئی ہوسیں بھی شاہزادہ
سچ سنا کس پاسیوں آئؤں کدھر جان ارادہ
صیف-ملوک کیہا سن بیبی سوہنی شاہ زناں دی
غلط کیہا میں شاہ زناں دی حاکم ملک مناں دی
شاہ عاصم سلطان وڈیرا مصر شہر دا والی
میں ہاں بیٹا اس دا بیبی گلّ دساں سچ والی
حالَ حقیقت جتنی آہی ساری کتھا سنائی
آس ملن دی جھاگ قضیے آ پہتا اس جائی
سن کے گلّ کہانی ساری بیبی نے دل لائی
شہزادے دی خاتر کارن مجلس خوب سہائی
ہر ہر جائی اد دھکھائے خوشبو گئی وچ کوہاں
بھر پیالے مدھ پیالے ہکس دوئیے نوں دوہاں
راگ سہاگ بیبی من بھاندے کڑیاں سوہلے گاون
چٹکی تاڑی مانگھا پوندا ساز آواز سناون
این شہانہ چین مچایا خوشی رین گزاری
بیبی شہزادے سنگ کیتی الفت بے-شماری
بہت محبت تے دلداری جاں کیتی اس بیبی
صیف-ملوک ہویا دل کھلا ڈاہڈا سفر-غریبی
بیبی کولوں پچھن لگا نال زبان کراری
کی کجھ نام اس دیس دا ملکہ کس دی ہے سرداری
بیبی کیہا سن شہزادے تیری جان سلامت
حسن اقبال چڑھاوے ہوون تیکر روز قیامت
نام ملک دا شہر-زناں دا وسن اس وچ ناریں
میری ہے سرداری اتھے دھرتی شہر بازاریں
صیف-ملوک کیہا ایہہ نگری دیس ملک ہک واری
شیر کرن دی خواہش مینوں تکاں پھر کے ساری
جو جو ایس زمیں وچ ہووے سیر اجائب کائی
جاواں تکّ افسوس نہ لگے جاں کوئی گلّ سنائی
بیبی ترت منگائے گھوڑے خاص سواری والے
چوکڑیاں تھیں رجن ناہیں وانگوں ہرن غزالے
پوئیے وچ نہ پہنچن دندے واؤ پرے دی تائیں
پیراں نال نہ لگن دندے دھوڑ کھرے دے تائیں
بیبی تے شاہزادہ دوئیے ہوئے سوار شتابی
خدمتگاراں بنھ قطاراں کنج کے پھڑی رکابی
شہر بازاراں جائ مکاناں ہر کوچے ہر پل وچ
شہزادے نوں پھیرے بیبی باغ بہار جنگل وچ
جت ولّ نظر کرے شاہزادہ دسن سندر کڑیاں
ہر جھاکی ہر محل چوبارے واہ شکلاں دل پڑیاں
ہر ہر گرپھے دے وچ تکدا ہر ہر قدم صنم نوں
ہر کوچے سے سچے سوہنے تمّ کرن جو غم نوں
ہر ہٹی ہر ویہڑے اندر ہر ہر گلی بنیرے
حوراں جیسی صورتَ ناریں تکیاں شاہ چوپھیرے
ناریں کھٹن ناریں کھاون ناریں سبھ کم چائے
اوہو خریدن اوہو ویچن خوب بازار سہائے
ہک نڈھیاں ہک وڈیاں ناریں ہکناں خوب جوانی
ہک ہکاں دی صورتَ وافر تارے جیوں اسمانی
ہر ہک عجب جمال شاہزادہ تکدا جاوے کھلھا
ثابت عشقَ پری دا آہا یار ولوں نہیں بھلا
جس دل اندر عشقَ سمانا اس نہیں پھر جاناں
توڑے سوہنے ملن ہزاراں ناہیں یار وٹاناں
غزنی دے سلطان ہزاراں سوہنے آہے گولے
وال ایاز نفر دے اتوں سبھناں تائیں گھولے
چنوں روپ زیادہ دنہ تے ویکھ چکور نہ پھردا
بھامبڑ بلدے ویکھ پتنگا دیوا چھوڑ نہ مردا
لیلاں نالوں گوریاں کڑیاں مجنوں نوں دسّ چکے
اس تے جان کرے قربانی اوہناں ولّ نہ تکے
لوہا پتھر مکناتیسے اٹھ ملدا کر دھائی
موتی ہیرے ویکھ نہ اٹھ دا قیمت رنگ صفائی
پیلا منکا نیڑے کھڑیئے ککھّ اس نوں اڈّ ملدے
لعلاں نال نہیں اڈّ چمڑن راہ نیارے دل دے
یار-کمی نہ جس ول ٹریا چنگا ویکھ نہ بھلدا
جسدا سبھ تھیں بہتر ہووے سو کیوں در در رلدا
حرص مجازی شہوت بازی جس اندر وچ ہندی
ہر ہک صورتَ اجلی تکّ کے پئی طبیعت بھوندی
جس سر سر-عشقَ دا اوتھے شہوت مول نہ وسدی
جس دل حب سجن دی اس وچ حب نہیں ہر کس دی
اگّ نہ ساڑے ککھّ جنہاں تے رحمت بدلی وسدی
ایویں صدق نہ ہار محمد ویکھ طبیعت ہسدی
شہوت باز مجاز حرص دے ناز نیاز نہ جانن
راز گواون باز نہ آون ہتھوں باز رنجانن
کامل عشقَ خدایا بخشیں غیر ولوں مکھ موڑاں
ہکو جاناں ہکو تکاں ہکو اکھیں لوڑاں
آوے مستی جاوے ہستی بھلے شکل-پرستی
پیر کسیرا کتھے ہوئِ سونا ایہہ کٹھالی جستی
کدھر رہا گھاٹ محمد کدھر آئیؤں تر کے
قصہ سدھا صاف سنائیں خوب سمبھالا کر کے
صیف-ملوکے شہر ملک دا کیتا سیر بھلیرا
ڈٹھا ہک وچکار شہر دے گمبد بہت اچیرا
چوٹی اچی چنے توڑیں پیر زمیں پر پکے
رنگ صفائی نظر نہ ٹھہرے سورج مثل چمکے
شیشے پھلّ زوردوج تارے امبر جیسا گردا
اوہ قایم سی دہاں راتیں امبر وانگ نہ پھردا
جیوں کر امبر اتے کردے گردش برج ستارے
کہن نجومی اس گردش تھیں ظاہر ہون پسارے
اس وچ بھی ہک آہا یارو گجھا سر اجیہا
اوہ بھی آکھ سناساں اگے جے دم زندہ رہا
اس گمبد دے اندر آئے بیبی تے شاہزادہ
صیف-ملوک ڈٹھا وچ چشمہ پانی بہت کشادہ
نہ ٹھنڈا نہ تتا بہتا سیر گرم اوہ پانی
چمکن ہارا جیونکر پارا صاف شکل من بھانی
تھوڑی تھوڑی نظریں آوے گرم ہواڑ نکلدی
ایوں معلوم ہووے جیوں مٹھی ہیٹھ ہندی اگّ بلدی
صیف-ملوک بیبی تھیں پچھیا کیسا ہے ایہہ پانی
کی کجھ صفت اوہدے وچ بیبی دسیں کھولھ کہانی
بیبی کیہا سن شہزادے ایتھے مرد نہ ملدا
جاں ایہہ کڑیاں بالغ ہوون مطلب لوڑن دل دا
شہوت آن کرے جد غلبہ اس چشمے وچ نہاون
لذت مرد زنانی والی پانی وچوں پاون
نالے حمل ایہناں نوں ہوون پیدا ہوون دھیاں
حکم ربے دے نال ایہہ صفتاں اس پانی وچ پئیاں
سن کے گلّ اجائب منہ تھیں شاہزادہ فرمائے
واہ واہ قادر قدرت والا جس ایہہ کھیل بنائے
پھیر شاہزادہ بیبی تائیں کہندا کر تاکیداں
بیبی ایہہ دن پاس تساڈے گزرن وانگو عیداں
جس دے عشقَ رلایا مینوں کڈھ گھراں تھیں آندا
لوڑاں اس نوں مطلب میرا وقت وہاندا جاندا
عشقَ بدیع-جمال پری دے دسیاں جائیں سانوں
دیہو پتا نشانی اس دی جے کجھ خبر تسانوں
باغ-ارم کوئی دیس سنیندا اوتھے اس دا ڈیرہ
کدھرے ہوئے تساں متّ مالم اوہ مکان بھلیرا
بیبی کیہا صیف-ملوکا نام سنے ایہہ تیں تھیں
باغ-ارم بدیع-جمالوں خبر پچھیں کی میں تھیں
اس ولایت ساڈی اندر باغ-ارم دا نانواں
نڈھی وڈی کوئی نہ جانے خبر کتھوں میں پاواں
نام بدیع-جمال پری دا اوہ بھی تدھ سنایا
اگے اتنی عمرے اندر سننے وچ نہ آیا
نہیں سنی کوئی صفت اوہناں دی نہ کوئی گلّ کہانی
ایویں آکھ خلاف شہادت دس کدھر دی پانی
ستّ دہاڑے رہا شاہزادہ نال بیبی رنگ-رتا
ایہناں عیشاں موجاں اندر پھیر آہا دل تتا
رو رو عرض کرے ربّ سائیاں میل میرے دلبر نوں
اس بن عیش نہ بھاوے کوئی کراں قبول سفر نوں
اٹھویں روز منگی پھر رخصت ٹور مینوں ہن رانی
جتول قدم لکھے میں دیواں چگاں دانہ پانی
جاں جاں ساس نہ آس گواواں پاس سجن دے لہساں
یا ملساں یا مرساں تاہیں ہو نچلا بحثاں
ترساں نیر سمند نہ ڈر ساں جاں جاں توڑی سرساں
ہمت کرساں مول نہ حرصاں ملنے باجھ نہ جرساں
بیبی کیہا صیف-ملوکا بہت تکی تدھّ سختی
پھر ہن ربّ خوشی وچ آندوں کیوں لوڑیں بدبختی
راج حکم کر بیٹھا ایتھے تیرے سبھ سلامی
میں بھی نوکر ہوساں تیری دعویٰ پکڑ غلامی
ہر ہک نعر اتھے جیوں پریاں چنے جیہی دیہی
جہڑی چاہسیں حاضر ہوسی پھر ایہہ خواہش کیہی
صیف-ملوک کیہا سن بیبی تدھ جاتا کی رکھا
تخت ولایت چھوڑ بدیسیں پھراں رناں دا بھکھا
حوراں پریاں ناریں تکّ کے یار ولوں نہیں ہٹساں
دوئیے جہان لبھن بن یاروں موڑ پچھاہاں سٹساں
بیبی جاتا سچا پکا عاشق ہے دلبر دا
جھلے غم صنم دی خاتر عیشاں چتّ نہ دھردا
لگی چھک اداسی ہویا مول نہیں اس رہنا
رخصت کریئے جت ولّ جاندا کاہنوں مڑ مڑ کہنا
خچر خوب سواری والی کر تیار منگائی
زینت زین سنہری کرکے ہچھی طرحاں سہائی
شیشہ اپنے ویکھن والا شہزادے نوں دتا
کیہا جو کوئی ملسی دیسیں جائیں چلا کنڈ دتا
گولی ہک جوان سندر تکّ نال شہزادے لائی
ہو اسوار خچر تے ٹریا بیبی ٹورن آئی
کیہا حد اساڈی توڑی خطرہ رکھ نہ کوئی
جس ویلے ایہہ حد تسانوں تمّ تمامی ہوئی
شیشہ خچر دے کے اوتھوں موڑیں گولی تائیں
رکھ توکل ہک ہکلا پھر اگوں توں جائیں
زنانے شہر دی سلطانہ دا مقولہ
دے کے خرچ روانہ کیتا وسّ نہیں کجھ چلے
آپ نہ رہندا نال نہ کھڑدا مشکل بنی اولے
غیبوں ربّ ملایا بنا خوشیاں رہا نہ بنا
چھڈّ ٹریا ہن رہندا ناہیں لکھ شیرینی مناں
آپے آیا گھر سہایا مینوں ربّ ملایا
سٹّ ٹریا ہن جھٹّ اسانوں جاں گھٹّ عشقَ سمایا
نہ کوئی آس ملن دی مڑکے کون آئے اس پاسے
چھوڑ گیا نہں تروڑ پیارا کرکے کوڑ دلاسے
سوہنا متھا رجّ نہ ڈٹھا چٹھا میرا گلیا
لئل پیارا اپر اپارا لا چمکارا چلیا
ٹھگّ گیا لا اگّ کلیجے وگ تھکی نہیں اڑیا
سکھاں کارن لائی آہی آن دکھاں لڑ پھڑیا
صیف-ملوک بندوق لگاکے کوک نہیں ہن سندا
پھٹّ نہ سیندا ظالم تھیندا رتّ پیندی نہیں پندا
صبر کرانگی دکھ جرانگی یا مرانگی ہاوے
کجھ نہ کہنا سر پر سہنا جو کجھ ربّ سہاوے
کرد کلیجے مرد لگائی ظالم درد جدائی
جاں شاہزادہ اہلے ہویا روندی مڑ گھر آئی
ساقی سوہنا مدھ کھری دا دے پیالہ بھرکے
پیواں تے پھر کھیوا تھیواں مڑ کے جیواں مرکے
ماراں دشمن دیوے تائیں قید کیتا جس سوہنا
اوہ چھٹے تاں دلبر میلے ہور علاج نہ پوہنا