قصہ سیف الملوک/28
| ←27 | قصہ سیف الملوک by |
29→ |
28. در بیانِ دیوانہ شدنِ شہزادا صیف-ال-ملوک وا
در زنجیر انداختین ؤ
(شہزادے صیف-ال-ملوک دا پاگل ہو کے سنگلاں نال بجھنا)
صاف جواب پیو نوں دے کے دھوکے ہتھ مرادوں
کپڑے پاڑ سودائی ہویا تھکے نہ فریادوں
لاہ سٹے پشاکی زیور سر منہ خاک رلائی
شاہوں مثل ملنگاں بنیا بھجدا پھرے سودائی
شرم حیا گئے بھجّ سارے عزت حرمت نٹھی
صبر سکونت سڑے محمد عشقَ تپائی بھٹھی
سرت سمھالا ہوش نہ کوئی بھلے خیش بیگانے
یار اشنا پچھانے ناہیں نسے مثل دیوانے
نہ کجھ کھاوے نہ کجھ پیوے گھڑی آرام نہ کردا
ننگ مننگا وتے گلیئیں ککھّ لیراں سر دھر دا
لا-یئنی بد ہوائیاں کردا وٹّ تراڑ مریندا
چنگا مندا ویکھے ناہیں بریاں گالیں دیندا
جھلا کملا خفتی ہویا گلیاں اندر رلدا
لکھیں وال نہ ملدا جسدا اج ککھاں دے مل دا
عاصم شاہ پتر ولّ تکّ کے مردا ایس ازاروں
سدّ حکیم طبیب سیانے کہے دسو کوئی داروں
صیف-ملوکے دی تکّ حالت میں تھیں صحیح نہ جاندی
نالے بد ناموشی سارے دن دن دھماں پاندی
سبھناں عرض گزاری حضرت عشقے نال نہ چارہ
جیوں جیوں کرو دوا عقل دی تؤں تؤں ہندا بھارا
کوئی علاج نہ آوے سانوں ہک صلاحَ بھلیری
جے صاحب گستاخی بخشن کہیئے نال دلیری
عاصم شاہ کیہا ہن یارو دسو جو کجھ آوے
کی خفگی سر سہنی آئی جو کجھ ربّ سہاوے
تساں نہ کیتی صاحب کیتی کی سر دوش کہیندے
بھلی صلاحَ دسو کوئی مینوں کیوں درماندے تھیندے
کیتی عرض حکیماں شاہا قید کرو شاہزادہ
سنگل پا رکھو ہک جائی ہوئے نہ خوار زیادہ
صیف-ملوک پھلاں دا دستا نازاں دا پروردا
سنگل گھتّ کرایا قیدی عشقَ ستم کی کردا
نوکر سبھ اوہدے وسّ آہے تابئدار نمانے
اج اوہ وسّ اوہناں دے آیا پائی ویکھ ربانے
لاہو سنگل جے سو آکھے کر کر منت زاری
نوکر کوئی نہ آکھے لگدا جھڑکن نال بے زاری
چتّ اداس سجن نوں سکدا تنّ وچ بند کہاری
سر ورتے تاں مالم ہووے کیڈ مصیبت بھاری
لکھے کون محمد بخشا ظلم عشقَ دے چنداں
ماپے آپ کراون قیدی فرزنداں دلبنداں
باپ زلیخا قید کرائی ندی رڑھائی سسی
پنوں بھائیاں بنھ چلایا گلّ نہ جاندی دسی
عاصم شاہ تخت پر رویا ہائے ربا کی ہویا
کوئی دن جاگ نصیب اساڈا ونجھ کتے ولّ سویا
صیف-ملوک پیا وچ قیدے بھٹھّ پیا میں جیواں
کھانا زہر نوالا ہویا رتو دے گھٹّ پیواں
بند اندر فرزند جنہاں دے پائے تند اولے
تخت چکھا سر تاج پتھر دا پیڑاں اندر ملے
شہزادے دے پیریں سنگل ہویا بہت نمانا
ہک عذابِ محبت سندا دوجا قید ٹکانا
سوکھا بدن شہزادے نالے نازک بال ایانا
تازہ پھلّ محمد بخشا دھپّ لگی کملانا
ربّ اگے فریاداں کردا ہور نہیں کوئی پاسہ
کر تقصیر معاف الٰہی سجن دیئ دلاسہ
کیں در کوکاں کوک سناواں کسے جہان نہ ڈھوئی
اندر عشقَ المبے بالے لوکاں خبر نہ کوئی
ہک تئنے ہک متیں دندے ہکناں قید کرایا
واقف حالَ میرے دا تونہیں بخشنہار خدایا
دردی میرے ماں پیو آہے دکھ پتر دے روندے
اوہناں بھی پھڑ قید کرایا آپ مہلیں سوندے
مورت ویکھ لگی وچ سینے زہر الودی کانی
تھاں ٹکانا کوئی نہ جاناں نہ کوئی پتہ نشانی
لاہی آس سبھس توں دتے کھولھ جواب رفیقاں
رہی امید تیرے در ربا! تینوں سبھ توفیقاں
عشقَ نچاوے تھئیا تھئیا چھنکن پیریں سنگل
قید چھٹے تاں میں لکھ لٹی ڈھونڈھاں ندیاں جنگل
پھر مورت نوں اگے دھرکے گلے الاہمے کردا
ایویں لٹّ لیوئی ٹھگا پتہ نہ دتوئی گھر دا
نہ کوئی تیری دس نشانی نہ کوئی پندھ نہ رستہ
میں بے دل توں بے نشانی کون کٹے ایہہ پھستا
ہکو نام تساڈا جاناں تھاں مکان نہ کائی
کتھے گزر کدے گھر کتھے مہرمیئت اشنائی
قید کرائی سنگل گھتے سانوں آپ آزادے
عشقے بندیوان بنائے عادی دے شہزادے
کر ہن رحم اساں پر سجنا! دے کجھ پتہ نشانی
کت ولّ ڈھونڈ کیجیوے تیری مشکل ہوئے آسانی
ویکھاں حالَ کویہا کیتا طلب تیری متلوبا
اجے نہیں کجھ مہر تسانوں بے پرواہ محبوبہ
ایہو وین کریندا روندا ہندا مثل دیوانے
وانگ شکار زمیں پر جھڑدا لگدا تیر نشانے
سائت گھڑی رہے غش اندر وانگ شہید وکھاوے
جس دن ہوش پھرے کجھ مڑ کے ایہو گاون گاوے
آپ ہسے تے آپے رووے کدے مرے مڑ جیوے
ایہہ سودا محمد بخشا دن دن دونا تھیوے