قصہ سیف الملوک/27
| ←26 | قصہ سیف الملوک by |
28→ |
27. در بیان رحم آوردنِ پسر بر پدر وا اج
گوشمالی دادنِ عشقَ شاہزادہ را، جواب دادن با پدر
(پتر نوں پیو دے ترلے تے رحم آؤنا تے عشقَ دا شہزادے دے کنّ کھچنا)
ترلے ویکھ پیو دے بیٹے رہن اتے دل کیتا
سہاں مصیبت نال صبر دے کوئی دن بہاں چپیتا
طوبہ کرن اتے جد ہویا استغفار کریندا
ہوئی خبر عشقَ نوں آیا مارو مار کریندا
طوبہ نوں اس کنّ پھڑائے پھر بھی اتھے وڑسیں
کون کوئی توں آزز ہو کے شاہاں اگے چڑھسیں
عشقے دا رخ ویکھ محمد ہوون فیل پیادے
متیں لگے تاں اٹھ وگے کی مقدور شہزادے
بلی بن کے وڑدا یارو شیر اندر جا بندا
خون لئے بن ہار نہ چھڈے سدا بہادر رن دا
پند نصیحت پیو دی سن کے صیف-ملوک شاہزادہ
کہن لگا اے قبلہ تیرے ہون اقبال زیادہ
پند نصیحت جو تدھ دتی سبھ کنجی مشکل دی
اچھی طرحاں سنی میں ساری دھر کے خواہش دل دی
پند تیری ہے دیوا دل دا کردی دور ہنیرے
جے میں آکھے لگاں ناہیں آئے برے دن میرے
میں بھی جاناں فرض میرے تے کہے تیرے وچ ٹرنا
کوشش کرن بغیر نہ چھٹدا عشقے پھریا پھرنا
توں جانیں فرزند سیانا سبھ کجھ سندا بجھدا
میں دل عشقَ غباری پائی دہوں سنسار نہ سجھدا
جو جو گلّ تساں فرمائی یاد نہیں کجھ مینوں
ایسے کملے نوں گھر رکھیاں سود نہیں کجھ تینوں
جو کجھ تساں پڑھائے آہے علم کلام رسالے
یاد نہیں ہک حرف اوہناں تھیں عشقے ہور سکھالے
کل دا کھادھا جے اج پچھو کی تدھ کھادھا آہا
اوہ بھی یاد نہ رہندا مینوں ایہہ گلّ سن توں شاہا
جے کجھ کم ہوواں ہن کردا جے پچھو کی کردا
اس دا بھی کجھ رہے نہ چیتا ہکو چاء سفر دا
صورتَ ویکھ پچھاناں تینوں ہیں توں بابل میرا
جے کوئی اسم مبارک پچھے یاد نہیں نانؤں تیرا
ہکو توں نہ بھلوں بابل اپنا آپ بھلایا
اوہ بھی یاد نہیں نانؤں میرا کی کجھ تساں دھرایا
اپنا نام رہا کس گنتر چیتا رہے نہ اس دا
کہڑا ہے معشوق بندے دا عاشق ہاں میں کس دا
میں ہن ایسا ہوساں بابل جیسا ککھّ گلی دا
سبھ مصیبت سر پر جھاگے پیراں ہیٹھ ملی دا
توں بھی سمجھیں کھیتی وچوں ہک ککھّ ہویا نہ ہویا
بیگم نال ہک رات خوشی دی جانیں سویا نہ سویا
کیوں کر باہاں اندر آون ہتھوں چھٹیاں واگاں
بادشاہی کس کاری مینوں دتی زہیری بھاگاں
تسیں کہو ہن کوچ کرن دا آیا وقت اساڈا
میرا کوچ تساں تھیں مہرے اوہ متّ ہوگ دراڈا
عمر ہیاتی تیری بابل مینوں بہت غنیمت
مرنا تیرا موت میری ہے جاناں میں سبھ قیمت
باپ موئے نوں اوہ کوئی رووے آپ ہووے جو زندہ
موت تیری نوں کیکر روواں آپ مویا میں بندہ
ساقی بوتل آن اجیہی پی کے ہوش بھلائیے
سجناں کولوں رخصت ہو کے پندھ سفر دا چائیے