قصہ سیف الملوک/24
| ←23 | قصہ سیف الملوک by |
25→ |
24. در بیان پند دادنِ شاہ عاصم فرزند خود
را وا بر دل نہادنِ ؤ
(شاہ عاصم دا اپنے پتر نوں متّ دینا)
کہندا اے فرزند پیارے توں جگر دا بیرا
تینوں سیک جے لگے رتی سڑے کلیجہ میرا
ستّ ہزار عمرہ سپاہی پھر آئے سبھ عالم
جو جو وسطی آدمیاں دی ویکھ مڑے ربّ مالم
نہ کوئی خبر پری دی لبھی نہ اس باغ-ارم دی
چار ہکسے ہور لکھ لیائے مورت کڑی ختم دی
سبھ اوہ بادشاہاں دیاں دھیاں ہک تھیں ہک چڑھندی
اسے نال ویاہاں تینوں جہڑی کریں پسندی
تخت ولایت فوج خزانے سبھ کجھ دیواں تینوں
آپوں بیٹھ رہاں وچ گوشے بھلی فقیری مینوں
مولٰی پاک بنایا مینوں چونہ تختاں دا سائیں
کئی شہزادے چاکر میرے سبھ بخشاں تدھ تائیں
آپوں پکڑ فقیری دعویٰ بیٹھا کراں عبادت
دیاں دوائیں سر تیرے نوں دولت عمر زیادت
شہزادے سن گلّ پیو دی رورو آہ چلائی
کہندا بابل توں بھی مینوں لدھا کھرا سودائی
دولت دنیاں دس دس ٹھلیں اندر پاڑ نہ تکدا
گھر در تخت ولایت کہڑا سوکھا ہے چھڈّ سکدا
تخت ولایت کارن شاہاں کیتے کیڈ کشالے
شاہنامے سکندر نامے ویکھ لڑائیاں والے
اندر باہر عشقے ردھا دسدا نہیں تسانوں
مال خزانے کیکر بھاون اک گیا جیؤ جانوں
نہ میں جھلا نہ میں کملا سبھ کجھ سمجھاں جاناں
پر کجھ دوش نہ میں پر بابل ہویا ربّ دا بھانا
لکھے لیکھ اضل دے کہڑا کر تدبیر مٹائے
کئی امیر وزیر سیانے اس تقدیر بھلائے