D'Porzeleins an ierde schiebel

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Oien d' Kristin  (1829) 
by Antoine Meyer
E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus

* * *


D’PORZELEINS AN D’IERDE SCHIERBEL.

Soh, wees de waat as,
Do nieden am Flas,
Wo d’Leid all hi’ laafen,
Verwonnert ze gaafen?
As eppes do?
Géh kuck emool noh.
Jeses ! zwö Schierb’len
Schlohn sech a’ Mierv’Ien,
Bluddeg laeft d’Sédt
Yun de’ Wonne’ gerét;
Held hoiet de’ Schein,
Dé vu 1 forzelem;
Hei, si>as oieven!
Am Nöspelter Oiewen
Dé aner gebaakt,
Rifft: waat, sen ech Paak!
Dé éscht leit nun ennen,
Eweg ohne Sennen.
Heh! d’Pölizei
Rifft : keng Streiderei!

Si stinn do a’ keichen,
Wé d’Honn wana se Weichen.
Soht, rifft, Heer Boied,
En dreckeche’ Moied,
Kann ech woiel zeihèn
Des Klaeppereien,
Ech wees wé et göng,
Vun Oiefank hei stong
Deer vu’ Porzelein
« Must-der verzei’n:
A’ Ghina geboieren,
Am grössen erfoieren
Wé’m Rubi a’m Gold
Wor alles her hold;
Kinnek a’ Kaeser
Em de’ Ghineeser
Wore’ verzeckt ;
Zerbriechelecht Gleck ,
Aus dem Pallaas,
An de Moraas,
Noh bei mein Haus
Werfil se heraus.
Vu’m Biesem am Wierbel ,
Drob d’Nöspelter Schierbel ,
Gedrieve’, gedréht ,
Fléht hiër an d’ Sédt,
De aner geseit;
Saeht : Brudder kee' Neid,
Obschonn ech e’ Bauer,
Hoiel mat mer Dauer
Se’ mer net gfleich
An deaem Reich!
Sé du getréscht
Saeht her dé éscht,
Ech hoien och woiel Daur
Mat der, oh Bauer
Gleicht deng Gehuurt
Net dengem Wuurt
Setzt de mech gleich
An desem Reich,
Fé , jo dem Paak
Drob schlèg her de Baak,
De aner, sè wont,
As ee nur kont;
Rifft : waat sen ech Paak!
An haeht her eng — Klüaak —
Dat se faellt ennen,
Eweg ohne Sennen.
Gut , saeht de’ Boied,
Dank der , oh Moied!
Dé praechteg ze éhren,
Waerd ech scho’ lé’re»:
Och as et ergangen,
Dat gleich göv gehangen
Dé niedereg Schierbel,
Nach dreivt se am Wierbel
Héch iver dem Land,
Den dauschende’ Wand.