မဟာသာရဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၉၁။ လိတ္တဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၉၂။ မဟာသာရဇာတ်

၉၃။ ဝိသာသဘောဇနဇာတ်→

၂။ မဟာသာရဇာတ်

ပျောက်သောဥစ္စာကို ဥပါယ်ဖြင့်ရအောင် ကြံစည်သောအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဥက္ကဋ္ဌေ သူရမိစ္ဆန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာသာရဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဉ်းအံ့၊ အခါတပါး၌ ပသေနဒီကောသလမင်းကြီး၏ မင်းမိန်းမတို့သည် ဘုရားပွင့်တော်မူသောကာလမည်သည်ကို ရခဲ၏။ ထို့အတူ လူ၏အဖြစ်ကိုလည်း ရခဲ၏။ ပြည့်စုံသော နား, မျက်စိအစရှိသော ဣန္ဒြေရှိသည်၏အဖြစ်ကိုလည်း ရခဲ၏။ ငါတို့သည်ရခဲသော ဗုဒ္ဓုပ္ပါဒခဏ အကြောင်း၏ ညီညွတ်ခြင်းကို ရကုန်၍လည်း မိမိတို့၏အလိုအားလျော်စွာ ကျောင်းသို့သွား၍ တရားတော်ကို နာအံ့သောငှါ၎င်း, ပူဇော်ခြင်းကို ပြုအံ့သောငှါ၎င်း မရကုန်၊ ပူတာတံတင်း၌ ထားအပ်ကုန်သကဲ့သို့ နေကြရကုန်၏။ အရှင်မင်းကြီးအား လျှောက်ကြားပြီးလျှင် ငါတို့အား တရားကို ဟောပြောအံ့သောငှာ လျောက်ပတ်သောရဟန်းတပါးကိုပင့်စေ၍ ထိုရဟန်းအထံ၌ တရားတော်ကိုနာကုန်အံ့၊ ထိုရဟန်းအထံမှအကျင့်တရားကို သင်ကြားကုန်အံ့၊ ဒါနအစရှိသောကောင်းမှုတို့ကို ပြုကုန်အံ့၊ ဤသို့ပြုသည်ရှိသော် ငါတို့အား ဤဗုဒ္ဓုပ္ပါဒခဏကိုရခြင်းသည် အကျိုးရှိသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံကုန်ပြီးလျှင် မင်းကြီးသို့ကပ်ကုန်၍ မိမိတို့၏ကြံသောအကြောင်းကို လျှောက်ကုန်၏။ မင်းကြီးသည် ကောင်းပြီဟုဝန်ခံ၍ တနေ့သ၌ ဥယျာဉ်ကစားခြင်းကို ကစားလိုသောပသေနဒီကောသလမင်းကြီးသည် ဥယျာဉ်စောင့်ကိုစေ၍ ဥယျာဉ်ကိုသုတ်သင်လောဟု ဆို၏။ ဥယျာဉ်စောင့်သည် ဥယျာဉ်ကို သုတ် သင်သည်ရှိသော်။ တခုသော သစ်ပင်ရင်း၌ နေတော်မူသော မြတ်စွာဘုရားကိုမြင်၍ မင်းကြီးအထံသို့ သွားပြီးလျှင် အရှင်မင်းကြီး ဥယျာဉ်တော်ကို သုတ်သင်အပ်ပြီ၊ စင်စစ်သော်ကား ဤဥယျာဉ်တော်ဝယ် တခုသောသစ်ပင်ရင်း၌ မြတ်စွာဘုရားသည် နေတော်မူ၏ဟုလျှောက်၏။ မင်းကြီးသည် အချင်း ဥယျာဉ်စောင့် ကောင်းပြီ၊ မြတ်စွာဘုရားအထံတော်၌ တရားတော်ကိုနာကုန်အံ့ဟု ဆို၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော ရထားကိုစီး၍ ဥယျာဉ်သို့သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားအထံသို့ ဆည်းကပ်၏။

ထိုအခါ၌လည်း ဆတ္တပါဏိမည်သော တယောက်သောအနာဂါမ်ဖြစ်သော သီတင်းသည်သည် မြတ်စွာဘုရားအထံတော်၌ တရားတော်ကိုနာလျက်နေသည် ဖြစ်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုသီတင်းသည်ကိုမြင်လျှင် ရွံရှာသည်ဖြစ်၍ အတန်ငယ်ရပ်လျက် ဤယောက်ျားသည် အကယ်၍ သူယုတ်မာ ဖြစ်ငြားအံ့၊ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်၌နေ၍ တရားတော်ကို မနာရာ၊ ဤယောက်ျားသည် မယုတ်မာသည်ဖြစ်ရာ၏ဟု ကြံပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရား၏အထံတော်သို့ ဆည်းကပ်၍ ရှိခိုးလျက် လျောက်ပတ်စွာနေ၏။ သီတင်းသည်သည် မြတ်စွာဘုရား၌ ရိုသေသဖြင့် မင်းကြီးအား ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို၎င်း, ရှိခိုးခြင်းကို၎င်း မပြု၊ ထို့ကြောင့် သီတင်းသည်အား မင်းကြီးသည် နှလုံးမသာခြင်းသည်ဖြစ်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကောသလ မင်းကြီး၏ နှလုံးမသာသောအဖြစ်ကို သိတော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤသီတင်းသည်သည် များသောအကြားအမြင်ရှိ၏။ အနာဂါမ်ဖြစ်၏။ ပိဋကတ်သုံးပုံကို ဆောင်၏။ ကာမတို့၌ တပ်စွန်းခြင်းကင်း၏ဟု သီတင်းသည်၏ ကျေးဇူးကို ဟောတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အကြင် သီတင်းသည်၏ကျေးဇူးကို မြတ်စွာဘုရားသည် ချီးမွမ်းတော်မူ၏။ ဤသီတင်းသည်သည် ဂုဏ်ငယ်သည် မဖြစ်ရာဟုကြံ၍ သီတင်းသည် အကြင်ဝတ္ထုဖြင့် သင့်အား အလိုရှိအံ့၊ ထိုဝတ္ထုကို ငါ့အား ကြားလောဟု သီတင်းသည်ကို ဘိတ်၏။

သီတင်းသည်သည် မြတ်သောမင်းကြီး ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် မြတ်စွာဘုရားအထံတော်၌ တရားတော်ကိုနာပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို လကျ်ာရစ်လှည့်၍သွား၏။

ထိုကောသလမင်းကြီးသည် တနေ့သောအခါ ပြာသာဒ်ထက်၌ လေသွန်တံခါးကိုဖွင့်၍ ရပ်လျက် နံနက်စာစားပြီးလျှင် ထီးကိုယူ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့သွားသော သီတင်းသည်ကိုမြင်လျှင် ခေါ်စေ၍ သီတင်းသည် သင်သည် များသောအကြားအမြင်ရှိသတတ်၊ ငါတို့၏မင်းမိန်းမတို့သည်လည်း တရားတော်ကို နာလည်း နာလိုကုန်၏။ သင်လည်း သင်လိုကုန်၏။ စင်စစ်လျှင် ထိုမိန်းမတို့အား တရားတော်ကို အကယ်၍ သင်သည် သင်အံ့၊ ကောင်းသည်ဖြစ်ရာ၏။ ဤသို့ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး နန်းတော်တွင်း၌ အကယ်၍ တရားတော်ကို ဟောအံ့သောငှါ၎င်း, သင်အံ့သောငှါ၎င်း လူဖြစ်သောသူတို့အားကား မလျောက်ပတ်၊ ရဟန်းဖြစ်သော အရှင်မြတ်တို့အားသာလျှင် လျောက်ပတ်၏ဟု လျှောက်၏။ မင်းကြီးသည် ဤသီတင်းသည်သည် မှန်သောစကားကို ဆို၏ဟုဆို၍ ထိုသီတင်းသည်ကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် မင်းမိန်းမတို့ကိုခေါ်စေ၍ ရှင်မတို့ ငါသည် သင်တို့အား တရားကို ဟောစိမ့်သောငှါ၎င်း၊ တရားကို သင်စိမ့်သောငှါ၎င်း မြတ်ဘုရား၏ အထံတော်သို့သွား၍ ရဟန်းတပါးကို တောင်းအံ့၊ ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော မဟာသာဝကတို့တွင် အဘယ်မည်သောမထေရ်ကို တောင်းရအံ့နည်းဟု မေး၏။ ထိုအလုံးစုံကုန်သောမိန်းမတို့သည် တိုင်ပင်ကုန်၍ တရားဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်သော အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်ကိုသာလျှင် ကြား လျှောက်ကုန်၏။

ကောသလမင်းကြီးသည် မြတ်စွာဘုရားအထံတော်သို့သွားပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ လျောက်ပတ်စွာနေလျက် အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့၏နန်းတော်၌ မင်းမိန်းမတို့သည် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏ အထံ၌ တရားတော်ကို နာအံ့သောငှါ၎င်း, သင်အံ့သောငှါ၎င်း အလိုရှိကုန်၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် အကျွန်ုပ်၏ နန်းတော်၌ တရားကို အကယ်၍ ဟောငြားအံ့၊ အကယ်၍ သင်ချေငြားအံ့၊ စင်စစ်လျှင် ကောင်းသည် ဖြစ်ရာ၏ဟု လျှောက်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကို စေတော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ကောသလမင်းကြီး၏မင်းမိန်းမတို့သည် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏အထံ၌ တရားတော်ကို နာလည်းနာကုန်၏။ သင်လည်း သင်ကုန်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ကောသလမင်းကြီး၏ ပတ္တမြား ဥသျှောင် ကျင်သည် ပျောက်၏။ မင်းကြီးသည် ထိုပျောက်သောအဖြစ်ကိုကြား၍ အမတ်တို့ကို အလုံးစုံသောနန်းတော်တွင်း၌ သုံးဆောင်သောသူတို့ကိုခေါ်စေ၍ ပတ္တမြားဥချောင်ကျင်ကို ဆောင်စေကုန်လောဟု စေ၏။ အမတ်တို့သည် မိန်းမတို့ကိုအစပြု၍ မေးသည်ရှိသော် မသိ မမြင်၍ လူများကိုပင်ပန်းစေကုန်၏။ ထိုနေ့၌ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် နန်းတော်သို့ဝင်သည်ရှိသော် ထိုမိန်းမတို့သည် ရှေး၌ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကိုမြင်လျှင် နှစ်သက်ရွှင်လန်းစွာ တရားတော်ကိုနာကုန်သကဲ့သို့၎င်း သင်ကုန်သကဲ့သို့၎င်း ထိုရှေးအတူမပြုကုန်၍ အလုံးစုံသောမင်းမိန်းမတို့သည် နှလုံးမသာခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။

ထိုအခါ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် အဘယ့်ကြောင့် သင်တို့သည် ဤသို့သဘောရှိသည် ဖြစ်ကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုမင်းမိန်းမတို့သည် အရှင်ဘုရား မင်း၏ပတ္တမြားဥသျှောင်ကျင်ကို ရှာကုန်အံ့ဟု အမတ်တို့သည် မိန်းမတို့ကိုအစပြု၍ နန်းတော်တွင်း၌ သုံးဆောင်သောသူတို့ကို ပင်ပန်းစေကုန်၏။ တစုံတယောက်သောသူအား အသို့ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု မသိကုန်၊ ထို့ကြောင့် နှလုံးမသာယာခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏ဟု လျောက်ကုန်၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် သင်တို့သည် မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု ထိုမင်းမိန်းမတို့ကိုနှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် မင်းကြီးအထံသို့သွား၍ ခင်းအပ်သော နေရာ၌နေလျက် မြတ်သောမင်းကြီး သင်မင်းကြီး၏ ပတ္တမြားဥသျှောင် ကျင်သည် ပျောက်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ပျောက်သည်မှန်၏ဟုလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုပတ္တမြားဥသျှောင် ကျင်ကို ဆောင်ခဲ့စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား အလုံးစုံသော အတွင်း သားအပေါင်းကို ခေါ်စေ၍ ပင်ပန်းစေသော်လည်း ဆောင်ခဲ့စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု လျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး လူများကို မပင်ပန်းစေမူ၍သာလျှင် ဆောင်ခဲ့စိမ့်သောငှါ အကြောင်းသည်ရှိ၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား အဘယ်အကြောင်းနည်းဟု လျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အဆုပ်ပေးခြင်းတည်းဟုမိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား အဘယ်အဆုပ်ပေးခြင်းနည်းဟု မေးလျှောက်၏။

မြတ်သောမင်းကြီး အကြင်မျှလောက်သောသူတို့၌ ယုံမှားခြင်းသည်ရှိ၏။ ထိုမျှလောက်သောသူတို့ကိုခေါ်၍ တယောက်တယောက်သောသူအား တခုတခုစီ ဖွဲဆုပ်ကို၎င်း မြေဆုပ်ကို၎င်း ပေး၍ ဤအဆုပ်ကို မိုးသောက်သောကာလ၌ ဆောင်ခဲ့ကုန်၍ ဤမည်သောအရပ်၌ ချကုန်လောဟု ဆိုအပ်၏။ အကြင်သူသည် ယူသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုယူသောသူသည် ထိုအဆုပ်၌ထည့်၍ ဆောင်ခဲ့လတ္တံ့၊ ရှေးဦးစွာသော နေ့၌လျှင် အကယ်၍ ချကုန်အံ့၊ ထိုသို့ ချခြင်းသည် ကောင်း၏။ အကယ်၍ မချကုန်အံ့၊ နှစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌၎င်း သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌၎င်း ထို့အတူသာလျှင် ပြုအပ်၏။ ဤသို့ ပြုသည်ရှိသော် လူများသည်လည်း မပင်ပန်းလတ္တံ့၊ ပတ္တမြားဥသျှောင်ကျင်ကိုလည်း ရလတ္တံ့၊ ဤသို့မိန့်တော်မူ၍ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ကြွတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ် မိန့်တော်မူသောနည်းဖြင့်သာလျှင် သုံးရက်တို့ပတ်လုံးပေးစေသော်လည်း ပတ္တမြားဥသျှောင် ကျင်ကို မဆောင်ခဲ့ကုန်၊ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ ကြွတော်မူလာ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ပတ္တမြားဥသျှောင် ကျင်ကို ချ၏လောဟုမိန့်တော်မူ၍ အရှင်ဘုရား မချကုန်ဟု လျောက်၏။

မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့တပြီးကား ကျယ်သောမင်းယင်ပြင်ဝယ် ဖုံးကွယ်ရာအရပ်၌ အိုးစရည်းကြီးကိုထား၍ ရေဖြင့်ပြည့်စေပြီးလျှင် တင်းတိမ်ကိုရံစေ၍ အလုံးစုံသောနန်းတွင်း၌ သုံးဆောင်သောယောက်ျားတို့သည်၎င်း၊ မိန်းမတို့သည်၎င်း အပေါ်ရုံကိုရုံ၍ တယောက်တယောက်စီ တင်းတိမ်တွင်းသို့ဝင်ပြီးလျှင် လက်ကို ဖြန့်၍လာခဲ့ကုန်လောဟု ဆိုတော်မူလော၊ ဤသို့မိန့်တော်မူပြီးလျှင် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ဤအကြောင်းကိုကြား၍ ကြွတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ဆိုတိုင်း ပြုစေ၏။ ပတ္တမြားဥသျှောင်ကျင်ကို ခိုးသောသူသည် တရားဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်တော်မူသော အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ဤ အဓိကရုဏ်းကိုယူ၍ ပတ္တမြားဥသျှင်ကျင်ကို မမြင်လျှင်မလွှတ်လတ္တံ့၊ စင်စစ်လျှင် ဤပတ္တမြားဥသျှောင် ကျင်ကို ယခုအခါ၌ ချခြင်းငှါသင့်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ပတ္တ မြားဥသျှောင်ကျင်ကို ဖုံးလွှမ်း၍ယူခဲ့ပြီးလျှင် တင်းတိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ အိုးစရည်း၌ချ၍ ထွက်ခဲ့၏။ အလုံးစုံသောသူတို့၏ ထွက်သောကာလ၌ ရေကိုစွန့်၍ ပတ္တမြားဥသျှောင်ကျင်ကို မြင်ကုန်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကိုမှီ၍ များစွာသောလူအပေါင်းကိုမပင်ပန်းစေမူ၍သာလျှင် ငါသည်ပတ္တမြားဥသျှောင်ကျင်ကို ရအပ်၏ဟု နှစ်သက်၏။ နန်းတော်တွင်း၌ မင်းသုံးသောသူတို့သည်လည်း ငါတို့သည် အရှင်အာနန္ဒာကိုမှီ၍ ကြီးစွာသောဆင်းရဲမှ လွတ်သည်ဖြစ်ကုန်၏ဟုနှစ်သက်ကုန်၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏ အာနုဘော်ကြောင့် မင်း၏ ပတ္တမြားဥသျှောင်ကျင်ကို ရအပ်၏။ ဤသို့လျှင် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏ အာနုဘော်သည် အလုံးစုံသောမြို့၌၎င်း၊ ရဟန်းသံဃာ၌၎င်း ထင်ရှားသည် ဖြစ်၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စည်းဝေးကုန်လျက် ငါ့သျှင်တို့ အာနန္ဒာမထေရ်သည် မိမိ၏ များသောအကြားအမြင်ရှိသည်၏ အဖြစ်နှင့် ပညာရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ဥပါယ်၌လိမ်မာသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် များစွာသောလူအပေါင်းကို မပင်ပန်းစေမူ၍ ဥပါယ်ဖြင့်သာလျှင် ကောသလမင်းကြီး၏ ပတ္တမြားဥသျှင်ကျင်ကို ပြ၏ဟု အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုချီးမွမ်းကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့်စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည်သာလျှင် သူတပါးလက်ကိုရောက်ပြီးသောဘဏ္ဍာကို ရအပ်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ပညာရှိတို့သည် များစွာသောလူအပေါင်းကို မပင်ပန်းစေမူ၍ ဥပါယ်ဖြင့်သာလျှင် တိရစ္ဆာန်လက်သို့ရောက်ပြီးသောဘဏ္ဍာကိုရဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် အလုံးစုံသော အတတ်၏အပြီးသို့ရောက်သော ထိုဗာရာဏသီမင်း၏သာလျှင် အမတ်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဗာရာဏသီမင်းသည် များစွာသောအခြံအရံဖြင့် ဥယျာဉ်တွင်း၌လှည့်လည်သည်ရှိသော် ရေကစားခြင်းကိုကစားလိုသည်ဖြစ်၍ မင်္ဂလာရေကန်သို့ သက်၍ မင်းမောင်းမအပေါင်းကို ခေါ်စေ၏။ မင်းမောင်းမတို့သည် မိမိတို့၏ ဦးခေါင်းတန်ဆာ လည်တန်ဆာ အစရှိကုန်သောတန်ဆာတို့ကိုချွတ်၍ စုလျား၌ထည့်၍ ပူတာအပြင်၌ ထားပြီးလျှင် ကျွန်မတို့ကိုစောင့်စေ၍ ရေသို့သက်၏။ ထိုအခါ တခုသော ဥယျာဉ်၌နေသောမျောက်မသည် သစ်ခက်ကြား၌ နေလျက် မိဖုယားသည် တန်ဆာတို့ကိုချွတ်၍ စုလျား၌ ထည့်၍ ပူတာအပြင်၌ထားသည်ကို မြင်၍ ထိုမိဖုယား၏ ပုလဲသွယ်ကို ဆင်လိုသည်ဖြစ်၍ ကျွန်မ၏ မေ့လျော့ခြင်းကိုကြည့်လျက်နေ၏။ ကျွန်မသည်လည်းစောင့်ရှောက်လျှက် ထိုထိုအရပ်ကိုကြည့်၍ နေစဉ်ပင်လျှင် အိပ်အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ မျောက်မသည် ထိုကျွန်မမေ့လျော့သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် လေကဲ့သိုသောလျှင်ခြင်းဖြင့် သစ်ပင်မှသက်လတ်၍ လေကဲ့သို့သောလျှင်ခြင်းဖြင့်ခုန်၍ သက်ခက်ကြား၌နေလျက် တပါးကုန်သောမျောက်မတို့၏မြင်ခြင်းမှ ကြောက်သောကြောင့် တခုသော သစ်ခေါင်း၌ထားပြီးလျှင် အလွန်ငြိမ်သက်သကဲ့သို့ ဖြစ်၍ ထိုပုလဲသွယ်ကို စောင့်လျက် နေ၏။

ထိုကျွန်မသည်လည်း နိုးလတ်၍ ပုလဲသွယ်ကိုမမြင်သည်ရှိသော် တုန်လှုပ်လျက် တပါးသောအကြောင်းကိုမမြင်၍ ယောက်ျားခိုးသူသည် မိဖုယား၏ပုလဲသွယ်ကိုယူ၍ ပြေး၏ဟု သည်းစွာသောဟစ်ကြွေးခြင်းကို။ ဟစ်ကြွေး၏။ အစောင့် အရှောက်တို့သည် ထိုထိုအရပ်မှ စည်းဝေးကုန်၍ ထိုကျွန်မ၏စကားကိုကြား၍ မင်းအားလျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် ခိုးသူကိုဖမ်းကုန်လောဟု ဆို၏။ မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် ဥယျာဉ်မှထွက် ကုန်၍ ခိုးသူကိုဖမ်းကြ ခိုးသူကိုဖမ်းကြဟုဆို၍ ထိုမှဤမှ ကြည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဇနပုဒ်၌နေသော အိမ်ရှင်ယောက်ျားသည် ထိုအသံကိုကြား၍ တုန်လှုပ်လျက် ပြေး၏။ ထိုယောက်ျားကိုမြင်၍ မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် ဤသူသည် ခိုးသူဖြစ်လတ္တံ့ဟု လိုက်၍ ထိုသူကိုဖမ်းကုန်၍ ပုတ်ခတ်ပြီးလျှင် ဟယ် သူခိုးပျက် ဤသို့သော မဟာသာရမည်သောတန်ဆာကို ခိုးဘိ၏ဟု ဆို၍ ဆဲရေးကုန်၏။ ထိုယောက်ျားသည် ငါသည် မခိုးဟု အကယ်၍ဆိုအံ့၊ ယနေ့ ငါ့အား အသက်မရှိပြီ၊ ပုတ်ခတ်၍သာလျှင် သတ်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုခိုးခြင်းကို ဝန်ခံအံ့ဟုကြံ၏။ ကြံပြီး၍ အရှင်တို့ အကျွန်ုပ်သည် ခိုးသူမှန်၏ဟု ဆို၏။

ထိုအခါ ထိုယောက်ျားကိုနှောင်ဖွဲ့၍ မင်း၏ အထံသို့ ဆောင်ကုန်၏။ မင်းသည်လည်း ထိုယောက်ျားကို သင်သည် မဟာသာရမည်သောတန်ဆာကို ခိုးသလောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ခိုးသည် မှန်၏ဟု လျှောက်၏။ ယခုတန်ဆာသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် မဟာသာရမည်သော ညောင် စောင်း အင်းပျဉ်ကိုလည်း မမြင်စဘူး၊ သူဌေးသည်ကား အကျွန်ုပ်ကို မဟာသာရမည်သောတန်ဆာကို ယူစေ၏။ ထိုအကျွန်ုပ်သည် ထိုတန်ဆာကိုယူ၍ ထိုသူဌေးကြီးအား ပေး၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် ထိုတန်ဆာကို ယူ၏ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် သူဌေးကို ခေါ်စေ၍ သင်သည် ဤယောက်ျား၏လက်မှ မဟာသာရမည်သာတန်ဆာကို ယူသလောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ယူပေ၏ဟု လျှောက်၏။ ထိုတန်ဆာသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ပုရောဟိတ်အား ပေး၏ဟု ဆို၏။ ထိုပုရောဟိတ်ကိုလည်းခေါ်စေ၍ ထိုရှေးအတူသာလျှင် မေး၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ဝန်ခံ၍ စောင်းသမားအား ပေးအပ်၏ဟု လျှောက်၏။ ထိုစောင်းသမားကိုလည်း ခေါ်စေ၍ သင်သည် ပုရောဟိတ်လက်မှ မဟာသာရဟူသောတန်ဆာကို ယူသလောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ယူပေ၏ဟု လျှောက်၏။ ထိုတန်ဆာသည် အဘယ်မှာနည်းဟုမေး၏။

အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် ကိလေသာ၏ အစွမ်းအားဖြင့် ပြည့်တန်ဆာမအား ပေးအပ်၏ ဟုလျှောက်၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမကိုလည်း ခေါ်စေ၍မေး၏။ ထိုပြည့် တန်ဆာမသည် အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်မယူဟု လျှောက်၏။ ထိုငါးယောက်ကုန်သောသူတို့ကို မေးကုန်စဉ်လျင် နေသည်ဝင်၏။ မင်းကြီးသည် ယခုအခါ၌ အချိန်မဟုတ်သည် ဖြစ်၏။ နက်ဖြန်မှ သိရအံ့ဟု ထိုငါးယောက်သောသူတို့ကို အမတ်တို့အားအပ်၍ မြို့သို့ဝင်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မဟာသာရမည်သော တန်ဆာတော်သည် အတွင်းသားတို့၏ လက်၌ ပျောက်၏။ ဤသူကြွယ်သည်လည်း အပသားဖြစ်၏။ တံခါး၌လည်း အားကြီးသောအစောင့်အရှောက်ရှိ၏။ ထို့ကြောင့် အတွင်းသားတို့သည်လည်း ထိုတန်ဆာကိုယူ၍ပြေးခြင်းငှာမတတ်နိုင်၊ ဤသို့လျှင် အပသားတို့၏ ယူခြင်း၏ အကြောင်းသည် မထင်သလျှင်ကတည်း၊ ဥယျာဉ်တော်တွင်း၌ မင်းသုံးသောလူတို့၏ ယူခြင်းအကြောင်းသည်လည်း မထင်၊ ငါသည် သူဌေးအား ပေး၏ဟုဆိုသော ဤသူဆင်းရဲသည် မိမိ၏ လွတ်ခြင်းအကျိုးငှါ ဆိုသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည် ပုရောဟိတ် အပေး၏ဟုဆိုသော သူဌေးသည်လည်း ထိုပုရောဟိတ်နှင့် တပေါင်းတည်းဖြစ်၍ အမှုကိုထုတ်ကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ ဆိုသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည် စောင်းသမားအား ပေး၏ဟုဆိုသော ပုရောဟိတ်သည်လည်း နှောင်အိမ်မှာ စောင်းသမားကိုမှီ၍ ချမ်းသာသဖြင့် နေအံ့ဟုကြံ၍ ဆိုသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည် ပြည့်တန်ဆာမအား ပေး၏ဟု ဆိုသော စောင်းသမားသည်လည်း မငြီးငွေ့ဘဲ နေရသည်ဖြစ်ကုန်အံ့ဟုကြံ၍ ဆိုသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤသို့လျှင် ငါးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ခိုးသူ မဟုတ်သည် ဖြစ်ရာ၏။

ဥယျာဉ်၌ မျောက်တို့သည် များကုန်၏။ မဟာသာရတန်ဆာသည် တခုသောမျောက်မ၏လက်သို့ ရောက်သည်ဖြစ်ရာ၏ဟု ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် မင်းသို့ကပ်ပြီးလျှင် မင်းမြတ် ခိုးသူတို့ကို အကျွန်ုပ်တို့အား အပ်တော်မူကုန်လော၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုအမှုကို သုတ်သင်ပါကုန်အံ့ဟုလျှောက်၏။ မင်းသည် ပညာရှိ ကောင်းပြီ သုတ် သင် လောဟုဆို၍ ဘုရားလောင်းအား ပေးအပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မိမိ၏ကျွန်ယောက်ျားတို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် ထိုငါးယောက်သောသူတို့ကို တခုသောအရပ်၌ သာလျှင်နေစေ၍ ထက်ဝန်း ကျင်မှ အစောင့်အရှောက်ကို ပြု၍ နားအပ်လျက် ထိုငါးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် အကြင်စကားကို အချင်းချင်းဆိုကုန်၏။ ထိုစကားကို ငါ့အား ကြားကုန်လောဟု ဆို၍ ဖဲခဲ့၏။ ထိုကျွန်ယောက်ျားတို့သည် ဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း ပြုကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ထိုလူတို့သည် စည်းဝေးသောအခါ၌ သူဌေးကြီးသည် ဇနပုဒ်သားအိမ်ရှင်ယောက်ျားကို ဟယ်ဇနပုဒ်သား အိမ်ရှင် ယောက်ျားပျက် အဘယ်အခါ၌ သင်သည် ငါ့ကိုမြင်ဘူးသနည်း၊ ငါသည် သင့်ကို အဘယ်အခါ၌ မြင်ဘူးသနည်း၊ အဘယ်အခါ သင်သည် ငါ့အား မဟာသာရတန်ဆာကို ပေးသနည်းဟု ဆို၏။ အရှင်သူဌေးကြီး အကျွန်ုပ်သည် မဟာသာရမည်သော သစ်သားအခြေတပ်သော ညောင်စောင်း အင်းပျဉ်ကိုလည်း မသိ၊ အရှင်သူဌေးကြီးကိုကားမှီ၍ လွတ်ခြင်းကိုရပါအံ့ဟုကြံ၍ ဤသို့ဆိုပေ၏။ အရှင်သူဌေးကြီးသည် အကျွန်ုပ်အား အမျက်မထွက်ပါလင့်ဟု ဆို၏။

ပုရောဟိတ်သည်လည်း သူဌေးကြီးကို သူဌေး သင်သည် မိမိအား ဤဇနပုဒ်အိမ်ရှင်ယောက်ျားသည်မပေးအပ်သော မဟာသာရတန်ဆာကိုလျှင် ငါ့အား အသို့ပေးသနည်းဟု မေး၏။ ငါတို့နှစ်ယောက်တို့သည် ဥစ္စာရှင်ချည်းဖြစ်ကြကုန်၏။ ငါတို့၏ တပေါင်းတည်းဖြစ်၍ တည်သောကာလ၌ အမှုသည်လျှင် ပြီးလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဆိုပေ၏ဟု ဆို၏။ စောင်းသမားသည်လည်း ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား အဘယ်အခါ၌ သင်သည် မဟာသာရတန်ဆာကို ပေးသနည်းဟုဆို၏။ ငါသည် သင့်ကိုမှီ၍ နေရာအရပ်၌ ချမ်းသာစွာနေရပါအံ့ဟု ကြံ၍ ဆိုပေ၏ဟု ဆို၏။ ပြည့်တန်ဆာမသည်လည်း စောင်းသမားကို ဟယ် စောင်းသမားပျက် ငါသည် အဘယ်အခါ၌ သင့်အထံသို့ ရောက်ဘူးသနည်း၊ သင်သည်လည်း အဘယ်အခါ၌ ငါ့အထံသို့ လာဘူးသနည်း၊ အဘယ်အခါ၌ သင်သည် ငါ့အား မဟာသာရတန်ဆာကို ပေးသနည်းဟု ဆို၏။ နှမ အဘယ်ကြောင့် အမျက်ထွက်သနည်း၊ ငါတို့ငါးယောက်သည် တပေါင်းတည်းနေကုန် သည်ရှိသော် အိမ်၌နေရသကဲ့သို့ ဖြစ်လတ္တံ့၊ မငြီးငွေ့ကုန်သည်ဖြစ်၍ ချမ်းသာစွာ နေရကုန်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဆိုပေ၏ဟု ဆို၏။

ဘုရားလောင်းသည် စေအပ်သောကျွန်ယောက်ျားတို့၏အထံမှ ထိုစကားကိုကြား၍ ထိုသူငါးယောက်တို့၏ အဟုတ်အမှန်အားဖြင့် ခိုးသူမဟုတ်သောအဖြစ်ကိုသိ၍ မျောက်မသည်ယူအပ်သော မဟာသာရတန်ဆာကို ဥပါယ်ဖြင့်သာလျှင် ချစေအံ့ဟုကြံ၍ ချည်ထုံးဖြင့်ပြီးသော များစွာသောတန်ဆာတို့ကိုပြုစေပြီးလျှင် ဥယျာဉ်တော်၌ မျောက်မတို့ကိုဖမ်းယူစေ၍ လက်ခြေလည်တို့၌ ချည်ထုံးဖြင့်ပြီးသောတန်ဆာကိုဆင်၍ လွှတ်လိုက်၏။ မဟာသာရတန်ဆာကိုခိုးသောမျောက်မသည် တန်ဆာကိုစောင့်လျက် ဥယျာဉ်တော်၌သာလျင် နေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် လူတို့ကို သင်တို့သည် သွားကြကုန်၊ ဥယျဉ်တော်၌ အလုံးစုံသောမျောက်မတို့ကို စုံစမ်းကြကုန်လော၊ အကြင်မျောက်မ၌ ထိုမဟာသာရတန်ဆာကိုမြင်ကုန်၏။ ထိုမျောက်မကို ခြိမ်းချောက်၍ မဟာသာရ တန်ဆာကို ယူခဲ့ကုန်လောဟုစေလိုက်၏။ ထိုမျောက်မတို့သည်လည်း ငါတို့သည် တန်ဆာကိုရအပ်ကုန်ပြီဟု နှစ်သက်ရွှင်လန်းစွာ ဥယျာဉ်၌ သွားကုန်သည်ရှိသော် ထိုမဟာသာရတန်ဆာကိုခိုးသော မျောက်မ၏အထံသို့ရောက်၍ ငါတို့၏တန်ဆာကိုကြည့်လောဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုမဟာသာရတန်ဆာကိုခိုးသောမျောက်မသည် ကျေးဇူးချေခြင်းကိုသည်းမခံနိုင်သည်ဖြစ်၍ ဤချည်ထုံးဖြင့်ပြီးသောတန်ဆာဖြင့် အဘယ်ပြုအံ့နည်းဟုဆို၍ မဟာသာရပုလဲသွယ်ကို ဆင်ဝတ်လျက် ထွက်လာ၏။

ထိုအခါ မျောက်မကို လူတို့သည်မြင်ကုန်၍ မဟာသာရ တန်ဆာကိုစွန့်စေ၍ ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းအား ပေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုတန်ဆာကိုယူ၍ မင်းအားပြ၍ အရှင်မင်းကြီး ဤတန်ဆာသည် အရှင်မင်းကြီး၏ တန်ဆာတည်း၊ ထိုငါးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် ခိုးသူမဟုတ်ကုန်၊ ဤတန်ဆာကို ဥယျာဉ်တော်၌ မျောက်မသည်ယူအပ်၏ဟု လျှောက်၏။ ပညာရှိ သင်သည် အသို့လျှင် ဤမျောက်မလက်သို့ရောက်သော အဖြစ်ကိုသိသနည်းဟု မေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် အလုံးစုံသောအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ မင်းသည် နှစ်သက်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ စစ်မြေဦးအစရှိသည်တို့၌ ရဲရင့်သောသူ အစရှိသည်တို့ကို အလိုရှိအပ်သည် ဖြစ်ရာ၏ဟုဆို၍ ဘုရားလောင်းအား ကောင်းချီးကိုပြုလိုရကား-

၉၂။ ဥက္ကဋ္ဌေ သူရမိစ္ဆန္တိ၊ မန္တီသု အကုတူဟလံ။
ပိယဉ္စ အန္နပါနမှိ၊ အတ္ထေ ဇာတေ စ ပဏ္ဍိတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၉၂။ ဥက္ကဋ္ဌေ၊ နှစ်ဘက်မှတက်သော စစ်ထိုးခြင်းဖြစ်လတ်သော်။ သူရံ၊ ရဲရင့်သောသူကို။ ဣစ္ဆန္တိ၊ အလိုရှိကုန်၏။ မန္တီသု၊ တိုင်ပင်ကုန်လတ်သော်။ အကုတူဟလံ၊ နှုတ်စောင့်သောသူကို။ ဣစ္ဆန္တိ၊ အလိုရှိကုန်၏။ အန္နပါနမှိ စ၊ ထမင်းအဖျော်ဖြစ်လတ်သော်လည်း။ ပိယံ၊ ချစ်သောသူကို။ ဣစ္ဆန္တိ၊ အလိုရှိကုန်၏။ အတ္ထေ၊ နက်နဲသော ပြဿနာသည်။ ဇာတေ စ၊ ဖြစ်လတ်သော်လည်း။ ပဏ္ဍိတံ၊ ပညာရှိကို။ ဣစ္ဆန္တိ၊ အလိုရှိကုန်၏။

ဤသို့လျှင် မင်းသည် ဘုရားလောင်းအားချီးမွမ်း၍ တခဲနက်သောမိုဃ်းကိုရွာစေသော မိုယ်ကြီးကဲ့သို့ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့်ပူဇော်၍ ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးအမ၌သာ တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ ကံအား လျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏ကျေးဇူးကို ဟောတော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိအမတ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။