ဂန္ဓာရဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၄၀၅။ ဗကဇာတ် (၇-၁-၁၀)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၄၀၆။ ဂန္ဓာရဇာတ် (၇-၂-၁)

၄၀၇။ မဟာကပိဇာတ် (၇-၂-၂)→

၁။ ဂန္ဓာရဇာတ်

ရသေ့ရဟန်းတို့သည် ပစ္စည်းကို မသိုမှီးအပ်ကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟိတွာ ဂါမသဟဿာနိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဂန္ဓာရဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဘေသဇ္ဇသန္နိဓိကာရ သိက္ခာပုဒ်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ဝတ္ထုသည်ကား ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ ဖြစ်၏။ အရှင်ပိလိန္ဒဝစ္ဆမထေရ်သည် အာရာမ်စောင့်အမျိုးကို လွတ်စိမ့်သောငှာ မင်း၏ နန်းတော်သို့သွား၍ ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီး၏ ပြာသာဒ်ကို တန်ခိုးအစွမ်းဖြင့် ရွှေဖြင့်ပြီးသည်ကို ပြုသည်ရှိသော် လူတို့သည် ကြည်ညို၍ ပိလိန္ဒဝစ္ဆမထေရ်အား ငါးပါးသောဆေးတို့ကို လှူကုန်၏။ ပိလိန္ဒဝစ္ဆ မထေရ်သည် ထိုဆေးတို့ကို ပရိသတ်အား စွန့်၏။ ထိုအရှင်ပိလိန္ဒဝစ္ဆမထေရ်၏ ပရိသတ်သည်ကား များသောပစ္စည်းပရိက္ခရာရှိ၏။ ရတိုင်းရတိုင်းသော ဆေးကို ဖျဉ်းအိုး၌လည်းကောင်း၊ အိုးစရည်း၌ လည်းကောင်း၊ သပိတ်အိတ်၌ လည်းကောင်း ပြည့်စေ၍ သိုမှီး၏။ လူတို့သည် မြင်ကုန်၍ သာကီဝင်မင်းသား ဖြစ်ကုန်သော ဤရဟန်းတို့သည် အလိုကြီးကုန်၏။ အတွင်း၌ ကျီကျရှိကုန်၏ ဟု ကဲ့ရဲ့ကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ ယာနိ ခေါပန တာနိ ဘေသဇ္ဇာနိ ဂိလာနာနံ ဘိက္ခူနံ အစရှိသော သိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်၍ ရဟန်းတို့ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားမဖြစ်မီ သာသနာတော်ပ၌ ရသေ့ရဟန်း ပြုကုန်၍ ပဉ္စသီမျှကို စောင့်ကုန်လျက်လည်း ဆားမျှကို နက်ဖြန်အကျိုးငှာ သိုမှီးသည်ကို ကဲ့ရဲ့ကုန်၏။ သင်တို့သည် ဤသို့သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက် မြောက်စေတတ်သော ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ နက်ဖြန် သန်ဘက် အစရှိသော နေ့ အကျိုးငှာ သိုမှီးခြင်းကို ပြုကုန်လျက် မသင့်သည်တို့ကို ပြုကုန်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဂန္ဓာရတိုင်း၌ ဘုရားလောင်းသည် ဂန္ဓာရမင်းသားဖြစ်၍ အဖလွန်သဖြင့် မင်းအဖြစ်၌ တည်၍ တရားသဖြင့် မင်း ပြု၏။ မဇ္ဈိမဒေသ ဝိဒေဟတိုင်း ၌လည်း ဝိဒေဟမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော မင်းတို့သည်လည်း မမြင်ဘူးသော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကုန်၍ အချင်းချင်း အကျွမ်း ဝင်ကုန်သည်ဖြစ်ကုန်သတတ်။ ထိုအခါ လူတို့သည် အသက်ရှည်ကုန်၏။ အနှစ်သုံးသောင်း အသက်ရှည်ကုန်၏။

လကြတ်ခြင်း

ထိုအခါ ရံခါ ဂန္ဓာရမင်းသည်လည်း လပြည့်ဥပုသ်နေ့၌ ဆောက်တည်သော သီလရှိသည်ဖြစ်၍ ပြာသာဒ်အပြင်ဝယ် ခင်းအပ်သော မြတ်သော ပလ္လင်အလယ်၌ နေလျက် ဖွင့်အပ်သော လေသာပြတင်းဖြင့် အရှေ့လောကဓာတ်ကို ကြည့်လျက် အမတ်တို့အား တရားနှင့်ယှဉ်သော စကားကို ပြောဆိုလျက် နေ၏။ ထိုခဏ၌ ကောင်းကင်အပြင်ကို ခုန်ဘိသကဲ့သို့ ပြည့်သောလဝန်းကို ရာဟုဖမ်း၏။ လရောင်သည် ကွယ်၏။ အမတ်တို့သည် လရောင်ကို မမြင်ကုန် သည်ရှိသော် ရာဟုဖမ်းသည်၏အဖြစ်ကို မင်းအား ကြားကုန်၏။

ဂန္ဓာရမင်း ရသေ့ဝတ်

မင်းသည် လကိုကြည့်စဉ်၌ ဤလသည် အာဂန္တုကဖြစ်သော အညစ်အကြေးဖြင့် ညစ်နွမ်း၍ အရောင်မရှိသည်ဖြစ်၏။ ငါ့အားလည်း ဤမင်း၏အခြံအရံသည် အညစ် အကြေးဖြစ်၏။ ထိုငါသည် ရာဟုဖမ်းသော လကဲ့သို့ အရောင်မရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ ငါ့အား ထိုသို့ဖြစ်ခြင်းသည် မလျှောက်ပတ်၊ စင်ကြယ်သော ကောင်းကင်ပြင်၌ ထွန်းပလော လဝန်းကဲ့သို့ မင်းအဖြစ်ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုအံ့၊ ငါ့အား သူတစ်ပါးတို့ကို ဆုံးမသဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ အမျိုး၌လည်းကောင်း၊ အခြွေအရံ၌လည်းကောင်း ငြိတွယ်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်ကိုသာလျှင် ဆုံးမလျက် သွားအံ့၊ ဤအကျင့်သည် ငါ့အား လျောက်ပတ်၏ ဟု ကြံ၍ အကြင်သူကို အလိုရှိကုန်၏။ ထိုသူကို မင်းမြှောက်ကြကုန်လော့ ဟု မင်းအဖြစ်ကို အမတ်တို့အား အပ်နှင်း၏။ အပ်ပြီး၍ ထိုမင်းသည် နှစ်ပါးကုန်သော ကသ္မီရ ဂန္ဓာရတိုင်းတို့၌လည်း မြတ်သော မင်းအဖြစ်ကို စွန့်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဈာန်၌ မွေ့လျော်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နေ၏။

ဝိဒေဟမင်း ရသေ့ဝတ်

ဝိဒေဟမင်းသည်လည်း ငါ့အဆွေခင်ပွန်း ချမ်းသာပါ၏လော ဟု ကုန်သည်တို့ကိုမေး၍ ဂန္ဓာရမင်း၏ ရဟန်းပြုသည်၏ဘအဖြစ်ကို ကြား၍ အဆွေ ရဟန်းပြုသည်ရှိသော် ငါသည်လည်း မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘယ်ပြုအံ့နည်း ဟု ခုနစ်ယူဇနာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော မိထိလာပြည် ယူဇနာသုံးရာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော ဝိဒေဟတိုင်း၌ တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်သော ရွာတို့၌ ပြည့်ကုန်သော ကျီတို့ကို လည်းကောင်း တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်သော ကချေသည် မိန်းမတို့ကိုလည်းကောင်း စွန့်၍ သားသမီးတို့ကို နှလုံးမထားမူ၍ ဟိမန္တေသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်း ပြု၍ အလိုလိုဖြစ်သော သစ်သီးအစာရှိသည်ဖြစ်၍ ကောင်းစွာဖြစ်သော နေခြင်းကို နေလျက် ကျင့်၏။

အချင်းချင်းမသိကြ

ထိုနှစ်ပါးသော ရသေ့တို့သည် ကောင်းစွာကျင့်သော အကျင့်ကို ကျင့်လျက် နောက်အဖို့၌ ပေါင်းမိကြကုန်၏။ အချင်းချင်းကား မသိကုန်၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ တစ်ပေါင်းတည်းသာလျှင် ကောင်းစွာဖြစ်သော အကျင့်ကို ကျင့်ကုန်၏။

ထိုအခါ ဝိဒေဟ ရသေ့သည် ဂန္ဓာရရသေ့အား ခစား၏။ ထိုရသေ့တို့၏ တစ်ခုသော လပြည့်နေ့၌ မထင်ရှားသော သစ်ပင်ရင်း၌ နေ၍ အကြောင်းအကျိုးနှင့်ယှဉ်သော စကားကို ပြောညဆိုကုန်စဉ် ကောင်းကင်ပြင်၌ ထွန်းပသော လဝန်းကို ရာဟုဖမ်း၏။ ဝိဒေဟ ရသေ့သည် အဘယ့်ကြောင့် လရောင် ပျောက်သနည်း ဟု ကြည့်လတ်သော် ရာဟုဖမ်းသော လကို မြင်၍ ဆရာ ဤသူသည် လကိုဖမ်း၍ အရောင်မရှိသည်ကို ပြု၏။ အဘယ်သူနည်း ဟု မေး၏။ တပည့်- ဤသူသည် ရာဟုမည်၏။ လ၏ တစ်ခုသော အညစ်အကြေးတည်း၊ လအား ထွန်းပစိမ့်သောငှာ မပေး၊ ငါသည်လည်း ရာဟုဖမ်းသော လဝန်းကို မြင်၍ စင်ကြယ်သော လဝန်းအား အာဂန္တုကဖြစ်သော အညစ်အကြေးဖြင့် အရောင်မရှိခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ငါအားလည်း ဤမင်းအဖြစ်သည် အညစ်အကြေးဖြစ်၏။ အကြင်မျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး လကို ရာဟုဖမ်းသကဲ့သို့ ငါ့ကိုယ်၌ ဤအညစ်အကြေးသည် အရောင်မရှိသည်ကို မပြုသေး၊ ထိုမျှလောက်သော ကာလ၌ ရဟန်းပြုအံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုခဏလျှင် ဤမင်းအဖြစ်ကား အရောင်အဝါမဲ့ကို ပြုတတ်၏ဟု ရာဟုဖမ်းသော လဝန်းကို အာရုံပြု၍ မြတ်သောမင်းအဖြစ်ကို စွန့်၍ ရဟန်းပြု၏ဟု ဆို၏။

ခင်မင်ကြပြီ

ဆရာ... သင်သည် ဂန္ဓာရမင်းလော ဟု မေး၏။ ငါဂန္ဓာရမင်း ဟုတ်၏ ဟု ဆိုလတ်သော် ဆရာ... အကျွန်ုပ်သည် ဝိဒေဟတိုင်း မိထိလာပြည်၌ ဝိဒေဟမင်းတည်း။ အကျွန်ုပ်တို့သည် အချင်းချင်း မမြင်ဖူးသော အဆွေခင်ပွန်း မဟုတ်လောဟု ဆို၏။ သင်သည် အဘယ်ကို အာရုံပြုသနည်း ဟု မေး၏။ အကျွန်ုပ်သည် အရှင်တို့သည် ရဟန်းပြုကုန်ကြပြီဟု ကြား၍ စင်စစ် ရဟန်းအဖြစ်၌ ကြီးစွာသော ကျေးဇူးကို မြင်၏ဟု အရှင်တို့ကိုသလျှင် အာရုံပြု၍ မင်းအဖြစ်ကို စွန့်၍ ရဟန်းပြု၏ဟု ဆို၏။ ထိုနှစ်ပါးကုန်သော ရသေ့တို့သည် ထိုအခါမှစ၍ အလွန်လျှင် ညီညွတ်ကုန်သည် ဝမ်းမြောက်ကုန်သည် အလိုလိုဖြစ်သော သစ်သီးအစာရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ကျင့်၏။

ဝိဒေဟရသေ့ ဆားကိုဆောင်ထားခြင်း

ဟိမဝန္တာ၌ ရှည်မြင့်စွာနေ၍ ချဉ်ဆား မှီဝဲအံ့သောငှာ ဟိမဝန္တာမှသက်၍ တစ်ခုသော ပစ္စန္တရစ်ရွာသို့ ရောက်ကုန်၏။ လူတို့သည် ထိုရသေ့တို့၏ ဣရိယာပု၌ ကြည်ညို၍ ဆွမ်းလှူအံ့ဟု ဝန်ခံခြင်းကို ယူစေ၍ တော၌ ညဉ့်သန့်ရာ နေသရာအရပ် အစရှိသည်တို့ကို ဖန်ဆင်း၍ နေစေကုန်၏။ ခရီးအကြား၌လည်း ထိုရသေ့တို့အား ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စကို ပြုစိမ့်သောငှာ ချမ်းသာရာအရပ်၌ ဇရပ်ကို ဆောက်ကုန်၏။ ထိုရသေ့တို့သည် ပစ္စန္တရစ်ရွာ၌ ဆွမ်းခံ၍ ထိုဇရပ်၌ နေ၍ ဆွမ်းစား၍ မိမိတို့၏ နေရာအရပ်သို့ သွားကုန်၏။ ထိုလူတို့သည်လည်း ရသေ့တို့အား အာဟာရကို လှူကုန်သည်ရှိသော် ရံခါ ခွက်၌ ဆားကိုထည့်၍ လှူကုန်၏။ ရံခါ သစ်ရွက်၌ ဆားကိုထုပ်၍ လှူကုန်၏။ ရံခါ ဆားမရှိသော အာဟာရကိုလျှင် လှူကုန်၏။ လူတို့သည် တစ်နေ့သ၌ သစ်ရွက်ထုပ်၌ များစွာသော ဆားကိုယူ၍ လှူကုန်၏။ ဝိဒေဟရသေ့သည် ဆားကိုယူ၍ လာလတ်၍ ဘုရားလောင်းအား ဆွမ်းအား လျောက်ပတ်သော ဆားကို ပေး၍ မိမိဖို့လည်း အတိုင်းအရှည်နှင့် ယှဉ်သော ဆားကိုယူ၍ ကြွင်းသောဆားကို သစ်ရွက်ဖြင့်ထုပ်၍ ဆားမရှိသောနေ့တို့၌ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သက်ကယ်မိုးအကြား၌ထား၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဆားမရှိသော အာဟာရကို ရသည်ရှိသော် ဝိဒေဟရသေ့သည် ဂန္ဓာရရသေ့အား ခွက်ကိုပေး၍ သက်ကယ်မိုးအကြားမှ ဆားကိုဆောင်၍ ဆရာဆားယူလော့ဟု ဆို၏။ ယနေ့ လူတို့သည် ဆားမလှူအပ်၊ အဘယ်မှာ ရသနည်းဟု မေး၏။ ဆရာ... ရှေးနေ့၌ လူတို့သည် များစွာသောဆားကို လှူကုန်၏။ ထိုအခါ အကျွန်ုပ်သည် ဆားမရှိသော နေ့တို့၌ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြွင်းသောဆားကိုထား၏ ဟု ဆို၏။

ဆာကို မက်မောသလား

ထိုအခါ ဝိဒေဟရသေ့ကို ဘုရားလောင်းသည် မဂ်ဖိုလ်မှ အချည်းနှီးဖြစ်သောယောက်ျား ယူဇနာသုံးရာရှိသော ဝိဒေဟတိုင်းကြီးကို စွန့်၍ ရဟန်းပြု၍ ပလိဗောဓ မရှိသည်၏ အဖြစ်သို့ ရောက်လျက် ယခုအခါ၌ ဆားကို တပ်စွန်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏ ဟု ခြိမ်းခြောက်၍ ဆုံးမလိုရကား-

၇၆။ ဟိတွာ ဂါမသဟဿာနိ၊ ပရိပုဏ္ဏာနိ သောဠသ။
ကောဋ္ဌာဂါရာနိ ဖီတာနိ၊ သန္နိဓိံ ဒါနိ ကုဗ္ဗသိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၇၆။ ဝိဒေဟ၊ ဝိဒေဟရသေ့။ တွံ၊ သင်သည်။ ပရိပုဏ္ဏာနိ၊ ပြည့်ကုန်သော။ သောဠသဂါမသဟဿာနိ စ၊ ရွာမ တစ်သောင်းခြောက်ထောင်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ဖီတာနိ၊ ပြည့်ကုန်သော။ ကောဋ္ဌာဂါရာနိ စ၊ ရတနာကျီ ပုဆိုးကျီ စပါးကျီတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ လောဏမတ္တံ၊ ဆားမျှကို။ သန္နိဓိံ၊ သိုမှီးခြင်းကို။ ကုဗ္ဗသိ၊ ပြု၏။

ဆုံးမစရာမလိုဘူး

ဝိဒေဟရသေ့သည် ဤကဲ့သို့ ကဲ့ရဲ့အပ်သည်ရှိသော် ကဲ့ရဲ့ခြင်းကို သည်းမခံနိုင်၍ ဆန့်ကျင် ဘက်ဖြစ်၍ ဆရာ... သင်တို့သည် မိမိအပြစ်ကို မမြင်မူ၍ ကျွန်ုပ်၏ အပြစ်ကိုသာလျှင် မြင်ကုန်ဘ၏။ ဆရာတို့သည် ငါ့အား သူတစ်ပါးတို့ကို ဆုံးမခြင်းဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ကိုယ့်ကိုသာလျှင် ဆုံးမအံ့ဟု မင်းအဖြစ်ကိုစွန့်၍ ရဟန်း ပြုသည်မဟုတ်လော၊ ယခုအခါ အဘယ့်ကြောင့် အကျွန်ုပ်ကို ဆုံးမကုန်သနည်းဟု စောဒနာ လိုရကား -

၇၇။ ဟိတွာ ဂန္ဓာရဝိသဟံ၊ ပဟူတဓနဓာရိယံ။
ပသာသနတော နိက္ခန္တော၊ ဣဓ ဒါနိ ပသာသသိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၇၇။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ ပဟူတဓနဓာရိယံ၊ များသောဥစ္စာကိုဆောင်သော။ ဂန္ဓာရဝိသယံ၊ ဂန္ဓာရတိုင်းကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ပသာသနတော၊ သူ တစ်ပါးကို ဆုံးမခြင်းမျ။ နိက္ခန္တော၊ ထွက်ပြီးလျက်။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဣဓ၊ ဤတော အရပ်၌။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ပသာသသိ၊ ဆုံးမပြန်သနည်း။

တရားသဘော ပြောခြင်းသာ

ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် -

၇၈။ ဓမ္မံ ဘဏာမိ ဝေဒေဟ၊ အဓမ္မော မေ န ရုစ္စတိ။
ဓမ္မံ မေ ဘာသမာနဿ၊ န ပါပ မုပလိမ္ပတိ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၇၈။ ဝေဒေဟ၊ ဝိဒေဟ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဓမ္မံ၊ တရားသဘောကိုသာလျှင်။ ဘဏာမိ၊ ဆို၏။ မယာ၊ ငါသည်။ အဓမ္မော၊ တရားသဘော မဟုတ်သည်ကို။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်။ ဓမ္မံ၊ တရားသဘော ဟုတ်သည်ကို။ ဘာသမာနဿ၊ ဆိုသော။ မေ၊ ငါ့အား။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုသည်။ န ဥပလိမ္ပတိ၊ မလိမ်းကျံ။

အပြောကြမ်းက မခံသာ

ဝိဒေဟ ရသေ့သည် ဘုရားလောင်း၏ စကားကိုကြား၍ ဆရာ အကျိုးကိုမှီသော စကားကို ဆိုသောသူသည်လည်း သူတစ်ပါးကို ထိခိုက်ချုပ်ချယ်၍ ဆိုခြင်းငှာ မသင့်၊ ငါ့ကိုထက်သော ဓားငယ်ဖြင့် ဖြတ်ဘိသကဲ့သို့ အလွန်ကြမ်းသောစကားကို ဆို၏ဟု ဆိုလို၍-

၇၉။ ယေန ကေနစိ ဝဏ္ဏေန၊ ပရော လဘတိ ရုပ္ပနံ။
မဟတ္ထိယမ္ပိ စေ ဝါစံ၊ န တံ ဘာသေယျ ပဏ္ဍိတော။

ဟူသော လေးခုမြောက်ခု ဤဂါထာကို ဆို၏။

၇၉။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ ယေန ကေနစိ ဝဏ္ဏေန၊ တစ်စုံ တစ်ခုသော အကြောင်းဖြင့်။ ပရော၊ သူတစ်ပါးသည်။ ရုပ္ပနံ၊ အမျက်ထွက်ခြင်းကို။ လဘတိ၊ ရ၏။ စေ၊ အကယ်၍။ မဟတ္ထိယမ္ပိ၊ များစွာသော အကျိုးကို မှီငြားသော်လည်း။ တံ ဝါစံ၊ ထိုစကားကို။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ န ဘာသေယျ၊ မဆိုရာ။

အကျိုးရှိရာ နားထောင်

ထိုအခါ ဝိဒေဟရသေ့အား ဘုရားလောင်းသည်-

၈ဝ။ ကာမံ ရုပ္ပတု ဝါ မာ ဝါ၊ ဘုသံဝ ဝိကိရိယျတု။
ဓမ္မံ မေ ဘဏမာနဿ၊ န ပါပ မုပလိမ္ပတိ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၈၀။ ဝိဒေဟ၊ ဝိဒေဟ ရှင်ရသေ့။ ဩဝဒိယမာနော၊ ဆုံးမအပ်သောသူသည်။ ကာမံ၊ စစ်စစ်။ ရုပ္ပတု ဝါ၊ အမျက်ထွက် သည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ မာ ဝါ၊ အမျက်မထွက်သည်မူလည်းဖြစ်စေ။ ဘုသံဝ၊ ဖွဲကဲ့သို့။ ဝိကိရိယျတု ဝါ၊ လွှင့်သည်မူလည်းဖြစ်စေ။ ဓမ္မံ၊ တရားသဘောကို။ ဘဏမာနဿ၊ ဆိုသော။ မေ၊ ငါ့အား။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုသည်။ န ဥပလိမ္ပတိ၊ မလိမ်းကျံ။

ဤသို့ဆို၍လည်း အာနန္ဒာ... အိုးထိန်းသည်သည် စိုကုန်သောမြေတို့ကို နှိပ်၍ လုံ့လပြုသကဲ့သို့ ထို့အတူ ငါသည် လုံ့လပြုအံ့၊ အာနန္ဒာ ငါဘုရားသည် ဆိုအံ့-အကြင်အနှစ်သည် ရှိ၏။ ထိုအနှစ်သည် တည်လတ္တံ့၊ ဤသို့လာသော မြတ်စွာဘုရား အဆုံးအမလျော်သော အကျင့်၌ တည်၍ အိုးထိန်းသည်သည် အိုးတို့၌ အဖန် တလဲလဲခတ်၍ စိမ်းသောအိုးတို့ကို မယူမူ၍ ကောင်းစွာ ကျက်သည်သာလျှင် ဖြစ်သော အိုးကို ယူသကဲ့သို့ ထို့အတူ အဖန် တလဲလဲ ဆုံးမ၍ နှိပ်၍ ကျက်သောအိုးနှင့်တူသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို ယူအပ်၏ဟု ပြအံ့သောငှာ ဝိဒေဟ ရသေ့ကို တစ်ဖန် ဆုံးမလိုကကား-

၈၁။ နောစေ အဿ သကာဗုဒ္ဓိ၊ ဝိနယောဝါ သုသိက္ခိတော။
ဝနေ အန္ဓမဟိံသောဝ၊ စရေယျ ဗဟုကော ဇနော။

၈၂။ ယသ္မာ စ ပနိဓေကစ္စေ၊ အာစေရမှိ သုသိက္ခိတာ။
တသ္မာ ဝိနီတဝိနယာ၊ စရန္တိ သုသမာဟိတာ။

ဟူသော ဤနှစ် ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၈၁။ ဝေဒေဟ၊ ဝိဒေဟ ရှင်ရသေ့။ ဣမေသံ သတ္တာနံ၊ ဤသတ္တဝါတို့အား။ သကာဗုဒ္ဓိ၊ မိမိဥစ္စာဖြစ်သော ပညာသည်လည်းကောင်း။ ဝိနယော၊ ဆုံးမတတ်သော ပညာရှိကိုမှီ၍ သင်အပ်သော။ သုသိက္ခိတော ဝါ၊ ကောင်းသော အကျင့်သည်လည်းကောင်း။ နော စေ အဿ၊ ကယ်၍ မရှိသည်ဖြစ်ငြားအံ့။ ဗဟုကော၊ များစွာသော။ ဇနော၊ လူအပေါင်းသည်။ ဝနေ၊ တော၌။ အန္ဓမဟိံသော ဝ၊ ကန်းသော ကျွဲကဲ့သို့။ စရေယျ၊ ဖောက်လွဲဖောက်ပြန် ကျင့်ရာ၏။

၈၂။ ယသ္မာ စ ပန၊ အကြင်ကြောင့်ကား။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ဧကစ္စေ၊ အချို့ကုန်သော သူတို့သည်။ အာစေရမှိ၊ ဆရာ့အထံ၌။ သုသိက္ခိတာ၊ ကောင်းစွာ သင်အပ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဝိနီတဝိနယာ၊ ဆုံးမအပြီးသော ဝိနည်းရှိကုန် သည်ဖြစ်၍။ သုသမာဟိတာ၊ ကောင်းစွာ တည် ကြည်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ စရန္တိ၊ မတိမ်းမစောင်း ကောင်းစွာ ကျင့်နိုင်ကုန်၏။

ကျွန်ုပ်မှားပါပြီ

ထိုစကားကိုကြား၍ ဝိဒဟရသေ့သည် ဆရာ ဤနေ့မှ စ၍ အကျွန်ုပ်ကို ဆုံးမပါလော့၊ အဖန်တလဲလဲ ဆုံးမပါလော့၊ ကျွန်ုပ်သည် သည်းမခံတတ်သော သဘောရှိသည် အဖြစ်ဖြင့် ဆရာတို့နှင့်တကွ ဆိုမိ၏။ အကျွန်ုပ်၏ ထိုအပြစ်ကို သည်းခံပါလော့ဟု ရှိခိုး၍ ဘုရားလောင်းကို ကန်တော့၏။

ထိုနှစ်ပါးကုန်သော ရသေ့တို့သည် ညီညွတ်စွာနေ၍ တစ်ဖန် ဟိမဝန္တာသို့လျှင် သွားကုန်၏။ ထိုဟိမဝန္တာ၌ ဘုရားလောင်းသည် ဝိဒေဟရသေ့အား ကသိုဏ်းပရိကံကို ဟော၏။ ထိုဝိဒေဟ ရသေ့သည် ထိုပရိကံကိုပြု၍ အဘိ ညာဉ်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ သမာပတ်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ ဖြစ်စ၏။ ဤသို့ ထိုနှစ်ပါးကုန်သော ရသေ့တို့သည်လည်း မယုတ်သော ဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဝိဒေဟမင်းဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဂန္ဓာရမင်းဖြစ်ပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ပစ္စည်းပစ္စယ၊ သိမ်းဆည်းကြ၊ သောကရောက်ကြောင်းသာ

ရှေးဦးစွာသော ဂန္ဓာရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****