ဗကဇာတ် -၃
| ←၄၀၄။ ကပိဇာတ် (၇-၁-၉) | ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by ၄၀၅။ ဗကဇာတ် (၇-၁-၁၀) |
၄၀၆။ ဂန္ဓာရဇာတ် (၇-၂-၁)→ |
သတ္တကနိပါတ် - ကုက္ကုဝဂ်
၁၀။ ဗကဇာတ်
သူတစ်ပါးအသက်ကို ကယ်ခြင်းကြောင့် အသက်ရှည်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒွါသတ္တတိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဗကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဗကဗြဟ္မာကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုဗကဗြဟ္မာအား ဤတရားသည် မြဲ၏။ စုတေခြင်း သဘောမရှိ၊ ဤတရားမှ တစ်ပါးသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ကြောင်းဖြစ်သော နိဗ္ဗာန်မည်သည် မရှိ ဟု ဤသို့စသော အယူသည် ဖြစ်၏။ ထိုဗကဗြဟ္မာသည် အောက်ဈာန်ဖြင့် ဖြစ်ခြင်း၌ ယှဉ်၏။ ဤဗကဗြဟ္မာသည် ရှေး၌ ဈာန်ကိုပွားစေ၍ ဝေဟပ္ဖိုလ်ဘုံ၌ ဖြစ်၏။ ထိုဝေဟပ္ဖိုလ်ဘုံ၌ မဟာကပ်ငါးရာ အတိုင်း အရှည်ရှိသော အသက်ကိုကုန်စေ၍ သုဘကိဏ်ဘုံ၌ ဖြစ်၏။ ခြောက်ဆယ့်လေးကပ်တို့ကို ကုန်စေ၍ သုဘကိဏ်ဘုံမှ စုတေ၍ မဟာကပ် ရှစ်ကပ် အသက်ရှည်ကုန်သော အာဘဿရဗြဟ္မာ့ဘုံ၌ ဖြစ်၏။
အယူမမှန်နိုင်ပုံ
ထိုအာဘဿရဘုံ၌ ထိုဗြဟ္မာအား ဤသို့သဘောရှိသော အယူသည် ဖြစ်၏။ ထိုဗကဗြဟ္မာသည် အထက်ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ စုတိကို မအောက်မေ့နိုင်၊ ထိုဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ပဋိသန္ဓေကို မအောက်မေ့နိုင်၊ ထိုနှစ်ပါးသော စုတိ, ပဋိသန္ဓေကို မမြင်သည်ဖြစ်၍ ဤသို့သဘောရှိသော အယူကို ယူ၏။
ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ ဘုရားကြွပြီ
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုဗကဗြဟ္မာ၏ စိတ်အကြံကို သိ၍ ဥပမာမည်သည်ကား အားရှိသော ယောကျ်ားသည် ခွေသောမောင်းကို ဆန်သကဲ့သို့ လည်းကောင်း၊ ဆန့်သောမောင်းကို ခွေသကဲ့သို့ လည်းကောင်း ထို့အတူလျှင် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်မှ ကွယ်၍ ဗြဟ္မာပြည်၌ ထင်ရှားဖြစ်၏။
ခရီးဦးကြို ဝါဒကိုလျှောက်
ဗကဗြဟ္မာသည် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကို မြင်၍ ဆင်းရဲကင်းသော အရှင်ဘုရား ကြွတော်မူပါလော့၊ ဆင်းရဲကင်းသော အရှင်ဘုရား၏ လာခြင်းသည် ကောင်းသော လာခြင်းတည်း။ ဆင်းရဲကင်းသော အရှင်ဘုရား ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လာခြင်း၏ အကြင်အလှည့်သည် ရှိ၏။ ထိုအလှည့်ကို ကြမြင့်မှလျှင် အရှင်ဘုရားသည် ပြု၏။ ဆင်းရဲကင်းသော အရှင်ဘုရား... ဤတရားသည် မြဲ၏။ ဤတရားသည် မချွတ်မလွဲ တည်၏။ ဤတရားသည် အမြဲတည်၏။ ဤတရားသည် ခိုင်ခံ၏။ ဤတရားသည် မအို၊ ဤတရားသည် မစုတေ၊ ဤတရားသည် တစ်ဖန်မဖြစ်၊ ဤတရားထက် တစ်ပါးသော အလွန်ဖြစ်သော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ကြောင်းဖြစ်သော တရားသည် မရှိ ဟု ဆို၏။
မိုက်လုံးကြီးလှဘိ
ဤသို့ဆိုလတ်သော် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဗကဗြဟ္မာကို ဤသို့ မိန့်တော်မူ၏။ အချင်းတို့-ဗကဗြဟ္မာသည် အဝိဇ္ဇာနှင့် ပြည့်စုံစွတကား။ အချင်းတို့ ဗကဗြဟ္မာသည် အဝိဇ္ဇာနှင့် ပြည့်စုံစွတကား၊ အကြင်ဗကဗြဟ္မာသည် အနိစ္စသာလျှင်ဖြစ်လျက် နိစ္စဟု ဆို၏။ တစ်ပါးသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ကြောင်းဖြစ်သော တရားရှိသည်ဖြစ်လျက် တစ်ပါးသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ကြောင်းဖြစ်သော တရားမရှိဟု ဆို၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ကျွန်ုပ်အသက်ရှည်၏
ထိုစကားကိုကြား၍ ဗကဗြဟ္မာသည် သင်သည် ဤသို့ဆို၏။ သင်သည် ဤသို့ ဆို၏ ဟုဆို၍ ငါ့ကို ရဟန်းဂေါတမသည် စိစစ်လျက် လိုက်အံ့ ဟု ကြံ၍ ဥပမာ မည်သည်ကားအား နည်းသော ခိုးသူသည် နှစ်ချက်သုံးချက်သော ပုတ်ခတ်ခြင်းကိုရ၍ ငါသည်သာလျှင် ခိုးသူလော၊ ဤမည်သောသူသည်လည်း ခိုးသူတည်း၊ ဤအမည်ရှိသော သူသည်လည်း ခိုးသူတည်းဟု ခပ်သိမ်းသော အဖော်တို့ကိုလည်း ကြားသကဲ့သို့ ထို့အတူလျှင် မြတ်စွာဘုရား၏ စိစစ်ခြင်းမှ ကြောက်သောကြောင့် တစ်ပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော မိမိအပေါင်း အဖော်တို့ကို ကြားလိုရကား-
ဝသဝတ္တိနော ဇာတိဇရံ အတီတာ။
အယမန္တိမာ ဝေဒဂူ ဗြဟ္မပတ္တိ၊
အသ္မာဘိဇပ္ပန္တိ ဇနာ အနေကာ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၈။ ဂေါတမ၊ အို ရှင်ဂေါတမ။ ဒွါသတ္တတိ၊ ခုနစ်ကျိပ် နှစ်ယောက်ကုန်သော။ ပုညကမ္မာ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုရှိကုန်သော ငါတို့သည်။ ဝသဝတ္တိနော၊ မိမိအလိုကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဇာတိဇရံ၊ ပဋိသန္ဓေ နေခြင်း အိုခြင်းကို။ အတီတာ၊ လွန်ကုန်၏။ ဝေဒဂူ၊ ပညာရှိတို့သည် ရောက်အပ်သော။ အယံဗြဟ္မပတ္တိ၊ ဤဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်ခြင်းသည်။ အန္တိမာ၊ အဆုံးဖြစ်သော ဖြစ်ခြင်းတည်း။ အသ္မာ-အမှေ၊ ငါတို့ကို။ အနေကာ၊ များစွာကုန်သော။ ဇနာ၊ လူတို့သည်။ အဘိဇပ္ပန္တိ၊ တောင့်တကုန်၏။
ဒါ မပြောစလောက်
ထိုဗြဟ္မာမင်း၏ စကားကို ကြား၍ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ယံ တွံ ဗက မညသိ ဒီဃမာယုံ။
သတံ သဟဿာနိ နိရဗ္ဗုဒါနံ၊
အာယုံ ပဇာနာမိ တဝါဟ ဗြဟ္မေ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၉။ ဗက၊ ဗကဗြဟ္မာ။ တွံ၊ သင်သည်။ ယံ အာယုံ၊ အကြင်အသက်ကို။ ဒီဃံ၊ ရှည်၏ဟူ၍။ မညသိ၊ အောက်မေ့၏။ ဧတံ အာယု၊ ထိုအသက်သည်။ အပ္ပံ၊ နည်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဒီဃံ၊ ရှည်သည်။ န ဟိ၊ မဟုတ်သည်သာလျှင်တည်း။ ဗြဟ္မေထ၊ ဗြဟ္မာ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဝ၊ သင်၏။ အာယုံ၊ အသက်ကို။ နိရဗ္ဗုဒါနံ၊ နိရဗ္ဗုဒဟု ဆိုအပ်သော ဂဏန်းတို့၏။ သတံ သဟဿာနိ၊ တစ်သိန်း အတိုင်း အရှည်ရှိသော ဂဏန်းသည်။ အဟဟံ နာမ၊ အဟဟမည်၏။ ဧတ္တကံ၊ ဤမျှ အသက်အတိုင်းအရှည်သာ ကြွင်း၏ဟူ၍။ ပဇာနာမိ၊ သိ၏။
ကျွန်ုပ်၏ရှေးဘဝ ပြောပါ
ထိုစကားကိုကြား၍ ဗကဗြဟ္မာသည်-
ဇာတိဇ္ဇရံ သောက မုပါတိဝတ္တော။
ကိံ မေ ပုရာဏံ ဝတ သီလဝတ္တံ၊
အာစိက္ခ မေ တံ ယမယံ ဝိဇညံ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၀။ ဂေါတမ၊ အိုရှင်ဂေါတမ။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အဟံ၊ ငါကား။ အနန္တဒဿီ၊ အဆုံးမရှိသော တရားကိုမြင်သော။ ဘဂဝါ၊ မြတ်စွာဘုရားသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဇာတိဇ္ဇရဉ္စ၊ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း အိုခြင်းကိုလည်းကောင်း။ သောကဉ္စ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဥပါတိဝတ္တော၊ လွန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။ ဧဝံသန္တေ၊ ဤသို့ ဖြစ်လတ်သော်။ မေ၊ ငါ၏။ ပုရာဏံ၊ ရှေး၌ ဖြစ်သော။ တံ ဝတ သီလဝတ္တံ၊ ထိုအကျင့်သီလဝတ်သည်။ ကိံ၊ အဘယ်နည်း။ ယံ၊ အကြင် အကျင့်သီလဝတ်ကို။ အဟံ၊ သည်။ ဝိဇညံ၊ သိရာ၏။ တံ၊ ထိုအကျင့်သီလဝတ်ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အာစိက္ခ၊ ကြားလော့။
အတိတ်ဝတ္ထု... ထိုအခါ ဗကဗြဟ္မာအား မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ဝတ္ထုကို ဆောင်၍ ကြားလိုရကား-
ပိပါသိတေ ဃမ္မနိ သမ္ပရေတေ။
တံ တေ ပုရာဏံ ဝတသီလဝတ္တံ၊
သုတ္တပ္ပဗုဒ္ဓေါဝ အနုဿရာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၁။ ဗြဟ္မေ၊ ဗြဟ္မာ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ ပိပါသိတေ၊ ရေငတ်ကုန်သော။ ဃမ္မနိသမ္ပရေတေ၊ အလွန်လျှင် နှိပ်စက်အပ်သော နေပူ၌ပင်ပန်းကုန်သော။ မနုဿေ၊ လူတို့ကို။ ယံ အပါယေသိ၊ အကြင်ရေသောက်စေ၏။ တေ၊ သင်၏။ ပုရာဏံ၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ တံ ဝတသီလဝတ္တံ၊ ထိုအကျင့်သီလဝတ်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုတ္တပ္ပဗုဒ္ဓေါဝ၊ နံနက်အခါ၌ အိပ်မက်မြင်၍ အိပ်ရာမှနိုးသော ယောက်ျားကဲ့သို့။ အနုဿရာမိ၊ အောက်မေ့နိုင်၏။
ရေလှူခဲ့ခြင်း
ထိုဗကဗြဟ္မာသည် တစ်ခုသောကမ္ဘာ၌ ရသေ့ဖြစ်၍ သဲကန္တာရ၌ နေလျက် သဲကန္တာရသို့ သွားကုန်သော များစွာကုန်သော သူတို့အား ရေကိုဆောင်၍ ပေး၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ တစ်ဦးသော လှည်းကုန်သည်သည် ငါးရာကုန်သော လှည်းတို့ဖြင့် သဲကန္တာရသို့ သွား၏။ လူတို့သည် အရပ်မျက်နှာတို့ကို မှတ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ခုနစ်ရက်တို့ပတ်လုံး အာဟာရပြတ်ကုန်၍ အပူဖြင့် နှိပ်စက်ကုန်၍ ယခု ငါတို့အား အသက်သည် မရှိ ဟု လှည်းတို့ကိုလည်၍ နွားတို့ကို ချွတ်၍ လှည်းအောက်တို့၌ အိပ်ကုန်၏။ ထိုအခါ ရသေ့သည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုလှည်းကုန်သည်တို့ကို မြင်၍ ငါ၏မြင်စဉ်ဝယ် မပျက်စီးစေကုန်သတည်းဟု မိမိ၏ တန်ခိုး အာနုဘော်အားဖြင့် ဂင်္ဂါ ရေအပေါ်သို့ ပြန်စေ၍ လှည်းကုန်သည်တို့သို့ ရှေးရှုပြု၏။ အနီး၌လည်း တစ်ခုသော တောအုပ်ကို ဖန်ဆင်း၏။ လူတို့သည် ရေကို သောက်ချိုး၍ နွားတို့ကို ရောင့်ရဲစေ၍ တောအုပ်မှ မြက်တို့ကို ရိတ်၍ ထင်းတို့ကိုယူ၍ အရပ်ကိုမှတ်၍ ရောဂါကင်းကုန်သည် ဖြစ်၍ ကန္တာရကို လွန်ကုန်၏။
ဓားပြများရန်မှ ကယ်တင်ခြင်း
ထို့နောက် အတိတ်ဝတ္ထု တစ်ခုကို ရည်၍-
အမောစယိ ဂယှက နိယျမာနံ၊
တံ တေ ပုရာဏံ ဝတသီလဝတ္တံ၊
သုတ္တပ္ပဗုဒ္ဓေါဝ အနုဿရာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၂။ ဗြဟ္မေ၊ ဗြဟ္မာ။ ဧဏိကူလသ္မိံ၊ ဧဏီမြစ်နား၌။ ဂဟိတံ၊ ဖမ်းအပ်သော။ ဂယှက နိယျမာနံ၊ သုံ့ရဖမ်းယူ၍ ဆောင်အပ်သော။ ဇနံ၊ လူကို။ ယံ အမောစယိ၊ အကြင်လွတ်စေပြီ။ တေ၊ သင်၏ ပုရာဏံ၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ တံ ဝတသီလဝတ္တံ၊ ထိုအကျင့်သီလဝတ်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုတ္တပ္ပ ဗုဒ္ဓေါဝ၊ အိပ်မက်မြင်၍ အိပ်ရာမှနိုးသော ယောက်ျားကဲ့သို့။ အနုဿရာမိ၊ အောက်မေ့နိုင်၏။
ထိုရသေ့သည် နောက်ကာလ၌ တစ်ခုသော ပစ္စန္တရစ်ကို မှီ၍ မြစ်နားဝယ် တောအုပ်၌ နေ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ တောင်မှ ခိုးသူတို့သည် သက်ကုန်၍ ထိုရွာကို လုယက်၍ လူများကို ဖမ်း၍ တောင်သို့တက်စေ၍ ခရီးအကြား၌ သူလျှိုတို့ကိုထား၍ တောင်ခေါင်းသို့ဝင်၍ ထမင်းကို ချက်ကုန်လျက် နေကုန်၏။ ရသေ့သည် နွား ကျွဲ အစရှိသည်တို့၏ လည်းကောင်း၊ သူငယ်ယောကျ်ား သူငယ်မိန်းမ အစရှိသည်တို့၏ ကြီးစွာသော ညည်းညူးသံကို လည်းကောင်းကြား၍ ငါမြင်စဉ် မပျက်စီးစေသတည်း ဟု တန်ခိုး အာနုဘော်ဖြင့် အတ္တဘောကို စွန့်၍ အင်္ဂါလေးပါး ရှိသော
စစ်သည်ဖြင့် ခြံရံလျက် မင်းဖြစ်၍ စစ်ထိုးစည်ကို တီးစေလျက် ထိုအရပ်သို့သွား၏။ သူလျှိုတို့သည် မြင်ကုန်၍ ခိုးသူတို့အား ကြားကုန်၏။ ခိုးသူတို့သည် မင်းနှင့်တကွ စစ်ထိုးခြင်းမည်သည် မသင့် ဟု အလုံးစုံ ယူတိုင်းသော ဥစ္စာကိုစွန့်၍ ထမင်းကိုမစားဘဲလျှင် ပြေးကုန်၏။ ရသေ့သည် ထိုအလုံးစုံသော သူတို့ကိုဆောင်၍ မိမိတို့ရွာ၌လျှင် တည်စေ၏။
နဂါးရန်မှ ကာကွယ်ခြင်း
ထို့နောင် အတိတ်ဝတ္ထု တစ်ခုကို ရည်၍-
လုဒ္ဒေန နာဂေန မနုူကပျပါ။
အမောစယိ တွံ ဗလသာ ပသယှ၊
တံ တေ ပုရာဏံ ဝတသီလဝတ္တံ။
သုတ္တပ္ပဗုဒ္ဓေါဝ အနုဿရာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၇၃။ ဗြဟ္မေ၊ ဗြဟ္မာ။ ဂင်္ဂါယ၊ ဂင်္ဂါ၏။ သောတသ္မိံ၊ အယဉ်၌။ လုဒ္ဒေန၊ ကြမ်းသော။ နာဂေန၊ နဂါးသည်။ မနုူကပျပါ၊ လူတို့ကို ပျက်စီးစေလိုခြင်းကြောင့်။ ဗလသာ၊ အားဖြင့်။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်၍။ ဂဟိတနာဝံ၊ ဖမ်းအံ့သောလှေကို။ အမောစယိ၊ လွတ်စေပြီ။ တေ၊ သင်၏။ ပုရာဏံ၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ တံ ဝတသီလဝတ္တံ၊ ထို အကျင့်သီလဝတ်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုတ္တပ္ပဗုဒ္ဓေါဝ၊ နံနက်အခါ၌ အိပ်မက်မြင်၍ နိုးသော ယောက်ျားကဲ့သို့။ အနုဿရာမိ၊ အောက်မေ့နိုင်၏။
ထိုအခါ ဤရသေ့သည် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ နေ၏။ ထိုအခါ လူတို့သည် နှစ်စင်းသုံးစင်းကုန်သော လှေဖောင်တို့ကို ဖွဲ့၍ ဖောင်အထက်၌ ပန်းမဏ္ဍပ်ကိုပြု၍ ဖောင်၌နေ၍ သေအရက် ထမင်းငါး အမဲ စသည်တို့ကို ခဲကုန်သောက်ကုန်လျက် ကမ်းတစ်ဖက်သို့ သွားကုန်၏။ ထိုလူတို့သည် သောက်ကြွင်းဖြစ်သော သေကိုလည်းကောင်း၊ စားကြွင်းဖြစ်သော ထမင်း ငါး အမဲ ကွမ်းအစရှိသည်တို့ကို လည်းကောင်း ဂင်္ဂါ၌လျှင် ချကုန်၏။ ဂင်္ဂါ၌နေသော နဂါးမင်းသည် ဤလူတို့သည် စားကြွင်းတို့ကို ငါ၏အထက်၌ ချကုန်၏ ဟု အမျက်ထွက်၍ ခပ်သိမ်းသော လူတို့ကို ဖမ်း၍ ဂင်္ဂါ၌နှစ်အံ့ဟု ပိန်းကောကြီး ပမာဏရှိသော အတ္တဘောကို ဖန်ဆင်း၍ ရေကိုခွဲ၍ ပါးပျဉ်းကိုထောင်လျက် ထိုလူတို့သို့ ရှေးရှုသွား၏။ လူတို့သည် နဂါးမင်းကို မြင်၍ သေအံ့သောဘေးမှု ကြောက်၍ တစ်ပြိုင်နက်ပင်လျှင် သည်းစွာသောအသံကို ပြုကုန်၏။ ရသေ့သည် ထိုသူတို့၏ ငိုကြွေးသံကိုကြား၍ နဂါးမင်း၏ အမျက်ထွက်သည်၏ အဖြစ်ကို သိ၍ ငါသည် မြင်စဉ် မပျက်စီးစေကုန်သတည်းဟု အလွန်လျင်မြန်စွာ ဈာန်အာရုံကိုရှုသဖြင့် မိမိအာနုဘော်ဖြင့် လျင်စွာ ဂဠုန်သဏ္ဌာန် ကိုယ်ကိုဖန်ဆင်း၍ သွား၏။ နဂါးသည် ဂဠုန်ကိုမြင်၍ သေဘေးမှ ကြောက် သည်ဖြစ်၍ ရေ၌ငုပ်၏။ လူတို့သည် ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်၍ သွားကုန်၏။
ရှင်ရသေ့ ပြုခဲ့ခြင်း
ထို့နောင် အတိတ်ဝတ္ထု တစ်ခုကို ရည်၍-
သမ္ဗုဒ္ဓိမန္တံ ဝတိနံ အမညံ။
တံ တေ ပုရာဏံ ဝတသီလဝတ္တံ၊
သုတ္တပ္ပဗုဒ္ဓေါဝ အနုဿရာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၇၄။ ဗြဟ္မေ၊ ဗြဟ္မာ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ကပ္ပေါ၊ ကပ္ပမည်သော။ ပဒ္ဓစရော၊ တပည့်သည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္ဗုဒ္ဓိမန္တံ၊ ပညာနှင့်ပြည့်စုံသည်လည်းဖြစ်သော။ ဝတိနံ၊ အကျင့်နှင့်ပြည့်စုံသည်လည်းဖြစ်သော။ တာပသော၊ ရသေ့တည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တံ၊ သင့်ကို။ အမညံ၊ မအောက်မေ့မိ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ပုရာဏံ၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ တံ ဝတသီလဝတ္တံ၊ ထိုအကျင့်သီလဝတ်ကို။ သုတ္တပ္ပဗုဒ္ဓေါဝ၊ အိပ်မက် မြင်၍ အိပ်ရာနိုးသော ယောကျ်ားကဲ့သို့။ အနုဿရာမိ၊ အောက်မေ့နိုင်၏။
ဤစကားဖြင့် အဘယ်ကို ပြသနည်းဟူမူကား-ဗြဟ္မာကြီး... ငါသည် သင်ကေသဝရသေ့ ဖြစ်သောကာလ၌ ကပ္ပမည်သော အမှုကြီးငယ်ကို ရွက်ဆောင်သော တပည့်ဖြစ်၍ နာရဒမည်သော အမတ်သည် ဗာရာဏသီပြည်မှ ဟိမဝန္တာသို့ ဆောင်အပ်သော သင့်အား ရောဂါကို ငြိမ်းစေ၏။ ထိုအခါ ကေသဝရသေ့ကို နာဒအမတ်သည် နှစ်ကြိမ်မြောက် လာလတ်၍ ရောဂါကင်းသည်ကို မြင်၍-
ကထံ နု ဘဂဝါ ကေသိ၊ ကပ္ပဿ ရမတိ အဿမေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
ဘဂဝါ၊ ဘုန်းတော်ကြီးသော။ ကေသိ၊ ကေသီရှင်ရသေ့၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနံ၊ အလုံးစုံ လိုဖွယ်ဝတ္ထုနှင့်ပြည့်စုံသော။ မနုဿိန္ဒံ၊ လူမင်းကို။ ဇဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ကထံ နု၊ အဘယ်ကြောင့်လျှင်။ ကပ္ပသ၊ ကပ္ပရှင်ရသေ့၏။ အဿမေ၊ ကျောင်း၌၊ ရမတိ၊ မွေ့လျော်လနည်း။
ထိုအခါ နာရဒအမတ်ကို ကေသဝရသေ့သည် -
သုဘာသိတာနိ ကပ္ပဿ၊ နာရဒ ရမယန္တိ မံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
နာရဒ၊ နာရဒအမတ်။ ကပ္ပသ၊ ကပ္ပရသေ့၏။ အဿမေ၊ ကျောင်း၌။ သာဒူနိ၊ ကောင်းကုန်သော။ ရမဏီယာနိ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ မနောရမာ၊ နှလုံး မွေ့လျော်ဖွယ် ရှိကုန်သော။ ဝက္ခာ၊ ပြောဆိုခြင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ကပ္ပဿ၊ ကပ္ပရသေ့၏။ သုဘာသိတာနိ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားတို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ရမယန္တိ၊ မွေ့လျော်စေကုန်၏။
ဤသို့ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မိမိသည် ကေသဝရသေ့၏ တပည့်ဖြစ်၍ ရောဂါကို ငြိမ်းစေသည်၏အဖြစ်ကို ပြတော်မူ၏။ ဤသို့ ပြတော်မူသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ထိုဗကဗြဟ္မာသည် လူ့ပြည်၌ ပြုအပ်သော အလုံးစုံသောကောင်းမှုကံကို ဗကဗြဟ္မာကြီးကို မှတ်စေလျက် ဟော၏။
အသိတရားရပြီ
ဗကဗြဟ္မာသည် မြတ်စွာဘုရား စတားတော်ဖြင့် မိမိသည် ပြုအပ်သော ကောင်းမှုကို အောက်မေ့၍ မြတ်စွာဘုရားအား ချီးမွမ်းလိုရကား-
အညမ္ပိ ဇာနာသိ တထာ ဟိ ဗုဒ္ဓေါ။
တထာဟိ တာယံ ဇလိတာနုဘာဝေါ၊
ဩဘာသယံ တိဋ္ဌတိ ဗြဟ္မလောကံ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သောဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၅။ ဘောဂါတမ၊ အို အရှင်ဂေါတမ။ တွံ၊ သင်သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဧတံ အာယုံ၊ ထိုအသက် အတိုင်းအရှည်ကို။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ပဇာနာသိ၊ သိ၏။ အညမ္ပိ၊ တစ်ပါးသော တရားကိုလည်း။ ဇာနာသိ၊ သိ၏။ တထာဟိ၊ ထိုသို့ သိသောကြောင့်လျှင်။ ဗုဒ္ဓေါ၊ ဘုရားဖြစ်တော်မူ၏။ တထာ ဟိ၊ ထိုသို့ ဘုရားဖြစ်တော်မူသောကြောင့်လျှင်။ တေ၊ အရှင်ဘုရား၏။ အယံ ဇလိတာနုဘာဝေါ၊ ဤထွန်းပသော ကိုယ်ရောင်အာနုဘော်သည်။ ဗြဟ္မလောကံ၊ ဗြဟ္မာ့ပြည်ကို။ ဩဘာသယံ-ဩဘာသယန္တော၊ ထွန်းပစေလျက်။ တိဋ္ဌတိ၊ တည်၏။
ဤသို့ မြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်၏ ကျေးဇူးကို သိစေလျက် တရားဟော၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ရောက်လာကုန်သော တစ်သောင်းကုန်သော ဗြဟ္မာတို့၏ စိတ်တို့သည် တဏှာမာနဒိဋ္ဌိတို့သည် မစွဲလမ်းအပ်သည်ဖြစ်၍ အာသဝတို့မှ လွတ်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... ဤသို့ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် များစွာကုန်သော ဗြဟ္မာတို့၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ ဇေတဝန်တော်သို့ ကြွတော်မူ၍ ထိုဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဟောတော်မူသော နည်းဖြင့်လျှင် ထိုဓမ္မဒေသနာကို ရဟန်းတို့အား ဟောတော်မူ၍ "ယခုအခါ ဗကဗြဟ္မာသည် ထိုအခါ ကေသဝရသေ့ဖြစ်ပြီး၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ
ကပ္ပရသေ့ဖြစ်ပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဗကဗြဟ္မာ၊ ယူမိစ္ဆာ၊ မြတ်စွာ ပယ်ဖျောက်ရှင်း
ဆယ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဗကဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****