မဟာကပိဇာတ် -၁

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၄၀၆။ ဂန္ဓာရဇာတ် (၇-၂-၁)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၄၀၇။ မဟာကပိဇာတ် (၇-၂-၂)

၄၀၈။ ကုမ္ဘကာရဇာတ် (၇-၂-၃)→

၂။ မဟာကပိဇာတ်

အမျိုးသားတို့အတွက် အသက်ကိုမငဲ့ခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အတ္တာနံ သင်္ကမံ ကတွာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ မဟာကပိဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏ အကျိုးငှာ ကျင့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် ဘဒ္ဒသာလဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ ထိုအခါ၌ကား တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ငါ့ရှင်တို့ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏ အကျိုးကို ကျင့်တော်မူ၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြ ကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏ အကျိုးကို ကျင့်သည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏ အကျိုးကို ကျင့်ဖူးသလျှင်ကတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မျောက်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် အလုံး အရပ်နှင့် ပြည့်စုံ၏။ အစွမ်းနှင့်ပြည့်စုံ၏။ ဆင်ငါးစီးအားကို ဆောင်၏။ မျောက်ရှစ်သောင်း အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာ၌ နေ၏။

အဗ္ဘန္တရ သရက်သီး

ထိုဟိမဝန္တာ၌ ဂင်္ဂါကမ်းနားကိုမှီ၍ အခက်အခွနှင့် ပြည့်စုံသော အေးမြသော အရိပ်ရှိသော ထူသောအရွက်ရှိသော တောင်ထွတ်ကဲ့သို့သော ကောငြးစွာတကဩော သရက်ပင်သည် ရှိ၏။ (ပညောင်ပင်ဟူ၍လည်း ဆိုကုန်၏။ ) ထိုသရက်ပင်အား နတ်၌ဖြစ်သော အနံ့အရသာ နှင့် တူကုန်သော အနံ့အရသာ ရှိကုန်သော ကြီးကုန်သော အိုးစရည်းပမာဏ ရှိကုန်သော ချိုကုန်သော အသီးတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုသရက်ပင်၏ တစ်ခုသောအခက်မှ အသီးတို့သည် ကြည်း၌ ကျကုန်၏။ တစ်ခုသော အခက်မှ အသီးတို့သည် ဂင်္ဂါရေ၌ ကျကုန်၏။ နှစ်ကုန်သော အကိုင်းတို့၏ အလယ်ဖြစ်သော အသီးတို့သည် သစ်ပင်ရင်း၌ ကျကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မျောက်အပေါင်းကို ယူ၍ ထိုသရက်ပင်၌ အသီးတို့ကိုစားလျက် တစ်ခုသောကာလ၌ ဤသရက်ပင်၏ ရေ၌ကျသော အသီးကိုမှီ၍ ငါတို့အား ဘေးဖြစ်လတ္တံ ဟု ရေအထက်၌ အခက်မှ တစ်လုံးသော အသီးကိုမျှလည်း မကြွင်းစေမူ၍ ပွင့်သောကာလမှစ၍ စားလည်း စားစေ၏။ ချလည်း ချစေ၏။

ဘုရင်သိပြီ

ဤသို့ ပြုငြားသော်လည်း ရှစ်သောင်းကုန်သော မျောက်တို့သည် မမြင်သော ပိုးရွတို့သည် ပြုပ်သော သစ်ရွက်ထုပ်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသော တစ်လုံးသော သရက်သီးမှည့်သည် မြစ်၌ကျ၍ ဂင်္ဂါမြစ်၏ အကြေသို့ အစဉ်လျှောက်၍ မျောလေသော အထက်၌လည်းကောင်း၊ အောက်၌ လည်းကေင်း ကွန်ကိုဖွဲ့၍ ရေ စားခြင်းကို ကစားသော ဗာရာဏသီမင်း၏ အထက်ကွန်၌ ငြိ၏။ မင်းသည် တစ်နေ့ပတ်လုံး ကစား၍ ညဉ့်အခါ၌ တံငါတို့သည် ကွန်ကို ချီကုန်သည်ရှိသော် ထိုသရက်သီးကိုမြင်၍ ဤမည်သော အသီးဟု မသိကုန်သည်ဖြစ်၍ မင်းအား ပြကုန်၏။ မင်းသည် ဤအသီးကား အဘယ်အသီးနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး... မသိကုန်ဟု ဆိုကုန်၏။ အဘယ် သူတို့သည် သိကုန်လတ္တံ့နည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး မုဆိုးတို့သည် သိကုန်လတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ မင်းသည် မုဆိုးတို့ကို ခေါ်စေ၍ မေး၍ မုဆိုးတိုအထံမှ သရက်သီးမှည့်ဟု ကြား၍ ဓားငယ်ဖြင့်ခွဲ၍ ရှေးဦးစွာ မုဆိုးတို့ကို စားစေ၍ နောက်မှ မိမိသည် စား၏။ မောင်းမအပေါင်းကိုလည်းကောင်း အမတ်တို့ကိုလည်းကောင်း စားစေ၏။ သရက်သီးမှည့်၏ အရသာသည် မင်း၏ ကိုယ်အလုံး နှံ့၍ တည်၏။ မင်းသည် ရသတဏှာဖြင့် ဖွဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍ ထိုသရက်ပင်တည်ရာ အရပ်ကို မုဆိုးတို့အား မေး၏။ မုဆိုးတို့သည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် မြစ်နား၌ရှိ၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် များစွာသော လှေဖောင်တို့ကို ဖွဲ့စေ၍ မုဆိုးတို့သည် ညန့်အပ်သောခရီးဖြင့် အညာသို့ သွား၏။ ဤမျှသော နေ့တို့ပတ်လုံး သွား၏ဟု အပိုင်းအခြားကို မဆိုအပ်။ အစဉ်သဖြင့်ကား ထိုအရပ်သို့ရောက်၍ အရှင်မင်းကြီး ဤသစ်ပင်တည်းဟု မုဆိုးတို့သည် မင်းအား ကြားကုန်၏။

မင်းသည် လှေတို့ကို မြစ်၌ထားခဲ့၍ များစွာသော လူအပေါင်း ခြံရံလျက် ခြေဖြင့် ထိုအရပ်သို့ သွား၍ သရက်ပင်၌ အိပ်ရာကိုခင်းစေ၍ သရက်သီးမှည့်တို့ကို စား၍ အထူးထူးသော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကိုစား၍ အိပ်၏။

မျောက်များကို သတ်စေ

ခပ်သိမ်းသော အရပ်မျက်နှာတို့၌ အစောင့် အရှောက်ထား၍ မီးကိုညှိကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် လူတို့သည် အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်လတ်သော် သန်းခေါင်းအခါ၌ ပရိသတ်နှင့်တကွ သွား၏။ ရှစ်သောင်းကုန်သော မျောက်တို့သည် သစ်ခက်တစ်ခုမှ သစ်ခက်တစ်ခုသို့ သွားကုန်လျက် သရက်သီးတို့ကို စားကုန်၏။ မင်းသည် နိုး၍ မျောက်အပေါင်းကို မြင်၍ လူတို့ကိုထစေ၍ လေးသမားတို့ကို ခေါ်စေ၍ အကြင် အခြင်းဖြင့် ဝန်းရံသည်ရှိသော် သရက်သီးကို စားကုန်သော ထိုမျောက်တို့သည် မပြေးကုန်၊ ထိုအခြင်းဖြင့် ထိုအရပ်ကို ခြံရံ၍ နက်ဖြန် သရက်သီးတို့ကိုလည်းကောင်း မျောက်သားတို့ကို လည်းကောင်း စားကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ လေးသမားတို့သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ သရက်ပင်ကို ခြံရံ၍ မြားတို့ကိုဖွဲ့၍ တည်ကုန်၏။ ထိုမျောက်တို့သည် မြင်ကုန်၍ သေဘေးမှ ကြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ပြေးအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ရကား ဘုရားလောင်းသို့ ကပ်ကုန်၍ အရှင်... ပြေးကုန်သော မျောက်တို့ကို ပစ်အံ့ဟု သရက်ပင်ကိုခြံရံ၍ လေးသမားတို့သည် တည်ကုန်၏။ အသို့ ပြုကုန်အံ့နည်းဟု မေး၍ တုန်လှုပ်ကုန်လျက် တည်ကုန်၏။

မျောက်မင်း ကယ်ဆယ်ပုံ

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် မကြောက်ကြကုန်လင့်၊ ငါသည် သင်တို့အား အသက်ကိုပေးအံ့ ဟု မျောက် အပေါင်းတို့ကို နှစ်သိမ့်စေ၍ ဖြောင့်စွာတက်သော သစ်ပင်သစ်ခက်ကို တက်၍ ဂင်္ဂါသို့ ရှေးရှုသွား၍ ထိုသစ်ခက်စွန်းမှခုန်၍ လေးအပြန်တစ်ရာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်ကို လွန်၍ ဂင်္ဂါနား၌ တစ်ခုသော ချုံအထက်၌ ကျ၍ ထိုချုံမှသက်၍ ငါ၏ လာရာအရပ်သည် ဤမျှရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ကောင်ကင်ဖြင့် ပိုင်းခြား၍ တစ်ခုသော ကြိမ်နွယ်ကိုဖြတ်၍ ဤမျှသော အရပ်သည် သစ်ပင်၌ ဖွဲ့သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤမျှသောအရပ်သည် ကောင်းကင်၌တည်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှစ်ပါးသော အရပ်တို့ကို မှတ်၍ မိမိခါး၌ ဖွဲ့ရာအရပ်ကိုကား မမှတ်မိ၊ ဘုရားလောင်းသည် ထိုနွယ်ကိုယူ၍ တစ်ခုသော အစွန်းကို ဂင်္ဂါနားဝယ် တည်သောသစ်ပင်၌ ဖွဲ့၍ တစ်ခုသော အခွန်းကို မိမိခါး၌ဖွဲ့၍ လေကြောင့်ပြတ်သော တိမ်ကဲ့သို့ လေအဟုန်ဖြင့် လေးအပြန်တစ်ရာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်ကိုခုန်၍ ခါး၌ ဖွဲ့ရာအရပ်ကို မမှတ်မိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် သစ်ပင်သို့ ရောက်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် သရက်ခက်ကို မြဲစွာကိုင်၍ မျောက်အပေါင်းအား အမှတ် ပေး၏။ လျင်စွာ ငါ၏ကျောက်ကို နင်းကုန်လျက် ကြိမ်နွယ်ဖြင့် ချမ်းသာစွာ သွားခြင်းကို သွားကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ရှစ်သောင်းကုန်သော မျောက်တို့သည် ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးကုန်၍ ကန်တော့ကုန်၍ ဘုရားလောင်း ဆိုတိုင်း သွားကြကုန်၏။

မျောက်ယုတ်မာ

ထိုအခါ ဒေဝဒတ်သည်လည်း မျောက်ဖြစ်၍ ထိုမျောက်တို့၏ အတွင်း၌ ဖြစ်၏။ ဒေဝဒတ်အလောင်း မျောက်သည် ဤအခါသည်ကား ငါ၏ရန်သူ ပျက်စီးခြင်းကို မြင်ရအံ့သောအခါတည်းဟု မြင့်သော အကိုင်းသို့ တက်၍ အဟုန်ကို ဖြစ်စေ၍ ဘုရားလောင်း၏ ကျောက်၌ ကျစေ၏။ ဘုရားလောင်း၏ နှလုံးသည် ကွဲ၏။ ပြင်းစွာသောဝေဒနာသည် ဖြစ်၏။ ထိုဒေဝဒတ်အလောင်း မျောက်သည်လည်း ဘုရားလောင်းကို ဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ကို ပြု၍ ဖဲ၏။ ဘုရားလောင်းသည် အဖော်မရှိသည်လျှင် ဖြစ်၏။

မင်းကြီး မေးခြင်း

ဗာရာဏသီမင်းသည် မအိပ်ဘဲ မျောက်တို့သည်လည်းကောင်း ဘုရားလောင်းသည်လည်းကောင်း ပြုအပ်သော အလုံးစုံသော အမူအရာကိုမြင်၍ ဤမျောက်သည် တိရစ္ဆာန်ဖြစ်လျက် မိမိအသက်ကို မရေတွက်မူ၍ ပရိသတ်၏ ချမ်းသာ သော အဖြစ်ကိုသာလျှင် ပြု၏ ဟု ကြံလျက် အိပ်၏။ မင်းသည် နံနက်လင်းလတ်သော် ဘုရားလောင်းကို နှစ်သက်၍ မျောက်မင်းကို ဖျက်ဆီးအံ့သောငှာ မသင့်၊ ဥပါယ်ဖြင့် ထိုမျောက်ကို သက်စေ၍ လုပ်ကျွေးအံ့ဟု ဂင်္ဂါအတွင်း၌ လှေဖောင်ကိုထား၍ ထိုဖောင်၌ ငြမ်းဖွဲ့၍ ဖြည်းညင်းသာယာစွာ ဘုရားလောင်းကို သက်စေ၍ ကျောက်၌ ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကို ဖြန့်စေ၍ ဂင်္ဂါရေဖြင့် ချိုးစေ၍ တင်လဲရေကို သောက်စေ၍ ခြောက်သောကိုယ်ကို အကြိမ်တစ်ထောင်ချက်သော ဆီဖြင့်နယ်၍ အိပ်ရာအပြင်၌ သိုးရေကို ခင်းစေ၍ ဖြည်းညင်းသာယာစွာ သိုးရေအခင်း၌ အိပ်စေ၍ မိမိသည် နိမ့်သောနေရာ၌နေ၍ -

၈၃။ အတ္တာနံ သင်္ကမံ ကတွာ၊
ယော သောတ္ထိံ သမတာရယိ။
ကိံ တွံ တေသံ ကိမေ တုယှံ၊
ဟောန္တိ ဧတေ မဟာကပိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၈၃။ မဟာကပိ၊ မျောက်ကြီး။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ သင်္ကမံ ကတွာ၊ တံတားပြု၍။ ဣမေ ဝါနရေ၊ ဤမျောက်တို့ကို။ သောတ္ထိံ သမတာရယိ၊ ဘေးမရှိသည်ကို ပြု၍ ကူးစေ၏။ တွံ၊ သင်သည်။ တေသံ၊ ထိုမျောက်တို့အား။ ကိံ အဟောသိ၊ အသို့တော်သနည်း။ ဧတေ၊ ထိုမျောက်တို့သည်လည်း။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ကိံ ဟောန္တိ၊ အသို့တော်ကုန်သနည်း။

မျောက်မင်း အဖြေတရား

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် မင်းကို ဆုံးမလိုသည်ဖြစ်၍-

၈၄။ ရာဇာဟံ ဣဿရော တေသံ၊
ယူထဿ ပရိဟာရကော။
တေသံ သောကပရေတာနံ၊
ဘီတာနံ တေ အရိန္ဒမ။

၈၅။ ဥလ္လိင်္ဃယိတွာ အတ္တာနံ၊ ဝိဿဋ္ဌဓနုနော သတံ။
တတော အပရပါဒေသု၊ ဒဠှံ ဗန္ဓံ လတာဂုဏံ။

၈၆။ ဆိန္နဗ္ဘမိဝ ဝါတေန၊ နုဏ္ဏော ရုက္ခံ ဥပါဂမိ။
သောဟံ အပ္ပဘဝံ တတ္ထ၊
သာခံ ဟတ္ထေဟိ အဂ္ဂဟိံ။

၈၇။ တံ မံ ဝိယာယတံ သန္တံ၊ သာခါယ စ လတာယ စ။
သမနုက္ကမန္တာ ပါဒေဟိ၊ သောတ္ထိံ သာခါမိဂါ ဂတာ။

၈၈။ တံ မံ န တပတေ ဗန္ဓော၊
မတော မေ န တပေဿတိ။
သုခမာဟရိတံ တေသံ၊ ယေသံ ရဇ္ဇမကာရယိံ။

၈၉။ ဧသာ တေ ဥပမာ ရာဇ၊ တံ သုဏောဟိ အရိန္ဒမ။
ရညာ ရဋ္ဌဿ ယောဂ္ဂဿ၊ ဗလဿ နိဂမဿ စ။
သဗ္ဗေသံ သုခမေဋ္ဌဗ္ဗံ၊ ခတ္တိယေန ပဇာနတော။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၈၄။ အရိန္ဒမ၊ ရန်သူတို့ကို ဆုံးမတတ်သော မင်းကြီး။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယူထဿ၊ မျောက်အပေါင်းကို။ ပရိဟာရကော၊ ဆောင်သော။ ဣဿရော၊ အစိုးရသော။ တေသံ၊ ထိုရှစ်သောင်းသော မျောက်တို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းတည်း။ တေ- တယာ၊ သင်မင်းကြီးမှ။ ဘီတာနံ၊ ကြောက်ကုန်သော။ သောကပရေတာနံ၊ သောကသည် နှိပ် စက်အပ်ကုန်သော။ တေသံ၊ ထိုမျောက်တို့၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာ။

၈၅။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဝိဿဋ္ဌဓနုနော၊ ညှို့မှလွှတ်သောလေး၏။ သတံ၊ အပြန်တစ်ရာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်ကို။ ဥလ္လိင်္ဃယိတွာ၊ ကောင်းစွာခုန်၍။ တတော၊ ထိုအရပ်မှ။ အပရပါဒေသု၊ နောက်ခြေတို့၌။ လတာဂုဏံ၊ ယူအပ်သော နွယ်ကို။ ဒဠှံ၊ မြဲစွာ။ ဗန္ဓံ၊ ဖွဲ့၍။

၈၆။ ဆိန္နဗ္ဘမိဝ၊ လေကြောင့်ပြတ်သော တိမ်ကဲ့သို့။ ဝါတေန၊ မိမိအဟုန်ကြောင့်ဖြစ်သောလေသည်။ နုဏ္ဏော၊ လွှင့်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ရုက္ခံ၊ သရက်ပင်သို့။ ဥပါဂမိ၊ ကပ်၏။ သောဟံ၊ ထိုငါသည်။ တတ္ထ၊ ထိုကောင်းကင်ပြင်၌။ အပ္ပဘဝံ၊ ဤသရက်ပင်သို့ ရောက်အံ့သောငှာ မစွမ်းနိုင်သည်ဖြစ်၍။ သာခံ၊ သရက်ခက်ကို။ ဟတ္တေဟိ၊ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့်။ အဂ္ဂဟိံ၊ ကိုင်ဆွဲ၏။

၈၇။ အာယတံ ဝိယ၊ စောင်း၌ သီအပ်သော စောင်းညှို့ကဲ့သို့။ သာခါယ စ၊ သရက်ခက်သည်လည်းကောင်း။ လတာယ စ၊ နွယ်သည်လည်းကောင်း။ အယတံ၊ ငင်အပ်သည်။ သန္တံ၊ ဖြစ်သော။ တံ မံ၊ ထိုငါ့ကို။ သာခါမိဂါ၊ မျောက်အပေါင်းတို့သည်။ ပါဒေဟိ၊ ခြေတို့ဖြင့်။ သမနုက္ကမန္တာ၊ ရိုသေစွာ နင်းကုန်လျက်။ သောတ္ထိံ၊ ချမ်းသာစွာ။ ဂတာ၊ သွားကုန်၏။

၈၈။ ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယေယံ၊ အကြင်မျောက်တို့၏။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ အကာရယိံ၊ ပြု၏။ မယာ၊ ငါသည်။ တေသံ၊ ထိုမျောက်တို့၏။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ အာဟရိတံ၊ ဆောင်အပ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ ဗန္ဓော၊ ကြိမ်နွယ်ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့ခြင်းသည်။ တံ မံ၊ ထိုငါ့ကို။ န တပတေ၊ မပူပန်စေ။ မေ၊ ငါ့အား။ မရဏံ၊ သေခြင်းသည်။ န တပေဿတိ၊ မပူပန် စေလတ္တံ့။

၈၉။ အရိန္ဒမ၊ ရန်သူတို့ကို ဆုံးမတတ်သော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်အား။ ဧသာဥပမာ၊ ဤဥပမာကို။ ကထိတာ၊ ဆိုအပ်၏။ တံ၊ ထိုဥပမာဖြင့် နှီးနှော၍ဆိုသော စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။ ရညာ၊ မင်းသည်။ ရဋ္ဌဿ စ၊ တိုင်းနိုင်ငံသူ၏လည်းကောင်း။ ယောဂ္ဂဿ စ၊ ရထား အစရှိသော ယာဉ်စီသူရဲ၏လည်းကောင်း။ ဗလဿ စ၊ ဗိုလ်ပါ၏လည်းကောင်း။ နိဂမဿ စ၊ နိဂုံးသူ အပေါင်း၏ လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေသံ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သူတို့၏။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ ဧတဗ္ဗံ၊ ရှာအပ်၏။ ခတ္တိယေန၊ မင်းမည်သည်။ ပဇာနတာ၊ ဉာဏ်နှင့်ပြည့်စုံသည်။ ဘဝိတဗ္ဗံ၊ ဖြစ်ရာ၏။

မီးသင်္ဂြိုဟ် ပူဇော်ခြင်း

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် မင်းကိုဆုံးမလျက်လျှင် သေ၏။ မင်းသည် အမတ်တို့ကိုခေါ်စေ၍ ဤမျောက်မင်း၏ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို မင်းတို့၏ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်သကဲ့သို့ ပြုကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ မင်းမောင်းမအပေါင်းကိုလည်း သင်တို့သည် နီသောအဝတ်ကို ဝတ်ကုန်လျက် ဖရိုဖရဲကြဲသော ဆံရှိကုန် သည်ဖြစ်၍ ဆီမီးတိုင် လက်စွဲကုန်လျက် မျောက်မင်းကို ခြံရံ၍ သုသာန်သို့ လိုက်ကြကုန်လော့ ဟု စေ၏။ အမတ်တို့သည် ထင်းအစည်းတစ်ရာတို့ဖြင့် ထင်းပုံကို ပြုကုန်၏။ ဘုရားလောင်း၏ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို မင်းတို့အား သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကို ပြုအပ်သောနည်းဖြင့်လျှင် ပြု၍ ဦးခေါင်းခွံကို ယူ၍ မင်း၏အထံသို့ သွားကုန်၏။ မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ သင်္ချိုင်း၌ စေတီတည်၍ ဆီမီးညှိထွန်း၍ နံ့သာပန်း စသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်၍ ဦးခေါင်းခွံကို ရွှေမွမ်းမံ၍ လှံဖျား၌ထား၍ ရှေ့မှဆောင်စေ၍ နံ့သာပန်း စသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်လျက် ဗာရာဏသီသို့ရောက်၍ လှံကို မင်းအိမ်တံခါး၌ထား၍ မြို့အလုံးကို တန်ဆာဆင်စေ၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး (အရိုး)ဓာတ်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြု၍ ထို့နောင်မှ ထိုဓာတ်ကိုယူ၍ စေတီတည်၍ အသက်ထက်ဆုံး ပန်း နံ့သာတို့ဖြင့် ပူဇော်၍ ဘုရားလောင်း အဆုံးအမ၌ တည်၍ အလှူအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ တရားသဖြင့် မင်းပြု၍ နတ်ပြည်သို့လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ ပြစ်မှားသော မျောက်ဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ မျောက်မင်း၏ ပရိသတ်ဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မျောက်မင်းဖြစ်ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မင်းမည်သည်ကား၊ လူအများ၊ စီးပွားဆောင်ရွက်ရာ

နှစ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော မဟာကပိဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****