Reynke de Vos/Dat drydde boek: VIII. capittel

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
<-- Dat drydde boek: VII. capittel Reynke de Vos Dat drydde boek: IX. capittel -->

Dat VIII. capittel[edit]

Wo Reynke syne loggen sterket vnde sprickt van deme wunderlyken schonen vnde kostlyken speygel, van syner döget vnde wo he ghestalt was, vnde ock van den ystoryen, de dar vp weren ghewracht; dar de erste van was van eyneme manne vnde perde vnde herte.

»Nv horet van deme speygel gud!
Dat glas, dat dar ane stod,
Was eyn bryl, schone vnde klar,
So datmen dar ynne sach openbar
Al, wat ouer eyner mylen gheschach,
Id were nacht, yd were dach.
Hadde yemant in syneme antlate ghebreck
Edder in synen ogen yennich fleck,
Wan he denne in den speygel sach,
Dat ghebreck ghynck wech den suluen dach
Vnde alle de vlecken; dat was nicht myn.
Isset wunder, dat ik mysmodich byn,
De ik mysse sodanen düren schat?

Dat holt, dar dat glas was in ghesat,
Heeth sethym vnde is vast vnde licht,
Van wormen wert yd ghesteken nicht,
Id kan nicht roten, dat sulue holt,
Id is ock beter gheacht dan golt;
Ebenusholt is desseme ghelyk.
Dar aff ghemaket was seer wunderlyk
Eyn holten perd by Krompardes tyden,
Des konnynges, dar myt he konde ryden
Hundert myle in eyner stunde.
Scholde ick dyt euentür vthspreken to grunde,
Dat konde in korter tyd nicht scheen,
Wente ne wart des perdes ghelyke seen.

Dat holt, dar dat glas ynne stoet,
Was breet anderhaluen mannes voet,
Buten vmme ghande alle runt,
Dar mannyghe vromde ystorye vppe stunt,
Vnder yslyker ystroyen de worde
Myt golde dorch, so syk dat behorde.

De erste ystorye was van deme perde.
Id was nydich, wente yd begherde,
Dat yd mochte entlopen eyneme herte
Vnde nicht enkonde; des hadde yd smerte.
Dat perd ghynck to eyneme herden.
Id sprack: >dy mach ghelucke werden!
Sytte vp my, ick brynge dy drade.
Isset, dattu volgest myneme rade,
Du schalt vangen eyn herte wol veth,
Dar van schal dy werden beth.
Syn vlesch, syne horne vnde ok syne hud
Machstu al düre noch bryngen vth.
Sytte vp my vnde lathe vns yagen!<
De herde sprack: >ick wyl yd wagen.<
Se redden hen myt alleme vlyd
Vnde quemen by dat herte in korter tyd;
Se redden eme na vp deme spor,
Se eme dat na, dat herte leep vor.
Dat perd syck wol halff begaff.
Id sprack to deme manne: >sytte wat aff!
Ik byn möde, laet my wat rowen!<
De man sprack wedder: >neen ick, trowen!
Id is nu sus: du moest my horen,
Dar to schaltu völen de sporen.
Du hefst my hir vmme sus ghebracht.<
Seet, sus wart dat perd gedwungen mit macht.
He lont syck suluen myt velem quaden,
De syk pynyget vmme eynes anderen schaden.«

In desseme capittel is de menynge des dichters, dat eyn loggener, wan he heft synen wyllen in syneme seggende vnde em des wert gehöret vnde so denne etlyken duncket wunderlyk wesen dat seggent des loggeners, alze hir de ystorie van Parys van Troye, so kumpt denne eyn ertzeloggener her van der seltzen materyen to der profyteliken materyen. Wente myt dyngen, dat vordel vnde profyt inbryngen mach, dar myt werden vorleydet heren vnde vrouwen.

To deme anderen male wert hir gheleret by deme perde, datmen schal vormyden nyd; wente de nyd is also, dat de yenne, de myt nyde synt vorworen, de synt syk suluest to swar, alze hir dat perd; dat was nydich vp dat herte, vnde yd was syk suluen to swar, wente syn wylle ghynck nicht vort.