Poetische Versuche in westfälischer Mundart/Malheur öäwer Malheur

[075]Dat Wicht dat soll auk nao den Ball,
D'rup goaht so Wichter jä wull all,
Natürlick, eitel wass dat Kind
Es jä de Wichter alle sind,
Män de Moder, — o, de woar
Met dat Wichtken erst recht doar.
En Florenkleed, ganz hagelwitt,
Ward bestellt nao'n niesten Snitt,
Un Blomen, ganze Gäpsen full,
(Naogemakt', verstoah ji wull)
Soll'n in de Haore, an dat Kleed,
Un wao all mehr, de Himmel weed!
De Dag de quamm, up Stöhl' un Disk,
Laigen Röcke stiewet frisk.
De Ballschudder quamm Schur up Schur,
De Prükmaker quamm all twiälw Uhr,
He kämm'd dat Haor, stoak Blomen, Band,
Dat Wicht hadd't Speigel in de Hand.
Bi Tieden wass de Kopp paraot:
„Es ne Kiünigin, akraot!“
Sagg de Moder full Pläseer.
Män nu wass't all en Uhr off veer,
De Snieder, de auk (dat is klaor)
In't Laigen jüst kin Fusker waor,
Hadd' dat Kleed noch nich es schickt,
Dat Wichtken wäör för Angst boll stickt.
De Stiewelkes ganz hagelwitt
Von engel'sk Liäder, nao'n niesten Snitt,
Et wass all fiew Uhr, wat der nao,
Se waoren auk noch nich es dao.
[076]Dat Wichtken wull so gär'n nao'n Ball
't grehn de bedrövten Thräönen all,
Dao endlix quamm'n de Stieweln an
Se trock so dull man trecken kann,
Se quamm der in, män Dusend ne!
Wat daihen ähr de Theene weh.
Män se dacht: well will sien fien,
Dat is maol so! — mott lieden Pien,
„Män nu dat Kleed — wenn ik't nich kreeg“ —
Se rung' de Hände, grehn un sweeg;
Dao endlix quamm't, un glieker Tied
De Wagen von de and're Sied.
Nu gonk dat, häst' mi nich gesaihn
Up den Stohl moss't Miäken klaihn
Un öäwer'n Kopp dat Kleed ähr schaiten,
Män gonk de schöne Kopp-Putz flaiten
Dann wöär jä all's vergiewens west,
Män ne! dat gonk all up et Best,
Et gonk bes nu to all noch so, —
Män nu wass't Kleedken noch nich to!
Drüke un twee Naobers Kinder,
De eene mehr, de and're minder
Stürnden daobi, ach un o!
Un endliks wass dat Kleedken to.
Un nu laip ganz geswind, geswind
Nao den Wagen usse Kind, —
Män laiwe Lüde! — denkt ju es!
Up den Schaorsteenfiäger bäss
Usse hagelwitte Kind, un o!
De hadd' affarvt es der to, —
Dat Wichtken saog sick jüste an,
Es wann et ut den Schaorsteen quamm.
[077]Lut ut grinen hävv et daohn,
Dat Kind konn so nao'n Ball nich gaohn.