Poetische Versuche in westfälischer Mundart/En guden Raod met up de Raise

Nu mak wi von de Sak en End
Wat ik all lang di drühde,
Du wärst in Hus mi to verwend,
Du sasst bi ann're Lüde.

Uu wat ik di nu säggen will,
Dat niem di recht to Hiärten,
Un wusst du klok daohn, Anzibill!
Dann mosst du't nüms vergiäten.

Staoh' fröh up, propper kleed' di dann,
Un gaoh' in Goades Kiärke;
So fank du jieden Dag män an,
Dann siägnt he dine Wiärke.

Sägg nett de Mensken Tid von'n Dag,
De di kummt in de Möte.
Doh' alles nett met Öäwerlag,
Un sie flink up de Föte.

[071]Goah risk up, duk' nich so in'n een',
Grip drist an, sie nich blaide,
Un kann't nich eene Hand alleen',
Dann niem se alle baide.

Sie auk nich faorts to ängstlik, Kind!
Un biew' nich es ne Rüske,
Wär auk nich iwrig to geswind,
Gaiht di't nich nao de Müske.

Sie nich to aitel, hang' di an
Nich all'rhand dumme Dinger,
Un wat ik gar nich liden kann,
Snüt di nich in de Finger!

Un sittst, du Middags bi den Disk,
Laot baide Hände saihen,
Sitt up den Stohl recht grad un risk,
Laot an den Kopp dat Klaihen!

Iät' resolut, dat draff wull sin,
Mosst aower nich so smacken,
Dat öäwerlaote du de Swin,
Kür nich met fulle Backen.

Dat Purren in de Niäse laot,
Dat mag ik gar nich liden,
Un mosst du gapen, sie paraot!
De Hand för'n Mund bi Tiden!

Bit di de Niägel auk nich aff,
Snid' mankst se met de Schäre.
[072]Un wat man nüms verachten draff,
Dat is 'ne gude Lähre.

Un daorüm niem du minen Raod
Di auk so recht to Hiärten,
Dann gaiht di't gud — jau in der Daod!
Goad wärd di nich vergiaten.

Doch luster Kind! dao is noch wat,
Dat mott ik di noch säggen,
Söll, — et passeert jä düt un dat,
Sik es din Hiärt lück weggen,

Ik maine, du verstaihst mi wull,
Söägst du en Mann es gärne,
Dann handle nich es wahn un dull,
Fraog' din Vernüll erst, Därne!

Jau fraog de Eldern erst üm Raod,
Laot se nich sien de Lesten,
Günn du ähr faorts dat erste Waod,
Se main't met di am besten.

Denn gaiht dat Hiärt met den Verstand
Un met der Eldern Raoden,
Nich immer hüpske Hand in Hand,
Dann könn't wull es geraoden.

Dat di de hil'ge Ehestand
Noch würd' tor waohren Pine,
Den Kärls, de spielt, hävv nog ik kannd,
Un Kärls, de supt es Swine.

[073]Dann wahr auk dine Tunge nett,
Denk' erste, wusst du küren,
Wenn man dat Hus ant briänen hät,
Is laig de Brand to stüren,

Nu gaoh min Kind, Gott siägne di!
Mosst immer flitig lähren,
Dann gaiht de Tid auk gau förbi.
Holl di in Tucht un Ehren!