77
noiméad agus go mbéaḋ a ré ṫart annsin. Ṫáinig cineál laige air....
Ar a ṫeaċt ċuige féin ḋó, ḃí an leoṁan n-a luiġe faoi ḃun an ċrainn, na cosa tosaiġ sínte amaċ uaiḋ, an ceann mór uasal mongaċ i n-áirde san aér aige, agus é ag féaċaint uaiḋ go brónaċ Ḃí doilġeas an tsaoġ- ail le taḃairt faoi deara i ndoiṁneaċt a ḋá ṡúl, agus an driṫle iongantaċ ḃíoḋ ionnta de ġnáṫ múċta beag- naċ. Ḃeaḋ súil ag duine le deóra móra ḟeiceál sna súile brónaċa seo.
Ar ḟeiceál do’n dreóilín cé’n ḃail ḃí ar an leoṁan ċeap sé gur eagla ḃí air roiṁ clannaiḃ an aéir, agus ṫáinig a ṁisneaċ ċuige arís, laḃair sé go borb agus laḃair sé go dána leis. Duḃairt sé leis go mbeaḋ air cead cinn agus sgiaṫán ṫaḃairt do’n éan uasal ḃí i ngéiḃeann aige. Ċuir sé i gcéill ḋó ċoṁ niṁneaċ is ḃí a ṁuinntir féin dá mbaintí asta é. Ḃí goba fada cruaḋa aca agus sgiaṫáin láidre. Ḃagair sé an t-iolar mór air i ndeireaḋ na dála. Annsin d’éist sé a ḃéal go gcluinfeaḋ sé céard ḃí le ráḋ ag an leoṁan.
Aċt níor laḃair an leoṁan ar ċor ar biṫ. Níor ċuir sé aon tsuim sa gcainnt de séir cosaṁlaċta, aċt é ag osnaġail agus ag cneadġail i ndiaiḋ an ṗeata fuaid- iġeaḋ uaiḋ.
Ṫáinig a ċéile amaċ ó’n bpluais agus lón aici ḋó. Uiḃeaċa pearóide agus earbaill gaḃar an biaḋ ḃí aici ḋó, agus leoṁan naċ mblasfaḋ de’n ḃiaḋ sin ḃí a ré ṫart. Aċt níor leag Deaideó srón air. Ní biaḋ ḃí uaiḋ. Ní raiḃ uaiḋ aċt an Búrla, an peata deas sguabaḋ uaiḋ.
Ṫáinig a ċéile arís agus ba ṁór an t-iongnaḋ ḃí uirṫi nár iṫ sé an biaḋ. A leiṫéid de leoṁan níor casaḋ léiṫi ariaṁ! Naċ uirṫi ḃí an tubaisde go raiḃ sí ceangailte leis! Isteaċ léiṫi sa bpluais arís agus í ag ráḋ leiṫi féin go mbḟeárr ḋi éaluġaḋ uaiḋ agus céile eile a ṫóġaḋ.
Laḃair an dreóilín arís agus laḃair sé go dáná aċt áird ní raiḃ ag an leoṁan ar a ġlór.
