This page has been validated.
IV.
Łagodność i cierpliwość, miłość i pokora
To cnoty, którym w lasce twojej jest podpora.
Pustka dała Samotność ci za towarzysza,
A Zadumę na drużkę znaczyła ci Cisza.
Samotnie wydumałeś Myśl, co za urodę
Od wiatru nauczoną przyjęła Swobodę.
Gdy powaga twa strzeże trzód na żyznej glebie,
Oczyma pasiesz lotne obłoki na niebie.
A gdy je w stado zgania wiatr, jak pies twój owce.
Pasiesz swe sny, przez marzeń wiodąc je manowce.
I jak obłoki mierzą przestrzeń, z wiatru wianiem,
Ty czas płynący mierzysz myśli zadumaniem.
41
