seo geallta dhom roimis an aonach agus ní bhfuaras é go dtí indiú.”
“Airiú,” arsa Diarmuid, “agus cad ba ghádh an dithneas go léir? Ná déanfadh sé an gnó i gceann seachtmhaine nó coigthíghis? Táir chómh suaithte agus dá mba ná leigfeá do thaobh ar aon leabaidh le trí oídhche. An rabhais amuich i n‑aon bhall aréir?”
“Amuich i n‑aon bhall aréir? Cá mbéinn amuich aréir, airiú? Ní rabhas go deimhin. Ach nuair a chuadhas abhaile ó’n aonach, do shuídheas sa chathaoir agus do thuit mo chodladh orm, agus geallaim dhuit gur fhanas ansan go maidin indiú.”
“Dómhaise, is greannmhar san de! Agus feuch, nuair a bhís ag fágaint an tíghe seo um thráthnóna indé ní raibh aon rian díghe ort, agus bhí sé ’na thráthnóna mhór luath. Cár fhanais?”
“Mhaise, beannacht Dé le h‑anaman do mharbh, a Dhiarmuid, agus leig dom féin. Níor fhanas i n‑aon bhall ach dul abhaile láithreach. Ní h‑ól ná imirt a bhí ag déanamh buartha dhom, geallaim dhuit é.”
Do shín sé an púnt chun Dhiarmuda, agus thug sé a bhóthar air gan a thuille ríghnis, ar eagla go gcurfaí a thuille ceisteanna air. Bhí sé ceapaithe luach a trí nó a ceathair de phúntaibh eile do thabhairt leis, ach bhí sgannradh air go bhfiafróchadh Diarmuid de cia thug an t‑airgead dó.
Ag gabháil an bóthar abhaile dhó, do bhí a aigne agus a inntinn tré n‑a chéile, agus é ag cur agus ag cúiteamh, ag cur agus ag cúiteamh, a d’iaraidh a dhéanamh amach cad d’imthigh ar an airgead lá an aonaigh.
“Dá mbéinn ag machtnamh air go ceann bliaghna ó indiu,” ar seisean, “ní fhéadfainn a thuisgint cad é an brígh atá leis.”
