Page:Seadna.djvu/130

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
126
SÉADNA

bhéadh sí seacht míle ó’n dtuairim. Ach do gheallfainn duit go ndéarfadh sé rud éigin ná béadh coinne agat leis agus a bhainfeadh ded’ bhonnaibh thú.”

“Ní fheadar an tsaoghal, a Athair,” arsa Seághan, “cad is maith dhom a dhéanamh.”

“Ar inis Máire dhuit,” arsa ’n sagart, “cad dúbhairt Séadna léi an lá a bhí sé thiar?”

“Níor inis, a Athair,” ar seisean, “agus níor fhiafruigheas di é.”

“B’fhéidir,” arsa ’n sagart, “dá mbéadh a fhios agat cad dúbhairt sé léi an lá san, go dtabharfadh san oiread eólais ar a aigne dhuit agus a chuirfeadh ar an mbóthar gceart tú sul a raghfá chun cainte leis.”

“Tá go maith, a Athair,” ar seisean. “Fiafróchad anois di é nuair a raghad abhaile, ar a shon nach maith liom trácht i n‑aon chor léi air, le h‑eagla go gcuirfeadh sé aon bhuairt uirthi agus go bhfillfeadh an lionn-dubh úd airís uirthi.

“Ní’l agat,” arsa ’n sagart, “ach an sgeul do tharang anuas chómh réidh, chómh neamhchuiseach agus is féidir é.”