ṫeiṫeaḋ ó luċt dliġe! Cárḃ ḟios di naċ constáblaí ḃí aici sa teaċ!
“Daoine muinntearḋa leis an triúr againn,” arsa mise.
“An eaḋ muis?” ar sise, aċt ḃéaḋ ḟios agat ar an gcaoi a nduḃairt sí é nár ċreid sí ár sgéal.
“An fada ó d’ḟág sé an baile?” arsa Séamus.
“Sin rud naċ ḃfuil ḟios agam.”
“An fada go ḃfillfiḋ sé?”
“Níl ḟios agam sin aċt oiread.”
“Ar ṁaiṫe leis ṫáinic muid,” arsa Pádraic, “cá ḃfuil sé?”
“Níl ḟios a’m.”
“Caiṫfiḋ muid fanaċt go dtiocfaiḋ sé,” arsa Séamus.
“Tig liḃ,” agus amaċ léiṫi sa gcistiniġ.
Ní raiḃ aon aiṁreas orainn naċ raiḃ sé ar a ṫeiṫeaḋ sna sléiḃte, agus go raiḃ a ḃean ag caḃ- ruġaḋ leis. Má ḃí sí dúr dorrḋa féin linn, ṫaiṫniġ an ḃean liom. Naċ í ḃí dílis dá fear! Naċ corr- uair casfaiḋe bean leat ċosnóċaḋ fear a ṁeall ar an dóiġ sin í! Í ṗósaḋ gan innseaċt di go raiḃ bean curṫa aige! Ba ṁór an truaiġ go raiḃ sí i n-aiṁreas orainn agus sinn ag iarraiḋ caḃruġaḋ leis an mbeirt.
D’ḟéaċ mé ar Ṗádraic. Ḃí sé n-a ṡeasaṁ i n-aice na fuinneóige—fear árd caol agus culaiṫ nuaḋ ġorm air. Agus ḃí culaiṫ nuaḋ ġorm ar Ṡéamus! Agus culaiṫ nuaḋ ġorm orm féin! An iongnaḋ é gur ċeap sí gur constáblaí sinn, agus a fear ar a ṫeiṫeaḋ?
