Jump to content

Page:PL Zygmunt Krasiński - Pisma Tom5.djvu/114

From Wikisource
This page has not been proofread.

upiększył je stylem pełnym śmiałości; usprawiedliwił całkiem przysłowie: audaces fortuna juvat[1]. Niekiedy obrazy jego są ponure i straszne. Lubuje się w poświstach huraganu, przelatującego piaski Ukrainy, w krakaniu ptaków drapieżnych, krążących nad trupami.
 Pan Fredro[2] wsławił się mnóstwem wybornych komedyi, w których dał nam obraz obyczajów narodowych. Ma swój zupełnie odrębny sposób pisania. W każdej jego sztuce znajduje się kilka osobistości pełnych śmieszności, które przydają akcyi urozmaicającego, dowcipnego i wesołego pierwiastka; podczas gdy bohaterowie sztuki, osoby główne jednem słowem, kochankowie, zachowują zawsze charakter wzniosły i interesujący. Sceny, odgrywające się między nimi, są patetyczne, pełne wzruszających myśli najpiękniejszych uczuć miłości i najszlachetniejszych porywów patryotyzmu, co przykuwa niewymownie widzów do przedmiotu sztuki. Jedna mianowicie z jego sztuk: Odludki i poeta wzbudzać będzie zawsze najżywsze uwielbienie, zwłaszcza w scenie kiedy młody autor opisuje swe nadzieje i obowiązki jakie wypełnić powinien. Zapał młodości połączony z ogniem poety, który widzi już koronę z gwiazd przygotowaną mu w niebiosach, jest oddany jak najpodnioślej w swoim rodzaju. Istny to wulkan, ciskający świetne płomienie aż pod sklepienia lazurowa nieśmiertelności.

 Nasz Defauconpret[3], pan Dmochowski[4], syn sławnego tłómacza Illiady, zapoznał nas ze wszystkim romansami Walter­‑Scotta oraz innemi pracami obcej literatury. Pan Kowalski[5] wzbogacił scenę naszą zupełnym przekładem Molier’a zadawalniającym wszelkie wymagania. Mamy prawie wszystkie arcydzieła obcych literatur w tłómaczeniu polskiem: Corneilla[6], Racine, Wolter, Szekspir, Schiller, Alfieri[7], Ducis[8], Delavigne[9] zagościli u nas, i nasza publiczność śpieszy

  1. Audaces fortuna juvat — Odważnym szczęście sprzyja.
  2. Fredro (ojciec) 1793—1876 najlepszy komedyopisarz polski.
  3. Defauconpret (1767—1843) tlómaczył pisarzy angielskich po francusku.
  4. Franciszek Salezy Dmochowski estetyk, krytyk, poeta mierny 1801—1871.
  5. Kowalski Franciszek 1799—1862.
  6. Corneille (cz. Kornej) 1606—1681 i Racine cz. Kasyn) 1612—1691, tragicy francuscy.
  7. Alfieri. tragik wioski 1749—1803.
  8. Ducis 1733—1816, dramatyk, przeceniany od spólczesnych.
  9. Delavigne (cz. Delawiń) 1793—1843, poeta francuski przeceniany od spólczesnych.