Page:PL X de Montépin Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza.djvu/392

 Młoda kobieta spała..
 — To ona panie dyrektorze! — zawołał z radością — Joanna Rivat!... ta, której szukam właśnie. I pochyliwszy się nad poduszką chorej, zawołał dwukrotnie:
 — Joanno!... Joanno!...
 Chora otworzyła oczy, a uniósłszy się na łóżku, rzuciła w około siebie szklistem bez wyrazu spojrzeniem.
 — Joanno! — powtórzył Schloss raz trzeci — przyjaciel przychodzi do ciebie ze strony wikarego, księdza d’Areynes.
 Nieruchome, przygasłe spojrzenie młodej kobiety, nie zmieniło się wcale.
 — Ta biedna istota nie odpowie panu — ozwała się siostra Miłosierdzia.
 — A jednak mnie usłyszała? Słyszy, ale nie rozumie.
 — Dla czego, siostro?
 — Ponieważ ta straszna rana pozostawiwszy życie ciału, zabiła w niej rozum! Ona jest obłąkaną!
 — Obłąkaną?!... Joanna Rivat obłąkana?!...
 — Odłam kartacza zraniwszy ją w głowę, przedziurawił czaszkę.
 — Ach! nieszczęśliwa!
 — Była poddawaną dwukrotnie operacyi — mówiła dalej zakonnica. — Przez długi czas, obawialiśmy się o jej życie. Nastąpiło wreszcie uzdrowienie, lecz rozum niepowrócil! Panie dyrektorze — dodała zakonnica — odebrałeś pan zapewne dziś rano raport ordynującego chirurga na tej sali? Žąda on, ażeby chora z pod 17-go numeru, przeniesioną została do domu obłąkanych.
 — Otrzymałem ten raport w rzeczy samej — odparł dyrektor — i dziś go prześlę Zarządowi Przytułków. publicznych.
 Rajmund słuchał tych objaśnień ze ściśnionem sercem, wzrokiem napełnionym łzami!
 — Niema więc żadnej nadziei wyleczenia tej obłąkanej? — zapytał.
 — Niema! potrzebaby chyba na to było cudu! tak twierdzi chirurg. Gdy jednak ta biedna kobieta umieszczoną zostanie w domu obłąkanych, otoczona staraniem i nau-