wś rządowa, pow. dziśnieński, o 56 w. od Dzisny, 1 okr. adm., 15 dm., 69 mk. 3.) D., ob. Dmitrowszczyzna.
Dymka, ob. Trestina.
Dymki, 1.) wieś kurpiowska, pow. kolneński gm. Czerwone. Włościanie posiadają 136 mor. gruntu, w tej liczbie 70 orn. 2.) D., przysiołek dóbr czarnożylskich, pow. wieluński, gm. i par. Lututów; o 3 mile od Wielunia, o 4 w. od Lututowa, na pograniczu pow. sieradzkiego. Ma 12 dm., 100 mk., 3 m. gruntu włośc. Obszar dworski 53 włók (w tem 20 wł. roli ornej, 6 wł. łąk, 25 wł. lasu), gorzelnia czynna z aparatem dawnej konstrukcyi; wiatrak. R 1827 było tu 13 domów, 105 mk. W...r.
Dymki, niewielka wś w pow. borysowskim, naprzeciwko miasta Borysowa, z prawej strony rz. Berezyny. W 1812 roku ostatnich dni listopada miejsce to było świadkiem strasznych bitew w czasie rejterady francuzów. Było w perzynę obrócone. Al. Jel.
Dymkowo, ob. Kiryłówka.
Dymlin, ob. Dęblin,
Dymówka lub Demówka, wś nad rz. Sawrańką i Brytawką, pow. olhopolski, gm. D., par. Czeczelnik, ma zarząd gminny. Należał do Lipińskich, dziś spadkobierców Sobańskich. R. 1868 miała 372 dm. Obecnie 1047 dusz męz., 2456 dzies. ziemi włośc., 2243 dzies. ziemi dworskiej. Jest tu cerkiew paraf. N. Panny dla 2615 parafian, do której należy 43 dzies. ziemi cerkiewnej. X. M. O.
Dymówka, rz. dopływ. Rosi niemnowej.
Dymowo 1.) wś w pow. orszańskim, z kaplicą katolicką parafii starosielskiej. 2.) D., wś, pow. wieliski, należy do Orańskich, 2071 dz. ziemi.
Dymrowa wólka, niem. Dimmern-wolka, wś, pow. szczycieński, st. poczt. Rasząg.
Dymry, niem. Dimmern, wś, pow. szczycieński, st. poczt. Rasząg.
Dymsza, folw. i karczma, zwana inaczej Wygódką, nad rz. i jez. Dymszą, pow. wileński, 3 okr. adm., mk. 38, dm. 2.
Dymszczyzna, była majętność ziemska, w pow. wyłkowskim położona, dawniej jednak całość stanowiąca, dziś rozdrobniona należy do kilku właścicieli pod innemi nazwami. Br. Ch.
Dymsze, Dymszy, wś, pow. szawelski, gm. i par. gruździewska, przy szosie z Grużdż do Meszkujć; 91 dusz rew., 497 dzies. ziemi nadanej. J. Godl.
Dymszewicze, okolica szlach., pow. trocki, 3 okr. adm., 58 w. od Trok, 8 dom., 70 miesz., z tego 1 prawosławny, 62 katol., 7 mahomet. (1866).
Dymszy, ob. Dymsze.
Dymszyszki, folw., pow, wiłkomierski, par. dziewałtowska, Pietraszewskiego Teodora własność, włók 3 rozl.
Dymusy, folw. i os., pow. ostrołęcki, gm. Nakły, par. Ostrołęka.
Dymydcze, ob. Demicze.
Dymytr..., por. Dymitr....
Dynaburg, Duenaburg, parafia ewang. w okręgu iłłukszciańskim Kurlandyi, obejmuje ważniejsze dobra: Kałkuny, Meddum, Steinensee, Swenten, Rautensee, Schlossberg, Baltensee, Rubinen, Szussei, Weissensee, Bewern, Dweeten, Kaltenbrunn, Gahrssen, Assern, Podunaj, Weessen i i. oraz mka Iłłuksztę, Alt-Subbat i Neu-Subbat. W parafii D. język ludowy litewski, po dworach wielu było Polaków. Co do samego miasta, mylnie zwanego Dynaburg, ob. Dyneburg.
Dynak, wś, pow. przasnyski, gm. i par. Baranowo. W 1827 r. liczono tu 6 dm., 31 mk. Inna miejscowość z nazwą Dynaki znajdowała się w 1827 r. koło Krzeszowa, w pow. biłgorajskim. Br. Ch.
Dynamind, ob. Bolderaa i Dyament.
Dynarówka, wś w pow. borysowskim, nad Plissą.
Dynastrys, ob. Dniestr.
Dyndy, ob. Garbuny.
Dyndya, wś, pow. gostyński, gm. Skrzany, par. Sokołów. W 1827 r. liczono tu 11 dm., 62 mk. Br. Ch.
Dyneburg, blędnie Dynaburg, po łotewsku Dyneborgs, miasto powiatowe i twierdza gub. witebskiej, w jej części północno-zachodniej, noszącej dotąd nazwę Inflant polskich, leży pod 55° 53' szerokości i 44° 13' długości geograficznej, na prawym brzegu Dźwiny, o 549 wiorst od Warszawy, o 497 od Petersburga, o 368 od miasta portowego Libawy, o 278 w. od Ejtkun, o 244 od Witebska, o 204 od Rygi, o 161 od Wilna. Jest to miasto wielkiej wagi pod względem strategicznym i handlowym, a zarazem jedno ze starożytnych w kraju. Około roku 1277 mistrz prowincyonalny krzyżaków Ernest Rassburg, w niektórych kronikach także Ratzeburg zwany, zbudował tutaj silny zamek, z którego obecnie zaledwie ślady pozostały. Oddalony on był od dzisiejszej twierdzy około dwóch mil w górę Dźwiny, wznosił się na odosobnionej wązkiej górze, na prawym brzegu rzeki, między dwoma parowami, porosłemi krzakami, pomiędzy któremi sączyły się strumyki wpadające do dawnego Rubonu. Dziś gruzy tylko i rumowiska zalegają to miejsce, które nosi wszakże nazwę „wacoka pile“ t. j. „starszy zamek“ (Manteuffel „Inflanty“). Miejsce to, ze względu na ówczesny sposób prowadzenia wojny, szczęśliwie było wybrane; głębokie parowy okrążają znaczną wyniosłość; ta znowu, otoczona murami, łatwo odeprzeć mogła każdy gwałtowny napad nieprzyjaciela. Zamek tutaj wzniesiony panowal z jednej strony nad rzeką, z drugiej zaś nad obszerną oko-
