probostwa, 647 m. 3.) D., domin. tamże, 586 m. rozl., 3 dm., 42 mk., 13 ewang., 29 kat., 18 analf. M. St.
Domachowo 1.) niem. Dommachau lub Dommachowau, dobra ryc., pow. gdański, par. Pręgowo; szkoła w Warczu, poczta w Pruszczu. Odległość od Gdańska 3 mile. Obszaru ornej ziemi ma 1077 m.; kat. 36, ewang. 38, domów mieszk. 4. Dawniej w ręku polskiem: r. 1650 posiada D. Hertmański, r. 1766 Prądzyński asesor tucholski, 1789 Kazimierz Zboiński. Oddawna istniała tu kaplica prywatna dla wygody duchownej dziedzica. Wizyta biskupa Rybińskiego z r. 1789 pisze, ze stała na osobnem miejscu koło dworu. Teraźniejszy posiadacz Niemiec. 2.) D., os., należąca do Klukowej Huty, pow. kartuski, par. Stężyca. Kś. F.
Domacyny (z Annapolem), wś, pow. mielecki, o 23 kil. na płd. zach. od Mielca, o 6 kil. na płd. zach. od st. poczt. i par. rzym. kat. w Baranowie; dm. 80, mk. 451. Własność większa obejmuje roli ornej 19; własn. mn. roli orn. 318, łąk i ogr. 40, pastw. 83 m. We wsi szkoła etat. dwuklasowa. Właściciel więk. posiadłości Naftali Siegel. Lu. Dz.
Domaczewo, Domaczów, mko, pow. brzeski, gub. grodzieńska, nad Bugiem, o 240 w. od Grodna, o 37 w. od Brześcia lit., ma zarząd polic. 4 gmin ptu, 699 mk., wtem 674 izrael. D. ma kaplicę katol. parafii Brześć litewski, cerkiew i bóżnicę. F. S.
Domaczyn, niem. Domatschine, wś, pow. oleśnicki, nad Dreską Wodą, par. Langenwiese, z kościołem kat. filialnym, piękny zwierzyniec i zameczek myśliwski. F. S.
Domagałów, potok podtatrzański, na Podhalu nowotarskiem, wypływa na granicy gmin Witowa i Chochołowa, tuż przy granicy Orawy z Podhalem nowotarskiem. Płynie na wschód granicą tychże gmin, po pod płd. stoki Krowiarki (905 m. pom. wojsk.) i po krótkim biegu, bo 2 i pół kil., w obrębie gm. Chochołowa uchodzi do Czarnego Dunajca z lewego brzegu. Br. G.
Domagowo, zaśc. pryw., pow. trocki, 1 okr. adm., o 32 w. od Trok, 6 mk. (1866).
Domajowice, niem. Thomaskirch, wś, pow. olawski, z parafią katolicką dek. borowskiego i szkołą. W pobliżu kolonia Nowe D.
Domajski wierch, ob. Czarny potok, 768—I.
Domamorycz, wieś, pow. tarnopolski, leży przy gościńcu pryw., prowadzącym z Tarnopola do Kozłowa, o 10 kil. na zach. od Tarnopola, o 4 kil. na płd. zach. od Dołżanki, nad potokiem bez nazwiska, mającym swe źródła na zach. od granicy gruntów tej miejscowości. Przestrzeń pos. więk.: roli or. 9, łąk i ogr. 3, pastw. 3; pos. mn. roli. or. 1162, łąk i ogr. 107, pastw. 72 m. austr. Należy do rzymsko kat. par. w Tarnopolu, gr. kat. par. w Dołżance. W tej wsi jest szkoła filialna o 1 nauczycielu. Właściciel więk. pos. Aniela z hr. Baworowskich, wdowa po Włodzimierzu hr. Łosiu. B. R.
Doman, ob. Domasław.
Domanice, wś i fol. rząd., pow. siedlecki, gm. i par. Domanice. Posiada kościół par. murow. z r. 1852 i szkołę. W 1827 r. było tu 39 dm., 235 mk.; obecnie liczy 62 dm., 395 mk. i 1274 m. obszaru. Par. D. dek. siedleckiego ma 2780 dusz. Gmina D. ma ludn. 1324, rozl. 4742 m., s. gm. okr. IV w Wiszniewie, st. poczt. w Siedlcach o 16 w. W skład gm. wchodzą tylko 4 wsie: Czachy, Domanice, Kopcie i Przywory. Br. Ch.
Domanice, folw., ob. Siedmiorogowo, powiat krotoszyński.
Domaniew, 1.) wieś prywatna w powiecie błońskim, gm. Helenów, par. Żbików, na gran. pow. warszawskiego, nad rz. Rnówką, pół mili od Pruszkowa, st. kol. żel. warszawsko–wiedeńskiej. Wieś ta położona jest pośrodku pasma wzgórków piaszczystych, ciągnących się przeszło pół mili ponad łąkami od wsi kościelnej Żbikowa do wsi Płochocina. Na całym tym szeregu piaszczystych wyniosłości znajdywano rozmaitemi czasy szczątki popielnic starożytnych, wyroby krzemienne, czasem bronz lub monetę rzymską; szczątki te wszakże rozpraszane bywały, gdyż odkopywania przypadkowe przez nieświadomych ich wartości były wykonywane. Dopiero w latach 1877 i 1878 na wzgórku po za dworskiemi budowlami Domaniewa odkopane zostały cztery popielnice, z których pierwsza znaleziona w roku 1877, lubo bardzo uszkodzona, niemniej zajmująca prostotą kształtu, ofiarowana została do zbioru starożytności przy uniwersytecie krakowskim; trzy zaś inne, w prywatnym zbiorze w Warszawie przechowane, odkopane w r. 1878, odznaczają się piękniejszemi kształtami i z tego powodu jeszcze godne upamiętnienia, iż stanowią jakoby grób familijny. Największa mieściła w sobie tylko kości i popiół z piaskiem zmięszany, druga obok stojąca mniejsza, musiała być kobiecą, znalazły się w niej bowiem pomiędzy kośćmi i popiołem paciorki szklane a wewnątrz niej na wierzchu leżała trzecia maleńka popielniczka, odrębnego zarysu, bardzo ozdobnie wyrobiona, zawierająca kości i popioły dziecka. W roku 1880 w dalszym ciągu poszukiwań na linii urn dopiero co opisanych znaleziono wielką popielnicę, nakrytą kamieniem obłupanym, a przy niej drugą małą, wielkości filiżanki, otworem przyłożoną do boku urny większej; w odległości zaś trzech łokci naprost trzech wzmiankowanych czarę glinianą o czterech nóżkach prostego wyrobu. Czara jest kształtu odcinka kuli, głęboka na dwa cale a średnicę brzegu ma długą
