w Niemszynie. Właściciel posiadłości większej Eustachy Rylski. B. R.
Demethe (węg.), ob. Demjata.
Demezy, wś, pow. rzeczycki. Ma szkołę ludową od r. 1864.
Demianicze, wieś, pow. brzeski gub. grodzieńskiej. Była tu kaplica b. parafii katolic. Czarnawczyce.
Demiankowce, wieś, nad rzeką Studenicą, pow. uszycki, gm. Mukarów, par. Dunajowce, przy trakcie pocztowym prowadzącym do Kamieńca, dziś rządowa. R. 1868 było tu 79 dm. Obecnie ma 276 dusz męz., 770 dzies. ziemi. Wieś ta była nadana przez Michała Stanisławskiego, podkomorzego podolskiego, w 1639 r., kościołowi dunajowieckiemu. Był tu piękny ogród angielski, grotami i statuami ozdobiony.
Demianów, wieś, pow. rohatyński, o 2¼ mili na południe od Rohatyna, przy gościńcu rządowym prowadzącym z Rohatyna do Kałusza i przy kolei żelaznej lwowsko–czerniowieckiej, której stacya Bursztyn zwana stoi na gruncie demianowskim. Przestrzeń posiadłości większej roli ornej 458, łąk i ogrodów 147, pastwisk 23, lasu 267; posiadłości mniejszej roli ornej 874, łąk i ogrodów 909, pastwisk 93 morg. austr. Okolica obfituje więcej w paszę i siano niż w zboże; grunta tej wsi już leżą w dolinie Dniestru, który o ¾ mili na południe od tej miejscowości przez wś Martynów przepływa. Ludność rzym. kat. 42, gr. kat. 694, izrael. 50: razem 786. Należy do rzym. kat. parafii w Martynowie nowym; gr. kat. parafią ma w miejscu, należącą do dekanatu halickiego. Wieś ta ma szkołę filialną 1-klasową. Właściciel posiadłości większej: Teofila markiza de Leali. B. R.
Demianowo, jezioro, pow. porzecki gub. smoleńskiej, na południowy wschód od jeziora Szczuczego.
Demianowskie, jezioro, w pow. bielskim gub. smoleńskiej.
Demiańsk, miasto powiatowe gubernii nowogródzkiej, leży o 25 mil w południowo-zachodniej stronie od Nowogrodu, o 51 mil od Petersburga, nad rzekami Jawonią i Demianką. Znane było jeszcze w r. 1440 pod nazwą: Demona albo Domona i wchodziło do składu prowincyi derewieskiej, do Nowogrodu należącej. W r. 1482 Iwan III oddał go w dziedziczną posiadłość księciu Teodorowi Bielskiemu. Za czasów Iwana Groźnego wszedł do ogólnego składu jednowładztwa. W dziele rossyjskiem Bolszoj Czertież (opis geograficzny państwa) nazwany jest Demonowym. Obecnie mieszkańców ma 1550 przeszło. Kupcy handlują zbożem. Jedna tylko cerkiew katedralna jest murowaną, reszta domów drewnianych.
Demicze, Demytcze, wieś, pow. śniatyński, o 2¾ mili na zachód od Śniatyna, jest jakby przedmieściem miasteczka Zabłotowa, od którego oddziela go tylko gościniec rządowy, idący z Kołomyi na Zabłotów do Śniatyna; wieś D. leży na lewym brzegu rzeki Prutu, między tą rzeką a dopiero wspomnionym gościńcem rządowym. Okolica tutejsza to centrum Pokucia, urodzajnego i ciepłego, upiększonego malowniczemi brzegami Prutu. Przestrzeń posiadł. większej roli ornej 471, łąk i ogrodów 30, pastwisk 33, lasu 78; posiadłości mniejszej roli ornej 1359, łąk i ogrodów 220, pastwisk 238 morg. austr. Ludność rzym. kat. 394, gr. kat. 938, izrael. 241: razem 1573. Należy do rzym. kat. par. i gr. par. w Zabłotowie; tamże jest także stacya kol. żel. lwowsko–czerniowieckiej. Właściciel większej posiadłości Walery Zadurowicz. B. R.
Demidów, Dymidów, Demidowicze, wś, pow. kijowski, o 40 w. od Kijowa, nad rz. Irpieniem, który tuż pod tą wsią, rozdzielając się na dwa ramiona, tworzy kępę, na wiorstę szeroką a na trzy długą. Promy ułatwiają komunikacyą pomiędzy przeciwległemi brzegami. Na samej wyspie w przeszłym wieku stał erem (monastyrek czyli skit) należący do mnichów meżyhorskich. Lud miejscowy opowiada, że D. dzisiejszy już na drugiem, czy na trzeciem leży miejscu. Pierwotną jego posadę tradycya wskazuje za rzeczką Kozrą, o wiorstę od dzisiejszego jego siedliska odległą, na ukrytem w cieniu wiekowych sosen uroczysku, nazywającem się Starym Demidowem. Inne jeszcze niemniej stare znajduje się tu uroczysko położone od strony zachodu, pod nazwiskiem Dworzyszcza. Oprócz tego jest tu i starożytne horodyszcze, opasane kwadratowym wałem, którego każda ze ścian zawiera 123 sążni długości i po 3 sążnie wysokości. Nazywa się ono „Horodeć“, i według miejscowego podania miało być to horodyszcze zniszczonem przez Batego. Poczem też pustka tu długoletnia nastąpiła i dopiero na początku 16 wieku, cała biiższa okolica późniejszego Demidowa stanowiła uposażenie zamku i wojewodów kijowskich; nazywana Chomińszczyzną, od Chomy osocznika, który tu zwierza pilnował. Ten atoli Chom osocznik i drugi tak zwany Baczyło, oprócz osocznictwa trudnili się i osiedlaniem opustoszałej okolicy. Bardzo być moźe, źe oni też osiedlili i nowy D. Po puszczach niezmiernych okolicznych ludność zasiedlona skąpo miała tu swoje barcie, a z nich też dań miodową do zamku kijowskiego płaciła. Rewizya zamku kijowskiego między 1543 i 1548 r. mówi, że w siole zamkowem Demidowiczach, leżącem cztery mile od zamku kijowskiego, było tylko 16 „człowieków“. Ci ludzie płacili na zamek i cerkiew demidowską daninę obowiązkową rozmaicie: i tak jedni z nich dawali na zamek kolasę siana i orali trzy dni, drudzy tylko słu-
