urzędowe, lecz z różnych źródeł, wielce się różnią jedne od drugich. To tylko pewna, że ludność ta szybko wzrasta (około 6000). Por. artykuł Górnicza (gmina). Według urzędowego spisu miejscowości gub. piotrkowskiej os. D. ma 637 m. gruntu włościańskiego, fabrycznego i zarządu górniczego. Czyt. Tyg. ill. 1869, III, 113–124; 1873 XI, 246; „Kłosy“ XVI, 301. Por. Będzin. Br. Ch.
Dąbrowa, Dubrowa, wś włośc. nad Lebiodką, pow. lidzki, 3 okr. adm., 19 dm., 170 mk. (1866). 2.) D., folw. i osada leśna, pow. trocki. 3.) D., m. nadeatowe, pow. sokólski, o 32 w. od Sokółki, domów 207, mk. 1438 t. j. 685 męż., 753 kob.; według wyznań 1132 izr., 264 kat., 29 mahom., 13 prawosł. (1880). Paraf. kościół katolicki Opatrzności Boskiej, z drzewa 1595 wzniesiony. Parafia katol. dekanatu sokólskiego: dusz 9431. Kaplica w Kamiennej. 4.) D., wś należąca do włościan, pow. oszmiański, dm. 5, mk. 53, rzym. katol. (1866). 5.) D., wś, pow. wołkowyski. Była tu kaplica katol. b. parafii Jałówka. 6.) D., wś i wielkie dobra w połud. stronie pow. mozyrskiego, w gm. lelczyckiej, w 3 okr. polic. i w 3 okr. sądowym turowskim, w 2 okr. wojskowym petrykowskim, w miejscowości zapadłej poleskiej, gdzie tylko w porze zimowej są drogi do przejazdu; latem zaś prawie żadnej komunikacyi nie ma z powodu roztopów i bagien. D. wraz z Simonowiczami i Zabłociem stanowi całość; są dziedzictwem Rybnikowa, i mają obszaru do 40000 morg. 7.) D., wś i dobra, w połud. zach. stronie pow. bobrujskiego, w gm. zabłockiej, w głuchej miejscowości poleskiej, niedaleko stykających się granic pow. słuckiego i mozyrskiego. Niegdyś to miejsce należało do ks. słuckiego, w XVII w. przeszło do Radziwiłłów a w pierwszej połowie b. stulecia stało się własnością ks. Wittgensteinów. Dobra posiadają obszaru około 28000 morg., przeważnie w lasach i błotach, grunt lekki. 8.) D., folw. w pow. bobrujskim, dziedz. Obuchowiczów, obsz. około 516 morg. 9.) D., folw. w pow. bobrujskim, dziedz. Rusieckich, ma obszaru 615 morg. 10.) D., fol. w pow. mińskim, własność Sowińskich, obszar około 110 morg., w dzierżawie. 11.) D., niewielki folw. w pow. ihumeńskim, własność Matusewiczów, obszar przeszło 150 morg. 12.) D. Biała, wś. pow. sieński, gm. Wysoki Horodek, włość dziedziczna Pawła Staniszewskiego, ziemi używalnej 430 dzies., a nieużytków 20 dzies. 13.) D., wś, pow. horodecki, z zarządem gminy wyszeckiej. 14.) D., ob. Barek. 15.) D., por. Dubrowa. Al. Jel., F. S.
Dąbrowa, 1.) m. pow. w Galicyi, położone pod 50° 3′ szer. połud. a 38° 9′ dług. wschod. od Ferro, nad str. Breń, 478 m. rozległości, 177 domów, 1486 męż., 1542 kob.: razem 3028 ludności; siedziba starostwa, wydziału rady powiatowej, sądu powiatowego, notaryusza, urzędu podatkowego, oddziału straży skarbowej, posterunku żandarmeryi, urzędu pocztowego (st. poczt. o 20 kil. od Tarnowa) i telegraficznego. Siedziba urzędu dekanalnego dąbrowskiego, do którego należy 9 parafij głównych i jedna filialna, i urzędu parafialnego łac. Parafia liczy katol. 7334, żydów 4000, ewang. 5. Należą tu Bagienica, Oleśnica, Zazamcze, Ruda, Nieczajna, Kaczówka, Szarwark, Gruszów, Bobrek, Borki. Dekanat dąbrowski obejmuje 9 parafij: Bolesław, D., Gręboszów, Luszowice, Olesno, Otfinów, Radgoszcz, Szczucin, Żabno i 1 filią Odporyszów. Dekanat liczy 47703 katol., 5 ewang., 6767 żydów. Kościół parafialny starożytny drewniany, pod wezwaniem św. Męczenników, założony niewiadomo kiedy (podobno 1614 r.), dotowany przez Mikołaja Spytka Ligęzę, kasztelana, poświęcony przez biskupa Waleryana Lubienieckiego, z powodu starości rozsypał się w gruzy. Nowy kościół w r. 1771 przez Kajetana hr. Potockiego, kanonika krakowskiego, proboszcza miejscowego, z drzewa zbudowany, w r. 1824 przez biskupa tarnowskiego Zieglera poświęcony zostal. Szkoła ludowa 4-klasowa. Fundusz ubogich założony przez Mikołaja Spytka Ligęzę celem utrzymania 12 miejscowych ubogich, apteka, trzech lekarzy, kasa pożyczkowa powiatowa, która z końcem r. 1877 liczyła 838 członków, udzieliła w tymże roku 130,916 złr. pożyczek, a której obrót kasowy wynosił 482,938 złr.; jarmark koński na środopoście (niegdyś słynny), targi tygodniowe. D. leży w równinie, przy drodze bitej krajowej z Tarnowa do Szczucina nad Wislą. Podczas zawieruchy reformatorskiej w Polsce istniała w D. prasa drukarska i wyszła tu książka: „Schola Jesu Christi meditationum mentalium“, Dobroviae 1618. D. była w dawnych czasach dziedzictwem możnej rodziny Ligęzów de Bobrek, która zbudowała tutaj piękny pałac, jak to liczne herby, tak w alabastrze jak i w marmurze rzeźbione, spotykane za ludzkiej pamięci w salach pałacu oraz i kościelne nagrobki udowodniały. Później przeszła D., zdaje się w drodze spadku, w dom Lubomirskich, którzy znacznie rozszerzyli pałac i ozdobili go ogrodem. Do tych robót użyci byli jeńcy tureccy, wzięci do niewoli w pamiętnej wyprawie 1683 r. W kościele spoczywa Jerzy Paweł Lubomirski, wojewoda sandomierski, feldmarszałek wojsk c. niemieckich, zmarły w Warszawie 14 pazdź. 1735 r. W r. 1780 dostała się D. w posiadanie familii Jordanów Stojowskich, w której rękach po dziś dzień zostaje. Jeszcze podówczas pałac był w całej świetności a prześliczne malowidła włoskiego pędzla zdobiły sklepie-
