L’ombre m’attleint, mon jour terrestre diminue...
Zmierzch mię sięga — i ziemski ten dzień mój przemaga.
Przeszłość przeszła, przyszłości nie dostrzegam już.
Żegnaj mi, śnie dziecięctwa i młodzieńczych zórz!
Dłoń uboga nade mną i godzina naga.
Dożyłem. Obcy mi dziś swarów ludzkich gwar.
Kres wszystkiemu; sam jestem; czekam, czuwam w ciszy.
Już mi tylko twe złote światło towarzyszy,
Lampo! Siedzę, jak człowiek, co cywilnie zmarł.
Długie były me lata trosk i niepokoju!
Długiem — wygnanie! Długą — droga ma po dziś.
Kres osiągiem, widzę to, wybrany przez myśl,
I silny-m w swej słabości i w znużenia znoju.
Teraz — mówić skończyłem; sam, jeniec bez drżeń,
Jako trzoda sprzedana, którą kupiec wiedzie,
Słuchała tylko i czekam — gotów, kiedy wzejdzie
Dzień zgonu, chwil wyrocznych, ostatecznych dzień.
PAUL CLAUDEL, VERS D’EXIL. III.
