Jednem z prawideł dżiu-itsu jest: umiejętne napadanie na słabszego i ubezwładnianie silniejszego za pomocą specyalnych sposobów postępowania.
Pomiędzy temi prawidłami mało jest takich, któreby pozostawiały uczucie bólu na czas dłuższy. Środki, mogące skaleczyć lub przyczynić ból na długo, bywają stosowane wtedy tylko, gdy chodzi o rzeczywistą obronę własnej osoby.
Nie dziw więc, że Japończycy patrzą na angielskie „box”, jak na okrutną rozrywkę, swoje zaś dżiu-itsu jedynie uważają za godne szlachetnego człowieka. Każdy żołnierz, majtek i policyant powinien przejść kurs dżiu-itsu. Od kiedy Samuraje przestali istnieć, jako odrębna kasta, nauka dżiu-itsu stała się dostępna dla wszystkich, nawet dla cudzoziemców.
Myliłby się, ktoby myślał, że jest to tylko system gimnastyki, rodzaj walki na pięści. To cała nauka, bardzo dawna, zawierająca wiadomości z anatomii, dyetetyki, hydropatii, sposobu życia w domu i poza domem i t. p. Siłę i zdrowie przypisują Japończycy głównie odpowiedniej dyecie.
