WALA SING PULOS ANG PAGTUMPOK sa ibabaw sang latók sang malahalon nga mga dulot sa kasál; bisán ang mga batomaidlak sa mga sulodian nga tersyopelo nga asul, bisán ang mga binordabán nga pinya, bisán ang mga pinyesa nga sukla walâ makaganyat sang mga matá ni María Clara. Ang pamatanon nga dalaga nagtulok, nga walâ pagtan-aw kag walâ man pagbasa, sang pamantalàan nga nagsugid sang kamatayon ni Ibarra, nga nalumós sa linaw.
Sa hinali nabatyagán niya nga may duhá ka kamót nga tumagpon sa iya mga matá, pinunggan siá kag ang tingog nga malipayon ni P. Dámaso, nagsilíng sa iya:
—Sin-o akó? Sin-o akó?
Si María Clara hinali nga tumindog sa iya pulungkòan kag tinulok siá nga kinulbàán.
—Buangít nga batà, nahadlok ka balá? Walâ ka mag- paabót sa akon, ha? Hantì nag-abót akó halín sa mga puód sa pagtambong sa imo kasál.
Kag pumalapit sa iya nga may yuhóm sang kalipay, tinan-ay niya ang iya kamót agúd halukán sang lin-ay. Pumalapít si María Clara sa iya nga nagpalangurog kag dinawô niya ang kamót nga may pagtahod sa iya mga bíbíg.
—Naanó ka, María? — Pamangkot sang pransiskano, nga nadulà ang iya yuhóm nga malipayon kag napun-an siá sang kakibáng. — Ang imo kamót mayamî, nagapangluspad ka . . . nagamasakit ka balá, anák ko?
Kag binutong siá ni P. Dámaso sa iya, nga may isá ka kalulô nga walâ sing mapati nga mahimò niya, inuyatan niya ang duhá ka kamót sang pamatan-on nga babae kag pinangkot siá sa iya panulok.
