iya pagkabata kag pagdako; ang mga luha nga sa malawig nga
panahon nagpunong sa iya dughan, tumubod sa iya mga mata,
dinuko niya ang iya ulo kag humibi, nga wala sing kahigayunan
sa paghinago sang iya pagtangis, sanglit nagapos sia, wala makapukaw bisan sang kaawa sa dughan sang iban ang kasakit nga
iya ginbatas. Karon wala sia sing bisan pungsod, bisan puloy-an,
bisan gugma, bisan mga abyan, bisan palaabuton!
Kutob sa isa ka mataas nga bahin, may isa ka tawo nga nagtamod sa masulub-on nga katay. Isa yadto ka tigulang, maluspad, maniwang, nga naputos sa isa ka manta nga delana, nga nagpanukod nga may kakapoy sa isa ka baston. Sia amo ang ti gulang nga si pilosopo Tasio nga sang makabati sia sang balita naghimulat sa pagbiya sang iya hiligdaan kag nagdugok, apang ang iya mga kusog wala magpahanugot sa iya sa pagdangat tubtob sa Tribunal. Sinunod sang panulok sang tigulang ang karo tubtob nga nadula sa malayo: naunay sia sa pagtindog sing mga tinidn nga nagpanumdom kag nagduko, sang ulihe, tumongkaaw sia kag, sa daku nga kabudlay, inusoy niya ang dalan pakadto sa iya balay, nga nagpulopahuway sa tagsa ka tikang.
Sang madason nga adlaw, ang mga bakero nakasapo sa iya nga patay na sa ganhaan man lamang sang iya mamingaw nga puloy-an.
