binudlayan ang duha ko soldado sa pagpugong sa iya nga mahakos sa iya bana. Si Antonio, ang anak ni Kapitana Tinay, gumwa
nga naghibi katulad sang bati nga diutay, kag wala sia sing
mahimo kundi nagpadugang pa sang singgit sang iya panima
lay. Ang maluya nga si Andong gumaab gilayon sang makita
niya ang iya ugangan nga babae, nga amo ang kabangdanan sang
iya kasakit. Si Albino, ang nanginseminarista, yara man nga
nagapos subong man ang duha ka kapid ni kapitana Maria.
Ini’ng tatlo ka pamatan-on mga maligdong kag mabug-at ang ila
tnga nawong. Ang katapusan nga gumwa amo si Ibarra, wala
magapos apang ginpatung-an sang duha ka gwardya sibil. Ang
pamatan-on maluspad; pinangita niya ang isa ka guya sang babae nga abyan niya.
—Ina amo ang may sala ! — Sininggit sang madamo nga tingog. — Ina ang may sala kag nagalakat nga hilway!
—Ang akon umagad wala sing nabuhat nga malain apang napusasan!
Si Ibarra nagbalikid sa iya mga gwardya:
—Gapusa ako, apang gapuson ninyo ako sing maayo, tubtob sa mga siko! — Siling niya.
—Wala kami sing mandu!
—Gapusa ako!
Nagtuman ang mga soldado.
Ang alperes nag-abot nga nagsakay sa kabayo, nga nalupitan maayo sing mga hinangiban; nagsunod sa iya ang napulo ukon napulo kag lima pa ka soldado.
Ang tagsa ka bilanggo may iya nga panimalay nga sa iya luyo nagpangadi didto sa iya, naghibi sa iya kag naglipay sa iya. Si Ibarra lamang nga wala gid sing bisan isa nga nagpalapit sa iya; si Nyor Juan kag ang manunudlo sa buluthban nagkaladula.
—Ano ang nahimo sa imo sang akon bana kag anak? — Hambal sa iya ni Doray nga naghibi. — Tan-awa ang akon kailo nga anak! Kinuhaan mo sia sang iya amay!
Ang kalisod sang mga panimalay binuslan sing kaakig sa pamatan-on, nga gisumbong nga amo ang tagpatok sang kinagubot. Ang alperes nagmando na nga malakat.
