NABALAHUBA GILAYON sa banwa ang balita nga ang mga binilanggo magataliwan; sang nahauna nabatian ini nga nagpakugmat, sang ulihe nagsunod ang hinibi kag mga panag huyon.
Ang mga panimalay sang mga binilanggo nagdinalagan nga daw mga buang: halin sa kombento pakadto sa kwartel, halin diri makadto sa tribunal, kag sanglit wala sila sing nakita bisan diin nga bulig, ang taliwala napuno sang ila sininggit kag mga panghayhay. Ang kura natakpan sa sulod sang hulot nga nagmasakit; dinugangan sang alperes ang iya mga bumalantay, nga batunon sa pangulata ang mga babae nga nagpakitluoy; ang gobernadorsilyo, nga wala sing pulos, daw amo ang labing’ buang kag wala pa gid sing pulos. Sa atubang sang bilanggoan, nagdinalagan halin sa isa ka utbong pakadto sa isa ang mga babae nga may mga kusog pa; apang ang mga naluyahan, nagpulungko sa duta, nga ila gintawag ang mga ngalan sang mga tawo nga minamahal nila.
Ang adlaw nagsingkal kag wala sing isa sang amo nga mga makaluluoy ang nakadumdom sa pagpauli. Si Doray, ang masadya nga asawa ni Don Filipo, naglakat sing madasig, nga ginkalungkong niya ang iya diutay nga batsi nga lalaki: sila nga duha naghibi.
—Pauli karno, — hambal nila sa iya, — ang imo anak hilanaton.
—Ano ang pulos sang mabuhi kon wala sing amay nga magpatuon sa iya? — Sabat sang nagpangalisod nga babae.
—Ang imo bana wala sing sala; mabalik man sia!
—Huo, kon patay na kami!
Si kapitana Tinay naghibi kag tinawag niya ang iya anak
nga si Antonio; ang maisog nga si kapitana Maria nagtulok sa
