- 443
—Naparot ka, — sugpon niya, — nian ibilin ako din nga mag-isa lamang sa pagpangita sang akon pangabuhian.
Si Elias, nga wala magbungat sing bisan isa ka taga, naghalin nga nadula sa kadudolman.
Sang pila ka minuto sang ulihe naghum ang ikawalo nga takna sa taknaan sang simbahan kag ang lingganay nagbagting sa pagpahibalo sang takna sang mga kalag; apang si Lucas wala mag-agda bisan kay sin-o sa pagsugal; wala sia magpanawag sa mga patay, sunb sa ginapatihan, kundi naghukas sia sang iya kalu kag magkibot sang pila ka orasyon, nga nagpanguros sa amo man nga kainit sang balatyagon nga himiion sa amo nga tion sang pangulo sang Kopradya sang Santisimo Rosaryo.
Sa bug-os nga gab-i nagdayon ang ulan. Sang ikasiam sang gab-i ang mga dalan madulom na kag mamingaw, ang mga parol nga may lana, nga dapat pakabiton sang tagsa ka pumoluyb, halos makahatag kasanag sa isa ka metro palibot; daw ginpanindihan lamang agud makita ang kadulom sang kagab-ihon.
Duha ka gwardya sibil nagadayandayan halin sa isa ka utbong pakadto man sa isa ka utbong sang dalan, malapit sa sim bahan.
—Matugnaw! — Hambal sang isa sa tinagalog sa pagmitlang nga binisaya. — Indi kita magdakop sing bisan isa ka sakristan, wala sing makaayo sang palabuaran-manok sang alperes ... Sa kamatayon sang isa hinadlukan sila; amo ini ang nagpataka sa akon.
—Kag sa akon man, — sabat sang isa. — Wala sing nagapangawat, wala sing nagagamo; apang, salamat sa Diwa, siling nila nga ina si Elias yari sa banwa. Nagsiling ang alperes nga ang makadakop sa iya, malwas sa mga hanot sa sulod sang tatlo ka bulan.
—Aaa! Nasaulo mo ang iya mga tanda? — Pamangkot sang bisaya.
—Hilo! Ang iya tindog, mataas suno sa alperes, kasarangan siling ni P. Damaso; kayumanggi ang duag; mga mata maitum; ilong, kasarangan; baba, kasarangan man; wala sing bungot; buhok, maitum...
Aaa! kag ang pasahi nga mga tanda?
—Itum ang bayu, itum man ang sarwal, manogpulod sang kahoy.
