- 409
Wala sia paghatagi ni Donya Victorina sing panahon sa pagpanghakroy; sa diutay nga mga tinaga kag madamb nga pamuyayaw sinugiran niya sia nahanungod sang nahanabo, dapat hangpon nga ginliimulatan niya ang pagbutang sang iya kaugalingon sa maayo nga bahin.
—Si Linares amo ang maaway sa iya, nakabati ka! Kon indi, indi mo sia pagsingganon nga magpakasal sa irno anak, indi mo pagpahanugotan! Kon wala sia sing kaisog indi sia bagay kay Clarita.
— Kon amo mapakasal ka sa sini nga tawo? — Pamangkot ni Sinang nga ang iya malipayon nga mga mata napunb sing mga luha. — Nahibal-an ko nga matinagiion ka apang indi mahapos ganuyon.
Si Maria Clara, nga maluspad katulad sang kandila, tumadlong diutay kag tinulok niya nga may katingala ang iya amay, si Donya Victorina kag si Linares. Ini nahuy-an, si Kapitan Tiago tumulok sa ubos kag ang senyora nagdugang sa pagsiling:
—Clarita, dumdumon mo ini: indi ka gid magpakasal sa isa ka tawo nga indi makahibalo magdala sang iya bahag: pabay-an ka niya nga pagpasipalahan ka pati sang mga idu.
Apang ang pamatan-on nga dalaga wala magsabat kag naghambal sa iya mga abyan nga babae:
—Idul-ong ninyo ako sa akon hulot kay indi ako makalakat nga isa lamang.
Binuligan nila sia sa pagtindog; kag sinabdan ang iya hawak sang mabunog nga mga butkon sang iya mga abyan, ginsandig ang iya maanyag nga ulo sa abaga sang magayon nga Victoria, sumulod ang lin-ay sa iya hulot.
Sang amo man nga gab-i hinimos sang mag-asawa ang ila mga butang, sinukot nila si Kapitan Tiago, nga naglambot sa linibo, kag sang madason nga adlaw aga pa kaayo nagtaliwan sila pakadto sa Manila nga nagsakay sa karwahe ni Kapitan Tiago. Sa nahuyan nga Linares ginhatag nila ang papel sang isa nga may dumot.
