NAGLIGAD NA ANG PANDOT; nasapwan uli sang mga
pumoluyb sang banwa, nga subong sa tanan nga tuig, ang talagban
labi nga nagkunhod, nga sila nakapangabudlay, nakapabalhas kag
nakapulaw sing tuman nga wala makapangalipay, nga wala makatigayon sing bag-o nga mga abyan, sa isa ka pulong, nagbayad sila
sing mahal sa ginamugamo kag sa mga sakit sang ila ulo. Apang
wala’y sapayan; sa madason nga tuig himuon nila ang amo man,
amo man sa palaabuton nga isa ka gatos ka tuig, sang'it ini amo
tubtob karon ang batasan.
Sa balay ni Kapitan Tiago naghari ang tuman nga kasubo: ang tanan nga bintana natakpan, ang mga tawo halos nga maggahod kon maglakat kag sa kosina lamang nga ginpangahasan nila ang paghambal sing mabaskog. Si Maria Clara, ang kalag sang puloy-an, naghigda nga nagmasakit sa katre; ang iya kahimtangan mabasa sa iya bug-os nga nawong, kaangay man nga mabasa ang mga kasakit sang kalag sa pangnawong sang isa ka tawo.
—Ano sa imo, Isabel: malimos ak6 sa Krus sa Tunasan ukon sa Krus sa Matahong? — Pamangkot sing mahinay sang ginkasuban nga amay. — Ang Krus sa Tunasan nagapanalingsing, apang ang sa Matahong ginabalhas, diin sa imo pagtuo ang labi ka milagroso?
Nanghunahona si tiya Isabel, humolag sang iya ulo kag magkibot:
—Ang pagpanalingsing . . . sang pagpanalingsing labi nga may milagro sangsa pagbalhas. Tanan kita ginabalhas, apang wala kita tanan pagpanalingsing.
—Matuod, hiio, Isabel, apang talupangdan mo nga ang pag balhas . . . pagbalhas sang kahoy nga ginahimb nga till sang bangku indi diutay nga milagro . . . Maayo pa hatagan sing limos ang
