- 357
—Salamat, abyan ko; ginapangabay ko ang maayo mo nga paglakat . . . apang, pahanugoti ako anay nga mapamangkot ko ikaw; kon makapalain, ayaw na pagsabta.
Naghangdo si Elias.
—Gin-ano mo paglugpay ang guban nga manoggamo kagab-i? — pamangkot ni Ibarra nga naunay ang iya mga mata sa iya.
—Mahapds kaayo! — sabat ni Elias sa kinaandan nga buot. — Ang nangulo sang hublag duha ka mag-utod nga ang iya amay napatay, sa bakul sang kwardya sibil; isa ka adlaw may kapalaran ako sa paglwas sa ila sa amo man nga mga kamot diin nahulog ang ila amay, kag ang duha nagbatyag sa akon sing kabalaslan tungod sadto. Sila ang ginhambalan ko kagab-i kag sila na man ang naglugpay sang iban.
—Kag yadto’ng duha ka mag-utod nga ang ila amay napatay sa bakul . . . ?
—Matapos man sila subong sang ila amay, — sabat ni Elias sa mahinay nga tingog. — Kon ang malaot nga palad mahanabb sing makaisa sa isa ka panimalay, ang tanan nga katapb maubos man kadula; kon ang lint! umigb sa isa ka kahoy, tanan mahimb nga abu!
Kag si Elias, sang makita niya nga si Ibarra naghipos, nagpaalam.
Ini sang mag-isa na lamang, pinaiway niya ang kaligdong sa iya nawong nga iya ginpakita sa atubangan sang timonil, kag ang kasubo lumotaw sa iya guya.
—Ako. ako ang nagapakagha sa iya! — Kibot niya.
Maabtik sia nga umilis kag manaog sa hagdanan.
Ang isa ka diutay nga tawo, nga nagpanapot sing itum, nga may isa ka daku nga pinalian sa iya wala nga pisngi, nagyaob sa iya sing mapainubuson, nga pumadulog sang iya paglakat.
—Ano ang luyag nimo? — Pamangkot sa iya ni Ibarra.
—Ginuo, ginahingalanan ako kay Lucas, ako ang utod sang napatay kahapon.
—A! Nagabuylog ako sa imo kalisod . . . kag maayo?
—Ginuo, luyag ko mahibal-an kon pila ang ibayad nimo sa panimalay sang akon utod.
—Ibayad? — Sulit sang pamatan-on nga wala niya mapunggi ang iya balatyagon nga naglain. — Mahambal kita ugaling nahanungdd sina. Balik ka karon sa hapon kay subong nagadali ako.
